Νικάς τη Μακάμπι, περνάς από το "κολασμένο" Βελιγράδι χωρίς Καλάθη και πας στην Ισπανία για να αντιμετωπίσεις μία από τις χειρότερες ομάδες της Ευρωλίγκας με 10 σερί ήττες, η οποία στο μεταξύ χάνει και τον έναν παίκτη μετά τον άλλον. Φτάνεις να νικάς με 10 πόντους στη γ' περίοδο, δείχνεις να ελέγχεις απόλυτα το παιχνίδι και τελικά... καταφέρνεις να το χάσεις , απορώντας κι εσύ ο ίδιος για το πώς έφτασες σ΄αυτό το κατόρθωμα...

Η ήττα του Παναθηναϊκού στη Βαλένθια είναι χαρακτηριστική αυτού που λέμε "τσάμπα και βερεσέ". Μια ομάδα που είχε όλα τα προσόντα για να φύγει με περίπατο από την Ισπανία, έκανε μπαράζ λαθών σε όλα τα κομβικά σημεία του παιχνιδιού και ουσιαστικά έκανε ένα βήμα πίσω σε σχέση με τον χαρακτήρα που είχε αρχίσει να επιδεικνύει και στα εκτός έδρας παιχνίδια.

Προφανώς για μια τέτοια ήττα δεν φταίει ένα πράγμα. Πρώτα απ' όλα δεν επιτρέπεται να μην "καθαρίζεις" ματς στα οποία ξεφεύγεις με 10 πόντους διαφορά. Είναι τρελό να χάνεις διαφορές μέσα σε δίλεπτα και τρίλεπτα, να μην πετυχαίνεις πόντο στο διάστημα αυτό και να επιτρέπεις στον αντίπαλο να "φτιάξει" τη ψυχολογία του.

Δεύτερον, σ' αυτό το επίπεδο, όσο κακός κι αν είναι ο αντίπαλος, δεν γίνεται να σουτάρεις με ποσοστό κάτω από το 45% μέσα από τη γραμμή των 6.75μ. Τρίτον, αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός είχε εμφανές πρόβλημα στο κομμάτι της δημιουργίας . Ηταν το πρώτο παιχνίδι, από τα τρία της απουσίας του Καλάθη, που οι "πράσινοι" παρουσίασαν αδυναμία να μοιράσουν σωστά τη μπάλα. Ο μικρός αριθμός των 10 ασίστ είναι χαρακτηριστικός...

Δεν υπήρχε βοήθεια από τον Λεκαβίτσιους στον "άσο", ο Ντένμον επιβεβαίωσε με τον τρόπο που έπαιξε στη θέση του πλέι μέικερ πως είναι κλασικό δυάρι ενώ ο Παππάς πήρε ελάχιστες προσπάθειες και πιθανώς έλειψε στα τελευταία δευτερόλεπτα, με δεδομένο ότι είναι ο παίκτης που παίρνει τα "μεγάλα" σουτ στο φινάλε.

Σε όλα αυτά προστίθεται η κακή εμφάνιση του Τζέιμς Γκιστ που επηρεάστηκε από τα γρήγορα φάουλ, έμεινε σε μονοψήφιο αριθμό πόντων και άφησε ολομόναχο τον Σίνγκλετον σε άμυνα και επίθεση. Ο Γκιστ είναι κομβικός παίκτης για τον Παναθηναϊκό, κι όταν τα δύο "κλειδιά" (Καλάθης, Γκιστ) είναι εκτός παιχνιδιού τότε μοιραία οι «πράσινοι» έχουν προβλήματα. Αλλωστε πολλάκις φέτος έχει αποδειχτεί πως όταν ο Αμερικανός τελειώνει με μονοψήφιο αριθμό τότε ο Παναθηναϊκός φεύγει με σκυμμένο το κεφάλι...

Η ήττα δεν "πονάει" βαθμολογικά και σ αυτό βοήθησε η Μάλαγα και η Ρεάλ. Οι νίκες των Ισπανών σε Τελ Αβίβ και Μαδρίτη, επιτρέπουν στον Παναθηναϊκό να παραμείνει στη θέση του, αλλά στην ουσία χάθηκε και μια ευκαιρία να ξεφύγει με δύο νίκες από ομάδες που διεκδικούν θέση στην τετράδα. Ο Πασκουάλ δεν θα προβληματιστεί τόσο για τη βαθμολογία, άλλωστε έχει δρόμο το πράμα, θα προβληματιστεί γι αυτό το μικρό πισωγύρισμα που έκανε η ομάδα του σ' ένα παιχνίδι που το κρατούσε στα χέρια της.

Η ήττα διαγράφει στην ουσία και την πολύ καλή απόδοση δύο παικτών που κράτησαν όρθιο τον Παναθηναϊκό στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς. Του Σίνγκλετον που τελείωσε με 13 ριμπάουντ και τρία εντυπωσιακά κοψίματα στην πρώτη περίοδο και του Λοτζέσκι που πραγματοποίησε την πιο παραγωγική του εμφάνιση με τη φανέλα των "πράσινων". Προφανώς με δύο παίκτες δεν κερδίζεις εκτός έδρας στην Ευρωλίγκα, ακόμη κι αν έχεις απέναντί σου τη Βαλένθια των 10 σερί ηττών...