Όσοι νομίζουν ότι η φετινή Βιλερμπάν είναι κακή ομάδα, πλανώνται πλάνην οικτράν. Ομάδα που διέσυρε τον Παναθηναϊκό, ομάδα που διέλυσε την Μπαρτσελόνα, ομάδα που νίκησε τη Μακάμπι, στο ΣΕΦ, στη Βιτόρια, ομάδα που έφερε τη Βαλένθια, τη Ρεάλ, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στα όριά τους, με εξωφρενική αθλητικότητα, μεγέθη, βάθος, ανταγωνιστικότητα και φιλοδοξία, με έναν προπονητή που διαλέγει ματς για να ξεκουράζει παίκτες και να τους κρατάει φρέσκους για την επόμενη αποστολή, ομάδα που παίζει στο όριο του φάουλ σε κάθε φάση, δεν μπορεί να είναι κακή. Ειδικά σε αυτή τη EuroLeague.

Το 6-14 δεν λέει όλη την αλήθεια για τους Γάλλους, που έχουν χτίσει χαρακτήρα την τελευταία διετία, έχουν δημιουργήσει τη δική τους κουλτούρα, αναδεικνύουν παίκτες (κυρίως ψηλούς) και θα κόψουν τις επόμενες εβδομάδες την φόρα σε κάποιους από τους διεκδικητές μιας θέσης στην οκτάδα της κανονικής περιόδου.

Προς το παρόν έκοψαν την φόρα του Ολυμπιακού που αν είχε πάρει το ματς της προηγούμενης Παρασκευής στο ΣΕΦ θα βρισκόταν στο 12-8 και στο κυνήγι της τετράδας μαζί με τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, την Αρμάνι Μιλάνο και τη Μπάγερν Μονάχου. Η ιστορία δεν γράφεται όμως με τα "αν", οπότε οι Πειραιώτες θα πρέπει να "ρεφάρουν" το βράδυ της Παρασκευής (22/1) στο Κάουνας τη γκέλα του Φαλήρου και κυρίως τη γκέλα της πρεμιέρας (ξανά στο ΣΕΦ) απέναντι στους Λιθουανούς.

ΕΠΙΑΣΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ, ΘΕΛΕΙ ΝΑ 300ΡΙΣΕΙ

Το χθεσινοβραδινό ματς του Αστρομπάλ ήταν το 505ο του Ολυμπιακού στη σύγχρονη ιστορία της EuroLeague, από το 2000 κι έπειτα δηλαδή. Οι Πειραιώτες πήραν την 299η νίκη τους και έπιασαν τον Παναθηναϊκό που έχει επίσης έχει 299 νίκες σε 497 ματς και θα προσπαθήσουν να 300αρίσουν στη Ζαλγίριο Αρένα απέναντι σε μια ομάδα που δεν ξεκίνησε τη σεζόν με τον ίδιο στόχο, αλλά στην πορεία έδειξε πως είναι και σκληρό καρύδι και παίζει και αποτελεσματικό, ισορροπημένο και διασκεδαστικό μπάσκετ.

Μετά από 20 αγώνες και δέκα εκτός έδρας παιχνίδια, ο Ολυμπιακός έχει ρεκόρ 7-3 μακριά από την Ελλάδα και 4-6 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Εχει νικήσει στο ΟΑΚΑ, στην Αγία Πετρούπολη, στη Βαρκελώνη, στη Λιόν, στο Βελιγράδι, στη Μόσχα τη Χίμκι και στο Τελ Αβίβ, έχει πάρει νίκες σε δύσκολες έδρες δηλαδή και απλώς στο "σπίτι" του βγάζει τα μάτια του λες και ζει για τις προκλήσεις, λες και θέλει να δείξει ότι θα είναι έτοιμος στα playoffs (αν μπει σε αυτά) για να σπάσει οποιαδήποτε έδρα.

Προφανώς και δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, προφανώς και αυτή η "ανωμαλία" στα αποτελέσματα τον βάζει σε μπελάδες όσον αφορά τον στόχο της οκτάδας, σίγουρα όμως η ομάδα του Μπαρτζώκα παίζει καλά εκτός Ελλάδας, έχει "δέσει" σε αυτά τα ταξίδια και μπορεί να σταθεί όρθια και στο Κάουνας και στο ματς που ακολουθεί με την πανίσχυρη Αρμάνι του Έτορε Μεσίνα στο Μιλάνο (26/1).

ΤΑ ΜΠΛΟΚ ΚΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥ

Για να επιτευχθεί η 11η φετινή νίκη, η δεύτερη φετινή κατοστάρα και η τρίτη τα τελευταία επτά χρόνια, χρειάστηκε πραγματική υπερπροσπάθεια.

Ο Μπαρτζώκας είχε την προηγούμενη Παρασκευή παράπονα από την έλλειψη πάθους και αποφασιστικότητας και χθες το βράδυ δήλωσε ότι όλη η ομάδα ένιωθε εξουθενωμένη "ακόμη κι εμείς, οι προπονητές".

Οι παίκτες του έδωσαν το 101% των δυνάμεών τους, είχαν τις καλές και τις κακές στιγμές τους σε άμυνα κι επίθεση, στο τέλος της ημέρας όμως το αποτέλεσμα έχει σημασία, ουδείς θυμάται πόσο καλά έπαιξες, με τι διαφορά κέρδισες, ο στόχος της οκτάδας στην πιο δύσκολη, σκληρή και απαιτητική EuroLeague όλων των εποχών πρέπει να επιτευχθεί με κάθε τρόπο. Ακόμη και με τύχη, ουδείς επιβίωσε χωρίς αυτήν.

