Τα δύο αποτελέσματα της εβδομάδας βοήθησαν στο να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το ταβάνι του Παναθηναϊκού. Στην ουσία δεν γίναμε σοφότεροι, αλλά επιβεβαιώσαμε αυτό που ξέραμε. Αυτή η ομάδα έχει κάνει τεράστια βήματα προόδου με τον Πασκουάλ στον πάγκο, έχει "χτίσει" χαρακτήρα, αλλά του λείπει αυτό το... κάτι για να μπει στο πρώτο επίπεδο των ομάδων της Ευρωλίγκας.

Η επιβεβαίωση δεν προέρχεται από τις δύο ήττες, αλλά από τον τρόπο κυρίως στον εντός έδρας αγώνα με την ΤΣΣΚΑ . Παιχνίδια σαν αυτά, στα οποία προηγείσαι με 10 πόντους διαφορά (46-36) δεν τα αφήνεις να χαθούν τόσο εύκολα.

Οι ομάδες πρώτου επιπέδου ξέρουν να "σκοτώνουν" τον αντίπαλο σε στιγμή αδυναμίας, ξέρουν πως να διαχειρίζονται αυτές τις καταστάσεις και σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπουν το -10 να γίνει "Χ" μέσα σε τρία λεπτά.

Εχει δίκιο ο Πασκουάλ που αναφέρεται στη συγκυρία της διακοπής, πράγματι τα κενά διαστήματα επηρεάζουν αρνητικά τις ομάδες που έχουν ρυθμό, αλλά και πάλι είναι θέμα πνευματικής ικανότητας και ποιότητας το να διαχειρίζεσαι τέτοιου είδους γκαντεμιές.

Αν βγάλουμε έξω από την εξίσωση τα δύο αρνητικά αποτελέσματα, ο Παναθηναϊκός αποδεικνύει ότι η φετινή ομάδα, ο χαρακτήρας που διαθέτει, δεν έχει καμία σχέση με τον αντίστοιχο περσινό την ίδια περίοδο πόσω μάλλον με τον Παναθηναϊκό του 2015. Ο Πασκουάλ έχει καταφέρει αυτό που ήταν το βασικό του μέλημα στο ξεκίνημα της σεζόν.

Να καλύψει το χάντικαπ στο κομμάτι του χαρακτήρα, να φτιάξει μια ομάδα που ξέρει από τι θα κερδίσει και από τι θα χάσει και πάνω σ' αυτήν να κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις. Οι "πράσινοι" έχουν κάνει το 70% της δουλειάς που ξεκίνησαν επί Πασκουάλ. Εγιναν (ξανά) ομάδα με νοοτροπία πρώτου επιπέδου και τώρα πρέπει να ψάξουν τις λεπτομέρειες για να αλλάξουν ολοκληρωτικά επίπεδο.

Ναι, είναι πιο σημαντικό για μια ομάδα να "χτίσει" τον χαρακτήρα της από το αν ο Ντένμον αξίζει ή δεν αξίζει να βρίσκεται στο ρόστερ. Είναι πιο σημαντικό να βλέπεις μια ομάδα ικανή να κερδίσει τους πάντες από το αν ο Παναθηναϊκός έχει μικρή ή μεγάλη «τρύπα» στη ρακέτα. Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός έχει καλύψει το μεγαλύτερο μέρος του χάντικαπ που τον χώριζε από τις ομάδες που ξεκινούν με στόχο το φάιναλ φορ, τώρα του μένει να κάνει τα λεγόμενα "μικρά" που θα τον ξαναβάλουν στο πρώτο επίπεδο.

Η αναμέτρηση με την ΤΣΣΚΑ ήταν η αποθέωση του μπάσκετ των προπονητών. Ο Πασκουάλ επιβεβαίωσε πως είναι μάστερ στο να προετοιμάζει τα παιχνίδια και για πρώτη φορά ρίσκαρε τόσο πολύ με σχήματα που δεν έχει δοκιμάσει ξανά. Ηταν σαφές πως ήθελε να πάει το παιχνίδι στην αθλητικότητα, τη δύναμη, την ταχύτητα και σε πολύ μεγάλο βαθμό δικαιώθηκε από την εικόνα του παιχνιδιού.

Από την άλλη ο Ιτούδης είχε τις απαντήσεις, άλλωστε έχει να διαχειριστεί το ποιοτικότερο ρόστερ στην Ευρωλίγκα και την τύχη να έχει στα χέρια του τον τεράστιο παίκτη που λέγεται Σέρχιο Ροντρίγκεθ . Ο Ισπανός ήταν η μεγάλη διαφορά του Παναθηναϊκού και της ΤΣΣΚΑ. Εχει αυτό το στοιχείο που είναι απαραίτητο για να "κλέψεις" ένα κλειστό ματς από το ΟΑΚΑ. Δολοφονικό ένστικτο, καθόλου συναίσθημα και εμπειρία που μόνο όποιος έχει φάει τα δύσκολα ματς με το κουτάλι μπορεί να τα διαχειριστεί.

