Γιατί ο Ολυμπιακός είναι ο κορυφαίος οργανισμός στο ευρωπαϊκό μπάσκετ
Η 1η θέση της κανονικής περιόδου της EuroLeague δεν ήταν ένα τυχαίο αποτέλεσμα για τον Ολυμπιακό, αλλά η φυσική εξέλιξη της δουλειάς που γίνεται στον Πειραιά εδώ και τρία χρόνια. Ο Χάρης Σταύρου εξηγεί γιατί οι ερυθρόλευκοι είναι αυτή τη στιγμή ο κορυφαίος οργανισμός στο ελίτ επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Όσα, λένε, ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Κι αν στον Ολυμπιακό απέφευγαν να μιλήσουν στην έναρξη της σεζόν για κάτι περισσότερο από την οκτάδα της κανονικής περιόδου, αυτό δεν σήμαινε ότι στο μυαλό τους η ομάδα που είχε χτιστεί ήταν για κάτι λιγότερο από τα playoffs της EuroLeague.
Ο φετινός μαραθώνιος ήταν εξουθενωτικός, το πρωτάθλημα ήταν το πιο ανταγωνιστικό όλων των εποχών και σε αυτή τη Λίγκα οι Πειραιώτες δεν επιβίωσαν, κυριάρχησαν. Απέναντι σε μεγαθήρια όπως η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα, η Φενέρμπαχτσε και η Εφές, "σκούπισαν" τους εννέα από τους 17 αντιπάλους τους και έκλεισαν τη regular season των 34 αγώνων με πάρα πολλά παράσημα.
- Με τον κορυφαίο παίκτη του πρωταθλήματος (Βεζένκοβ) σε ιστορική χρονιά.
- Με τον τον κορυφαίο περιφερειακό αμυντικό (Γουόκαπ) της διοργάνωσης.
- Με έναν ηγέτη (Σλούκα) σε μία από τις καλύτερες σεζόν της καριέρας του.
- Με τον αρχηγό (Παπανικολάου) στην πιο μεστή χρονιά της δικής του καριέρας.
- Με έναν από τους πιο επιδραστικούς ψηλούς (Φαλ) της Ευρώπης.
- Με έναν σέντερ που ήρθε από το πουθενά (Μπλακ) για να ξανασυστηθεί.
- Με τους ΜακΚίσικ - Λαρεντζάκη σε σεμινάρια διαχείρισης ρόλων.
Όταν ο Τάιλερ Ντόρσεϊ αποχώρησε πέρυσι το καλοκαίρι, στον Ολυμπιακό αποφάσισαν να κλείσουν άμεσα τον αντικαταστάτη του για να μη στερέψει η δεξαμενή των έμπειρων στο ευρωπαϊκό μπάσκετ Αμερικανών. Ο Αϊζέια Κάναν δεν ενθουσίασε, πως να το κάνει άλλωστε με 5.6 πόντους και 33.3% στο τρίποντο, ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο ο οργανισμός τον υποστήριξε και δεν μπήκε σε διαδικασία για να ψάξει κάτι διαφορετικό, λειτούργησε ευεργετικά για το σύνολο.
Χάρη στον Κάναν αναβαθμίστηκε ο ρόλος του Λαρεντζάκη που είχε ήδη κερδίσει από την περσινή σεζόν το δικαίωμα να "ζητάει" κάτι περισσότερο. Χωρίς τον Ντόρσεϊ η φιλοσοφία της ομάδας άλλαξε, η κυκλοφορία της μπάλας το ίδιο, η κίνηση χωρίς τη μπάλα ήταν περισσότερη. Ο Βεζένκοβ έδειξε ότι ακόμη και χωρίς ντρίμπλες μπορεί ένας παίκτης να είναι υπεραποτελεσματικός, όμως όλο αυτό που είδαμε φέτος, είχε αρχίσει να δουλεύεται από το φθινόπωρο του 2021.
Νωρίς στη σεζόν 2021/22 ο Μπαρτζώκας είχε ξεκαθαρίσει τους ρόλους, ο Ολυμπιακός έφτασε στο Final Four και από εκεί και πέρα όλα έγιναν πιο εύκολα όσον αφορά το κομμάτι της εμπιστοσύνης, της κατανόησης και του κοινού στόχου. Οι παίκτες ήξεραν τι ζητούσε ο προπονητής τους, ήξεραν ότι η φιλοσοφία του έφερνε αποτελέσματα, πείσθηκαν ότι κάποια βράδια θα είναι πρωταγωνιστές και κάποια άλλα θα είναι ρολίστες, συνειδητοποίησαν πως έτσι μόνο έτσι θα πετύχει η ομάδα τους στόχους της. Ψήθηκαν και ήταν όλοι ευχαριστημένοι.
