Απόγευμα Τετάρτης, στα γραφεία του Sport24.gr επικρατούσε ένας... οργασμός παραγωγής. LIVE blogs για το Basketball Champions League και το EuroCup, ένας κάποιος ενθουσιασμός για τον θρίαμβο του μπάσκετ στο κλειστό του Αιγάλεω όπου ο Διαγόρας Δρυοπιδέων της Α2 διέλυσε την Λάρισα της Α1, ποδοσφαιρικά ματς για το Κύπελλο Ελλάδας, αγγλικό League Cup (ή όπως το λένε τέλος πάντων), ήταν ένα από αυτά τα φθινοπωρινά βράδια που εύχεσαι να είσαι... συνταξιούχος και να έχεις τέσσερις, πέντε, δέκα οθόνες σε ένα τεράστιο σαλόνι για να παρακολουθείς τα πάντα. Ξεχώριζε φυσικά το ματς της ΤΣΣΚΑ με τον Ολυμπιακό και ξεχώριζε για πολλούς λόγους, οπότε τα περισσότερα μάτια στρέφονταν κάθε τόσο στην οθόνη που μετέφερε μέσω των καναλιών Novasports την εικόνα από τη Μόσχα στην Ελλάδα.

Ποιος να το περίμενε ότι στο φινάλε αυτής της αναμέτρησης θα είχαμε δει τη μεγαλύτερη έκπληξη της φετινής σεζόν ; Ποιος να το περίμενε ότι οι Πειραιώτες θα έπαιζαν τόσο σπουδαίο μπάσκετ στο σπίτι της Πρωταθλήτριας Ευρώπης; Ποιος να το περίμενε ότι οι ερυθρόλευκοι θα είχαν συνέπεια και αυτοσυγκέντρωση που θα άγγιζε το απόλυτο; Και όμως, η EuroLeague μας έδειξε για ακόμα μία φορά ότι δεν "σηκώνει" ακραία συναισθήματα μετά από έναν, δύο, πέντε αγώνες. Χρειάζεται ψυχραιμία και κάθε φορά που παίρνουμε το μάθημά μας το αντιλαμβανόμαστε όλο και περισσότερο. Ναι, ακόμη και τώρα το διπλό του Ολυμπιακού στη Megasport Arena μοιάζει σουρεαλιστικό μετά απ' όσα είδαμε από τους Πειραιώτες στα τρία από τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια της κανονικής περιόδου. Και όμως, βλέποντάς τον αγώνα για δεύτερη φορά στην ησυχία της νύχτας, καταλαβαίνεις πόσο δίκιο είχε ο Κέβιν Πάντερ στις δηλώσεις του λίγα λεπτά μετά από τον αγώνα.

Ο Δημήτρης Καρύδας τον ρώτησε αν αυτή ήταν η σημαντικότερη νίκη της καριέρας του, όμως ο Αμερικανός -που παίζει για πρώτη φορά φέτος σε αυτό το επίπεδο μετά από δύο διαδοχικές κατακτήσεις του Basketball Champions League με την ΑΕΚ και την Βίρτους Μπολόνια- έδωσε απάντηση για σεμινάριο σεμνότητας και ταπεινοφροσύνης: " Όχι, ήταν απλά ένα ματς κανονικής περιόδου και τίποτα περισσότερο" είπε και έκλεισε εκεί το σαραντάλεπτο της Μόσχας καθώς διανύουμε την πρώτη διαβολοβδομάδα της σεζόν και ακολουθεί το βράδυ της Παρασκευής η εντός έδρας αναμέτρηση με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ.

