Η Ελλάδα "έσκασε" απέναντι στη Ρωσία . Δεν ξέρω αν ο Μίσσας είχε αποφασίσει εξ αρχής να πάει με πέντε... καμικάζι μέχρι το φινάλε, αλλά είναι βέβαιο πως η απόφαση αυτή είχε κόστος . Ο Καλάθης 36 λεπτά, ο Μπουρούσης περισσότερα από 32:30, ο Σλούκας σχεδόν 36, ο Πρίντεζης άγγιξε τα 34 και ο Παπανικολάου ξεπέρασε τα 37!

Με λίγα λόγια η Εθνική πήγε με πέντε παίκτες σε όλο το ματς και όπως ήταν φυσικό το πλήρωσε. Με εξαίρεση τον Βοροντέσβιτς κανείς άλλος παίκτης των Ρώσων δεν έπαιξε περισσότερο από 30 λεπτά, ενώ μια ματιά στους χρόνους συμμετοχής των παικτών του πάγκου αποδεικνύει πως ο Μπαζάρεβιτς διαχειρίστηκε το ρόστερ με μεγαλύτερη προσοχή στον τομέα κούραση.

Όπως και να 'χει, η Εθνική πέτυχε! Όταν κάνεις απολογισμό δεν σκέφτεσαι που θα μπορούσες να φτάσεις, αλλά από πού ξεκίνησες, όταν άρχισε το ταξίδι. Ουδείς στην Εθνική ομάδα υποσχέθηκε κάτι περισσότερο απ' αυτό, ουδείς ξεστόμισε μεγαλοστομίες για μετάλλια, τετράδες, βάθρο κλπ. Το αντίθετο. Όλοι μα όλοι κράτησαν χαμηλούς τόνους και πολύ καλά έκαναν.

Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έφτασε μέχρι εκεί που θα μπορούσε να φτάσει και θα 'χει να λέει πως ενδεχομένως να άξιζε την υπέρβαση με βάση την εικόνα στα τελευταία παιχνίδια. Για να μην ξεγελιόμαστε από το (καλό) φινάλε, αυτή η Εθνική ήταν για 8άδα και την 8άδα πήρε στις αποσκευές της για την επιστροφή από την Κωνσταντινούπολη.

Τι κερδίσαμε από την όλη ιστορία; Πρώτα απ' όλα έγινε σαφές πως η Εθνική ομάδα δεν ήταν αυτό το έκτρωμα που είδαμε στην α' φάση. Δεύτερον, "κερδίσαμε" τρεις παίκτες, τον καθένα για διαφορετικούς λόγους. Ο ένας είναι ο Παπαγιάννης που σοφά ο Μίσσας του εμπιστεύτηκε ακόμη και φανέλα βασικού στα κρίσιμα παιχνίδια.

Λέμε κατά καιρούς "μικρός είναι μωρέ, έχει δρόμο μπροστά του", αλλά πώς είναι δυνατόν να το λέμε για ένα παιδί που έκανε την μεγάλη έκπληξη του ντραφτ και είναι κανονικός NBAέϊερ; Ο Παπαγιάννης έπρεπε να πάρει το βάπτισμα του πυρός, όχι απλά να παίξει, αλλά να 'χει έναν ρόλο που θα σου δίνει το δικαίωμα να πιστέψεις ότι στην επόμενη διοργάνωση θα είναι βασικός.

Τα άλλα δύο κέρδη ήταν ο Καλάθης και ο Σλούκας. Όχι προφανώς για το πόσο καλοί παίκτες είναι, αλλά για το πόσο ηγέτες μπορούν να γίνουν σε μια ομάδα που αυτή την περίοδο αναζητά τον ηγέτη της! Ο πρώτος έκανε εκπληκτικό τουρνουά ή καλύτερο εκπληκτικό φινάλε. Επιβεβαίωσε ότι δικαίως θεωρείται ένα από τους 3-4 κορυφαίους γκαρντ στην Ευρώπη και το γεγονός ότι ο Μίσσας τον χρησιμοποίησε 36 λεπτά στον τελικό με τη Ρωσία αποδεικνύει το πόσο αναντικατάστατος είναι.

Ο Καλάθης δεν είναι μια απλή περίπτωση. Είναι ίσως η μοναδική περίπτωση που μπορεί να μαρκάρει τον καλύτερο περιφερειακό, να πετύχει 25 πόντους στην καλή του μέρα, να μοιράζει 10 ασίστ και να τελειώσει με 3 λάθη. Προφανώς και δεν μπορεί να το κάνει κάθε μέρα, αν μπορούσε, δεν θα ήταν στον Παναθηναϊκό, αλλά θα είχε ένα πανάκριβο συμβόλαιο στο ΝΒΑ και δεν θα κάναμε τη συζήτηση αυτή.

Οσον αφορά στον Σλούκα, οι τελευταίες εμφανίσεις του ήταν αυτό που ακριβώς χρειαζόταν η Εθνική ομάδα τη δεδομένη χρονική στιγμή. Πάνω που λέγαμε "ποιος είναι ο ηγέτης;" ήρθαν τα τρία εξαιρετικά παιχνίδια του Σλούκα για να βάλουν τέλος στο ερώτημα αυτό. Δεν είναι τόσο αυτά που έκανε, αλλά ο πειστικός τρόπος με τον οποίο τα έκανε. Η Εθνική έχει ανάγκη από την προσωπικότητα του Σλούκα, έχει ανάγκη από έναν παίκτη που θα καλλιεργήσει τα ηγετικά του προσόντα και θα βγει μπροστά στη διάδοχη κατάσταση.

Προφανώς στο τουρνουά αυτά έγιναν και λάθη. Τα περισσότερα πριν από την έναρξη του Ευρωμπάσκετ και λιγότερα στη διάρκεια. Το πρώτο και βασικότερο ήταν ο τρόπος που η ΕΟΚ διαχειρίστηκε το κεφάλαιο Μίσσα. Η διαδικασία της τελευταίας στιγμής, οι δηλώσεις τύπου "παίκτες έχουμε, θα βρούμε και προπονητή", δημιούργησαν το κλίμα απαξίωσης που κυριάρχησε στην πρώτη φάση. Ήταν ένα κλίμα που δεν προερχόταν από την ικανότητα του Μίσσα και των συνεργατών του, ήταν περισσότερο προϊόν του τρόπου που η ΕΟΚ διαχειρίστηκε την περίπτωσή του, κάνοντας τον πολύ κόσμο, αυτόν που δεν ξέρει, να πιστέψει το "αυτόν είχαμε, αυτόν βάλαμε".

Αυτή η Εθνική έχει συνέχεια. Έχει ορθάνοικτη την πόρτα στον Αντετοκούνμπο, ανέδειξε τον Παπαγιάννη, έβγαλε τις ηγετικές ικανότητες του Σλούκα, θα χρειαστεί ωστόσο κι άλλα πράγματα για να επιστρέψει στην ελίτ. Αυτό που έκανε φέτος δεν ήταν η αρχή, ήταν απλά η ελπίδα πως υπάρχει "αύριο". Για να γίνει το "αύριο" καλύτερο θα πρέπει πρώτα απ' όλα η Ομοσπονδία να αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη σοβαρότητα κάποια ζητήματα, τη σοβαρότητα που επί χρόνια επιδείκνυε, επομένως ξέρει πώς πρέπει να το κάνει.