Απέναντι σε δύο εξαιρετικούς μπλοκέρ όπως ο Μπάκο κι ο (υποτιμημένος, αλλά εξωφρενικά αθλητικός) Χέιζ που είναι πρώτος στη διοργάνωση με 3.96 κοψίματα per40 minutes, ο Ολυμπιακός δέχθηκε δύο stop και έκοψε ΕΝΝΕΑ σουτ, νούμερο τριπλάσιο από τα 2.84 που είχε στη φετινή σεζόν πριν από το τζάμπολ της αναμέτρησης!

Τρία μπλοκ ο Βεζένκοβ, από δύο ο Έλις κι ο Πρίντεζης, από ένα ο Μάρτιν κι ο Ζαν-Σαρλ, οι ερυθρόλευκοι σκέπασαν τους αντιπάλους τους και έδειξαν ένα πρόσωπο εκ διαμέτρου αντίθετο με εκείνο της περασμένης Παρασκευής.

Κι εκεί έρχεται η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: ποιος είναι ο φετινός Ολυμπιακός; Αυτός του ΣΕΦ και του 63-69 ή εκείνος του Αστρομπάλ και του 93-101; Η ομάδα των εντός ή των εκτός έδρας αγώνων; Ο άνοστος που είδαμε σε αρκετά ματς στο Φάληρο ή αυτός με την Ολυμπιακή καρδιά όπως χαρακτήρισε τον χθεσινό ο Σλούκας;

Ουδείς μπορεί να απαντήσει, ούτε καν ο προπονητής του που μετά από πέντε μήνες ακόμη προσπαθεί να καταλάβει γιατί υπάρχουν τόσο μεγάλα σκαμπανεβάσματα.

Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Το σίγουρο είναι ότι όσο σκληρά κι αν δουλεύει ένας προπονητής για να δημιουργήσει ένα σύνολο που θα στηρίζεται στην ομαδικότητα, πάντα θα (πρέπει να) υπάρχει ένας παίκτης που θα σπάει το καλούπι και θα ξεχωρίζει για την... αναρχία του. Και πάντα η ομάδα του θα τον έχει ανάγκη όταν το πλάνο δεν λειτουργεί και κάποιος πρέπει να πατήσει τον συναγερμό.

Ο Σακίλ ΜακΚίσικ δεν είναι ο πιο έμπειρος, ούτε ο πιο διορατικός παίκτης της EuroLeague, έχει αδυναμία στο "διάβασμα" των φάσεων και είναι επιρρεπής στο λάθος σε κρίσιμες στιγμές,αν και έχει βελτιωθεί στο κομμάτι της δημιουργίας. Ο Αμερικανός έχει όμως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ρουφάει την ευκαιρία που του έδωσε ο Ολυμπιακός, απολαμβάνει το ταξίδι και στη Λιόν ήταν συγκλονιστικός.

"Οργωσε" το παρκέ του Αστρομπάλ, ορμούσε με μανία λες και ήθελε να τρυπήσει κάποιον τοίχο, πήγαινε στο γκολ-φάουλ, θυσίαζε το κορμί του, δεν τον ένοιαζε τίποτα πέρα από τη νίκη. Τα δέκα φάουλ που κέρδισε συνιστούν τη δεύτερη καλύτερη επίδοση στη φετινή σεζόν και η δήλωση "συνήθως δίνουμε έμφαση στο ομαδικό μπάσκετ, αλλά κάποιες φορές η ομάδα θέλει από εμένα άλλα πράγματα και μου αρέσει να τα προσφέρω" μπορεί να μεταφραστεί ποικιλοτρόπως και κατά το δοκούν.

Όσο για τον Τι Τζέι Πάρκερ και την απόφασή του (;) να μην κάνει φάουλ στην τελευταία φάση, με αποτέλεσμα ο Σλούκας να "χορέψει" τον Χέιζ και να βάλει σε σχεδόν "νεκρό" χρόνο το τρίποντο της παράτασης, τι να σκεφτεί κάποιος; Μόνο πως ο νεόκοπος προπονητής της Βιλερμπάν θα νιώθει σαν άλλος Γκρεγκ Πόποβιτς καθώς ρίσκαρε (;) όπως είχε ρισκάρει ο προπονητής του αδελφού του στους τελικούς Χιτ - Σπερς το 2013 (τότε που ο Ρέι Άλεν έβαλε το σουτ του αιώνα) και δεν δικαιώθηκε για την επιλογή του.

Τα ερωτηματικά μπαίνουν γιατί δεν είναι ξεκάθαρο αν υπήρξε οδηγία προς τους παίκτες της Βιλερμπάν, στην εξέλιξη της φάσης ο Κεβάριους Χέιζ παίζει άμυνα κι ο Πάρκερ φαίνεται να του ζητά να ανοίξει/σηκώσει τα χέρια, από τη στιγμή της εκτέλεσης όμως μέχρι η μπάλα να καταλήξει στο διχτάκι η κάμερα τον πιάνει να χοροπηδάει σε έξαλλη κατάσταση. Ποιος ξέρει, ίσως ζήτησε φάουλ, ίσως όχι, η ιστορία έγραψε για άλλη μία φορά πως στο +3 δίνεις βολές και δεν ρισκάρεις για όσα έχεις μοχθήσει για 40 λεπτά.

Ο πρόεδρος Τόνι Πάρκερ μάλλον θα έκλεισε τα μάτια του την ώρα που το χρονόμετρο "άδειαζε" χθες βράδυ στο άδειο Αστρομπάλ...

Photo Credits: Eurokinissi