Ο Παναθηναϊκός από την άλλη είχε τον Καλάθη να επιβεβαιώνει πως είναι μακράν ο κορυφαίος δημιουργός του ευρωπαϊκού μπάσκετ αυτή την στιγμή, τον Αντετοκούνμπο να παίζει σε ρόλο Γκιστ και να είναι το "κρυφό χαρτί" του Πασκουάλ, αλλά δεν είχε την παραμικρή βοήθεια από τους παίκτες του πάγκου. Οι "πράσινοι" έπαιξαν άμυνα για σεμινάριο, αλλά με 29 πόντους ημίχρονο, ποσοστά τόσο χαμηλό στα τρίποντα δεν είναι εύκολο να νικήσεις την ΤΣΣΚΑ.

Ετσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, η αναμέτρηση με την Ζαλγκίρις του Γιασικεβίτσιους μοιάζει με τελικό. Ιδανικά ο Παναθηναϊκός θα ήθελε μια νίκη στα δύο παιχνίδια με Φενέρ, ΤΣΣΚΑ και από την στιγμή που δεν τα κατάφερε μπαίνει σε διαδικασία μεγαλύτερης πίεσης. Μέσα σε μια εβδομάδα, οι "πράσινοι" θα παίξουν αντίπαλοι με τους τρεις πρώην που λατρεύτηκαν (Ομπράντοβιτς, Ιτούδης, Σάρας) και θα πρέπει πάση θυσία να πάρει το παιχνίδι με τους Λιθουανούς για πολλούς (βαθμολογικούς) λόγους.

Πασκουάλ μέχρι να... δύσει ο ήλιος

Δεν μου αρέσει η διαιτητολαγνεία, δεν σχολιάζω ποτέ τις αποφάσεις των διαιτητών και δεν θα το κάνω ούτε τώρα. Δεν βρίσκω λόγο άλλωστε... "Οποιος βγάζει ανακοινώσεις παραδέχεται την αδυναμία του" έλεγε κάποτε ένας παράγοντας του ελληνικού μπάσκετ και συμφωνώ απόλυτα με την άποψη αυτή. Οι φωνές για τη διαιτησία ήταν ανέκαθεν το μεγαλύτερο άλλοθι για τους παίκτες και τον προπονητή μιας ομάδας που χάνουν. Οταν το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι "μας έσφαξαν", αυτομάτως δίνεις πάτημα για λιγότερη αυτοκριτική.

Τον Πασκουάλ τον εκτιμώ πρώτα για τη φιλοσοφία του και μετά για την προπονητική του ικανότητα. Δεν τον έχω ακούσει ποτέ να μιλάει για τη διαιτησία, είναι πάντα προσεκτικός στα όσα αναφέρει, δεν ψάχνει δικαιολογίες στα σφυρίγματα, κοιτάζει την ομάδα του και πάει στο επόμενο. Ούτε γκρίνιες, ούτε συνεχείς διαμαρτυρίες, ούτε άλλοθι στους παίκτες και τον εαυτό του για την ήττα.

Για να το κάνεις θα πρέπει πρώτα απ' όλα να έχεις αυτοπεποίθηση και αυτό είναι το Νο1 χαρακτηριστικό του επιτυχημένου προπονητή. Να ξέρει ποιος είσαι, να πιστεύεις σ' αυτό που κάνεις και να μην ασχολείσαι με ό,τι ου γράφουν οι δημοσιογράφοι, με ό,τι σφυρίζουν οι διαιτητές και με ό,τι λέει ο καθένας στην εξέδρα.

Ο Πασκουάλ έχει νοοτροπία Παναθηναϊκού, έχει μερικά από τα χαρακτηριστικά εκείνα που έκαναν τους Παναθηναϊκούς να είναι υπερήφανοι για τον προπονητή που είχαν στον πάγκο τους τα χρόνια της Αυτοκρατορίας. Είναι ο άνθρωπος που ταιριάζει στο μέγεθος του Παναθηναϊκού σε όλα τα επίπεδα και χωρίς αμφιβολία είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στη μετά - Ομπράντοβιτς εποχή. Ηταν μακράν η καλύτερη κίνηση που έχει κάνει ο Δ. Γιαννακόπουλος στην πεντάχρονη θητεία του...