Για να μην τρελαθούμε κιόλας, αυτό που έκανε η Εθνική δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο. Ούτε... φουστανέλες χρειάζεται να φορέσουμε, ούτε στους δρόμους αξίζει να βγούμε, ούτε βεβαίως να μιλήσουμε για «αδικημένους» και «δικαιωμένους» επειδή νικήσαμε την Πολωνία και περάσαμε στους «16».

Η πρόκριση, έστω και μ' αυτό τον τρόπο, είναι ένα βήμα προς την ομαλότητα, ένα βήμα μπροστά σε σχέση μ' αυτό που είχαμε δει μέχρι σήμερα. Προφανώς και δεν είναι επιτυχία, αλλά τέλος πάντων είναι μια ένδειξη, μια ελπίδα, πως αυτή η Εθνική έχει μέσα της κάποιες σταθερές απ' αυτές που πιστεύαμε ότι έχουμε χάσει.

Η Εθνική ή καλύτερα κάποιοι από τους παίκτες επιβεβαίωσαν τα (λογικά) που γράφονταν από την πρώτη ημέρα του Ευρωμπάσκετ. Για παράδειγμα, η πραγματική εικόνα του Νικ Καλάθη δεν ήταν αυτή που είδαμε στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια, αλλά αυτή που είδαμε κόντρα στην Πολωνία.

Προφανώς και ο Νικ δεν είναι ο καλύτερος πόιντ γκαρντ του κόσμου, αλλά ο ίδιος με την απόδοσή του φρόντισε να αποδείξει πως αδίκησε τον εαυτό του στην πρώτη φάση. Τι σχέση, απ' όλες τις απόψεις, είχε ο Νικ του αγώνα με την Πολωνία σε σχέση με τον Νικ των τεσσάρων πρώτων αγώνων. Και δεν συγκρίνω μόνο την στατιστική πλευρά, αλλά τη διάθεση, τον εγωισμό, το πάθος, βασικότερα στοιχεία από το πόσα τρίποντα έβαλε ο κάθε παίκτης.

Η Εθνική δεν έκανε τίποτα το εντυπωσιακό απέναντι στην Πολωνία. Εκανε απλά τα βασικά. Πανηγύριζε σαν ομάδα, διεκδικούσε τις μπάλες σαν ομάδα, αμυνόταν σαν ομάδα, έβγαζε πάθος που ταίριαζε σε do or die παιχνίδι. Για πρώτη φορά ο Μίσσας αισθάνθηκε πως είχε σημείο αναφοράς κι αυτό ήταν η εκπληκτική απόδοση των δύο περιφερειακών (Καλάθης και Σλούκας) που έκαναν και τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες.

Ακολουθεί πλέον η αναμέτρηση με την Λιθουανία και κακά τα ψέμματα οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μας. Απέναντί μας είναι μια ομάδα με σαφώς μεγαλύτερο ταλέντο, πιο πειστική μέχρι σήμερα στο Ευρωμπάσκετ, σαφώς πιο έτοιμη και ώριμη για να πάει παρακάτω.

Το μόνο θετικό είναι πως η Ελλάδα απαλλάχθηκε από το βάρος της μεγάλης αποτυχίας. Είναι άλλο να αποκλείεσαι στους «16» από τη φιλόδοξη Λιθουανία και άλλο να αποκλείεσαι από ομάδες όπως η Φινλανδία και η Πολωνία. Και στη μία, αλλά και στην άλλη περίπτωση ο απολογισμός θα γράψει «αποτυχία», αλλά το μέγεθος της αποτυχίας διαφέρει.

Αυτό ήταν άλλωστε και το κίνητρο για συσπείρωση στη Εθνική ομάδα, έστω και την ύστατη ώρα, την ώρα που βρισκόμασταν στο χείλος του γκρεμού. Οι «παλιοί» έκαναν αυτό που τους είχαν μάθει οι ακόμη παλαιότεροι και προσπάθησαν, έστω και καθυστερημένα, να αναδείξουν τον εγωισμό των συμπαικτών τους.

Μπορεί να άργησαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Μπορεί ο Θανάσης Αντετοκούνμπο να έχει 1.000 δίκια σ' αυτά που είπε μετά την ήττα από την Φινλανδία, αλλά σ' ένα υγιές περιβάλλον τα λόγια αυτά τα κρατάς για τα αποδυτήριά σου και δεν τα δημοσιοποιείς.

Τα εν οίκω μη εν δήμω είναι απαράβατος όρος στον ομαδικό αθλητισμό κι αυτό τον όρο οφείλουν να ασπαστούν άπαντες, όταν μπαίνουν στα αποδυτήρια της Εθνικής. Δεν έχει σημασία τι έχεις προσφέρει ή πόσα χρόνια αγωνίζεσαι σε μια ομάδα, έχει σημασία να σέβεσαι τον κανόνα που λέει ότι τα πάντα μένουν εντός των αποδυτηρίων και δεν προδίδεις την εμπιστοσύνη κανενός.

Αντίστοιχο ήταν το λάθος του Μίσσα που ουσιαστικά προανήγγειλε αποκαλύψεις μετά το Ευρωμπάσκετ, αντίστοιχο ήταν και το λάθος της ΕΟΚ πριν από την έναρξη της διοργάνωσης, όταν με ανακοίνωσή της προανήγγειλε την αλήθεια για τον Αντετοκούνμπο. Αλλά εδώ που τα λέμε, τι δεν ήταν λάθος στη φετινή πορεία από την αρχή και μέχρι σήμερα;