Ο Παναθηναϊκός «χτίστηκε» το καλοκαίρι πάνω σε δύο άξονες: Την αθλητικότητα και την ενίσχυση της περιφέρειάς του. Ηταν σαφές πως ο Πασκουάλ ήθελε να «φορτώσει» περισσότερα ποιοτικά γκαρντ, αντιλαμβανόμενος και ορθώς πως στο μπάσκετ κερδίζουν οι «κοντοί». Διατήρησε έναν από τους καλύτερους σουτέρ στην Ευρώπη (Ρίβερς), πρόσθεσε έναν ακόμη (Λοτζέσκι), πήρε βοηθητικό πόιντ γκαρντ πίσω από τον Καλάθη (Λεκαβίτσιους) και... χάρισε τα ένας εναντίον ενός στον Παππά και τον Ντένμον.

Στην ουσία ο Παναθηναϊκός είχε εξ αρχής έξι γκαρντ, αριθμός υπεράρκετός για τη διεκδίκηση των τριών στόχων. Πρόσφατα, ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να κάνει το «κλικ» παραπάνω, αποφάσισε να ανεβάσει την ποιότητα της περιφερειάς του, αλλά πήρε ένα μεγάλο ρίσκο: Να χαραμίσει την ποσότητα μπροστά στην ποιότητα με τον κίνδυνο να χαλάσει τη συνοχή του, να ανακατέψει την τράπουλα, να αναζητηθούν νέοι ρόλοι για τουλάχιστον τρεις παίκτες που προϋπήρχαν στο ρόστερ.

Το μπάσκετ δεν είναι ατομικό άθλημα για να λέμε «καλύτερος ο Τζέιμς του Ντένμον». Το μπάσκετ είναι παζλ, κομμάτια που ενώνονται για να βγάλουν το αποτέλεσμα. Τι είναι άραγε προτιμότερο; Να προσθέσεις έναν ποιοτικό γκαρντ, από τους πιο ποιοτικούς που υπάρχουν αυτή την περίοδο στην αγορά, με το ρίσκο να ανακατέψεις τόσο την τράπουλα ή να προσπαθήσεις να κάνεις καλύτερους αυτούς που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχαν βρει χημεία μέχρι σήμερα.

Ο Παναθηναϊκός ρίσκαρε, προσωπικά θεωρώ ότι υπερέβαλε, ότι έκανε μια ποιοτική κίνηση με πιο αισιόδοξο σκεπτικό απ' αυτό που έπρεπε. «Ο Τζέιμς ξέρει την ομάδα από πέρυσι» είναι το επιχείρημα, αλλά και σ' αυτό έχω μεγάλες ενστάσεις. Καμία σχέση δεν έχει η φιλοσοφία του περσινού με τον φετινό Παναθηναϊκό. Καμία σχέση δεν έχουν οι ρόλοι στη φετινή περιφέρεια με τους αντίστοιχους περσινούς.

Μοιραία, οι «πράσινοι» στην πιο κομβική περίοδο της σεζόν έπρεπε να κάνουν δύο δύσκολα πράγματα: Να νικούν και ταυτόχρονα να προσαρμόζουν ομαλά τον ποιοτικό γκαρντ που λέγεται Τζέιμς. Οσο κι αν φαίνεται εύκολο μόνο εύκολο δεν είναι... Είναι δύσκολο να διαχειριστείς τα συναισθήματα των υπολοίπων, ακόμη πιο δύσκολο να εντάξεις έναν καλό, αλλά δύσκολο παίκτη σ' ένα στυλ παιχνιδιού που δεν έχει καμία σχέση με το ένστικτό του.

Η βιασύνη του Παναθηναϊκού δεν φάνηκε μόνο από την απόκτηση του Τζέιμς, αλλά και τον τρόπο που επέλεξε να τον χρησιμοποιήσει. Περισσότερα από 20 λεπτά στο ντεμπούτο του, περισσότερα από 30 λεπτά στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό . Αυτόματα, ο χρόνος των υπολοίπων μειώνεται (Παππάς) ή εξαφανίζεται (Ντένμον), είναι εύκολο και θεωρητικά σωστό να πεις «ας αποδείξει ο αναπληρωματικός ότι αξίζει να είναι βασικός», αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο στην πράξη.

Να πω την αλήθεια πίστευα ότι ο Πασκουάλ διαχειριζόταν διαφορετικά την περίπτωση του Τζέιμς, ειδικά μετά την ήττα στη Γερμανία. Εκτιμούσα ότι σε παιχνίδι - τελικό θα πήγαινε στα σίγουρα, θα πήγαινε με τους μπάρουτοκαπνισμένους, θα έβγαζε το ματς με την «παλιοσειρά», αυτούς που μέχρι τώρα είχαν «τρία στα τρία» απέναντι στον Ολυμπιακό.

Αλλωστε, όλοι οι προπονητές στη δύσκολη καμπή κάνουν το απλό: Μικραίνουν το rotation, πάνε σε... safe mode και αφήνουν την προσαρμογή των νέων για μια πιο safe περίοδο. Θα έβρισκα λογική τη χρησιμοποίηση του Τζέιμς για 10-15 λεπτά, βρίσκω υπερβολική τη χρησιμοποίησή του για περισσότερο από 30 λεπτά και μάλιστα σ' έναν ρόλο που ο φετινός Παναθηναϊκός δεν είχε ανάγκη: Τον ρόλο αυτού που θα σώσει την ομάδα .

