Το μεγαλύτερο πρόβλημα μετά την αποχώρηση του Ομπράντοβιτς δεν ήταν το που θα βρεθεί ο ικανός, αλλά το ποιος θα εμπνεύσει. Το μεγάλο «αγκάθι» δεν ήταν να βρεθεί ο άνθρωπος που θα γεννάει ιδέες και θα αλλάζει σε ένα δευτερόλεπτο τη ροή του αγώνα, άλλωστε τέτοιος δεν υπάρχει.

Το μεγάλο πρόβλημα ήταν να βρεθεί ο άνθρωπος που θα κάθεται στον πάγκο και από την πρώτη ημέρα θα εμπνέει σεβασμό, θα πείθει τον κόσμο ότι έχει τις προδιαγραφές να βρίσκεται στον πάγκο του Παναθηναϊκού και μέσα από το πέρασμα του χρόνου θα έκανε τους Παναθηναϊκούς να πιστεύουν πως όσα γίνονται μέσα στο παρκέ είναι προϊόν έμπνευσης κι όχι τύχης.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο για μια ομάδα που έχει περάσει τόσα χρόνια σιγουριάς να περάσει με ασφάλεια στην επόμενη ημέρα. Για την ακρίβεια είναι αδύνατον, δεν είναι απλά δύσκολο. Ο Παναθηναϊκός το βίωσε, κόντεψε να κάνει ρεκόρ αλλαγής προπονητών, προσπαθώντας να βρει πρώτα τον εμπνευστή και μετά τον προπονητή.

Από τον πάγκο πέρασαν ισχυρές προσωπικότητες (Ιβάνοβιτς, Τζόρτζεβιτς), πέρασαν καλοί προπονητές (Πεδουλάκης), πέρασαν σημαίες του συλλόγου (Αλβέρτης). Κάποιοι έδωσαν λύσεις προπονητικά, κάποιοι άλλοι έπεισαν μόνο σε επίπεδο πρεστίζ, κανείς ωστόσο δεν είχε το «πακέτο» που έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός. Ακόμη κι αν το είχε, δεν υπήρξε η υπομονή του κόσμου και της διοίκησης για να καλυφθεί το χάντικαπ και να φτάσουμε στον τελικό στόχο. Και τελικός στόχος δεν μπορούσε βεβαίως να είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος και μόνο...

Ο Πασκουάλ υπέγραψε στον Παναθηναϊκό γιατί πλησιάζει όσο κανείς το παραπάνω «πακέτο». Δεν ήμουν ποτέ υπέρ της ανθρωποφαγίας, της αλλαγής προπονητών και της στοχοποίησης. Πόσω μάλλον τώρα... Προφανώς και ο Ισπανός έχει κάνει λάθη, φαίνεται άλλωστε από τον τρόπο που διαχειρίζεται το υλικό που πήρε το καλοκαίρι. Προφανώς και αυτό που είχε στο μυαλό του, όταν δημιουργούσε το ρόστερ, δεν είναι αυτό που παρουσιάζεται στο παρκέ.

Οταν δύο φορές μέχρι σήμερα έχει ευχαριστήσει τον Δ. Γιαννακόπουλο για τις προοπτικές που του έδωσε και για τις εισηγήσεις του που έγιναν πράξη, τότε μοιραία ο Ισπανός αναλαμβάνει και εξ ολοκλήρου την ευθύνη για την εικόνα που θα παρουσιάσει ο Παναθηναϊκός. Αυτό μέχρι το σημείο να ξεκινάει το... καφενείο τύπου «διώξε αυτόν και πάρε τον άλλον» απέχει πολύ. Είναι άλλο πράγμα η κριτική, άλλο πράγμα η απαξίωση, άλλο η... παράνοια του να τον διώξουμε «εδώ και τώρα». Ο Πασκουάλ είναι ό,τι πιο αξιόπιστο μπορούσε να βρεθεί στον πάγκο του Παναθηναϊκού τη δεδομένη χρονική στιγμή με τις λύσεις που υπάρχουν στην αγορά. Πιθανώς να αποτύχει, ενδεχομένως το πλάνο να μην του βγει, αλλά καμία μα καμία σοβαρή ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστεί και ενδιαφέρεται για το όνομά της δεν αλλάζει προπονητή από τον δεύτερο - τρίτο μήνα της χρονιάς.

Ποια είναι η λύση; Ο χρόνος. Οχι, ούτε ξεφτίλα είναι, ούτε ντροπή για τον Παναθηναϊκό που έχασε ένα Κύπελλο Ελλάδας μετά από έξι σερί κατακτήσεις. Καμία ήττα δεν είναι ντροπή στον αθλητισμό, ειδικά όταν παλεύεις. Μεγαλύτερη ήττα και αποτυχία για το πρεστίζ ενός συλλόγου είναι να αλλάζει προπονητή κάθε έξι μήνες, παρά να χάσει ένα τρόπαιο από μια ομάδα που στο κάτω - κάτω άξιζε μια θέση στον τελικό, ύστερα από τόσες δυσκολίες και αποτυχίες. Ο Παναθηναϊκός και ο Πασκουάλ χρειάζονται πίστωση χρόνου.

Οταν τελειώσει η χρονιά θα γίνει και ο απολογισμός. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να έχει τέτοιου είδους... ψυχώσεις με τους τίτλους, όταν έχεις κατακτήσει τα πάντα τα τελευταία 20 χρόνια. Δεν μπορεί να είναι σύλλογος που η παραμονή ή όχι του προπονητή θα κρίνεται από έναν τίτλο στο πρώτο δίμηνο ή από έναν κρίσιμο αγώνα. Δεν εκφράζει αυτό μια ομάδα που έχει κατακτήσει 6 ευρωπαϊκά και που το πρεστίζ της είναι τεράστιο, έστω κι αν έχει να δει φάιναλ φορ από το 2012...

Συμπερασματικά: Ο Πασκουάλ πρέπει να κριθεί στο τέλος της χρονιάς. Τα εφόδια του δόθηκαν, οι εισηγήσεις του έγιναν πράξη και μένει να δούμε αν θα πετύχει ή αν θα αποτύχει. Ολα τα υπόλοιπα είναι καφενειακά...