Η δυναστεία της Ισπανίας συνεχίζεται

Μία ακόμη σημαντική διοργάνωση έλαβε τέλος την Τρίτη με το τρόπαιο να καταλήγει και πάλι στα χέρια των Ισπανών, αυτών που τα τελευταία χρόνια έχουν πάρει -σχεδόν- τα πάντα.

Αν εξαιρέσει κανείς τους Ολυμπιακούς Αγώνες στους οποίους απέτυχαν -με το ποδόσφαιρο να μη θεωρείται τόσο σημαντικό άθλημα στη συγκεκριμένη διοργάνωση- η "φούρια ρόχα" έχει σαρώσει και δείχνει ικανή να συνεχίσει σε αυτούς τους ρυθμούς.

Πέρυσι το καλοκαίρι η Ισπανία γινόταν η πρώτη χώρα που παίρνει τρεις σερί τίτλους (Euro, Mundial, Euro), ενώ η ομάδα Κ19 κατακτούσε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Έναν χρόνο μετά η Κ21 ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης για δεύτερη συνεχόμενη φορά και χάρη σε αυτό η Ισπανία παρέμεινε πρωταθλήτρια Ευρώπης ταυτόχρονα και στις τρεις κατηγορίες!

Η Ισπανία ήταν από την αρχή το μεγάλο φαβορί καθώς είχε στο ρόστερ της εξαιρετικούς παίκτες. Το εντυπωσιακό είναι πως μόνο πέντε από τους πρωταθλητές Ευρώπης του 2011 βρίσκονταν και φέτος στο ρόστερ. Ο λόγος για τους Νταβίδ Ντε Χέα, Μαρτίν Μοντόγια, Τιάγκο Αλκάνταρα, Ίκερ Μουνιαΐν και Ντιέγκο Μαρίνο, με τον τελευταίο να είναι ο δεύτερος τερματοφύλακας.

Δηλαδή η τωρινή ομάδα δεν είχε στη διάθεσή της παίκτες όπως οι Χουάν Μάτα, Χάβι Μαρτίνεθ, Αντριάν Λόπεθ, Άντερ Ερέρα, Θέσαρ Αθπιλικουέτα και Μπόγιαν Κρκιτς, αλλά κατάφερε μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να αναδείξει νέους ποδοσφαιριστές. Ενδεικτικό, μάλιστα, της κλάσης που είχε η φετινή Ισπανία Κ21 είναι ότι ο Μουνιαΐν, ένας παίκτης που έπαιξε σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια το 2011 βασικός, είχε αυτή τη φορά δευτερεύοντα ρόλο (στην τελική φάση της διοργάνωσης).

Ίσκο, Τιάγκο Αλκάνταρα, Νταβίντ Ντε Χέα, Μάρτιν Μοντόγια, Ροντρίγκο και Κριστιάν Τέγιο δε χρειαζόταν να συστηθούν τώρα στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό κοινό, όμως, δίπλα σε αυτούς πολύ καλές εμφανίσεις πραγματοποίησαν και οι Κόκε, Ασιέρ Ιγαραμέντι και Άλβαρο Μοράτα αποδεικνύοντας πως γίνεται εξαιρετική δουλειά στα τμήματα υποδομής των ισπανικών ομάδων και πως η "φούρια ρόχα" θα έχει πληθώρα επιλογών για αρκετά χρόνια ακόμα. Αυτή τη στιγμή Ντε Χέα, Ίσκο και Αλκάνταρα δείχνουν έτοιμοι να κάνουν τη διαφορά σε πολύ υψηλό επίπεδο, όμως, και οι υπόλοιποι προαναφερθέντες αναμένεται να μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια.

Ξεχώρισαν

Από εκεί και πέρα, εκτός των Ισπανών υπήρχαν και άλλοι παίκτες που ξεχώρισαν σε αυτή τη διοργάνωση και ανέβασαν τις μετοχές τους. Πρώτος εξ αυτών ο Λορέντζο Ινσίνιε, ο οποίος εντυπωσίασε σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης. Ο παίκτης της Νάπολι έκανε τα πάντα μεσοεπιθετικά για την Ιταλία, της έδωσε τη νίκη στο εναρκτήριο παιχνίδι με την Αγγλία, ενώ από τα δικά του πόδια άρχισε και η φάση του γκολ στον ημιτελικό με την Ολλανδία. Μαζί με τον Μάρκο Βεράτι, ο οποίος αποτελούσε τον μαέστρο της ομάδας, προσπάθησαν να οδηγήσουν τη "σκουάντρα ατζούρα" ως την κορυφή χωρίς επιτυχία.

Επιπλέον, αρκετοί ήταν οι παίκτες της Ολλανδίας που έδειξαν και μέσω αυτής της διοργάνωσης πως θα έχουν λαμπρό μέλλον. Ωστόσο, αυτός που ξεχώρισε ήταν ο Άνταμ Μάχερ της Αλμάαρ. Έχοντας στο πλάι του τον Κέβιν Στρόοτμαν ο 19χρονος μέσος ήταν απελευθερωμένος και μπόρεσε να δείξει το ταλέντο του έχοντας άξιο συμπαραστάτη τον Μάρκο φαν Γκίνκελ, ο οποίος επίσης βοήθησε τους "οράνιε" να φτάσουν ως τα ημιτελικά της διοργάνωσης και να είναι σε όλη τη διάρκεια του ημιτελικού καλύτεροι από την Ιταλία.

