Το πρώτο ζητούμενο είναι να αποφασίσουμε τι μπάσκετ θέλουμε να παίξουμε. Πιστεύουμε ότι είμαστε ικανοί να βάζουμε 80-85 σε κάθε ματς; Πιστεύουμε ότι διαθέτουμε τους σουτέρ για να τιμωρήσουμε τις αντίπαλες άμυνες; Πιστεύουμε ότι διαθέτουμε μια τριάδα ψηλών που μπορεί να βάλει την μπάλα στο καλάθι με κάθε τρόπο;

Επειδή τίποτα από τα παραπάνω ΔΕΝ πιστεύουμε, το ζητούμενο γι αυτή την Εθνική ομάδα είναι να αποφασίσει ότι η αρχή και το τέλος της είναι η άμυνα. Δεν απαιτεί κανείς από τον Μίσσα να φτιάξει μια καλοκουρδισμένη μηχανή στην επίθεση που θα βάζει τον αντίπαλο στα σχοινιά και θα "καθαρίζει" τα ματς από το ταλέντο της. Ούτε παικταράδες διαθέτουμε για να το κάνουμε, ούτε οι αντίπαλοι θα επιτρέψουν σε μια ομάδα απόλυτα προβλέψιμη να πετύχει κάτι τέτοιο.

Άρα, το πρώτο και βασικότερο ζητούμενο γι αυτή την εθνική, δεδομένων των προβλημάτων που αντιμετωπίζει, είναι να πηγαίνει τα ματς στο δικό της ρυθμό και για να τα πηγαίνει δεν επιτρέπεται να δέχεται περισσότερους από 35-40 πόντους στο ημίχρονο.

Το πρόβλημα στo πρώτο ημίχρονο της αναμέτρησης με την Γαλλία δεν ήταν η εμφάνιση, ήταν η έλλειψη στόχευσης, η έλλειψη προσανατολισμού, η χαμένη εθνική ταυτότητα. Έχουμε δει πολλές προβληματικές εθνικές ομάδες τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι η πρώτη φορά που έβλεπα αντίπαλο να πετυχαίνει καλάθι με τόσο εύκολο τρόπο. Κι όχι έναν, για να πεις κανείς πως το πρόβλημα ήταν η προσωπική άμυνα, αλλά όλοι μα όλοι μπορούσαν να φτάσουν σε απόσταση αναπνοής από το καλάθι μ΄ ένα βήμα, με μια ντρίπλα.

Η Εθνική σ' αυτό το απαράδεκτο πρώτο ημίχρονο δέχτηκε:

- 5 αστεία γκολ φάουλ, όλα με τον ίδιο τρόπο!

- 6 καλάθια με μια ντρίμπλα στον πρώτο αμυνόμενο και τη βοήθεια να στέκεται στα 2 μέτρα.

- 20 σουτ εντός παιδιάς από τα 28 που επιχείρησαν οι Γάλλοι!

Όταν λοιπόν σου συμβαίνουν τα παραπάνω δεν μπορείς να επικαλεστείς την δικαιολογία της απουσίας του Γιάννη. Γιατί η επίθεση είναι θέμα ταλέντου, η άμυνα είναι θέμα θέλησης και σ' αυτό το παιχνίδι οι παίκτες της εθνικής ομάδας έμοιαζαν με... αγάλματα που τις περισσότερες φορές παρακολουθούσαν τους αντιπάλους να περνούν από μπροστά τους.

Επομένως, οποιαδήποτε συζήτηση για το πόσα τρίποντα βάλαμε, το πώς αντιδράσαμε στην επίθεση και το αν τρέξαμε λίγο ή πολύ δεν έχει την παραμικρή σημασία από την στιγμή που αδυνατούσαμε να κάνουμε τα βασικά. Η Εθνική πρέπει πάση θυσία να βρει τη χαμένη της ταυτότητα, να επιστρέψει στο μοντέλο που πάντα τη χαρακτήριζε, ειδικά φέτος που στερείται τον Γιάννη και δεν διαθέτει άλλον παίκτη να πάρει πρωτοβουλίες στην επίθεση.

Η εικόνα στην τελευταία περίοδο απλά επιβεβαίωσε πόσο... αλλού ήταν η Εθνική επί τρία δεκάλεπτα. Εκεί που λέγαμε "πού θα σταματήσει κοντέρ;" ήρθε ένα πεισμωμένο διάστημα για να αποδείξει πως με τα αυτονόητα και μόνο μπορείς να παρουσιαστείς αξιοπρεπής.

Για μια ακόμη φορά ο Θανάσης έδωσε το έναυσμα και ως δια μαγείας οι διεθνείς άρχισαν να παίζουν άμυνα, να πέφτουν στο παρκέ, να πεισμώνουν επί τέλους για τα όσα συμβαίνουν στο γήπεδο.

Το μπάσκετ θέλει εγωισμό, θέλει να σε πονάει αυτό που σου συμβαίνει κι αν μη τι άλλο το κέρδος από την κατά τα άλλα τραγική εμφάνιση, ήταν πως η Εθνική έβγαλε εγωισμό, διατήρησε την αξιοπρέπειά της και πήγε στα αποδυτήρια με την παραδοχή πως θα μπορούσε κάτι περισσότερο, αν ήταν στοιχειωδώς καλή στο πρώτο 20λεπτο.

Ο,τι έγινε, έγινε... Το παιχνίδι με την Σλοβενία είναι πιο κρίσιμο σε σχέση με της Γαλλίας και είναι δεδομένο ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν μπορεί να παρουσιαστεί μ' αυτή την εικόνα. Θα πρέπει ο Μίσσας να πείσει τους πάντες πως η εικόνα του τελευταία 10λέπτου είναι η εικόνα που θα πρέπει να έχει η εθνική ομάδα από το πρώτο δευτερόλεπτο.

Οχι απαραίτητα τα 4/4 τρίποντα που είναι και θέμα ημέρας, αλλά τουλάχιστον αυτή την αγωνιστικότητα, το πάθος, τον εγωισμό που είναι απαραίτητα στοιχεία για να παίξεις άμυνα και να βγάλεις διάθεση στο παρκέ.