"Ντούντα", ο μοναδικός!

Ο "Ντούντα" είναι μια σπάνια περίπτωση προπονητή. Αν μπορούσαμε να κατηγοριοποιήσουμε τους σπουδαίους προπονητές των τελευταίων 30 χρόνων, ο Ιβκοβιτς θα έμπαινε σε μια κατηγορία που δεν θα είχε "συμπαίκτη". Οχι, ο Ιβκοβιτς δεν ήταν καλύτερος ή χειρότερος από τον Ομπράντοβιτς, τον Μεσίνα ή τον Μπλατ. Ηταν απλά διαφορετικός, δεν χρειάζονται συγκρίσεις και ειδικά συγκρίσεις ανόμοιων πραγμάτων.

Ναι, αν στον Ιβκοβιτς έδινες ένα τσουβάλι εκατομμύρια και του έλεγες πήγαινε να πάρεις την Ευρωλίγκα, το πιθανότερο είναι πως στα μισά του δρόμου θα είχε ανοίξει βεντέτες με τους ακριβοπληρωμένους και τοprojectθα πήγαινε στα βράχια.

Αν πάλι του 'λεγες διάλεξε τα υλικά, φτιάξε την ομάδα στη δική σου φιλοσοφία και δούλεψε τους νεαρούς, τότε το πιθανότερο ήταν πως τοproject όχι απλά θα πετύχαινε, αλλά θα έγραφε ιστορία.

Ο Ιβκοβιτς είναι το απόλυτο παράδειγμα του προπονητή παλιάς κοπής. Με τις τρέλες του, τις παραξενιές του, την κακή συμπεριφορά πολλές φορές, αλλά με συνδυασμό γνώσεων και εμπειρίας που προκαλούσε δέος. Ο Παναγιώτης Φασούλας τον αποκάλεσε κάποτε "σοφό" με ειρωνικό – κι όχι αποθεωτικό – τρόπο, αλλά η αλήθεια είναι πως ο "Ντούντα" θα μπορούσε να είναι σοφός του μπάσκετ.

Με το μοντέλο που του ταιριάζει ο Ιβκοβιτς έκανε θαύματα με μεγαλύτερο όλων την κατάκτηση της Ευρωλίγκας με τον Ολυμπιακό. Μια επιτυχία που άλλαξε σε μεγάλο βαθμό το ρου της ιστορίας, αποτέλεσε την κορύφωση για τον Σέρβο προπονητή και ταυτόχρονα άλλαξε τον πήχη και τα δεδομένα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το μοντέλο του φθηνού, καλού, επιτυχημένου και πολλά υποσχόμενου συνόλου αποτέλεσε πρότυπο και δεν ήταν λίγοι αυτοί που έθεταν το ερώτημα "γιατί όχι κι εμείς;".

Εκείνο το εγχείρημα του Ιβκοβιτς και κατ΄επέκταση η επιτυχία του Ολυμπιακού... βασανίζει ακόμη και σήμερα τους προέδρους που τα καλοκαίρια προσπαθούν να στήσουν τις ομάδες με καλό, αλλά και φθηνό τρόπο. Ήταν ένα μοντέλο που για τρία – τέσσερα χρόνια δοκιμάστηκε σε μεγάλο βαθμό, αλλά τα βασικά "υλικά" της επιτυχίας έλειπαν κι όταν τα "υλικά" λείπουν τότε μοιραία οι πιθανότητες επιτυχίας είναι μηδαμινές.

Ο Ολυμπιακός το δοκίμασε το 2012, από ανάγκη αν θέλετε, το προσάρμοσε στη διάρκεια της σεζόν και με αρκετή δόση τύχης (θέλει και τύχη για να δέσει το γλυκό σε τέτοια εγχειρήματα...) κατάφερε το ακατόρθωτο που τα επόμενα χρόνια έγινε πρότυπο για πολλούς.

Ιδέες και στοιχεία από τη φιλοσοφία του Ιβκοβιτς έχουν "κλέψει" όλοι οι προπονητές που τώρα αποκαλούμε "μεγάλους", αλλά νομίζω πως κανείς εξ αυτών δεν θα μπορούσε να "στήσει" ομάδα στο μοντέλο του Ολυμπιακού.

Αντίστοιχα, θεωρώ απίθανο ο Ντούσαν Ιβκοβιτς που γνωρίσαμε όλα αυτά τα χρόνια να μπορούσε για παράδειγμα να διαχειριστεί τον Παναθηναϊκό του 2009 ή τον Παναθηναϊκό του 2002! Ποιο από τα δύο μοντέλα είναι καλύτερο; Αυτό που νικάει! Κι όπως αποδείχτηκε από τα όσα έγραψε η ιστορία, Ιβκοβιτς και Ομπράντοβιτς είχαν πάντα τον (διαφορετικό) τρόπο για να φτάνουν στην κορυφή.