Είναι από τις βραδιές που λες " φτάνει, καταλάβαμε". Από τις περιπτώσεις που δεν χρειάζεται να δεις άλλο για να αποδεχτείς το ταβάνι του Παναθηναϊκού. Οσο κι αν θες να μεταθέσεις την αποδοχή, όσο κι αν προσπαθείς να δικαιολογήσεις κάποια πράγματα, έρχεται ένα παιχνίδι σαν αυτό της Μαδρίτης για να σου κάνει ξεκάθαρη την εικόνα του φετινού Παναθηναϊκού.

Μια ομάδα που δεν μπορεί να νικήσει εκτός έδρας, που παρουσιάζεται διαρκώς ανέτοιμη στα κρας τεστ και χάνει με κάτω τα χέρια από τη... μισή Ρεάλ σε αγώνα - τελικό , μοιραία δεν μπορεί να αισθάνεται έτοιμη για την υπέρβαση.

Άλλωστε για να κάνεις την υπέρβαση θα πρέπει έστω μια φορά να αποδείξεις πως είσαι ικανός γι αυτήν. Όταν επί μια ολόκληρη σεζόν συνεχίζεις να αναζητάς την καλή εμφάνιση και το "μεγάλο" διπλό, τότε μοιραία δεν μπορείς να νιώθεις πως η υπέρβαση είναι κομμάτι της ικανότητάς σου.

Ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται να αναλύσει ιδιαίτερα τον αγώνα με τη Ρεάλ. Μπορεί να πάρει ένα προηγούμενο ή ένα παρα-προηγούμενο εκτός έδρας παιχνίδι και να το κάνει... copy paste. Έλλειψη συγκέντρωσης, προβλήματα στην άμυνα, στιγμές και φάσεις που σε κάνουν να νευριάζεις από την αδυναμία να γίνουν τα βασικά.

Δεν επιτρέπεται μια ομάδα που θέλει να πάει στο Final Four να κάνει τόσα παιδικά λάθη όσα ο Παναθηναϊκός στα πιο κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού.

Δεν γίνεται για παράδειγμα ο Καλάθης να χάνει τα βήματα από τον αντίπαλό του στην εσωτερική και να μην υπάρχει ψηλός να τον καλύψει. Δεν επιτρέπεται σ' αυτό το επίπεδο, ο Καμπάσο να τελειώνει μια "σκοτωμένη" επίθεση με τρίποντο, τον Σίνγκλετον να "παγώνει" στην άμυνα και να μένει ενάμιση μέτρο πίσω, χωρίς καν να σηκώνει το χέρι για να μαρκάρει. Δεν γίνεται όλο το τελευταίο δεκάλεπτο, ο Παναθηναϊκός να παίζει το μπάσκετ του ενός (Τζέιμς), ανεξάρτητα αν ο Αμερικανός έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να ανατρέψει την κατάσταση.

Κι αν τα παραπάνω είναι το δέντρο της υπόθεσης, το δάσος είναι ότι δεν γίνεται για μια ομάδα που διαθέτει αθλητικότητα και βάθος να δέχεται από τη Ρεάλ 92 πόντους, χωρίς αυτή να έχει στο ρόστερ της τον Ντόντσιτς των 17 πόντων κατά μέσο όρο .

Ο Παναθηναϊκός έχει... παραστρατήσει. Δείχνει να έχει χάσει την ταυτότητά του, δείχνει να μην εξελίσσει το θετικό πρόσωπο που έδειχνε στο πρώτο τετράμηνο της σεζόν.

Υπάρχουν στιγμές που μοιάζει μπερδεμένος στην επίθεση και τόσο αδύναμος να ακολουθήσει τα ένας εναντίον ενός στην άμυνα. Συν αυτών, έχει αρχίσει να χάνει ή τέλος πάντων να στερείται τη διάρκεια παικτών κλειδιά. Αποδεικνύεται για πολλοστή φορά πως όταν ο Καλάθης και ο Γκιστ είναι εκτός ρυθμούς, τότε ο Παναθηναϊκός είναι... μισός.

Όταν το δίδυμο αυτό αποκόπτεται από τον αντίπαλο, τότε όλα σκοτινιάζουν για την ομάδα του Πασκουάλ που μοιάζει να μην έχει εναλλακτικές λύσεις. Αλλά ακόμη κι έτσι... Όλα δικαιολογούνται στην κακή ημέρα επιθετικά, αλλά η εικόνα στην άμυνα είναι λάθος που δεν συγχωρείται, είναι σφάλμα που δεν διορθώνεται με κανέναν τρόπο. Χωρίς Γκιστ και Καλάθη ενδεχομένως να μπορείς να νικήσεις, αν παίξεις άμυνα του θανάτου, αλλά όταν δέχεσαι 92 πόντους από τη... μισή Ρεάλ, τότε μοιραία θα φύγεις με 20άρα στο κεφάλι.

Το τρένο του πλεονεκτήματος χάνεται για τους "πράσινους" και ο Πασκουάλ θα πρέπει να πετύχει κάτι που δεν το κατάφερε όσο διάστημα είναι στην Ελλάδα. Να φτιάξει τον χαρακτήρα της ομάδας για να νικάει εκτός έδρας.

" Γίνεται σε ένα μήνα;", θα αναρωτηθεί κανείς. Γίνεται, δεν γίνεται, αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος του Παναθηναϊκού για να κάνει την υπέρβαση. Να είναι (επιτέλους) πνευματικά και αγωνιστικά έτοιμος για να νικήσει μακριά από το ΟΑΚΑ...