Με ψηλό και χωρίς ψηλό, με κακή άμυνα και καλή άμυνα, με Καλάθη και χωρίς Καλάθη, όπως και να το δει κανείς ο αριθμητής μπορεί να αλλάζει στον Παναθηναϊκό, αλλά ο παρονομαστής παραμένει ίδιος. Κι αυτός ο παρονομαστής δεν είναι άλλος από το ΟΑΚΑ.

Το "κάστρο" παρέμεινε αλώβητο, οι "πράσινοι" πέτυχαν μια άνετη νίκη απέναντι στη Μακάμπι και ο Πασκουάλ τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση για το γεγονός ότι είδε την ομάδα του να αντποκρίνεται εντυπωσιακά, παρά την τεράστια απουσία του Νικ Καλάθη.

Είναι σαφές ότι το ΟΑΚΑ δίνει φτερά στον Παναθηναϊκό. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι πως ακόμη κι αν αγωνιστεί με τέσσερις εναντίον πέντε, θα βρει τον τρόπο για να πάρει τα ηνία του αγώνα, θα βρει τον τρόπο να καλύψει τις αδυναμίες του. Οι καλοί γίνονται καλύτεροι, οι μέτριοι γίνονται καλοί, ακόμη κι αυτοί που δεν είναι σε καλή μέρα, καλύπτoνται μέσα στην καλή εμφάνιση του συνόλου. Ο Ισπανός έλεγε πως "χωρίς τον Καλάθη θα είμαστε διαφορετικοί". Σωστά το έλεγε, άλλωστε ούτε ο ίδιος θα περίμενε τέτοια ανταπόκριση των παικτών του μέσα σε λίγες ημέρες.

Ο Παναθηναϊκός έχασε τον Καλάθη, αλλά όσα έκανε ο Νικ στο παρκέ τα μοιράστηκαν δια τρία οι Λεκαβίτσιους, Ντένμον και Παππάς. Ο πρώτος έβαλε τους πόντους του (13π.), ο δεύτερος έβαλε την άμυνά του και κάποια κρίσιμα στην τελευταία περίοδο και ο τρίτος βοήθησε πολύ οργανωτικά, βάζοντας περισσότερο στο μυαλό του την πάσα και λιγότερο την εκτέλεση.

Με την περιφέρεια λοιπόν να λειτουργεί με μοντέλο... ένας στο σώμα τριών, τον Σίνγκλετον να κάνει ίσως το καλύτερο φετινό του παιχνίδι (14π., 10 ριμπάουντ), τον Γκιστ να δίνει ρεσιτάλ και στις δύο πλευρές του παρκέ και τον Ρίβερς να τα βάζει από τα 6,75μ., ο Παναθηναϊκός απέδειξε στη Μακάμπι πως μπορεί να την νικήσει σε όποιον ρυθμό θέλει!

Στο πρώτο ημίχρονο έδωσε ρεσιτάλ με την επίθεσή του (49π.), παίζοντας στο ρυθμό που θα ευνοούσε θεωρητικά τους Ισραηλινούς, στο δεύτερο "έσφιξε τα γάλατα", δέχτηκε μόλις 13 πόντους σε μια περίοδο και ουσιαστικά τους αποτελείωσε. Γενικότερα ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος από το μέσο όρο του. Πρώτη απόδειξη το 81.8% στις βολές, 15% μεγαλύτερο από το συνηθισμένο. Δεύτερη απόδειξη η μεγαλύτερη ισορροπία σε δίποντα (37 προσπάθειες) και τρίποντα (26 προσπάθειες), ενώ το πιο κομβικό σημείο ήταν ο μικρός αριθμός λαθών (10 στο σύνολο), στοιχείο ενδεικτικό της συγκέντρωσης και της προσοχής που έδειξε ο Παναθηναϊκός για να μη χάσει τη σιγουριά που του εμπνέει η παρουσία του Καλάθη.

Αν κάποιος αξίζει ιδιαίτερη αναφορά αυτός είναι ο Λεκαβίτσιους που κλήθηκε να μπει στα παπούτσια του κορυφαίου πλέι μέικερ αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Δεν είναι οι 13 πόντοι, είναι η σιγουριά που σου ενέπνεε ότι μπορεί να κουμαντάρει το καράβι. Προφανώς και ο Λιθουανός δεν είναι Καλάθης, ούτε έγινε σε μία νύχτα υπερπαίκτης. Είναι ένας χρήσιμος ρολίστας των 10-15 λεπτών που αποδεικνύει ότι του ταιριάζει ο ρόλος που επέλεξε γι αυτόν ο Πασκουάλ.

Υ.Γ. Δεν είμαι καλός στους αποχαιρετισμούς. Ο Τάσος Στεφάνου δεν ήταν απλά ένας αγνός Παναθηναϊκός, ήταν Ο Παναθηναϊκός. Δεν ήταν απλά ένας παράγοντας του συλλόγου, ήταν πρώτα απ' όλα εργάτης του μπάσκετ, λάτρης της πράσινης φανέλας με το τριφύλλι στο στήθος. Ο Στεφάνου πρέσβευε τα ιδανικά του Παναθηναϊκού, είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που δίνουν απάντηση στο "γιατί έγινα Παναθηναϊκός".

Ενας άνθρωπος που πρώτα αγαπούσε το μπάσκετ, δεν είχε κακό λόγο για κανέναν, προσπαθούσε πάντα να βρίσκει τη χρυσή τομή χωρίς εντάσεις. Μέχρι την τελευταία στιγμή ο Στεφάνου αρρώσταινε για τον Παναθηναϊκό. Μερικούς μήνες πριν "χτυπήθηκε" από εγκεφαλικό, παρέμεινε για μέρες στο νοσοκομείο, αλλά ακόμη και τότε ζητούσε μια τηλεόραση στο δωμάτιο για να βλέπει τη μεγάλη του αγάπη. Ο ΚΥΡΙΟΣ Τάσος υπηρέτησε τον Παναθηναϊκό για περισσότερα από 50 χρόνια, σε όλα τα πόστα, με όλους τους τρόπους. Δεν τον ένοιαζαν οι θέσεις, δεν τον ενδιέφεραν τα οφίτσια. Το τελευταίο του πόστο ήταν αυτό του γενικού διευθυντή της ΚΑΕ, αλλά είμαι σίγουρος πως αν του ζητούσαν να φυλάει τις πόρτες των αποδυτηρίων πάλι θα ήταν εκεί, γιατί "ο Παναθηναϊκός είναι πάνω απ' όλα". Ο Στεφάνου ήταν αγαπητός σε όλους, δεν είχε εχθρούς παρά μόνο φίλους. Το "Τάσο μου" έβγαινε αυθόρμητα από το στόμα όλων όσων τον συναντούσαν, το ίδιο αυθόρμητα όσο και το χαμόγελό του.

Πλέον δεν θα κάθεται στην αγαπημένη του θέση στο ΟΑΚΑ, εκεί στις καρέκλες, δίπλα στον πάγκο, αλλά για τους αγνούς Παναθηναϊκούς θα είναι πάντα εκεί. Θα είναι εκεί ως πρότυπο για το πώς πρέπει να σκέφτεται και να λειτουργεί ένας Παναθηναϊκός... Καλό ταξίδι κύριε Τάσο...