Όχι άλλες προσευχές.

Όχι άλλη ενός λεπτού σιγή.

Πράξεις. Πράξεις για να μη φύγουν άλλα παιδιά από το σπίτι τους ένα πρωί και δεν γυρίσουν ποτέ. Το ξέσπασμα του Στιβ Κερ τα ξημερώματα της Τετάρτης (25/5) ήταν ειλικρινές. Αυθεντικό. Τα βουρκωμένα του μάτια δεν ήταν κάποιος ρόλος, οι μπουνιές του ήταν αληθινές, έδειχναν την ψυχολογική του κατάσταση μετά από το μακελειό σε σχολείο του Τέξας, στο οποίο ένας ανισόρροπος 18χρονος μπήκε σε δημοτικό και αφαίρεσε 21 ζωές, 19 παιδιών και δύο ενηλίκων.

Γιατί;

Γιατί έτσι.

Γιατί αυτοί που αποφασίζουν στις ΗΠΑ συνεχίζουν να κλείνουν τα μάτια στην οπλοκατοχή, γιατί είναι τόσο εύκολο να βρεις ένα πιστόλι, όσο ένα μπουκάλι νερό.

Ο Κερ δεν μίλησε χθες για πρώτη φορά για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο αμερικανικός λαός. Το έχει κάνει πολλάκις στο παρελθόν, έχει υπερασπιστεί τους μαύρους που βρίσκονται ακόμη και σήμερα, στα μέσα του 2022, στο στόχαστρο λευκών, είναι υπέρμαχος της δημοκρατίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης.

Και πως να μην είναι, από τη στιγμή που ο πατέρας του δολοφονήθηκε σε ηλικία 52 ετών στη Βηρυτό, σε τρομοκρατική επίθεση, όταν εκείνος ήταν 18 ετών και αγωνιζόταν στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα. Το χέρι δύο ενόπλων δολοφόνησε τον πατέρα του, που ήταν πρόεδρος στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Λιβάνου και τώρα, τέσσερις δεκαετίες μετά, δεν μπορεί κάποιος να πει ότι στον κόσμο μας έχουν αλλάξει πολλά. Μπορεί όμως να πει ότι όλα έχουν χειροτερέψει.

"Το τελευταίο δεκαήμερο είδαμε ηλικιωμένους μαύρους να δολοφονούνται στο Μπάφαλο, Ασιάτες να δολοφονούνται στην Νότια Καλιφόρνια, παιδιά να δολοφονούνται στο σχολείο τους. Πότε θα κάνουμε επιτέλους κάτι; Έχω κουραστεί να έρχομαι εδώ και να μοιράζω συλλυπητήρια στις οικογένειες. Έχω κουραστεί από την ενός λεπτού σιγή. Φτάνει. Υπάρχουν 50 γερουσιαστές που αρνούνται να ψηφίσουν τον νόμο ελέγχου του ιστορικού ενός ανθρώπου, ο οποίος ψηφίστηκε πριν από χρόνια και κάθεται εκεί και περιμένει. Και ξέρετε γιατί δεν τον ψηφίζουν. Για να διατηρήσουν τη δύναμή τους και την εξουσία. Βαρέθηκα. Κουράστηκα. Δεν αντέχω άλλο" ήταν τα λόγια του βουρκωμένου, πολύ απογοητευμένου Κερ, την ώρα που κι άλλα μέλη της οικογένειας του NBA έπαιρναν θέση.

Ο προπονητής των Γουόριορς ξέσπασε για ακόμα μία φορά. Γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας του. Γιατί ξέρει την δύναμη και την φήμη του, γιατί θέλει να προσφέρει κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό, γιατί θέλει να κοιμάται γνωρίζοντας ότι έχει μιλήσει, ότι έχει πιέσει πρόσωπα και καταστάσεις, ότι έχει προσπαθήσει, όσο μπορεί τέλος πάντων, για να αλλάξει ο κόσμος, έστω και στο ελάχιστο. Πόσοι πραγματικά δουλεύουμε για την αλλαγή; Έχουμε ή δεν έχουμε δύναμη, πόσοι θέλουμε και πόσοι προσπαθούμε να βελτιώσουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε;

Χρειαζόμαστε κι άλλους Στιβ Κερ. Χρειαζόμαστε ανθρώπους με φήμη, ισορροπημένους χαρακτήρες, να εξηγούν ακόμη και τα αυτονόητα. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και αν για τους 98 το αυτονόητο είναι... αυτονόητο, θα υπάρχουν και δύο που θα πρέπει να διαχειριζόμαστε διαφορετικά, με περισσότερη κατανόηση και σίγουρα με περισσότερη προσοχή. Χρειαζόμαστε κι άλλους Στιβ Κερ για να πιεστούν αυτοί που αποφασίζουν, είτε μιλάμε για τις ΗΠΑ και για την οπλοκατοχή, είτε μιλάμε για την Ελλάδα και τα δικά μας προβλήματα που συνεχώς μεγαλώνουν, πιέζουν και καταστρέφουν ανθρώπους.