Το σημαντικότερο; Όπως λένε όλοι στον Ολυμπιακό, αυτή η ομάδα δεν έχει παίκτες-εγωιστές.
Σήμερα, μέσα Απριλίου του 2023, ο Ολυμπιακός είναι ο κορυφαίος μπασκετικός οργανισμός της Ευρώπης διότι συγκεντρώνει και συνδυάζει αρμονικά όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που κάνουν μία ομάδα να ξεχωρίζει. Και δεν μιλάμε για μικρές κινήσεις που δημιούργησαν χαμόγελα, όπως η υποστήριξη σε ανθρώπους που αντιμετώπισαν δυσκολίες ή το pre-game ritual, αλλά για βασικές δομές.
Έχει κορυφαίο προπονητή, έχει έναν κορμό παικτών που παίζει χρόνια μαζί, έχει χαρακτήρες που ταιριάζουν εντός κι εκτός γηπέδου, έχει κορυφαίους γυμναστές-φυσιοθεραπευτές που έχουν δουλέψει άριστα ώστε να μην προκύπτουν σοβαροί τραυματισμοί, έχει στεγανά, έχει ανθρώπους σε ρόλους κρίσιμους που βρίσκονται 24/7 στο πλευρό των αθλητών, έχει διοίκηση που προσφέρει άριστες συνθήκες εργασίας, έχει μάθει από λάθη του παρελθόντος και εκτός από τους στόχους της τρέχουσας περιόδου, κοιτάζει και μακροπρόθεσμα.
Δεν είναι τυχαίο ότι το καλοκαίρι του 2021 αποκτήθηκε ο Μουστάφα Φαλ μετά από μία σπουδαία σεζόν που τον έβαλε στα ραντάρ πολλών ομάδων.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τόμας Γουόκαπ απέρριψε την πρωταθλήτρια Ευρώπης Αναντολού Εφές για να παίξει δίπλα στον Σλούκα και τώρα, ως ένας από τους κορυφαίους γκαρντ της EuroLeague, υπέγραψε πρόωρη επέκταση που θα τον κρατήσει στην Ελλάδα μέχρι το 2027!
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σάσα Βεζένκοβ ενώ μπορούσε να βρει πολλά περισσότερα χρήματα στην ελεύθερη αγορά έμεινε εδώ που αισθάνεται όμορφα, σε ένα περιβάλλον που τον βοήθησε να εξελιχθεί σε σούπερσταρ.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι ή σχεδόν όλοι οι προπονητές της EuroLeague χαρακτήρισαν τον Ολυμπιακό κορυφαία ομάδα της φετινής σεζόν.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ομάδα παίρνει όποιον παίκτη θέλει και κρατάει επίσης όποιον θέλει. Ειδικά μετά από την περσινή πορεία και την... εκστρατεία που έγινε στο Final Four του Βελιγραδίου, το brand του τμήματος εκτοξεύθηκε σε ιστορικά επίπεδα.
Όπως δεν είναι τυχαίο ότι και ο κόσμος που πηγαίνει στο ΣΕΦ έχει αλλάξει. Βλέπει πως έχει χτιστεί κάτι υγιές, κάτι όμορφο, κάτι διασκεδαστικό, δεν δυσανασχετεί στα... δύσκολα, στηρίζει, σπρώχνει και φεύγει χαμογελαστός από το γήπεδο.
Υπάρχουν κι άλλες σπουδαίες ομάδες στη EuroLeague. Φυσικά και υπάρχουν. Αυτή τη στιγμή, όμως, ο Ολυμπιακός τα έχει όλα, όταν από κάθε σύλλογο κάτι λείπει.
Η Ρεάλ Μαδρίτης ζει με τις καθημερινές φήμες περί αντικατάστασης του Τσους Ματέο που δυσκολεύουν τα πάντα στην καθημερινότητά της, ενώ το ασφυκτικά γεμάτο ρόστερ της συχνά δημιουργεί γκρίνες και... ακεφιές.
Η Μπαρτσελόνα προέρχεται από δύο αποτυχημένες σεζόν, ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στηρίχθηκε όταν οι παίκτες του μίλησαν ανοιχτά εναντίον του, ξέρει όμως ότι αν δεν πάρει φέτος τη EuroLeague θα αποχωρήσει.
