Τσάβι, ώρα αποφάσεων!

Ο Παναθηναϊκός δεν έπεισε, αλλά μικρή σημασία έχει εδώ που φτάσαμε. Ζητούμενο ήταν να «σπάσει» το αρνητικό σερί που κρατάει περισσότερο από ένα μήνα , να νικήσει - επιτέλους - μακριά από το ΟΑΚΑ και να «κλειδώσει» σε πρώτη φάση την πρόκριση.

Οι τρεις στόχοι επιτεύχθηκαν εκ του αποτελέσματος κι αυτό δίνει τη δυνατότητα στον Πασκουάλ να πάρει μικρή ανάσα ενόψει της διαβολοβδομάδας. Η αλήθεια είναι πως ο αγώνας στη Μάλαγα δεν είχε να μας διδάξει πολλά περισσότερα πράγματα σε σχέση με τα προηγούμενα εκτός έδρας παιχνίδια.

Οι δύο ουσιαστικές διαφορές ήταν ο χαρακτήρας αντίδρασης που έβγαλε ο Παναθηναϊκός από το 25' και ύστερα και η μεγάλη απόφαση του Πασκουάλ να κλείσει το rotation. Κι αν το πρώτο είναι αυτονόητο για ομάδες σαν τον Παναθηναϊκό, το δεύτερο θα πρέπει να αποτελεί τον οδηγό για την περαιτέρω πορεία των «πράσινων».

Εχω την αίσθηση πως η διαφοροποίηση της εικόνας του Παναθηναϊκού μέσα στο ίδιο παιχνίδι, δίνει όλες τις απαντήσεις για όσα συζητάμε και γράφουμε εδώ και ενάμιση μήνα. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που τα «αν» γίνονται πράξη και μοιραία παίρνεις απαντήσεις που πολλές φορές πονάνε.

Ο Πασκουάλ θα πρέπει να πάρει δύσκολες αποφάσεις , να καταλήξει στο με ποιους θα πάει στον... πόλεμο των πλέι οφ σε Ελλάδα και Ευρώπη, ακόμη κι αν χρειαστεί να δυσαρεστήσει κάποιους από τους παίκτες του. Δυστυχώς, δεν γίνεται να είναι όλοι ευχαριστημένοι, δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον περιθώριο να μοιράζεται με το ρολόι ο χρόνος συμμετοχής, δεν γίνεται ο Παναθηναϊκός να πορεύεται με άλλη ομάδα στο πρωτάθλημα και με άλλη στην Ευρωλίγκα.

Και δεν αναφέρομαι στα πρόσωπα, αλλά στον τρόπο σκέψης.

Μια ομάδα που δυσκολεύεται, μια ομάδα που χάνει τη συνοχή της και προσπαθεί να την ξαναβρεί, μοιραία ακολουθεί τη συνταγή του κλειστού rotation. Μοιραία και για ένα διάστημα αγνοεί την κούραση, αγνοεί την επιβάρυνση συγκεκριμένων παικτών και στην ουσία κάνει pause και rewind στην εποχή που βρισκόταν σε καλό δρόμο.

Ο Πασκουάλ το πάλεψε περισσότερο απ' όσο άντεχε η βαθμολογική κατάσταση του Παναθηναϊκού το τελευταίο διάστημα. Ισως το αντιμετώπισε πιο δημοκρατικά απ' ό,τι έπρεπε τη δεδομένη χρονική στιγμή. Εφτασε στο σημείο να πάει στην τελευταία περίοδο με μόλις 5 παίκτες, όλοι κομμάτι της ομαδας από το καλοκαίρι, άπαντες μέλη του ρόστερ από την εποχή που ο Παναθηναϊκός έπαιζε το καλύτερο μπάσκετ της σεζόν.

Ξαναλέω, δεν στέκομαι στα πρόσωπα, αλλά στο γεγονός ότι για μια ακόμη φορά ένας προπονητής βρήκε τις λύσεις μέσα από το κλειστό rotation και τους «δικούς του» παίκτες, αυτούς με τους οποίους δούλεψε όλη τη σεζόν και ξέρουν κατά γράμμα τη λογική, τη φιλοσοφία και την ταυτότητα της ομάδας.

Το εντυπωσιακό στατιστικό στοιχείο του Παναθηναϊκού στην εκπληκτική τελευταία περίοδο δεν ήταν τα τρίποντα , ούτε η παραγωγικότητα. Ηταν οι 10 τελικές πάσες και η αποτελεσματικότητα στην άμυνα, δείγμα του ότι η ελληνική ομάδα είχε τη συνοχή που της λείπει εδώ κι έναν περίπου μήνα.

