Ηττημένοι, "ηττημένοι" κι αποτυχημένοι

Η σεζόν 2017/18 έμοιαζε... διπλή για τους φίλους του μπάσκετ και όσους βρίσκονται -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- γύρω από το άθλημα. Παναθηναϊκός κι Ολυμπιακός ξεκίνησαν να δουλεύουν στα τέλη του περασμένου Αυγούστου, πέρασαν από χίλια κύματα και είδαν κατάκοποι τις προσπάθειές τους να ολοκληρώνονται το βράδυ της 17ης Ιουνίου, με τους μεν πράσινους να κατακτούν το δεύτερο διαδοχικό πρωτάθλημα, τους δε Πειραιώτες να γράφουν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το 0/3. Το τρόπαιο που σηκώθηκε στον ουρανό του ΟΑΚΑ ήταν το ιδανικό "αντίο" στον Παύλο Γιαννακόπουλο, η συγκίνηση του Θανάση και του Δημήτρη "χτύπησε" στις καρδιές όλων και πλέον άπαντες θα πρέπει να κοιτάξουν την επόμενη μέρα αφού προηγουμένως κάνουν την αυτοκριτική τους με αυστηρότητα και κυρίως με αποφασιστικότητα, αν φυσικά ενδιαφέρονται να αλλάξουν τα κακώς κείμενα που δεν άφησαν τους υγιής φίλους του αθλήματος να απολαύσουν όσα έγιναν στη σειρά των τελικών της Stoiximan.gr Basket League.

Τι είδαμε στη διάρκεια αυτής της υπερβολικά "γεμάτης" περιόδου; Δύο ομάδες που αποφάσισαν πέρυσι το καλοκαίρι να επενδύσουν αρκετά χρήματα για να κυνηγήσουν την κορυφή της Ευρώπης, αλλά δεν έπαιξαν καλό μπάσκετ. Ο Παναθηναϊκός "έκλεψε" το πλεονέκτημα έδρας στα playoffs της EuroLeague για δεύτερη σερί χρονιά και τελικά αποκλείστηκε από τη μετέπειτα Πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης που τον κέρδισε καθαρά και δίκαια. Ο Ολυμπιακός τερμάτισε κι αυτός στην πρώτη τετράδα της κανονικής περιόδου, "λύγισε" όμως από την πιο φρέσκια, ενθουσιώδη και ισορροπημένη Ζάλγκιρις Κάουνας και δεν έφτασε στο Final Four του Βελιγραδίου που ονειρευόταν από την Κωνσταντινούπολη και τον τελικό με την Φενέρμπαχτσε. Λίγο καιρό πριν, οι Πειραιώτες είχαν χάσει το Κύπελλο Ελλάδας από την ΑΕΚ και παρά τις δεδομένες αγωνιστικές αδυναμίες τους, δεν τράβηξαν την σκανδάλη, προσπάθησαν να κρύψουν τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι και τελικά έκλεισαν τη σεζόν χωρίς τίτλο, όπως συνέβη και πέρυσι.

ΑΠΟ ΤΟ ΖΕΝΙΘ ΣΤΟ ΝΑΔΙΡ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ

Το roller coaster των συναισθημάτων ήταν εκπληκτικό στη διάρκεια της χρονιάς, ακόμη κι από το ένα παιχνίδι στο άλλο. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού γκρίνιαξαν για την απόκτηση του Μάρκους Ντένμον που ήρθε αντί του... Κιθ Λάνγκφορντ, ζήτησαν ξανά και ξανά την αντικατάστασή του και στη διάρκεια των τελικών φώναζαν για την απόφαση του Τσάβι Πασκουάλ να τον αφήσει εκτός ρόστερ. Αυτό είναι ένα από τα πολλά γεγονότα που θα μπορούσαν να "τρελάνουν" και τον πιο ρεαλιστή προπονητή ή παράγοντα. Στο Λιμάνι, από την άλλη, επένδυσαν στον NBAer Χόλις Τόμπσον και μετά από λίγους μήνες τον έδιωξαν ως αποτυχημένο. Δεν κατάφεραν να τον προσαρμόσουν στο σύνολο, είδαν τον επίσης πολύ ποιοτικό άσο Μπράιαν Ρόμπερτς να κάνει σκόρπια καλά παιχνίδια (κυρίως εκτός έδρας), τον σοβαρό Γιάνις Στρέλνιεκς να μην φτάνει το επίπεδο που όλοι περίμεναν και τον Τζαμέλ ΜακΛίν να προκαλεί... παράνοια με τις εμφανίσεις του. Τραγικός αμυντικός, ασταμάτητος όταν παίζει με πρόσωπο στο καλάθι, σίγουρα όχι ο σέντερ που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός ως τελευταίο οχυρό της άμυνάς του.