Η Μονακό έχει το χρήμα, δεν έχει όμως την ιστορία, δεν έχει το κοινό, δεν έχει τον κορμό, δεν έχει τη συνοχή και φυσικά δεν έχει ούτε το οικογενειακό κλίμα.
Η Μακάμπι έκανε φέτος βήματα προς τα εμπρός, ανακτά την αίγλη της, βρίσκεται σε καλό δρόμο όμως ο Όντεντ Κάτας δεν είναι ελίτ προπονητής και το ρόστερ χρειάζεται αναβαθμίσεις. Το γήπεδο πάντα θα δίνει ώθηση κι αυτή θα είναι πάντα μία καλή βάση, απλώς στο Τελ Αβίβ υπάρχει ακόμη δρόμος.
Η Φενέρμπαχτσε έριξε χρήμα, επένδυσε σε κορυφαίο προπονητή, αλλά ψάχνει κι αυτή να "χτίσει", να φτιάξει έναν κορμό και να αποκτήσει συνοχή και διάρκεια στο παιχνίδι της. Και να έχει και τύχη, η οποία της έλειψε φέτος σε κρίσιμα σημεία.
Η Εφές είχε τον προπονητή και το ρόστερ, δεν είχε όμως τη σπίθα και μετά από δύο κατακτήσεις, δεν έκανε το restart που είχε ανάγκη. Και σε αυτή τη διετία που προηγήθηκε, δεν ήταν όλα ρόδινα στην Κωνσταντινούπολη. Κι ας κέρδιζε.
Η Παρτίζαν έχει τον προπονητή, τον κόσμο, τη δίψα και τη φιλοδοξία και σιγά-σιγά επιστρέφει. Η Μπασκόνια και η Ζάλγκιρις παραμένουν παραδοσιακές αξιόλογες δυνάμεις, αλλά με ταβάνι. Η Αρμάνι Μιλάνο κάπου κολλάει, συνεχώς. Και παραμένει άτυχη. Η Βαλένθια έκανε καλή προσπάθεια, χωρίς να προσφέρει κάτι ξεχωριστό, η Βίρτους Μπολόνια επανεμφανίστηκε κάπως γερασμένη, η Μπάγερν θα μπει σε νέα εποχή καθώς κινήθηκε στη μετριότητα, ο Παναθηναϊκός ψάχνει τρόπους για να ξυπνήσει το θηρίο, Άλμπα και Βιλερμπάν θέλουν να προσφέρουν μία διαφορετική φιλοσοφία χωρίς να είναι, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, πολύ ελκυστικές.
Ο Ολυμπιακός δεν βλέπει σε αυτές τις ομάδες κάποιο στοιχείο που του λείπει. Εκτός ίσως από ένα γήπεδο σαν τη Ζαλγκίριο ή τη Σταρκ Αρένα, σαν την Ulker Sports Arena ή το θρυλικό Γιαντ Ελιάου. Σίγουρα μια τέτοια έδρα θα έδινε ακόμη περισσότερη δύναμη στους Πειραιώτες, ακόμη κι έτσι όμως το γερασμένο, ταλαιπωρημένο και όχι και τόσο όμορφο ΣΕΦ έχει μία αύρα που κάνει τη διαφορά.
Το 24-10 στη EuroLeague είναι σπουδαίο. Και πάντα τέτοια εποχή θα έρχεται στο μυαλό μία υπέροχη ατάκα που είχε πει πριν από χρόνια ο Γιάννης Σφαιρόπουλος: "Κάθε ομάδα είναι σαν ένας μαθητής. Πρέπει να διαβάζει στη διάρκεια της χρονιάς για να είναι έτοιμη για τις καλοκαιρινές εξετάσεις".
Ο Ολυμπιακός ήταν αριστούχος στην κανονική περίοδο, εννοείται ότι πλέον δεν φοβάται κανέναν, είτε απέναντί του βρίσκονται η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα (τις έχει 4-0 φέτος), είτε οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Απλώς μετά από αυτή την υπέροχη πορεία, μοιάζει κάπως "άδικο" η 8η ομάδα να είναι η Φενέρμπαχτσε.
Όπως κι αν έχει, για να γίνεις ο βασιλιάς της ζούγκλας, πρέπει να σκοτώσεις το λιοντάρι, οπότε στον Πειραιά θα πρέπει απλώς να υπερπηδήσουν όποιο εμπόδιο βρεθεί στο δρόμο τους, όπως έκαναν τους τελευταίους σχεδόν επτά μήνες.
