Καταδικασμένος να αποτύχει

Χρειάζεται πραγματικά ΠΟΛΛΗ προσπάθεια για να καταφέρει κάποιος αυτό που έχει καταφέρει ο φετινός Ολυμπιακός, να μπει δηλαδή στη σεζόν με το κοινό του "παγωμένο", με τους παίκτες του ξενερωμένους, με το προπονητικό team ανήμπορο να δώσει κατεύθυνση και με ένα group ξένων παικτών που στην πλειοψηφία του δείχνει ανίκανο να υποστηρίξει τη φανέλα, την ιστορία και τον κορμό αυτής της ομάδας που πριν από δυόμιση χρόνια έπαιζε στον τελικό της EuroLeague και κρατούσε ψηλά τη σημαία του ελληνικού μπάσκετ.

Παράγραφος με μία τελεία... Κάπως έτσι, με μια ανάσα θα μπορούσε κάποιος φίλος των ερυθρόλευκων να εκφράσει την αγανάκτησή του για την εικόνα της ομάδας του Ντέιβιντ Μπλατ. Κάπως έτσι, με μια ανάσα αντέδρασαν οι Πειραιώτες από το έβδομο λεπτό κι έπειτα, από το 10-17 που ήρθε μέσα από ψύχραιμο μπάσκετ, καλή κυκλοφορία, καλά τελειώματα και σκληράδα στην άμυνα. Στην επιστροφή της στη διοργάνωση έπειτα από μια δεκαετία, η Βιλερμπάν καθάρισε σαν βραστο αυγό τον Ολυμπιακό που στις αρχές Οκτωβρίου επιβεβαιώνει όσα λέμε εδώ και αρκετούς μήνες και όσα καταλάβαμε από το Gomelsky Cup της Μόσχας : αυτή η ομάδα δεν μπορεί να διεκδικήσει θέση στην πρώτη οκτάδα και από τη στιγμή που αντί να βελτιώνεται, γίνεται χειρότερη και μπερδεύεται όλο και περισσότερο, μόνο βήματα προς τα πίσω μπορεί να κανει.

ΜΕ ΠΟΙΝΤ ΓΚΑΡΝΤ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ ΝΑ ΑΠΟΤΥΧΕΙ

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο ακατανόητες μοιαζουν οι επιλογές του Ντέιβιντ Μπλατ μετά από μια επίσης πολύ περίεργη στελέχωση του περσινού ρόστερ. Η ομάδα στόχευσε στους Κώστα Σλούκα - Μίλος Τεόντοσιτς και τελικά επέλεξε τον Γουέιντ Μπόλντγουϊν, έναν Αμερικανό με περγαμηνές που όμως έμοιαζε εξ' αρχής με κακή επένδυση. Γιατί; Διότι στο ΝΒΑ είχε κυριολεκτικά τα πάντα για να κάνει καριέρα (δούλευε σε κορυφαία γυμναστήρια, έπαιζε σε σπουδαία γήπεδα, είχε τα καλύτερα ιατρικά team, ταξίδευε με ιδιωτικό αεροπλάνο, πληρωνόταν στην ώρα του), εκτός από ένα βασικό στοιχείο: την θέληση να πετύχει, τη σπίθα στο βλέμμα και στην καρδιά του για να εκμεταλλευθεί το ταλέντο του.

Δεν έπιασε στην κορυφαία Λίγκα του πλανήτη, θα τα κατάφερνε/καταφέρει σε μια τόσο σκληρή διοργάνωση, με διαφορετικούς κανονισμούς από αυτούς που γνωρίζει, με πτήσεις της γραμμής, με πίεση, με προβλήματα εντός κι εκτός παρκέ; Δεν είχε κίνητρο στο ΝΒΑ, θα το έβρισκε/βρει στη EuroLeague; Ας μη γελιόμαστε, τέτοιες περιπτώσεις αθλητών σπάνια δικαιώνουν τις προσδοκίες. Ένας σούπερ ταλαντούχος μπασκετμπολίστας που εξοστρακίστηκε από το ΝΒΑ δεν θα πιάσει στην Ευρώπη, σε αντίθεση με έναν λιγότερο ταλαντούχο αθλητή που απλά δεν χώρεσε στην αμερικανική Λίγκα και έχει κίνητρο για να βελτιωθεί πριν ξαναδοκιμάσει.

Γράφαμε από το καλοκαίρι ότι ο Ρούμπιτ δεν είναι σέντερ, αλλά πάουερ φόργουορντ (ακριβώς όπως λέγαμε πέρυσι για τον Ζακ ΛεΝτέι και πρόπερσι για τον Τζαμέλ ΜακΛίν), λέγαμε ότι ο Μιντάουγκας Κουζμίνσκας είναι τριάρι και όχι τεσσάρι και πως το πρόβλημά του είναι κυρίως πνευματικό, γι' αυτό και δεν έχει παίξει το μπάσκετ που μπορεί. Λέγαμε ότι το ροτέισον θα είναι φέτος μικρό και πως παίκτες όπως ο Πρίντεζης κι ο Μιλουτίνοβ θα παίζουν κυριολεκτικά όσο αντέχουν, έτσι έγινε στην Λυών.

Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορεί να γράψει κάποιος μετά από το ματς του Αστρομπάλ, που μπορεί να γεμίσει ένα μικρό βιβλίο. Από τα τέσσερα γκολ-φάουλ που δόθηκαν από τους παίκτες του Ολυμπιακού μέσα σε λίγα λεπτά στο πρώτο μέρος, μέχρι την ακατανόητη έλλειψη ενέργειας των παικτών του στο πίσω μέρος του γηπέδου κι από το γεγονός ότι ο Μπλατ έριξε τον Παπανικολάου στο ματς στο 13' μέχρι τις εξοργιστικές φάσεις στις οποίες πρωταγωνίστησαν οι Τσέρι - Πολ - Μπόλντγουϊν με άστοχα σουτ και λάθος πάσες.

Περισσότερο απ' όλα χτύπησε στο μάτι η γλώσσα του σώματος των ερυθρόλευκων, η απογοήτευση, ο αρνητισμός, το μπούχτισμα που έβγαινε από τα πρόσωπά τους. Δείτε τις εικόνες:

Οι Αμερικανοί λένε πως δεν αλλάζεις κάτι αν δεν έχει χαλάσει. Ίσως είναι νωρίς για να θεωρηθεί ο Ολυμπιακός "broken", ίσως όμως και να είναι κοντά η στιγμή που το ποτήρι θα ραγίσει. Με έναν αγώνα την εβδομάδα παίκτες όπως ο Τσέρι, ο Μπόλντγουϊν, ο Ρούμπιτ, ο Χαπ, ο Κόνιαρης (έμεινε εκτός δωδεκάδας στη Λυών, λες και οι δύο Αμερικανοί που βρίσκονται στον άσο είναι πιο ετοιμοι από εκείνον) δεν πρόκειται να βελτιωθούν, δεν θα αποκτήσουν ρυθμό, δεν θα έχουν καλή ψυχολογία όταν μαζεύουν τη μία ήττα πίσω από την άλλη.

Τα πράγματα είναι απλά, όσο κι αν η αλήθεια πονάει τους φίλους του Ολυμπιακού. Αυτό το ρόστερ δεν μπορεί ούτε να πρωταγωνιστήσει, πιθανότατα ούτε και να παίξει καλό μπάσκετ. Αυτή η ομάδα μοιάζει με μικρομεσαία της EuroLeague και δεν πρόκειται να βελτιωθεί μέσα από τις προπονήσεις, όπως λέει ο Ντέιβιντ Μπλατ. Οι Πειραιώτες δεν έχουν πείσμα, δεν έχουν σκληράδα, ίσως και να μην έχουν το ταλέντο για να σταθούν σε υψηλό επίπεδο. Η ομάδα δεν βελτιώνεται, μοιάζει να έχει παρατήσει την προσπάθεια από τα μέσα της περσινής σεζόν και να είναι κολλημένη στη λάσπη όπως γράψαμε στο προηγούμενο blog. Ή θα ενισχυθεί άμεσα ή θα συνεχίσει στη μετριότητα, σε ένα γήπεδο που πλέον δεν εμπνέει κανέναν, σε μια σκληρή πραγματικότητα γεμάτη προπονήσεις αντί για αγώνες για το ελληνικό πρωτάθλημα. Αν βρείτε πέντε παίκτες σε σύνολο 100 που θα πουν ότι προτιμούν μια προπόνηση από ένα ματς με τον Άρη, τον ΠΑΟΚ,τον Κολοσσό, εδώ θα είμαστε.

ΠΑΙΚΤΕΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ, ΧΡΗΜΑΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ;

Ο Ολυμπιακός χρειάζεται εναν "κανονικό" πόιντ γκαρντ στη θέση των Μπόλντγουϊν - Τσέρι, έναν άσσο που θα πρωταγωνιστεί μπροστά από τον Σπανούλη με τον Κόνιαρη τρίτο. Πολ και Πάντερ θα συνυπάρξουν γιατί είναι ποιοτικοί παίκτες, Παπανικολάου και Κουζμίνσκας θα δέσουν, Πρίντεζης και Ρούμπιτ μπορούν να συμπληρώσουν ο ένας τον άλλο, ο Μιλουτίνοβ αντέχει 30 και 35 λεπτά και τόσο πρέπει να παίζει, πίσω του όμως θέλει έναν ακόμη κι αυτός σίγουρα δεν είναι ο Χαπ. Χρόνος για προσθαφαιρέσεις υπάρχει, δεν είναι κακό να βλέπει κάποιος τις αστοχίες του και να προσπαθεί να βελτιώσει τις αδυναμίες του. Επειδή όμως δεν είμαστε οι ιδιοκτήτες, δεν μπορούμε να απαντήσουμε στο σημαντικότερο ερώτημα: χρήματα και διάθεση για να επενδυθούν, υπάρχουν;

