Μετά από οκτώ αγώνες στη EuroLeague της σεζόν 2020/21, ο Παναθηναϊκός αρχίζει να κατρακυλάει. Η ήττα στη Βιτόρια από τη Μπασκόνια ήταν η τέταρτη συνεχόμενη, η συνολική εικόνα στο σαραντάλεπτο ήταν κακή, έγινε αποκαρδιωτική στην τέταρτη περίοδο, ήταν όμως αναμενόμενη. Οι φίλοι της ομάδας αισθάνονται άβολα, αμήχανα όταν τη βλέπουν να χάνει σε κάθε γήπεδο, από κάθε αντίπαλο, όμως ουδείς είχε υποσχεθεί θαύματα και ούτως ή άλλως αυτό το ρόστερ δεν μπορεί να κάνει τέτοια.

Το βράδυ της Πέμπτης (19/11) ήταν ένα τέτοιο αμήχανο βράδυ για τους πράσινους. Με "φωνές" περί χαλαρότητας και ενδεχομένως και αδιαφορίας στο προχθεσινό ματς με τη Βαλένθια, κάποιοι μπήκαν με αποφασιστικότητα στη Φερνάντο Μπουέσα Αρένα.

Ο Νεμάνια Νέντοβιτς, για παράδειγμα, είχε τρίποντο, ασίστ, ασίστ, τρίποντο στις τέσσερις πρώτες φάσεις για το 2-10 στο τρίτο λεπτό. Ήταν απολαυστικός, ήταν ηγέτης. Στη συνέχεια χάθηκε. Εύκολα λάθη, χαμένες κατοχές, κακή επικοινωνία, προβληματισμένο και στενοχωρημένα πρόσωπα, χαμηλή αυτοπεποίθηση, λες και κάποιοι έκαναν αγγαρεία, λες και δεν πίστευαν ποτέ στις δυνατότητές τους, λες και η Μπασκόνια είναι κάποια υπερομάδα που δεν μπορεί να χτυπηθεί.

Υπήρξαν στιγμές για τις οποίες όντως οι πράσινοι είχαν το δικαίωμα να γκρινιάξουν, υπήρξαν στιγμές που το παιχνίδι των Βάσκων ήταν σκληρό, που έσπρωχναν, που έβαζαν χέρια στα... χέρια και δεν ακουγόταν σφύριγμα, επί της ουσίας όμως στο παρκέ είδαμε μια ομάδα σκληρή, με πλάνο, με πειθαρχία, με σωστή κυκλοφορία της μπάλας, με παίκτες σε αποστολή. Από την άλλη δεν είδαμε σχεδόν τίποτα.

Η Μπασκόνια σκόραρε 11 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο από τα πέντε λάθη του Παναθηναϊκού, έβαλε ακόμη οκτώ στο δεύτερο με τον ίδιο τρόπο. Και όμως, δεν ήταν αυτή η μεγαλύτερη ζημιά.

Οι γηπεδούχοι σκόραραν όποτε και όπως ήθελαν στη ρακέτα των πράσινων, είχαν 71% στο δίποντο στο πρώτο μέρος, έχτισαν την ψυχολογία τους μέσα από την άμυνα και σκόραραν με άνεση απέναντι σε έναν αντίπαλο που προσπάθησε να τους μπερδέψει. Ο Βόβορας ήξερε ότι η κατάσταση ήταν δύσκολη, προσπάθησε με τρικ, αλλάζοντας συνεχώς άμυνα μετά από νεκρές μπάλες να βάλει δεύτερες σκέψεις στους παίκτες του Ιβάνοβιτς, όμως η ζώνη δεν τους δυσκόλεψε. Και πως να δυσκολέψει, για παράδειγμα, έναν killer σαν τον Άλεκ Πίτερς που έχει ματς στο ΝΒΑ με 36(8);

Δεν είναι εύκολο να γυρίσει ο διακόπτης σε ομάδες με ρόστερ σαν αυτό του Παναθηναϊκού, που δεν έχουν αρκετό ταλέντο και βάθος για να διεκδικήσουν μια θέση στην οκτάδα. Λέγαμε πριν από την έναρξη της σεζόν ότι η 13η θέση έμοιαζε με λογικό πλασάρισμα γι' αυτόν τον Παναθηναϊκό και όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο δύσκολος μοιάζει αυτός ο "στόχος", διότι πραγματικός στόχος δεν μπορεί να είναι η κατάκτηση κάποιας θέσης από την 8η και κάτω.

Το σημαντικό για τον Παναθηναϊκό είναι να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα. Να καταλάβει πως το ταβάνι του δεν είναι υψηλό. Πρέπει να αποδεχθεί αυτή την κατάσταση και να διαχειριστεί με σοφό τρόπο τα συναισθήματά του. Να δουλέψει ακόμη πιο σκληρά, να κάνει βήματα προς τα εμπρός, προς το παρόν όμως να σταματήσει να παραπατάει και να πηγαίνει προς τα πίσω.

Η χρονιά πλησιάζει προς το 1/3 της, κάποιοι παίκτες δείχνουν βελτίωση, πρόοδο και θέληση να αρπάξουν τις ευκαιρίες, κάποιοι άλλοι δεν φαίνονται ικανοί να αναλάβουν ηγετικούς ρόλους, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Υπάρχουν κι αυτοί που βγαίνουν από το ροτέισον, υπάρχουν κι εκείνοι που παίρνουν απειροελάχιστα λεπτά συμμετοχής σε ένα σύνολο που τους έχει όλους ανάγκη.

Για τεχνικά ζητήματα, μετά από ένα τέτοιο ματς, μετά από μια τέτοια βαριά ήττα, δεν είναι εύκολο να μιλήσει κάποιος. Πώς να αναλύσεις την έλλειψη επικοινωνίας στο πρώτο δεκάλεπτο που οδήγησε σε ερασιτεχνικά λάθη και εύκολους πόντους της Μπασκόνια στον αιφνιδιασμό; Πώς να σχολιάσεις το 71% στο δίποντο που είχαν οι γηπεδούχοι στο πρώτο μέρος, με τα φάουλ στο 11-8 ενώ οι πράσινοι κυνηγούσαν στο σκορ; Πώς να εξηγήσεις άστοχα καρφώματα και λέι-απς;

Από το ρεπορτάζ προκύπτει ότι χρήματα για προσθήκες δεν υπάρχουν, οπότε ο δρόμος είναι ένας. Ψυχραιμία, δουλειά, στοπ στη γκρίνια και αισιοδοξία για μια καλύτερη εικόνα στη συνέχεια της περιόδου, διότι χειρότερος Παναθηναϊκός από αυτόν που είδαμε στα δύο ματς σε Βαλένθια και Βιτόρια, είναι δύσκολο να υπάρξει.