Τώρα εδώ που φτάσαμε ο καθένας μπορεί να βλέπει το ποτήρι όπως θέλει. Οι καλοπροαίρετοι μισογεμάτο, οι κακοπροαίρετοι μισοάδειο. Οι πρώτοι γιατί τουλάχιστον η εθνική ήταν ΟΜΑΔΑ και δεν είχε καμία σχέση με το συνονθύλευμα που παρουσιάστηκε επί 33 λεπτά απέναντι στη Γαλλία. Οι δεύτεροι γιατί είδαν την Εθνική να φτάνει στη βρύση και να μην πίνει νερό, θέτοντας ξανά τα γνωστά ερωτήματα για το πού μπορεί να φτάσει μια ομάδα που χάνει τέτοια παιχνίδια. Και οι δύο έχουν δίκιο...

Πράγματι, η εικόνα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος ήταν... ανεκτική. Είδαμε παίκτες να πέφτουν στο παρκέ για μια μπάλα, είδαμε προσπάθεια για τα αυτονόητα, είδαμε 12 παίκτες που αν μη τι άλλο είχαν διάθεση να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Προσωπικά, θεωρώ πως αυτό το κομμάτι, η εικόνα της αξιοπρέπειας, έχει μεγαλύτερη σημασία από το αν νικήσαμε ή χάσαμε από την Σλοβενία . Το να αισθάνεσαι πως αυτοί που φορούν τη φανέλα της Εθνικής δίνουν τη μάχη τους, είναι το μίνιμουμ που πρέπει να νιώθει ο Ελληνας φίλαθλος που κάθεται στην τηλεόραση για να δει την επίσημη αγαπημένη.

Το ότι η Εθνική δεν έχει χαρακτήρα ή στερείται τον ηγέτη που θα «καθαρίσει» στα δύσκολα δεν το μάθαμε κόντρα στη Σλοβενία, το ξέραμε πολύ καιρό πριν! Οι ηγέτες δεν... βαφτίζονται, ούτε ανακαλύπτονται σε μια διοργάνωση. Οι ηγέτες «χτίζονται» με... χαστούκια, απογοητεύσεις, μεγάλες νίκες και παιχνίδια σαν αυτό. Και το πρόβλημα προϋπήρχε της απουσίας του Αντετοκούνμπο.

Αντίστοιχα ερωτήματα για το ποιος θα «καθαρίσει» στα δύσκολα, θα κάναμε ακόμη κι αν υπήρχε ο Γιάννης στο ρόστερ, δεν θα το απαντούσε πλήρως η παρουσία του. Ηγέτης άλλωστε δεν είναι μόνο αυτός που βάζει την μπάλα στο καλάθι, ηγέτης είναι αυτός που έχει τον χαρακτήρα να ηγηθεί και κακά τα ψέμματα αυτή την στιγμή η Εθνική χρειάζεται το χρόνο της για να αναδείξει τον ηγέτη της.

Ο Αντετοκούνμπο προφανώς και έχει όλα τα προσόντα για να το κάνει, δεν φοβάται, διαθέτει προσωπικότητα, αλλά θα χρειαζόταν κι αυτός τα... χαστούκια του για να γίνει ο παίκτης των τελευταίων δευτερολέπτων, ο άνθρωπος που θα λέμε «δώστε την μπάλα στον Γιάννη», όπως λέγαμε « δώστε την στον Διαμαντίδη ή τον Σπανούλη».

Αυτή τη φορά η Εθνική έκανε σωστά τα αυτονόητα. Επαιξε άμυνα στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, απείλησε περισσότερο κοντά στο καλάθι, δοκίμασε για μεγαλύτερο διάστημα κοντύτερα σχήματα. Ο Μίσσας εμπιστεύτηκε - και πολύ καλά έκανε - τον Παπαγιάννη, επέμεινε περισσότερο απ' όσο έπρεπε στον Σλούκα, με αποτέλεσμα να «σκάσει» και να τον αποσύρει στο κρισιμότερο σημείο του αγώνα. Διακινδύνεψε περισσότερο απ' όσο έπρεπε με τα φάουλ του Καλάθη, ο οποίος φορτώθηκε νωρίς - νωρίς με τέσσερα κι όταν τον χρειαζόταν το σκεφτόταν διπλά και τριπλά.

Τα προβλήματά της στην επίθεση ήταν γνωστά και αναμενόμενα. Το 3/20 τρίποντα δεν εκπλήσσει κανέναν. Μπορεί αύριο να είναι 12/20, αλλά η ουσία είναι ότι καμία μα καμία ομάδα δεν φοβάται το σουτ της Εθνικής. Υπήρχαν στιγμές που οι Σλοβένοι έπαιζαν κλειστή ζώνη, προκαλούσαν το ελληνικό περιφερειακό σουτ, δείγμα πως όλοι οι αντίπαλοι προπονητές είναι αποφασισμένοι να πάρουν το μικρότερο δυνατό ρίσκο που δεν είναι άλλο από το ελεύθερο σουτ της ελληνικής ομάδας.

H Ελλάδα εκτελεί στα τρία πρώτα παιχνίδια με ποσοστό 29,5% έξω από τα 6,75μ., διατηρώντας αυτή την στιγμή την 18η θέση, μπροστά από την... Ισλανδία, την Τσεχία, τη Ρουμανία, ακόμη και την Σλοβενία που ωστόσο έχει πολλούς άλλους τρόπους για να φτάνει στο καλάθι, αλλά κυρίως έχει παίκτες σαν τον Ντράγκιτς και τον Ντόντσιτς που στο κρίσιμο σημείο θα πάρουν την μπάλα και θα τελειώσουν τις φάσεις.

Πέραν της βελτίωσης που παρουσίασε η Εθνική ομάδα, είχε ένα ακόμη μεγάλο κέρδος από την ήττα κόντρα στη Σλοβενία. Την εμφάνιση του Γιώργου Παπαγιάννη που απάντησε στο ερώτημα « γιατί τον πήρε ο Μίσσας στην 12άδα;». Προφανώς και το παιδί δεν είναι έτοιμο, πράγματι αύριο μπορεί να είναι κακός, αλλά θα πρέπει να αντιληφθούμε πως κανείς παίκτης στον κόσμο δεν έγινε απαραίτητος, χωρίς να πάρει παιχνίδια! Ο Παπαγιάννης κέρδισε κάθε δευτερόλεπτο της συμμετοχής του, στο επόμενο θα παίξει περισσότερο και ίσως ο Μίσσας αισθανθεί πως υπάρχει αξιόπιστη λύση στη φροντ λάιν, όταν ο Μπουρούσης παρουσιάζει τις γνωστές αδυναμίες στην άμυνα.

Συμπερασματικά: Ο τρόπος που αντιμετώπισε την Σλοβενία η Εθνική είναι ο μοναδικός που θα μας οδηγήσει στους «8», η μόνη μας ελπίδα. Παιχνίδι των 65-70 πόντων, βελτίωση στην άμυνα στο πικ εντ ρολ, χαμηλά σχήματα, περισσότερες βοήθειες στην επίθεση, με δεδομένο ότι δεν υπάρχει ο ένας που θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του και θα λειτουργήσει σαν τον Ντράγκιτς ή σαν τον Ντόντσιτς.