Το ζήτημα δεν είναι τα «παράθυρα», το ζήτημα είναι η «πόρτα» και η «πόρτα» στην προκειμένη περίπτωση είναι ο κουμανταδόρος του παγκόσμιου μπάσκετ. Η FIBA από τη μία, η Euroleague από την άλλη και στη μέση οι παίκτες, οι μοναδικοί πρωταγωνιστές του μπάσκετ.

Η υπόθεση με τα «παράθυρα» είναι η λεπτομέρεια της λεπτομέρειας σε μια κόντρα που διαιωνίζεται και που δεν πρόκειται να κλείσει. Από τη μία η Παγκόσμιο Ομοσπονδία, η μοναδική που δικαιούται να παίρνει αποφάσεις για το παγκόσμιο μπάσκετ και από την άλλη η Euroleague που αποτελεί την Ενωση των 16 κορυφαίων ομάδων στην Ευρώπη, αλλά τα τελευταία χρόνια λειτουργεί σα να είναι το ίδιο το μπάσκετ.

Από τη μία η FIBA που χρόνο με το χρόνο νιώθει ολοένα και περισσότερο αδύναμη με τη δίκη της ευθύνη στο παρελθόν και από την άλλη η Eurolague που προσπαθεί να «πατήσει» πόδι στις εθνικές ομάδες, τα εθνικά πρωταθλήματα, σα να είναι αυτή η Παγκόσμια Ομοσπονδία.

Το μπάσκετ ίσως είναι το μοναδικό άθλημα που η Ενωση των σωματείων φαντάζει πως έχει μεγαλύτερη δύναμη από την Παγκόσμια Ομοσπονδία. Κι αυτό ήταν, είναι και παραμένει μεγαλύτερο πρόβλημα από τα «παράθυρα» και την κούραση των παικτών...

Λιγότερο «πονάει» το μπάσκετ το πότε θα γίνουν τα παιχνίδια, σε σχέση με το πώς δουλεύονται οι εθνικές λίγκες, πώς παράγονται τα ταλέντα που θα πλαισιώνουν μετέπειτα της εθνικές και βεβαίως το πως συνεργάζεται η Ευρωλίγκα σε όλη αυτή τη διαδικασία. Η FIBA έκανε ένα μεγάλο λάθος στην εποχή του Στάνκοβιτς και το πληρώνει. Αφησε την κατάσταση να φύγει από τα χέρια της και μοιραία πλέον δεν μπορεί να πατήσει κουμπί επιστροφής. Προσπάθησε με απειλές, προσπάθησε με διάλογο, προσπάθησε με συμβιβαστικές προτάσεις, αλλά η αλήθεια είναι πως όσα βήματα πίσω έκανε η Παγκόσμια Ομοσπονδία, άλλα τόσα βήματα μπροστά έκανε η Euroleague.

Αποτέλεσμα; Φτάσαμε στην εποχή που η Ομοσπονδία προτείνει και η Euroleague απορρίπτει, όταν το απόλυτο φυσιολογικό θα ήταν το ακριβώς αντίθετο. Πού καταλήξαμε; Σε μια κόντρα που το... μπαλάκι πετάχτηκε στους παίκτες και κανείς δεν μπορεί να πάρει καμία απόφαση.

Αυτό που δεν μπορούν να αποφασίσουν η FIBA και η Euroleague, θα πρέπει να το αποφασίσουν οι επαγγελματίες παίκτες με τον κίνδυνο να θεωρηθούν ή προδότες ή αντίεπαγγελματίες. Αν αρνηθούν να παίξουν στις εθνικές μεούσης της χρονιάς θα είναι «βολεμένοι που πάτησαν πάνω στα εκατομμύρια», αν αρνηθούν να υπακούσουν στις ομάδες τους θα βάλουν σε κίνδυνο τα πανάκριβα συμβόλαιά τους!

Και γι αυτό το μπαλάκι φέρει μεγάλη ευθύνη η Euroleague που στις 10 Νοεμβρίου 2016 έστειλε επιστολή στη FIBΑ, επιβεβαιώνοντας ότι οι κανονισμοί της δεν απαγορεύουν, ούτε περιορίζουν με κανένα τρόπο τους παίκτες να συμμετάσχουν στους αγώνες των Εθνικών Ομάδων, αλλά μερικούς μήνες μετά είπε βάλει ένα ξεκάθαρο εμπόδιο σ' αυτό. Στις 6 Ιουλίου 2017, η Euroleague ανακοίνωσε το καλεντάρι της, στο οποίο οι αγώνες της συνέπιπταν με αυτούς των Εθνικών ομάδων. Μία απόφαση που ξεκάκαθαρα μετέφερε την ευθυνη στους παίκτες να αποφασίσουν αν θα αγωνιστούν με την ομάδα τους ή το εθνικό συγκρότημά τους.

Σημειωτέον: Οι ακριβείς ημερομηνίες των «παραθύρων» ανακοινώθηκαν επίσημα τον Αύγουστο του 2015 δίνοντας σε όλους τους εμπλεκόμενους (Λίγκες, Ομοσπονδίες, Ευρωλίγκα κτλ) αρκετό χρόνο για να προσαρμόσουν το καλεντάρι τους σε αυτές.