Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ανάγκη από "Μεσσίες"

Είναι αλήθεια πως ο άνθρωπος έχει πάντα την τάση να ωραιοποιεί το παρελθόν του. Συγκρίνει με το τώρα, θέλει να θυμάται μόνο αυτά που του επιτρέπουν να σκάει ένα χαμόγελο, διαγράφει από τη μνήμη του τα δυσάρεστα και στο τέλος κάνει έναν απολογισμό που καταλήγει με το " θυμάσαι τι ωραία που ήταν...".

Μια παρόμοια ενστικτώδη αντίδραση υπάρχει συνήθως στον αθλητισμό, στον επαγγελματισμό αθλητισμό. Στο 80% των περιπτώσεων αυτός που έφυγε είναι καλύτερος απ΄αυτόν που ήρθε, σαν την περιβόητη φράση που κατά καιρούς λένε οι προπονητές πως " αυτός που δεν χρησιμοποιήθηκε είναι ο καλύτερος παίκτης για τον φίλαθλο της χαμένης ομάδας".

Η περίπτωση του Μάικ Τζέιμς ανήκει λοιπόν σ' αυτή την κατηγορία και ήρθε σαν... φλας στο μυαλό των περισσότερων φίλων του Παναθηναϊκού μόλις έγινε γνωστή η απόφαση των Σανς να του διακόψουν το συμβόλαιο και ουσιαστικά να τον "σπρώξουν" ξανά στην Ευρώπη.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ξέχασαν άρον άρον τα περσινά, κατέκλυσαν τα social media με μηνύματα και ζήτησαν από τον Δ. Γιαννακόπουλο την επιστροφή του, αγνοώντας προφανώς πως ο φετινός Παναθηναϊκός δεν έχει καμία σχέση με τον περσινό τόσο σε αγωνιστικό όσο και σε εξωαγωνιστικό επίπεδο.

Θέμα επιστροφής του Μάικ Τζέιμς δεν τίθεται βεβαίως, το ξεκαθάρισε άλλωστε και ο Γιαννακόπουλος με την περιβόητη φράση «θα πάμε όπως είμαστε στο Βελιγράδι», αλλά ο ντόρος που προκλήθηκε είναι μια καλή αφορμή για να συζητήσουμε το πώς αντιλαμβανόμαστε το μπάσκετ.

Είναι μια ευκαιρία για να κάνουμε μια υποθετική κουβέντα στο κατά πόσο ο Τζέιμς ταίριαζε στον φετινό Παναθηναϊκό, στο κατά πόσο ένας τέτοιος παίκτης θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να ταιριάξει στη φιλοσοφία και την ταυτότητα που προσπαθεί να διαμορφώσει ο Πασκουάλ.

1. Είναι η πρώτη φορά στη μετά - Ομπράντοβιτς εποχή που ο Παναθηναϊκός διαμορφώνει ταυτότητα, διαμορφώνει χαρακτήρα. Μαθαίνει να κερδίζει εκτός έδρας, έχει σταθερές στην απόδοσή του, ξέρει τι ζητάει στο παρκέ κι έχει συγκεκριμένο πλάνο βασισμένο στο υλικό που απέκτησε το καλοκαίρι. Προφανώς και δεν είναι έτοιμος στο 100%, σίγουρα έχει αδυναμίες (π.χ. στη φροντ λάιν), αλλά μέσα από την αγωνιστική ταυτότητα που προσδίδει ο Πασκουάλ καταφέρνει προς το παρόν να τις αντιμετωπίζει.

2. Το φετινό στυλ του Παναθηναϊκού δεν έχει καμία σχέση με το περσινό. Είναι μια ομάδα που δεν βασίζεται στο ταλέντο του ενός, αλλά στην ποσότητα, την αθλητικότητα, την άμυνά του. Έχει περισσότερους από έναν παίκτη για να σουτάρει από μακριά, έχει λιγότερους στη ρακέτα, έχει αρκετούς ημίψηλους που πρώτα απ' όλα είναι αθλητές (π.χ. Αντετοκούνμπο) και μετά μπασκετμπολίστες.

Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν "χτίστηκε" έχοντας ανάγκη σε κάθε παιχνίδι τις εμπνεύσεις του Σίνγκλετον ή τα 15 σουτ του Τζέιμς. Δεν φτιάχτηκε για να... σταυροκοπιέται στην τελευταία φάση κάθε αγώνα, δεν είχε καμία διάθεση να περάσει τα περσινά, αναζητώντας τον "Μεσσία" που θα αναλαμβάνει στο τέλος να γίνει ήρωας ή αποδιοπομπαίος τράγος.

Ο φετινός Παναθηναϊκός λοιπόν με τις αδυναμίες που μπορεί να έχει, κάποιες εξ αυτών μάλιστα είναι χτυπητές, ξεκίνησε τον σχεδιασμό από μία και μόνη λογική: Να γίνει ομάδα. Να κερδίζει σαν σύνολο, να χάνει σαν σύνολο, να μην εξαρτάται τόσο πολύ από έναν ή δύο παίκτες. Ήξερε ότι ο Καλάθης θα δίνει το ρυθμό, γνώριζε ότι οι εμπνεύσεις του ομογενούς γκαρντ θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό τη συνολική εικόνα, αλλά προσπάθησε με την προσθήκη του Λεκάβιτσιους και τις μεταγραφές των Ντένμον και Λοτζέσκι να δώσει μεγαλύτερη ανάσα ξεκούρασης στον βασικό πλέι μέικερ.

Με λίγα λόγια, ανεξαρτήτως προσώπων, ο Παναθηναϊκός επένδυσε πρώτα στην ποσότητα, κατά δεύτερον στην ποιότητα και με δύο κριτήρια να είναι βασικά: α) την αγωνιστική και εξωαγωνιστική συμπεριφορά των παικτών. β) Να έχουν κίνητρο και να κάνουν περισσότερα από ένα πράγμα στο παρκέ.

Ταιριάζει ο Τζέιμς που ξέραμε στον φετινό Παναθηναϊκό;

Προσωπικά θεωρώ πως όχι. Αμφιβάλλω αν ταίριαζε και στον περσινό, αλλά ειδικά στον φετινό θεωρώ πως θα αποτελούσε το κάτι παραπάνω που αυτή την στιγμή δεν χρειάζεται ο Παναθηναϊκός. Αυτή η ομάδα που έφτιαξε ο Πασκουάλ δεν μου δίνει την εικόνα ότι ψάχνει για Μεσσίες. Δεν μου δίνει την αίσθηση που έχει κανένα λόγο να ψάχνει για παίκτες των 10-15 προσπαθειών σε κάθε παιχνίδι, παίκτες που η μπάλα θα πρέπει να περάσει από τα χέρια τους.

Μπορεί ο Τζέιμς να είναι συνολικά καλύτερος από τον Ντένμον, να έχει μεγαλύτερη ευχέρεια στο σκοράρισμα, μεγαλύτερη εμπειρία, περισσότερο δολοφονικό ένστικτο την ώρα που σουτάρει, αλλά δεν πιστεύω πως είναι αυτό που λείπει από τη φιλοσοφία του Ισπανού. Αντιθέτως, θεωρώ ότι ο Πασκουάλ έφτιαξε τη φετινή ομάδα για να μην έχει ανάγκη από τέτοια χαρακτηριστικά. Να μην περιμένει τον κάθε Τζέιμς να του καθαρίσει τη μπουγάδα, όπως γινόταν πέρυσι, τότε που τα κουκιά ήταν μετρημένα και το στυλ του Παναθηναϊκού ήταν τόσο μονοδιάστατο και προβλέψιμο που το αντιλαμβανόταν και ο απλός φίλαθλος από την εξέδρα.

Συμπερασματικά: Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν έχει ανάγκη από Μεσσίες. Ακόμη κι αν στο μέλλον χρειαστεί να αποκτήσει κάποιον παίκτη, δεν θα βγει στην αγορά για να αναζητήσει αυτόν που θα αλλάξει την ιστορία. Αν ψάξει για παίκτη, θα αναζητήσει μια καλή, αξιόπιστη προσθήκη που δεν θα διαταράξει τις ισορροπίες, δεν θα υποχρεώσει τον Πασκουάλ να αλλάξει την αγωνιστική ταυτότητα που με τόσο κόπο φτιάχνει. Μεσσία έχουν ανάγκη οι ομάδες που ακόμη ψάχνουν την αγωνιστική τους ταυτότητα, όχι ο Παναθηναϊκός που αυτή την στιγμή μοιάζει να έχει βρει την πολυπόθητη συνταγή...