Βλέποντας αντίστοιχα το παράδειγμα του Ολυμπιακού, θα ομολογήσω πως η φιλοσοφία του Σφαιρόπουλου κολλάει περισσότερο στη λογική μου. Ο Μπράουν ήρθε να βοηθήσει, ήρθε να προστεθεί, δεν ήρθε για να... κλέψει χρόνο από τους συμπαίκτες του. Ο Αμερικανός χρησιμοποιήθηκε από τον Ελληνα τεχνικό ως ύστατη λύση και αμφιβάλω πολύ κατά πόσο θα έπαιζε, αν ο Μάντζαρης και ο εκπληκτικός Ρόμπερτς δεν ήταν φορτωμένοι με τέσσερα φάουλ.

Χθες, ο Σφαιρόπουλος δεν «κέρδισε» απλά έναν παίκτη (Μπράουν), το βασικότερο γι αυτόν είναι ότι κέρδισε όλους τους υπόλοιπους με πρώτο και καλύτερο τον Ρόμπερτς! Ο τρόπος με τον οποίο ο «Σφαιρό» χρησιμοποίησε τον Μπράουν, ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή για τον Ρόμπερτς, ήταν η καλύτερη ψυχολογική στήριξη και ο Αμερικανός όχι απλά τον δικαίωσε, αλλά θεωρώ πως αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης θα του αλλάξει ολόκληρο το σκεπτικό τη φετινή περίοδο.

Συμπερασματικά: Θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός πρόσθεσε έναν ποιοτικό παίκτη σε μια πολύ δύσκολη και κρίσιμη περίοδο που του επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την αγωνιστική ταυτότητα. Ο τρόπος που ενήργησε στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού με τον Ολυμπιακό δεν με εκπλήσσει, δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν. Αυτός είναι ο Τζέιμς, με τα καλά του και τα άσχημά του. Την Παρασκευή τα έχασε, την επόμενη εβδομάδα μπορεί να τα βάλει. Το ζητούμενο είναι αν ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν να βάλει στην ομάδα με τόσο... βίαιο τρόπο έναν παίκτη που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά κι αυτές τις «απαιτήσεις» δεδομένης της ποιότητάς του.

Προσωπικά, θεωρώ πως όχι...

ΒΑΘΑΙΝΕΙ ΤΟ ΡΗΓΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΛΙΓΚΑ

Στο μπάσκετ και σε επίπεδο παραγόντων τα έχουμε δει όλα, αλλά από την Παρασκευή το μεσημέρι προσπαθώ να σκεφτώ έναν τρόπο με τον οποίο ο Παναθηναϊκός και η Ευρωλίγκα θα καταφέρουν να ρίξουν νερό στο κρασί τους και να πορευτούν μαζί... Ομολογώ πως δυσκολεύομαι πολύ. Είναι σαφές πως η εμπιστοσύνη έχει χαθεί κι όταν η εμπιστοσύνη χάνεται, τότε τα υπόλοιπα χάνονται ακόμη πιο εύκολα. Ακόμη και τα εκατομμύρια...

Ο Παναθηναϊκός κάνει σχέδια εξόδου, οι πληροφορίες αναφέρουν πως ο Δ. Γιαννακόπουλος είναι αποφασισμένος να το φτάσει στα άκρα κι έχει συγκεντρώσει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για το νομικό πλαίσιο. Η παρουσία του στο γήπεδο με την ανακοίνωση που προηγήθηκε ήταν ένα ακόμη επεισόδιο σ' ένα σίριαλ που μπορεί να μην έχει πολλά επεισόδια ακόμη.

Ο Παναθηναϊκός δεν αντέχει την Ευρωλίγκα, αλλά και η Ευρωλίγκα δεν αντέχει τον Παναθηναϊκό και μοιραία οδηγούμαστε σ' έναν δρόμο που δεν έχει επιστροφή. Τι ακολουθεί από 'δω και πέρα; Αυτό είναι που τρομάζει τον κόσμο του Παναθηναϊκού, αυτό είναι που κάνει την Ευρωλίγκα να μοιάζει ως ιδεατή λύση.

Πολλοί σκέφτονται ότι πιθανή αποχώρηση του Παναθηναϊκού θα οδηγούσε κι άλλες ομάδες στην έξοδο, αλλά δεν είμαι σίγουρος πως αυτό θα γίνει με την ευκολία που κάποιοι αναμένουν. Σαφώς και υπάρχουν ομάδες με παράπονα, ενδεχομένως να το έχουν σκεφτεί πολλές φορές, αλλά καμία δεν βλέπει μια αξιόπιστη εναλλακτική που θα τους οδηγούσε στη μεγάλη απόφαση.

Ακόμη κι αν το αποφάσιζαν δεν θα το έκαναν προτού δημιουργηθεί, γιγαντωθεί αυτό το «νέο», κάτι που σημαίνει ότι η διαδικασία απαιτεί χρόνο και ο χρόνος κοστίζει σε χρήμα για τον Παναθηναϊκό...