Δεν είναι αυτά τα μοναδικά "θέματα" που είχαν οι "αιώνιοι". Είναι απλά ένα μέρος όσων αντιμετώπισαν τους τελευταίους εννέα μήνες. Κι όταν ο Τσάβι Πασκουάλ με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο από τη μία και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος με τον Γιώργο και τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο από την άλλη, καθίσουν στο τραπέζι για να κάνουν η κάθε πλευρά τον απολογισμό της, σίγουρα θα δουν πως τελικά δεν πέρασαν τον πήχη που εκείνοι είχαν βάλει ψηλά.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΟΥΣ ΦΕΤΙΝΟΥΣ ΤΕΛΙΚΟΥΣ;

Δεν είναι κακό να παραδεχθείς την αποτυχία σου, ίσα-ίσα μερικές φορές είναι και λυτρωτικό. Δεν είναι κακό να αποτύχεις, για να ξεκινήσουμε τη συζήτηση από την σωστή της βάση. Ο Παναθηναϊκός κι ο Ολυμπιακός είναι μέλη ενός group 8-10 ομάδων που κάνουν πρωταθλητισμό στην Ευρώπη και για να παραμείνουν εκεί, θα πρέπει να δουλέψουν μεθοδικά, με "καθαρό" μυαλό, με αποφασιστικότητα, με ταπεινοφροσύνη για να αποφύγουν τα λάθη που έκαναν (και) φέτος. Οι ενδείξεις λένε πως τόσο ο Γιαννακόπουλος, όσο και οι Αγγελόπουλοι, θέλουν να κρατήσουν τις ομάδες τους στην elite της Ευρώπης. Για να γίνει, όμως, αυτό δεν αρκούν ποιοτικές κινήσεις, αλλά και σωστή δουλειά στη διάρκεια της επόμενης περιόδου. Χωρίς "φλυαρίες", χωρίς "φωνές", χωρίς θυμό και ζοχάδες. Με "στεγανά" που θα επιτρέψουν σε όσους βρίσκονται στις δύο ομάδες να εργαστούν υπό φυσιολογικές συνθήκες.

Αλήθεια, υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που απόλαυσαν τους φετινούς τελικούς; Κι αν υπάρχουν, πραγματικά, τι ήταν αυτό που τους άφησε ευχαριστημένους; Τα υβριστικά συνθήματα στο ΟΑΚΑ για τη σύζυγο (και μητέρα πέντε παιδιών) του Βασίλη Σπανούλη; Οι καταγγελίες της ΚΑΕ Ολυμπιακός για προβοκάτσια από αστυνομικούς στον δεύτερο αγώνα της σειράς; Τα επεισόδια ανάμεσα στους οπαδούς της ομάδας του Πειραιά και την Αστυνομία, που οδήγησαν στον εμπρησμό ενός van τηλεοπτικών μεταδόσεων πριν το τζάμπολ του τέταρτου αγώνα; Οι εκατέρωθεν ανακοινώσεις που δημοσιεύονταν με ρυθμό πολυβόλου ή οι "θέσεις" των δύο ομάδων που διαδέχονταν η μία την άλλη; Η συμπεριφορά της ΚΕΔ που επέμενε να αφήνει διεθνείς διαιτητές εκτός ορισμών και κληρώσεων; Η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα στο ΣΕΦ και οι άγνωστοι που πέρασαν από τα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων για να πουν την ανοησία τους; Το γεγονός ότι μετά τον δεύτερο τελικό τα δακρυγόνα και οι σώμα με σώμα μάχες που γίνονταν στο Φάληρο εγκλώβισαν την αποστολή του Παναθηναϊκού εντός σταδίου; Οι άγνωστοι που "την έπεσαν' στον πάγκο του Ολυμπιακού στο πέμπτο ματς και ανάγκασαν τους Πειραιώτες να αποχωρήσουν στα αποδυτήρια για 15 λεπτά; Τι ακριβώς μπορεί να άρεσε σε έναν υγιή φίλο του μπάσκετ από αυτή τη σειρά των πέντε αγώνων; Και στην τελική, γιατί ένας παίκτης σαν τον Καλάθη, τον Τζέιμς, τον Σίνγκλετον, τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη, τον Μιλουτίνοβ να μείνει στην Ελλάδα ενώ μπορεί να παίξει στο ΝΒΑ, στη Φενέρμπαχτσε, στη Μπαρτσελόνα, στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, στη Φενέρμπαχτσε; Αν απαντήσετε " να πάει στο καλό αν δεν του αρέσει εδώ", τότε δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσετε την ανάγνωση αυτού του κειμένου.

ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Η "ΣΥΜΠΡΑΞΗ" ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

Ας είμαστε ειλικρινείς, η αξία του "προϊόντος" που ονομάζεται " πρώτη κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ" έχει φτάσει σε πολύ χαμηλό σημείο και γι' αυτό ευθύνονται πρωτίστως οι δύο κορυφαίες ομάδες του που όσο περνάει ο καιρός, τόσο βαθύτερα σκάβουν στην τάφρο που τις χωρίζει.

