Λένε πως στη ζωή πρέπει να εκτιμάς αυτά που έχεις. Κι αυτά που ονειρεύεσαι, πρέπει να τα κυνηγάς. Έτσι είναι και το μπάσκετ. Πρέπει να γνωρίζεις ποιος είσαι και ποια είναι τα όριά σου, αλλά πρέπει και να στοχεύεις ψηλά για να βελτιώνεσαι, να προοδεύεις, να ονειρεύεσαι...

Αυτό κάνει ο Βασίλης Σπανούλης, αυτό κάνει ο Γιώργος Πρίντεζης, αυτό κάνουν και οι συμπαίκτες τους. Συνεχίζουν να ονειρεύονται και να κοιτάζουν ψηλά, χωρίς να τους νοιάζει αν οι αντίπαλοί τους έχουν πολλαπλάσια μπάτζετ, βαθύτερα ρόστερ, περισσότερους σούπερ σταρς. Ονειρεύονται την κορυφή και εκεί θέλουν να φτάσουν και το 2017. Δυο βήματα τους έμειναν, το πρώτο θα πρέπει να το κάνουν στον σημερινό ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας (18:30, ΕΡΤ2). Το δεύτερο θα το σκεφτούν από απόψε το βράδυ, όταν θα έχουν προκριθεί στον Τελικό της EuroLeague, μιας EuroLeague τρομερά απαιτητικής, υπερβολικά πιεστικής, μιας EuroLeague που μπορεί στο μάτι του μέσου οπαδού να μοιάζει "λαμπερή" και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αλλά για κάθε αθλητή που συμμετέχει σε αυτή είναι ό,τι πιο επίπονο έχει αντιμετωπίσει στην καριέρα του.

Φτάσαμε στα τέλη Μαΐου και μετά από οκτώ μήνες αδιάκοπης δράσης, είναι λογικό οι παίκτες του Ολυμπιακού, της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, της Ρεάλ Μαδρίτης και της Φενέρμπαχτσε να αισθάνονται σωματικά και πνευματικά κουρασμένοι. Στο Λιμάνι, όμως, ξέρουν ότι τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να πατήσουν το κουμπί του turbo, καθώς στον αυριανό ημιτελικό θα κριθεί σε μεγάλο ποσοστό η παρουσία τους στην περίοδο 2016-2017. Δεν θα έχουν πίεση, δεν θα έχουν άγχος, ξέρουν τι σημαίνει "Final Four", ξέρουν ποιος είναι ο αντίπαλός τους, ξέρουν να επιβιώνουν σε τέτοιες μονομαχίες και έχουν σε μεγαλύτερο ποσοστό από κάθε φιναλίστ το στοιχείο της ομοιογένειας.

Ένας ημιτελικός Final Four δεν είναι μια εύκολα διαχειρίσιμη υπόθεση. Για την ακρίβεια, είναι μία μέρα την οποία οι ομάδες αυτού του επιπέδου προετοιμάζουν από τον Σεπτέμβριο. Όταν για παράδειγμα ο Ολυμπιακός πηγαίνει στα... βουνά για να βάλει τα "θεμέλια" και οι άνθρωποί του παραδέχονται πως " στόχος είναι το πρωτάθλημα και η συμμετοχή στο Final Four", κοιτάζουν μεν το επόμενο παιχνίδι, αλλά κοιτάζουν και το... μεγάλο κάδρο. Το μεγάλο κάδρο είναι αυτό στο οποίο θέλουν να ποζάρουν δις μέσα σε διάστημα τριών ημερών. Σήμερα το απόγευμα και το βράδυ της Κυριακής.

Ο Μάντζαρης, ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου, ο Παπαπέτρου είναι παιδιά που γνώρισαν από τα 16-17 τους χρόνια τον πρωταθλητισμό. Στις μικρές εθνικές ομάδες, αλλά και στον Ολυμπιακό που επένδυσε στο ελληνικό στοιχείο και τους έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ξέρουν πόσο πραγματικά σημαντικός είναι ένας αγώνας όπως ο σημερινός με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ξέρουν τι διακυβεύεται στο παρκέ του Sinan Erdem Dome, έχουν θράσος, έχουν πείσμα, έχουν την εμπειρία και βρίσκονται μεταξύ τους με κλειστά μάτια.

Το σημαντικό στο Final Four της Κωνσταντινούπολης δεν είναι να παρουσιάσουν οι Πειραιώτες κάτι νέο. Διότι ΔΕΝ θα παρουσιάσουν κάτι νέο. Στόχος τους είναι να εμφανίσουν στο παρκέ τελειοποιημένα αυτά πάνω στα οποία δούλεψαν τους τελευταίους μήνες. Κι από εκεί και πέρα, ό,τι βγει. Θα χρειαστεί συγκέντρωση, θα χρειαστεί επιμονή και υπομονή, θα χρειαστεί πείσμα, πάθος και αυτοθυσία γιατί όσο κλισέ κι αν ακούγεται η πρόταση " ο αγώνας διαρκεί 40 λεπτά", σε τέτοιας σημασίας και δυσκολίας αναμετρήσεις, "κουμπώνει" καλύτερα από ποτέ.

Ο Ολυμπιακός ξέρει τον τρόπο, όμως όλο το νόημα των Final Four και αυτών των δυο τελικών επιβίωσης, κρύβεται σε αυτή τη φράση που λέει και ξαναλέει ο Βασίλης Σπανούλης, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί: " Απολαύστε το, γιατί δεν ξέρετε αν θα βρεθείτε ποτέ ξανά σε αυτή τη θέση". Κι αυτή είναι η αλήθεια. Κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο με την επιτυχία, κανείς δεν μπορεί να πει " χάσαμε μια ευκαιρία, δεν πειράζει, θα έχουμε κι άλλες". Δεν ξέρεις αν θα έχεις άλλες. Θα προσπαθείς κάθε χρόνο για να φτάνεις σε αυτό το σημείο, αλλά εκεί θα πρέπει να δίνεις το 101% των δυνάμεών σου. Κι αν στο τέλος της βραδιάς έχεις ηττηθεί, θα πρέπει τουλάχιστον να αισθάνεσαι πως έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου για να κερδίσεις για εσένα, για την ομάδα σου, για τον κόσμο και την πατρίδα σου.