Η τελευταία περίοδος στην Ισπανία υποχρεώνει λοιπόν τον Πασκουάλ να αναθεωρήσει κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, μπορεί να είναι δίκαιη και ... δημοκρατική η συμμετοχή του Ογκαστ στη βασική πεντάδα του Παναθηναϊκού, ύστερα από δύο πολύ καλές εμφανίσεις στην Stoiximan.gr Basket League, αλλά επαναλαμβάνω πως δεν βρισκόμαστε στην περίοδο της δοκιμής, αλλά στην περίοδο της απόφασης. Στο σημείο που οι ρόλοι πρέπει να γίνουν ξεκάθαροι...

Θα απαντήσει κάποιος «δηλαδή, πρέπει να παίζουν 8 παίκτες;». Η απάντηση είναι πως αυτοί που παίζουν θα πρέπει πρώτα απ' όλα να είναι οι ίδιοι σε όλες τις διοργανώσεις. Για τα δεδομένα της εποχής, ο Παναθηναϊκός έχει πολλούς παίκτες να διαχειριστεί, έχει δύο διαφορετικές ομάδες και μπορεί το επιχείρημα να βασίζεται στη χαμηλή δυναμικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος στην κανονική περίοδο, αλλά εδώ που φτάσαμε το ζητούμενο είναι το ξεκαθάρισμα ρόλων και τα πρόσωπα που θα πάρουν τις μεγάλες ευθύνες από 'δω και πέρα. Ισως να μη χρειαζόταν αυτή η απόφαση, αν ο Παναθηναϊκός είχε καταφέρει να εντάξει πλήρως τα νέα πρόσωπα, αν δεν είχε χάσει τη συνοχή του τον τελευταίο μήνα.

Αυτή τη στιγμή έχουμε μια ομάδα με εννέα ξένους, τρεις εκ των οποίων δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής στο ελληνικό πρωτάθλημα, οι δύο εκ των οποίων αποκτήθηκαν για να ανεβάσουν ένα επίπεδο την ομάδα. Η προσαρμογή τους, όπως φαίνεται από τη μέχρι τώρα εικόνα, παραμένει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, άρα ο Πασκουάλ ή θα πρέπει να τους δώσει επιπλέον παιχνίδια μέσω του ελληνικού πρωταθλήματος για να κερδίσουν χρόνο ή θα αποφασίσει πως θα πορευτεί όπως στη Μάλαγα κι ας μοιάζει το ταβάνι του Παναθηναϊκού χαμηλότερο, σε σχέση με τις προσδοκίες που δημιούργησε η μεταγραφή του Τζέιμς.

Ηταν μοιραία η κρίση ταυτότητας του Παναθηναϊκού και του Τζέιμς. Ηταν ολοφάνερο πως κάποιος από τους δύο θα έπρεπε να αλλάξει, κι αυτή σίγουρα δεν μπορεί να είναι η ομάδα που μέχρι τότε μετρούσε τρεις νίκες επί του Ολυμπιακού, είχε φτάσει να είναι δεύτερη στην Ευρωλίγκα και σε ένα μεγάλο κομμάτι της σεζόν έπαιζε πολύ καλό μπάσκετ με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. «Ο Τζέιμς αλλάζει;» είναι το ερώτημα. Πολύ δύσκολα θεωρώ, αλλά ακόμη κι αν υπάρχει μια πιθανότητα να συμβεί, η διαδικασία είναι χρονοβόρα, κουραστική, απαιτεί παιχνίδια και σταδιακή προσαρμογή σε μια φιλοσοφία που δεν είναι στο αίμα του...

Τα όσα συνέβησαν στη Μάλαγα έχουν αναλυθεί. Εκπληκτικός Ρίβερς στην τελευταία περίοδο, «κλειδί» ο Λεκαβίτσιους, ο οποίος κάνει το νοικοκύρεμα που δεν μπορεί να κάνει άλλος πλην του Καλάθη. Φτάσαμε στο σημείο να μην βάζουμε στους κορυφαίους τον Νικ κι ενώ έχει αγγίξει το τριπλ νταμπλ , ενώ σημαντική ήταν η βοήθεια του Σίνγκλετον στην τελευταία περίοδο και η μαχητικότητα του Γκιστ που νίκησε και τον τραυματισμό .

Η εικόνα του Παναθηναϊκού στην τελευταία περίοδο ήταν πολύ καλή για να είναι αληθινή, ωστόσο αυτή η εικόνα, αυτός ο δρόμος είναι ο μοναδικός για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να αλλάξει τη μοίρα του και να πάει με αξιώσεις στα πλέι οφ με μειονέκτημα έδρας.