Είπε κι άλλα ο Πάντερ. Είπε ότι στόχος είναι τα playoffs και το Final Four , όχι γιατί ξαφνικά υπερενθουσιάστηκε, αλλά γιατί είναι Αμερικανός και δεν έχει κανένα πρόβλημα να βάζει ψηλά τον πήχη. Δεν τον ενδιαφέρουν τα μπάτζετ, οι διαιτησίες και οι έδρες, βρίσκεται πολύ μακριά από την πατρίδα του, ζει σε έναν κόσμο με διαφορετική κουλτούρα από τη δική του και παίζει μπάσκετ. Κάνει αυτό που αγαπά, έχει κίνητρο και φιλοδοξία και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δίνει στον κόσμο του Ολυμπιακού την ελπίδα που δεν είχε εδώ και αρκετούς μήνες. Γιατί θέλει κι ο ίδιος να φτάσει ψηλά, να αρπάξει την ευκαιρία που του δόθηκε, να κάνει το επόμενο βήμα, όποιο κι αν είναι αυτό.

Ακούγεται κλισέ, όμως πραγματικά η EuroLeague σε αυτή τη μορφή της δεν "σηκώνει" ακραία συναισθήματα, αποθεώσεις και αφορισμούς μετά από ένα είτε θετικό, είτε αρνητικό αποτέλεσμα. Δείτε που βρίσκεται η Φενέρμπαχτσε που δεν "στρίβει" με τίποτα, παίζει απογοητευτικό μπάσκετ, δεν μπορεί να αποκτήσει χημεία και έχει έναν προπονητή που διαλύει με τα λόγια ακόμη και τους πιο σκληρούς παίκτες του. Δείτε που βρίσκεται η Ρεάλ Μαδρίτης που μετρά τρεις διαδοχικές ήττες. Δείτε, βέβαια, που βρίσκεται και η Βιλερμπάν των τριών εντός έδρας νικών ή η Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης των δύο μεγάλων διπλών σε Φάληρο και Κάουνας. Σε έναν μήνα από τώρα όλες αυτές οι ομάδες μπορεί να βρίσκονται σε ακριβώς αντίστροφη πορεία, κάποιες θα "ξεφουσκώσουν" και θα κάνουν μεγάλα σερί ηττών, κάποιες θα ρολάρουν και θα ανακτήσουν το χαμένο έδαφος. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός συνεχίζω να πιστεύω ότι δεν έχουν αυτή τη στιγμή ρόστερ για να διεκδικήσουν θέση στην οκτάδα, αυτό όμως ίσως αλλάξει σε περίπτωση που οι μεν Πειραιώτες δικαιωθούν με τις επιλογές των Ρότσεστι - Ριντ και οι πράσινοι αποκτήσουν έναν καλό ψηλό για να ανέβει επίπεδο το πολύ καλό τους ρόστερ. Εκεί, στον Παναθηναϊκό, η κατάσταση μοιάζει πιο ρευστή και το ματς με την Αναντολού Εφές ίσως οδηγήσει σε πρόωρες αποφάσεις, οπότε ας περιμένουμε ώστε το θολό τοπίο των τελευταίων ημερών να καθαρίσει.

ΜΗΠΩΣ, ΤΕΛΙΚΑ, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ;

Όχι, ο Ολυμπιακός που είδαμε το βράδυ της Τετάρτης ξεπέρασε τον εαυτό του. Δεν είναι αυτές οι πραγματικές του δυνατότητες, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση της σεζόν. Οι Πειραιώτες εκμεταλλεύθηκαν τη συγκυρία που τους έστειλε στη Μόσχα χωρίς άγχος για το αποτέλεσμα, πήγαν στη Ρωσία με ναυλωμένη πτήση για να περιορίσουν την ταλαιπωρία, μπήκαν στο ματς γνωρίζοντας ότι είναι το απόλυτο αουτσάιντερ, είδαν τον Μιλουτίνοβ να κάνει δύο γρήγορα φάουλ, τον Παπανικολάου να τραυματίζει το γόνατό του, τον Μπάλντουϊν και τον Χαπ να είναι εκτός αγώνα, αλλά και την ΤΣΣΚΑ να έχει τα δικά της προβλήματα, να είναι σοκαρισμένη από τον season-ending τραυματισμό του Κλάιμπερν, να χάνει τον Χάκετ με λουμπάγκο και να αναζητεί ακόμη τους αντικαταστάτες του Ροντρίγκεθ και του Ντε Κολό.

