Προφανώς και ο Παναθηναϊκός δεν είναι έτοιμος. Ακόμη κι αν ήταν δεν θα μπορούσαμε να το διαπιστώσουμε με τη μισή ομάδα να απουσιάζει και τον Πασκουάλ να κάνει αλχημείες για να καλύψει το μεγάλο κενό στη θέση του πλέι μέικερ. Είναι δεδομένο πάντως ότι ο φετινός Παναθηναϊκός θα έχει εντελώς διαφορετική ταυτότητα σε σχέση με τον περσινό. Δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερος ή όχι, ξέρω όμως ότι το μπάσκετ που θα επιχειρήσει να παίξει δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με ό,τι βλέπαμε πέρυσι.

Το μπάσκετ της ατομικής πρωτοβουλίας, του ταλέντου, του «ένας εναντίον ενός» πάει περίπατο για τον απλούστατο λόγο πως ο Πασκουάλ «έχτισε» ένα ρόστερ με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία. Προσωπικά το θεωρώ λογικό. Στο σύγχρονο μπάσκετ δε νικάς με την ατομική πρωτοβουλία, ίσως να τη χρειάζεσαι κάποιες στιγμές για να αλλάξεις τον ρυθμό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να βασίσεις τη φιλοσοφία σου πάνω στο ατομικό ταλέντο των παικτών σου.

Ο Πασκουάλ λοιπόν δεν άλλαξε πρόσωπα, άλλαξε στρατηγική και μετά διάλεξε τα πρόσωπα. Θα του βγει; Ο χρόνος θα δείξει, το μόνο σίγουρο είναι πως πρόκειται για ένα πείραμα, για ένα εγχείρημα που είναι δύσκολο, αλλά έχει μεγάλο μπασκετικό ενδιαφέρον. Αν τα καταφέρει, τότε θα δούμε μια ομάδα που θα τρέχει, θα παίζει άμυνα του θανάτου και θα έχει συγκεκριμένα πλεονεκτήματα και αδυναμίες στην επίθεση. Αν δεν τα καταφέρει, τότε ο Ισπανός θα πρέπει να αναλάβει και τις ευθύνες για ένα ρόστερ δικής του επιλογής.

Τα δύο φιλικά με Ούνικς Καζάν και ΤΣΣΚΑ δεν αποτελούν κριτήριο, ούτε καν... μυρωδιά γι αυτό που θα δούμε. Ομάδα χωρίς πλέι μέικερ δεν μπορεί να είναι ομάδα και υπό αυτή την έννοια ο Παναθηναϊκός έκανε περισσότερο προπόνηση και λιγότερο προετοιμασία μ' αυτά τα δύο παιχνίδια. Αν υπάρχει κάποιο κέρδος αυτό δεν είναι άλλο από τον «μικρό», τον Καλαϊτζάκη, και την επιβεβαίωση από την πλευρά του Πασκουάλ πως έχει αποφασίσει να του δώσει ευκαιρίες.

Ο νεαρός έχει θράσος, δεν είναι εύκολο να πάρεις 9 προσπάθειες για τρίποντο απέναντι στην ΤΣΣΚΑ όσο κι αν σου λένε «σούταρε, σούταρε». Σ' αυτή τη φάση δεν έχει σημασία το πόσα έβαλε, έχει σημασία ότι είναι αποφασισμένος, έτοιμος να πάρει τις ευκαιρίες και να τις αντιμετωπίσει... σαν άνδρας κι όχι σαν πιτσιρικάς από το... τσικό.

Κατά τα άλλα, συμπεράσματα ουσίας δεν προκύπτουν. Τον Ντένμον και τον Λοτζέσκι θα τους κρίνουμε, όταν θα έχουν δίπλα τους έναν καθαρόαιμο και ποιοτικό πλέι μέικερ που θα δημιουργεί γι' αυτούς, ο Ογκαστ έδειξε πολύ καλά στοιχεία, αλλά θα πρέπει να τον δούμε σε καθεστώς μεγάλης πίεσης, ο Μήτογλου έχει δρόμο και δουλειά μπροστά του, ενώ οι «παλιοί» μοιάζουν να βρίσκονται σε περίοδο συντήρησης.

Και δυο λόγια για το Ευρωμπάσκετ... Η Σλοβενία ζει το δικό της '87 , μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, μια ομάδα που το χαρακτηριστικό της φάνηκε στους πανηγυρισμούς. Ο Κοκόσκοφ έφτιαξε ένα σύνολο που ήταν μια γροθιά, δημιούργησε μια ομάδα που είχε τα χαρακτηριστικά εκείνα που απαιτούνται στο σύγχρονο μπάσκετ. Εμπειρία, αθλητικότητα, ταχύτητα, στοιχεία που τα τελευταία χρόνια μπορεί να παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από την τακτική.

Η Σλοβενία ήταν μια ομάδα που έμπαινε στο γήπεδο και έπαιρνε σβάρνα τον αντίπαλο, περισσότερο σκεφτόσουν πως θα σταματήσεις το ρυθμό της και λιγότερο πως θα την νικήσεις τακτικά. Οι Σέρβοι ήταν οι μόνοι που ξέρουν αυτό τον τρόπο, είναι η μόνη ομάδα που έχει την πονηριά, την ευφυία για τέτοιου είδους αποστολές. Αυτή τη φορά δεν τα κατάφεραν, το πάλεψαν παρά τα προβλήματά τους, αλλά οι Σλοβένοι ήταν ασυγκράτητοι, ήταν τόσο καλύτεροι που έκαναν... σμπαράλια και τις πονηριές.