Λίγες μέρες έμειναν μέχρι να ριχτεί στη μάχη του Μουντιάλ η Αγγλία. Το εναρκτήριο παιχνίδι με την Ιταλία κατ' εμέ είναι και το κλειδί της υπόθεσης, αφού σε περίπτωση νίκης τα "τρία λιοντάρια" θέτουν βάσεις ακόμα και για την πρώτη θέση, διώχνουν το άγχος και τους δίνεται το δικαίωμα να παίξουν στη συνέχεια ακριβώς όπως θέλουν, περιμένοντας τον αντίπαλο.

Τί έχουμε δει ως τώρα από την Αγγλία; Ας τα πάρουμε από την αρχή. Βγάζω το καπέλο στον Ρόι Χόντσον για την 23αμελή αποστολή. Είναι εντυπωσιακό πως σχεδόν κανένας στην Αγγλία δεν είχε ενστάσεις. Πολλοί τον περίμεναν στη γωνία για τις επιλογές του στη θέση του αριστερού μπακ, αλλά εκείνος έκανε αυτό που έπρεπε. Έδωσε την ευκαιρία στον εξαιρετικά ταλαντούχο Λουκ Σο και άφησε εκτός τον Άσλεϊ Κόουλ. Ο Κόουλ υπήρξε εκπληκτικός μπακ, αλλά την τελευταία διετία μαζί με τον Πατρίς Εβρά αποτελούν τους πιο υπερτιμημένους στη συγκεκριμένη θέση και τη χαρά κάθε αντίπαλου εξτρέμ στην Premier League.

Τι άλλο είδαμε; Τον Χόντσον να έχει καταλήξει σύμφωνα με τα δημοσιεύματα στην ενδεκάδα της Αγγλίας, η οποία έδωσε τρία φιλικά προετοιμασίας. Σε αυτά έδειξε καλή εικόνα, αλλά χωρίς να ενθουσιάζει. Στα δύο εξ αυτών, με Περού και Ονδούρα, έβαλε την ίδια ενδεκάδα και το πιθανότερο είναι ότι αυτή θα δούμε και με την Ιταλία. Το άλλο που συμπεραίνει κανείς είναι ότι έχει καταλήξει και στον σχηματισμό, αφού σε όλα τα φιλικά έπαιξε με 4-2-3-1. Ποια είναι η δική μου ένσταση; Μόνο σε ένα πρόσωπο διαφωνώ, τον Ντάνι Γουέλμπεκ, αλλά αυτό αλλάζει πολλά...

Η τριάδα του κέντρου

Φυσικά και ο καθένας έχει τη δική του άποψη, το δικό του ιδανικό σύστημα. Διάβαζα, μάλιστα, ένα κείμενο, στο οποίο οι αρθρογράφοι της Daily Mail κατέθεταν την άποψή τους. Σχεδόν κάθε ενδεκάδα ήταν διαφορετική. Για μένα τα πάντα ξεκαθάρισαν κάπου στον Φεβρουάριο. Ως τότε δεν μπορούσα να σκεφτώ ποιος θα ήταν ο αμυντικός μέσος της Αγγλίας, αλλά ο Μπρένταν Ρότζερς έδωσε τη λύση και μαζί το σύστημα που θα έπρεπε να χρησιμοποιεί η Αγγλία.

Ο Στίβεν Τζέραρντ έκανε εκπληκτικό δεύτερο μισό παίζοντας μπροστά από τους μέσους, δίνοντας την εύστοχη πρώτη πάσα, τη δυνατότητα για παιχνίδι από πίσω και τις καίριες επεμβάσεις του στα όρια της περιοχής. Τι θα χρειαζόταν για να λειτουργήσει αυτό; Όπως ο Ρότζερς έτσι και ο Χόντσον θα έπρεπε να προστατέψει τον αρχηγό. Ο ένας που θα έπαιζε στο πλάι του ήταν εύκολο να βρεθεί. Ο λόγος για τον Τζόρνταν Χέντερσον, ο οποίος έκανε εκπληκτική χρονιά με τη Λίβερπουλ και καλύπτει περισσότερους χώρους με τα τρεξίματά του από οποιονδήποτε άλλο μέσο. Ο άλλος;

Καλή ερώτηση. Αν ο Τζακ Γουίλσιρ ήταν απολύτως καλά και είχε κάνει μία καλή σεζόν, τότε δε θα υπήρχε κανένας λόγος να συζητάμε. Ωστόσο, ο 22χρονος ήταν μάλλον κάτω του μετρίου στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν και δεν ενθουσίασε ούτε όσο έπαιξε στα φιλικά. Ο Τζέιμς Μίλνερ είναι ένας ακούραστος εργάτης, αλλά η Αγγλία χρειάζεται κάτι πιο ποιοτικό. Κάπου εκεί έρχεται η εμφάνιση του Ρος Μπάρκλεϊ κόντρα στο Εκουαδόρ. Ο παίκτης της Έβερτον ήταν εντυπωσιακός, όπως και ο Άλεξ Οξλέιντ Τσάμπερλεϊν. Δύο παιδιά που έβγαλαν πολύ ενέργεια, κάτι που χρειάζεται κόντρα στην αργή Ιταλία. Ο δεύτερος αντιμετωπίζει πρόβλημα τραυματισμού, επομένως, το έργο του Χόντσον είναι ακόμη πιο εύκολο. Δίνεις φανέλα βασικού στον Μπάρκλεϊ, έχεις δύο box to box μέσους και το κέντρο της Αγγλίας μετά από χρόνια θα διαθέτει πολύ μεγάλη ενέργεια.