Αν έπρεπε να μπει σε αυτή την κατηγορία άλλος ένας τότε προσωπικά θα επέλεγα τον Όριαν Νάιλαντ Χάσκιολντ. Ο τερματοφύλακας της Νορβηγίας ήταν σε όλο το τουρνουά πολύ καλός, ενώ στον ημιτελικό έκλεψε τις εντυπώσεις. Μπορεί να μάζεψε την μπάλα από τα δίχτυα του τρεις φορές, όμως, μέχρι να δεχτεί το γκολ από τον Ροντρίγκο στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου ήταν εξαιρετικός έχοντας σώσει την ομάδα του από αρκετές περιπτώσεις. Σε αντίθεση με όλους τους προαναφερθέντες, μάλιστα, αποτελεί τον λιγότερο προβεβλημένο.

Απογοητεύσεις

Στην κορυφή αυτής της λίστας δε θα μπορούσε να είναι άλλη από την -κατά τα άλλα αγαπημένη μου- εθνική Αγγλίας. Τα "τρία λιοντάρια" πιστά στην παράδοση των τελευταίων ετών παρουσιάστηκαν κατώτερα των προσδοκιών και αποκλείστηκαν από τη φάση των ομίλων. Ο τρόπος, μάλιστα με τον οποίο έγινε αυτό, δηλαδή ο αποκλεισμός από τη δεύτερη αγωνιστική λόγω της βαριάς ήττας (3-1) από τη Νορβηγία, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Σχεδόν κανένα από τα μεγάλα ονόματα δεν προσέφερε τα αναμενόμενα, ενώ σε αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο Στιούαρτ Πιρς, ο οποίος θα αποτελέσει παρελθόν από την τεχνική ηγεσία μετά τις συνεχόμενες αποτυχίες (Euro U21 2011, Ολυμπιακοί Αγώνες, Euro U21 2013).

Απογοήτευση μεγάλη η νοοτροπία της Ολλανδίας για μία ακόμη φορά. Μπορεί οι παίκτες της να μην ήταν τόσο γνωστοί όσο της Ισπανίας, όμως, το υλικό των "οράνιε" ήταν εξαιρετικό. Παρόλα αυτά κατάφεραν όντας καλύτεροι σε όλη τη διάρκεια του αγώνα να αποκλειστούν από την Ιταλία. Βέβαια τα πρώτα μηνύματα είχαν έρθει από το παιχνίδι με τη Γερμανία, όταν παραλίγο να χάσουν δικό τους ματς. Μετά από ένα εντυπωσιακό ημίχρονο κατέβασαν ταχύτητα, ισοφαρίστηκαν σε 2-2 (από 2-0) και πήραν τους τρεις βαθμούς από κεφαλιά του Λιρόι Φερ λίγο πριν το τέλος. Η νοοτροπία τους, λοιπόν, ήταν αυτή που δεν τους επέτρεψε να πάνε στον τελικό, αφού η Ιταλία που αντιμετώπισαν στον ημιτελικό ήταν ψυχολογικά πολύ πιο δυνατή και προετοιμασμένη.

Τέλος, υπήρχαν παίκτες που δεν είδαμε σε αυτή τη διοργάνωση παρά τα όσα έχουν δείξει ως τώρα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι Γιόρντι Κλάσι, Ματία Ντέστρο, Ίκερ Μουνιαΐν, οι οποίοι δεν είχαν πολλά λεπτά συμμετοχής για διαφορετικούς λόγους. Ο πρώτος δε χωρούσε στην εξαιρετική τριπλέτα που σχημάτισαν οι Στρόοτμαν-Φαν Γκίνκελ-Μάχερ, ο δεύτερος δεν μπόρεσε να πάρει τη θέση από τον Τσίρο Ιμόμπιλε παρόλο που ο τελευταίος δεν έκανε τίποτα το ιδιαίτερο σε όλη τη διοργάνωση με εξαίρεση το εξαιρετικό του τελείωμα στον τελικό (στο 1-1), ενώ ο τρίτος δεν ήταν σε τόσο καλή κατάσταση.

Η φάση της διοργάνωσης

Αν έπρεπε να επιλέξω τη φάση της διοργάνωσης, τότε αυτή δε θα ήταν άλλη από το γκολ του Ίσκο στο 3-0 επί της Νορβηγίας. Ο Ισπανός κατάφερε να πετύχει ένα πανέμορφο τέρμα και να δικαιολογήσει με άλλον έναν τρόπο τον ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομά του και τα χρήματα που ετοιμάζονται να δαπανήσουν Ρεάλ Μαδρίτης και Μάντσεστερ Σίτι για την απόκτησή του.