Είναι στενάχωρο να βλέπεις τον Ολυμπιακό σε αυτή την αμήχανη κατάσταση, δυόμιση χρόνια μετά από την συμμετοχή του σε τελικό της EuroLeague. Θα μπορούσαμε να γράφουμε με τις ώρες για τα δεινά των τελευταίων μηνών που οδήγησαν την ομάδα σε αυτή την κατάσταση, επί της ουσίας όμως σημασία έχει το παρόν και η σκληρή πραγματικότητα λέει πως τα τελευταία μπασκετικά χρόνια των Βασίλη Σπανούλη - Γιώργου Πρίντεζη κι ο κορυφαίος σέντερ της EuroLeague, Νίκολα Μιλουτίνοβ, δεν έχουν υποστηριχθεί με τρόπο που θα βοηθούσε την ομάδα να μείνει αν όχι κοντά στο πρώτο group (Ρεάλ Μαδρίτης, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Φενέρμπαχτσε, Μπαρτσελόνα, Αναντολού Εφές), τουλάχιστον κοντά στις ανερχόμενες δυνάμεις και στις πολύ φιλόδοξες ομάδες που επενδύουν με στόχο να γυρίσουν στην elite και να μείνουν σε αυτή για πολλά χρόνια. Κι αυτό, το γεγονός δηλαδή ότι ο Ολυμπιακός μοιάζει συμβιβασμένος με τη μετριότητα και τη μιζέρια, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στο club που έγραψε ιστορία με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο την περασμένη δεκαετία.

Τα δύο ματς που ακολουθούν, εντός έδρας με τη Βαλένθια και τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, μοιάζουν οριακά. Δύο ομάδες περαστικές από τη διοργάνωση, δύο ομάδες που διασύρθηκαν από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και την Άλμπα Βερολίνου αντίστοιχα, δύο ομάδες που ο Ολυμπιακός πρέπει να λυγίσει για να κερδίσει λίγο χρόνο. Σε περίπτωση που δεν γίνει το 2/2, τότε μια σεζόν 34 αγωνιστικών θα αρχίζει να χάνει το νόημά της από πολύ νωρίς, εκτός κι αν ξαφνικά γυρίσει ένας διακόπτης και οι Πειραιώτες αρχίζουν να κερδίζουν ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης (παίρνει και τον Σαλάχ Μεζρί), η Φενέρμπαχτσε και η Μπαρτσελόνα.

ΚΙΤΡΙΝΗ ΚΑΡΤΑ ΣΕ ΠΕΙΝ ΚΑΙ EUROLEAGUE

Αντί επιλόγου και... υστερόγραφων, δύο πράγματα: Είναι τουλάχιστον αστείο κάποιος Έιντριαν Πέιν να πανηγυρίζει ένα μπλοκ στον Βασίλη Σπανούλη πηγαίνοντας από πάνω του την ώρα που ο πρώτος πασέρ και λίαν συντόμως πρώτος σκόρερ και πρώτος σε αξιολόγηση στην ιστορία της διοργάνωσης είναι, στα 37 του χρόνια πλέον, πεσμένος στο παρκέ με την κατοχή δική του. Και είναι επίσης αστείο το γεγονός ότι οι διαιτητές της αναμέτρησης δεν τον τιμώρησαν με τεχνική ποινή, όπως θα γινόταν σε αντίστοιχη περίπτωση στο ΝΒΑ. Το μπάσκετ είναι άθλημα σεβασμού κι ο Αμερικανός -που έκανε δυναμική εμφάνιση- έδειξε "λίγος" σαν χαρακτήρας.

Από την άλλη, είναι εξοργιστικό μια διοργάνωση του επιπέδου της EuroLeague να μην έχει λίγους μήνες πριν μπει το 2020 live στατιστική κάλυψη μιας αναμέτρησης και να βλέπει την τηλεοπτική της παραγωγή να γκρεμίζεται με αποτέλεσμα να χαθούν τρία αγωνιστικά λεπτά στην έναρξη της τρίτης περιόδου. Κι αν πει κάποιος ότι το πρόβλημα ήταν τεχνικής φύσεως για το live boxscore (κατανοητό, συμβαίνουν αυτά), θα του απαντήσουμε πως ήταν πολύ εύκολο να τουιτάρει μια φωτογραφία με το στατιστικό στο τέλος κάθε περιόδου, όπως έκανε ο Ολυμπιακός στο ημίχρονο. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο, αν και από τη στιγμή που τα χρόνια περνούν και τα προβλήματα παραμένουν ίδια, μάλλον θα έπρεπε να συζητάμε για έλλειψη θέλησης.