Δυνατότητα επιλογής λόγω Ρούνεϊ

Όσον αφορά την άλλη τριάδα, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Άνταμ Λαλάνα, τον οποίο θα πρότεινα να παρακολουθήσετε προσεκτικά, Γουέιν Ρούνεϊ και Ντάνιελ Στάριτζ. Ο τελευταίος θα είναι σίγουρα στην κορυφή, αλλά οι άλλοι δύο σου δίνουν τη δυνατότητα να παίξεις και 4-3-3 και 4-3-1-2. Αυτό κατά τη γνώμη μου πρέπει να αλλάζει ανάλογα με τον αντίπαλο. Κόντρα στην Κόστα Ρίκα για παράδειγμα θα πρέπει να υπάρχει δίδυμο στην επίθεση, αλλά στο παιχνίδι με την Ιταλία ο Ρούνεϊ μπορεί να χρησιμοποιηθεί διαφορετικά.

Ο Πολ Σκόουλς πρόσφατα είπε ότι θα πρέπει η Αγγλία να μαρκάρει man to man τον Αντρέα Πίρλο και δεν είχε άδικο. Ο Πίρλο, μάλιστα, στην αυτοβιογραφία του αναφέρεται σε ένα παιχνίδι που έπαιξε κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τότε προσωπικός του φρουρός ήταν ο Παρκ Γι-Σουνγκ και ο Ιταλός παραδέχεται πως είχε δυσκολευτεί πάρα πολύ. Ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι ανάλογο; Μόνο ο Ρούνεϊ, ο μοναδικός ίσως επιθετικός στον κόσμο που μπορεί να κάνει τόσο καλά τόσες πολλές δουλειές.

Η αισιοδοξία και η μαύρη τρύπα

Είναι δεδομένο ότι οι Άγγλοι πιστεύουν ότι θα κατακτήσουν οποιαδήποτε διοργάνωση πριν αυτή αρχίσει. Αυτή τη φορά, πάντως, έχουν λόγο να είναι αισιόδοξοι. Το δίδυμο Λάμπαρντ-Τζέραρντ έχει σπάσει, οι αργοί μέσοι τύπου Γκάρεθ Μπάρι δεν υπάρχουν πια και όλα έχουν μεγαλύτερη ποδοσφαιρική λογική. Αν με ρωτούσε κανείς ποιο είναι το αδύναμο σημείο τους θα έδειχνα τον Γκλεν Τζόνσον, που είχε μία μετριότατη σεζόν. Ωστόσο, ελλείψει του Κάιλ Γουόκερ ο Τζόνσον ήταν μονόδρομος. Αφήστε που εκτιμώ ότι στο τέλος θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Επομένως, γιατί να μην υπάρχει αισιοδοξία; Ο όμιλος είναι δύσκολος, τα "τρία λιοντάρια" ίσως να μην πάνε ούτε στους "16", αλλά έχουν τη δυνατότητα να παρουσιαστούν άκρως ανταγωνιστικοί. Κι όλοι εμείς αξίζει να παρακολουθήσουμε την προσπάθειά τους γιατί δε γίνεται να αγαπάς το ποδόσφαιρο και να μην αγαπάς την Αγγλία. Μπορεί να υποστηρίζεις όποιον θες στο Μουντιάλ, αλλά αυτή η ομάδα χαρίζει μοναδικές ποδοσφαιρικές ιστορίες. Και που ξέρετε, ίσως αυτή τη φορά να μην αποκλειστεί στα πέναλτι.

ΥΓ. Δε γίνεται αναφορά στην αμυντική γραμμή γιατί οι επιλογές είναι ξεκάθαρες. Χαρτ, Τζόνσον, Τζαγκιέλκα, Κέιχιλ και Μπέινς. Κι αν ψάχνετε την αποκάλυψη της Αγγλίας αυτή θα είναι ο Άνταμ Λαλάνα. Εκτός κι αν πάρει φανέλα βασικού ο Ρος Μπάρκλεϊ... Αλλιώς ο τελευταίος και οι Τσάμπερλεϊν και Ραχίμ Στέρλινγκ ερχόμενοι από τον πάγκο θα έχουν αρκετά να δώσουν με την ταχύτητά τους κόντρα στις αργές άμυνες της Ιταλίας και της Ουρουγουάης.

Όποιος έχει κουράγιο για ερωτήσεις, παρατηρήσεις, διαφωνίες ή διάλογο μπορεί να με βρει στο Twitter: @antonis_tsir