Χρειαζόμαστε κι άλλους Κερ. Κι άλλους Λούις Χάμιλτον. Για τον οδηγό Χάμιλτον, ο καθένας μπορεί να έχει την γνώμη του. Για τον άνθρωπο Χάμιλτον, όμως, τι μπορεί να του προσάψει κάποιος; Ο μοναδικός μαύρος στην ιστορία της Formula 1, σε σύνολο 770-780 οδηγών, ο μοναδικός που μέχρι πριν από ένα-δύο χρόνια μιλούσε για ισότητα και δικαιοσύνη, αυτός που τόλμησε να πει ότι δεν είχε καμία όρεξη να τρέξει στη Σαουδική Αραβία επειδή εκεί υπάρχουν ακόμη φυλακισμένες γυναίκες επειδή... οδήγησαν. Επειδή απλώς αντιμετωπίζονται ως κατώτερα όντα.

Αυτός που υποστήριξε όσο κανείς το Black Lives Matter, την ισότητα των δύο φύλων, εκείνος που κατέκρινε τις διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. Αυτός που οι συναθλητές του κατακρίνουν επειδή φοράει φανταχτερά χρώματα, την ώρα που μέσω από τους λογαριασμούς του στα social media ζητάει συνεχώς και αδιαλείπτως από τους followers του να πιστεύουν στους εαυτούς τους και να κυνηγούν τα όνειρά τους. Τέτοιους αθλητές χρειαζόμαστε, ανθρώπους που να μην νοιάζονται για το χρήμα, αλλά για να πάει μπροστά η ανθρωπότητα, να ξετινάξει τις παθογένειες αιώνων, για να αγαπήσει ο άνθρωπος τον άνθρωπο.

Χρειαζόμαστε αθλητές που θα εμπνεύσουν και θα επηρεάσουν.

Χρειαζόμαστε πραγματικούς influencers. Όχι προϊόντων, αλλά αξιών.

Χρειαζόμαστε μπασκετμπολίστες, ποδοσφαιριστές, οδηγούς, αθλητές κάθε είδους, να βγουν μπροστά και να μιλήσουν χωρίς φόβο. Ναι, να εξηγήσουν τα αυτονόητα. Διάολε, δεν είναι για όλους αυτονόητα. Αυτή είναι η πραγματικότητα, ας είμαστε ρεαλιστές κι ας προσαρμοστούμε όσο προλαβαίνουμε.

Χρειαζόμαστε περισσότερους καλούς ανθρώπους, με καλές διαθέσεις, με καλή ψυχή. Χρειαζόμαστε Κερ και Χάμιλτον. Όχι Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς. Όχι επειδή ο Σουηδός είναι ένας νάρκισσος που όμοιός του δεν υπάρχει, αλλά γιατί κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το shut up and play που είχε πει στον ΛεΜπρόν Τζέιμς.

Και όχι, ούτε ο ΛεΜπρόν είναι το απόλυτο παράδειγμα που έχουμε ανάγκη, όσα σχολεία κι αν έχει χτίσει, όσα εκατοντάδες εκατομμύρια κι αν έχει επενδύσει σε φιλανθρωπίες. Και δεν είναι, επειδή σε συγκεκριμένα θέματα που "καίνε", δεν έχει πάρει την θέση που περιμέναμε ότι θα πάρει. Δεν ακούμπησε την Κίνα όταν η κυβέρνησή της διέλυε το NBA, οικονομικά και ψυχολογικά και δεν την ακούμπησε επειδή από την Κίνα προέρχονται σχεδόν τα μισά ετήσια έσοδά του.

Πως να ξεχάσουμε την επίθεση που έκανε στον Ντάριλ Μόρι, όταν ο τότε παράγοντας των Χιούστον Ρόκετς υποστήριξε την ελευθερία του Χονγκ Κονγκ; Πως να ξεχάσουμε ότι τον αποκάλεσε ανενημέρωτο και δήλωσε ότι "πολλοί άνθρωποι πόνεσαν οικονομικά, συναισθηματικά και πνευματικά, οπότε πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε ότι λέμε"; Ποιος να ξεχάσει ότι ο ΛεΜπρόν "έβαλε χέρι" σε κάποιον που ζήτησε την ελευθερία ανθρώπων και τίποτα περισσότερο από αυτό;

Η ελευθερία του λόγου πρέπει να προστατεύεται. Φράσεις όπως εκείνη του Ζλάταν, που είχε πει ότι "οι αθλητές ενώνουν τον κόσμο και πρέπει να είναι αθλητές, αφήνοντας την πολιτική στην άκρη", δεν πρέπει να περνούν πλέον στα ψιλά. Πρέπει να κατακρίνονται και να κατακεραυνώνονται. Δεν έχουμε ανάγκη από άλλους Ιμπραχίμοβιτς, από εγωιστές, ματαιόδοξους, δήθεν χαρακτήρες, δεν χρειαζόμαστε άλλες αμφιλεγόμενες περσόνες, χρειαζόμαστε κι άλλους Στιβ Κερ κι άλλους Λούις Χάμιλτον, ανθρώπους του αθλητισμού που θα ρισκάρουν το χρήμα για τα ίσα δικαιώματα, για την δικαιοσύνη και για την ελευθερία.

Και μακάρι να υπάρχουν τέτοιοι και στα μέρη μας. Και κάποια στιγμή να βγουν μπροστά και να μιλήσουν, να υποστηρίξουν, να εμπνεύσουν, να καθοδηγήσουν.

Μακάρι...