Πέρασε και η Φινλανδία όπως πέρασαν και οι άλλοι και κάπως έτσι το ελληνικό μπάσκετ γυρνάει μερικές δεκαετίες πίσω αναζητώντας κάθε βράδυ την προηγούμενη προσβλητική ήττα, φτάνοντας μέχρι τη δεκαετία του '80 και του '70...

Δυστυχώς, το πρόβλημα δεν είναι η αποτυχία, το πρόβλημα είναι η εικόνα και ταυτίζομαι απόλυτα με την άποψη που εξέφρασε δημόσια ο Κώστας Τσαρτσαρής, λίγο πριν από το φινάλε του αγώνα με την Φινλανδία. "Κάθεται και ρωτάει το FB πώς νιώθω... Θλίψη, μεγάλε... Ίσως γυρίσει, αλλά τι να το κάνω... Οι ομάδες που θέλουν μετάλλιο, τις ξεφτυλίζουν αυτές τις ομάδες...", έγραψε ο Κώστας και μέσα σε λίγες λέξεις περιέγραψε το αυτονόητο. Πράγματι, και να γύριζε τι θα άλλαζε στην εικόνα που έχουμε διαμορφώσει οι περισσότεροι γι αυτή την Εθνική;

TO ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Δεν μπορώ να διαβάζω άλλες... βαθυστόχαστες αναλύσεις για το ποιον έβγαλε, ποιον έβαλε ο Μίσσας και ποιος έπαιξε λιγότερο ή περισσότερο. Το πρόβλημα σ΄ αυτή την Εθνική ΔΕΝ είναι πρωτίστως τα πρόσωπα, ούτε ο χρόνος συμμετοχής, αλλά η φιλοσοφία της! Από την πρώτη ημέρα, από τα φιλικά ακόμη, προσπαθώ να αντιληφθώ ποιος είναι ο βασικός στόχος του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Να καταλάβω ποιος είναι τομέας εκείνος πάνω στον οποίο ο Μίσσας θα "χτίσει" τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ.

Θα είναι μια ομάδα που πάση θυσία θα παίζει άμυνα; Θα είναι μια ομάδα που θα επιδιώκει σε κάθε φάση τον αιφνιδιασμό; Θα είναι μια ομάδα που θα ρισκάρει το μακρινό σουτ; Θα είναι μια ομάδα που θα "πατάει" την μπάλα στη ρακέτα για να εκμεταλλευτεί το ύψος της; Κάτι τέλος πάντων που θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι είδους μπάσκετ θέλουμε να παίξουμε στο Ευρωμπάσκετ, κάτι που θα μας δώσει μια σταθερά σε όλα τα παιχνίδια.

Αν λοιπόν μπορώ να κατηγορήσω για κάτι τον Κώστα Μίσσα αυτό δεν είναι οι επιλογές, ούτε ο τρόπος που διαχειρίζεται το ρόστερ. Το πρόβλημα ξεκινάει και τελειώνει από το γεγονός ότι η Εθνική ομάδα δεν ξέρει καν τι επιδιώκει στο παρκέ. Δεν έχει καμία σταθερά, δεν εκμεταλλεύεται κανένα πλεονέκτημά της και στο μεγαλύτερο διάστημα των αγώνων μοιάζει να παίζει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Είναι σα να βλέπεις 12 παιδιά να μαζεύονται για πρώτη φορά στο γήπεδο, χωρίς να έχουν ξεκάθαρη κατεύθυνση, χωρίς να στοχεύουν στα μειονεκτήματα του αντιπάλου και χωρίς να έχουν πίστη στο πλάνο που στα μάτια μου τις περισσότερες φορές είναι... αόρατο!

Δεν έχει καμία σημασία πλέον να αναλύσουμε τα νούμερα και να εξηγήσουμε τι δεν πήγε καλά. Δεν έχει νόημα άλλωστε. Τη μία αστοχούμε στα τρίποντα και χάνουμε με κάτω τα χέρια, την άλλη βάζουμε τα τρίποντα και χάνουμε ξανά με κάτω τα χέρια. Τη μία παίρνουμε τα ριμπάουντ και φεύγουμε με σκυμμένο το κεφάλι, την άλλη κερδίζουμε τις μάχες των ριμπάουντ και πάλι αποχαιρετούμε με ήττα. Στην ουσία, αυτή η Εθνική δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει αρχή και τέλος, δεν έχει σημείο αναφοράς κι αυτό δεν λύνεται μέσα στο τουρνουά, ούτε διορθώνεται μέσα σε μια νύχτα.

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ "ΑΥΡΙΟ"

Προφανώς για την εικόνα που παρουσιάζει η Εθνική δεν φταίει μόνο ο Μίσσας. Είναι προφανές πως σε μια αποτυχία, όπως και σε μια επιτυχία, όλοι έχουν το κομμάτι που τους αναλογεί και στο τέλος του Ευρωμπάσκετ θα γίνει ο επιμερισμός της ευθύνης. Προφανώς και παιδιά με Ευρωλίγκες, τελικούς και εμπειρίες χρόνων δεν ξέχασαν το μπάσκετ, είναι ντροπή να μην τους αναγνωρίζεται η προσφορά στις εθνικές ομάδες, αλλά είναι επίσης δεδομένο πως αυτό που παρουσιάζουν στη διοργάνωση δεν είναι εικόνα που τιμά τους ίδιους, δεν είναι εικόνα για την οποία μπορούν να είναι υπερήφανοι. Καλά τα συστήματα, απαραίτητη η τακτική αν θες να έχεις στόχους, αλλά το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι πως αυτή η Εθνική όχι μόνο δεν έχει τακτική, αλλά δεν έχει ούτε εγωισμό, ούτε καν υπερηφάνεια.

Η Εθνική μπορεί να νικήσει, μπορεί και να χάσει την Τετάρτη (6/9), αλλά προσωπικά θεωρώ πως έχει μικρή σημασία. Το ζήτημα είναι το "αύριο", το ζήτημα είναι πως η επίσημη αγαπημένη πρέπει να επιστρέψει στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται πολύ μακριά από αυτή. Το μπάσκετ στην Ελλάδα "φτιάχτηκε" από την Εθνική ομάδα και ΜΟΝΟ από την Εθνική ομάδα θα μπορέσει να παραμείνει σε τοπ επίπεδο τα επόμενα χρόνια, τις επόμενες δεκαετίες. Η Εθνική ήταν αυτή που σημάδεψε τον Έλληνα φίλαθλο που πρώτα αγάπησε το μπάσκετ και μετά αγάπησε τις ομάδες. Το αντίστροφο δημιουργεί πρώτα οπαδούς και μετά φιλάθλους κι όταν συμβαίνει αυτό τότε έρχεται και η αρχή του τέλους...

Photo Credits: Eurokinissi