Γιαννακόπουλος και Αγγελόπουλοι αγαπούν τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό κι αυτό ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει. Αγαπούν και το άθλημα φυσικά, γι' αυτό επενδύουν συνεχώς σε αυτό. Κάποια στιγμή, όμως, πρέπει να καταλάβουν πως το "προϊόν" είναι δικό τους και πρέπει να το προφυλάξουν. Πρέπει να δουλέψουν παρασκηνιακά για να λύσουν τις διαφορές τους κι όχι σε δημόσια θέα. Πρέπει να συμφωνήσουν σε μερικά πράγματα που θα αποτελέσουν την βάση για ένα καλύτερο αύριο. Μπορεί να γίνει αυτό; Με όσα έχουμε δει, μάλλον όχι. Πρέπει να γίνει αυτό; Εδώ που έχουμε φτάσει, είναι μονόδρομος μια πιθανή "σύμπραξή" τους, τουλάχιστον σε καίρια ζητήματα όπως αυτό της διαιτησίας, καθώς έχουμε φτάσει στο σημείο να γνωρίζουμε από πριν πως κάθε διαιτητικό τρίο θα στοχοποιηθεί. Είτε από τον ηττημένο, είτε και από τους δύο που θα επιλέξουν πρόσωπο για να δικαιολογήσουν μέρος των λαθών τους.

Λίγες ώρες μετά το τέλος της σειράς των τελικών της Stoiximan.gr Basket League, πόση σημασία έχει να συζητήσουμε αν ο Καλάθης θα φορέσει την φανέλα των Oklahoma City Thunder, ο Κρις Σίνγκλετον της Φενέρμπαχτσε, ο Μάικ Τζέιμς της Αρμάνι Μιλάνο, ο Νίκολα Μιλουτίνοβ των San Antonio Spurs; Πως να πείσεις αθλητές αυτού του επιπέδου να μείνουν στην Ελλάδα; Πως να τους πείσεις πως τα δακρυγόνα εντός κι εκτός γηπέδων, οι μολότοβ, τα γυάλινα μπουκαλάκια σαν αυτό που έπεσε χθες στο παρκέ του ΟΑΚΑ και καταγράφηκε στο φύλλο αγώνα θα εξαφανιστούν από τα ελληνικά γήπεδα; Και, αλήθεια τώρα, πόσο λογικό είναι για παίκτες σαν τον Καλάθη και τον Μιλουτίνοβ να αγωνίζονται σε μια Λίγκα που δεν τους προσφέρει τη στοιχειώδη ασφάλεια; Πως να πείσεις εταιρείες να σπονσοράρουν αυτό το προϊόν που οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του αδυνατούν να προφυλάξουν;

Μπορεί ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να φτιάξει έναν πιο ποιοτικό Παναθηναϊκό την ερχόμενη σεζόν; Μπορούν ο Γιώργος κι ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος να αλλάξουν φιλοσοφία και μετά το 0/6 την τελευταία διετία για να χτίσουν έναν Ολυμπιακό που θα κοιτάζει την κορυφή της Ευρώπης με αξιώσεις; Φυσικά και μπορούν, το έκαναν στο παρελθόν και -μάλλον- θα το ξανακάνουν. Δεν αρκούν όμως οι οικονομικές "θυσίες" για να ξεφύγει το ελληνικό μπάσκετ από αυτή τη λερωμένη γωνιά στην οποία έχει παραπέσει. Χρειάζεται ψυχραιμία, σύνεση, "καθαρό" μυαλό και αποφασιστικότητα και πάνω απ' όλα σεβασμός για τον αντίπαλο. Διότι δεν υπάρχει Παναθηναϊκός χωρίς Ολυμπιακό και Ολυμπιακός χωρίς Παναθηναϊκό. Όσο κι αν μας έχουν κουράσει τα τρίτα, τέταρτα, δέκατα ημίχρονα των μεταξύ τους ''μονομαχιών'', δεν μπορούμε να φανταστούμε τον πρωταθλητισμό χωρίς την δική τους "κόντρα".

Όχι, όμως, σε αυτό το πλαίσιο που πλέον κρατά τον υγιή κόσμο μακριά από το γήπεδο.

Στο τέλος της ημέρας, γι' αυτό το άθλημα τα ίδιο συναισθήματα νιώθουμε όλοι. Απλώς κάποιοι επενδύουν στο μπάσκετ μερικά εκατομμύρια και κάποιοι θέλουν απλώς να το απολαύσουν χωρίς να κινδυνεύουν. Ας έρθει επιτέλους η ώρα που οι οικογένειες θα γυρίσουν στις εξέδρες...