Η ήττα από τη Βόρεια Μακεδονία και κατ' επέκταση ο αποκλεισμός από το Παγκόσμιο Κύπελλο πόνεσε πολύ την Ιταλία. Η σκουάντρα ατζούρα παρουσιάστηκε ανέτοιμη στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της χρονιάς και έμεινε εκτός τελικής φάσης Μουντιάλ για δεύτερη σερί διοργάνωση.

Ο Μπεράρντι και η λάθος επιλογή έδρας

Από την ομάδα του Ρομπέρτο Μαντσίνι έλειψε πάνω απ' όλα φρεσκάδα. Οι παίκτες έδειχναν σαν... στυμμένες λεμονόκουπες, ξεζουμισμένοι από την υπερπροσπάθεια στο Euro 2020. Το γεγονός πως ο Ντομένικο Μπεράρντι ήταν ο κορυφαίος παίκτης της ομάδας, αλλά και παράλληλα ο μοιραίος, λέει πολλά για τον αγώνα. Και λέμε μοιραίος διότι είναι εκείνος που χάνει τις μεγαλύτερες ευκαιρίες της Ιταλίας, με σημαντικότερη εκείνη μετά από το λάθος του τερματοφύλακα της Βόρειας Μακεδονίας, Στόλε Ντιμιτριέφσκι.

Ωστόσο, πέρα από το αγωνιστικό, λάθος έγινε κι από την Ιταλική Ομοσπονδία σε ό,τι αφορά στην επιλογή της έδρας. Ναι μεν η Σικελία αγαπάει την Εθνική, αλλά το γήπεδο της Παλέρμο δεν ήταν η ιδανική επιλογή για έναν τόσο κρίσιμο αγώνα. Δεν υπήρχε ένταση και πάθος, παρότι η πληρότητα ήταν για πρώτη φορά στο 100%, καθώς στις εξέδρες βρίσκονταν κυρίως οικογένειες που έδιναν μία όμορφη νότα, αλλά όχι ικανή να σπρώξει την εθνική ομάδα σε μία τέτοια αναμέτρηση.

Δεν είναι τέλος εποχής, αλλά στιγμή για γενναίες αποφάσεις

Γενικότερα, το προηγούμενο διάστημα υπήρξαν σοβαρά ζητήματα στις σχέσεις της Ομοσπονδίας με τους συλλόγους. Ουσιαστικά, ήταν φανερή η έλλειψη σύμπνοιας μεταξύ των δύο πλευρών, καθώς οι διοικούντες την Ομοσπονδία είχαν ζητήσει από τις ομάδες να δώσουν νωρίτερα τους παίκτες για τις υποχρεώσεις της Εθνικής προκειμένου να γίνει η καλύτερη δυνατή προετοιμασία για το ματς με τη Βόρεια Μακεδονία, αλλά έπεσαν πάνω σε... τοίχο. Βέβαια, από την πλευρά τους είναι απόλυτα λογικό οι σύλλογοι να θέλουν να προασπίσουν τα συμφέροντά τους, ειδικά όταν διακυβεύονται τίτλοι και ευρωπαϊκές διακρίσεις.

Μπορεί να μοιάζει ως τέλος εποχής για την Ιταλία, αλλά στην πραγματικότητα είναι η στιγμή για γενναίες αποφάσεις. Η στιγμή να αποφασιστεί και το μέλλον του Ρομπέρτο Μαντσίνι. Θα μείνει ή θα φύγει; Η Ομοσπονδία θέλει να μείνει, αλλά ο Μαντσίνι φαίνεται πως έχει διαφορετική άποψη, αφού αισθάνεται ότι δεν μπόρεσε να διαχειριστεί σωστά τα πράγματα. Αυτό που τον πόνεσε περισσότερο είναι πως 256 ημέρες μετά τον θρίαμβο του Γουέμπλεϊ, είδε να γράφεται η πιο μαύρη σελίδα της καριέρας του.

Τεράστια ζημιά για την εικόνα του ιταλικού ποδοσφαίρου

Το πρόβλημα, στην ουσία, δεν είναι ο Μαντσίνι. Είναι δεδομένο πως θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να ξεπεραστεί το χαστούκι. Παρ' όλα αυτά, το μεγαλύτερο πρόβλημα αφορά γενικότερα το ιταλικό ποδόσφαιρο. Θα πρέπει να αποφασιστεί ένα διαφορετικό πλάνο ανάπτυξης και αξιοποίησης νέων παικτών, καθώς η Ιταλία έχει από τους χαμηλότερους μέσους όρους χρησιμοποίησης γηγενών παικτών.

Ακόμη κι ο Φερνάντο Σάντος, που είχε δυσκολότερο έργο σε σχέση με την Ιταλία, προχώρησε σε σημαντικές αλλαγές στην ενδεκάδα της Πορτογαλίας, προσφέροντας φρεσκάδα και μία διαφορετική αγωνιστική φιλοσοφία. Αντίθετα, ο Μαντσίνι χρησιμοποίησε -με ελάχιστες εξαιρέσεις- την ίδια ενδεκάδα με τον τελικό του Λονδίνου, ενώ ήταν φανερό πως δεν είχε κάνει σωστό διάβασμα και του αντιπάλου. Ειδικά για τον Τραϊκόφσκι φαίνεται πως το παιχνίδι ήταν... βούτυρο στο ψωμί του, αφού είχε περάσει για τέσσερα χρόνια από την Παλέρμο και γνώριζε πολύ καλά τη συγκεκριμένη έδρα.

Στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει για την εθνική Ιταλίας είναι πως θα είναι απούσα για δεύτερο συνεχόμενο Μουντιάλ. Ο μόνος, ίσως, που... χαίρεται είναι ο Τζαν Πιέρο Βεντούρα, του οποίου τη μοίρα ακολούθησε ο Μαντσίνι. Η ιστορία απέδειξε πως προφανώς και είναι ωραία η κατάκτηση ενός Euro, αλλά αν δεν υπάρχει συνέπεια και συνέχεια, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Και δίχως αμφιβολία, ο συγκεκριμένος αποκλεισμός αποτελεί τεράστια ζημιά για την εικόνα του ιταλικού ποδοσφαίρου.