Αυτό που είπε ο Μπράντον Πολ, ήταν όλο το ματς: " Θέλαμε να κλέψουμε ένα εκτός έδρας ματς κι αυτό ήταν το καλύτερο που θα μπορούσαμε να πάρουμε". Ο Αμερικανός έκανε μεγαλειώδη εμφάνιση και ήταν ο MVP, στα δικά μας μάτια όμως το βραβείο πρέπει να μοιραστεί σε αρκετούς.

Ο Γιώργος Πρίντεζης δεν μπήκε καλά στο ματς, αλλά στο 29-18, όταν όλα έδειχναν να γέρνουν εναντίον του Ολυμπιακού, βγήκε μπροστά και με τρομερό πείσμα τον κράτησε όρθιο. Ο Γουίλ Τσέρι ήταν φανταστικός και στις δύο πλευρές του παρκέ, αποδεικνύοντας ξανά πως είναι ένα χρήσιμο εργαλείο που μπορεί να παίξει ως τρίτος πόιντ γκαρντ, αλλά και ως πενταδάτος όταν του ζητηθεί. Ο Κέβιν Πάντερ ήταν οικονομικός, δεν συμπεριφέρθηκε εγωιστικά όπως έκανε απέναντι στη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, επέλεξε με υπομονή τα σημεία από τα οποία εκτελεί με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και πλήγωσε την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ο Μπράντον Πολ έκανε το παιχνίδι της ζωής του. Δεν γίνεται να μη "βγει" αυτός ο παίκτης, δεν γίνεται το πείσμα και το πάθος του, τη δύναμή του, τη φιλοδοξία του, τις παραστάσεις που έχει και την αποφασιστικότητά του να μην τα εκμεταλλευθεί ο Ολυμπιακός. Δεν γίνεται παίκτης που είχε ρόλο στους Σαν Αντόνιο Σπερς του Γκρεγκ Πόποβιτς των 22 σερί συμμετοχών σε playoffs (ουδείς οργανισμός έχει πάνω από επτά) να μην πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την ομάδα.

Όλοι βοήθησαν το βράδυ της Τετάρτης, εκτός ίσως από τον Κόνιαρη και τον Παπανικολάου που δεν πρόλαβε να παίξει. Κι ο Βεζένκοβ βοήθησε και ο Ρούμπιτ βοήθησε -και με το παραπάνω, τα έξι επιθετικά του ριμπάουντ δείχνουν ότι υπό πίεση αρχίζει να συμβιβάζεται με έναν συμπληρωματικό ρόλο κι ας μην του αρέσει η θέση πεντε στην οποία ούτως ή άλλως δεν θα παραμείνει- κι ο Κουζμίνσκας ήταν θετικός μετά από την αμφισβήτηση που δέχθηκε. Ο Ολυμπιακός νίκησε παίζοντας σπουδαίο μπάσκετ για τα δεδομένα του, με τον Σπανούλη και τον Μιλουτίνοβ σε δευτερεύοντες ρόλους κι αυτό δείχνει πολλά, κυρίως όμως ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να στηριχθεί σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό στους παίκτες που αθλητικά μπορούν να κάνουν τη διαφορά σε αυτό το επίπεδο και στο μπάσκετ του 2020.

Δεν έγιναν ξαφνικά ομαδάρα οι Πειραιώτες, σίγουρα όμως κέρδισαν χρόνο και "ντοπαρίστηκαν" ψυχολογικά, δεν είχαν τα στενοχωρημένα πρόσωπα που βλέπαμε στα προηγούμενα ματς , είδαν τι μπορούν να κάνουν όταν πιστεύουν στους εαυτούς τους και στο πλάνο του προπονητή τους. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί στάθηκαν στο σχέδιο του Κεμζούρα, που μέρα με τη μέρα κερδίζει πόντους αλλά είναι κι αυτός άτυχος διότι δεν έχει ματς ενδιάμεσα σε αυτά της EuroLeague για να δοκιμάσει πρόσωπα και σχήματα, συστήματα και ειδικές καταστάσεις. Έτσι έχουν όμως τα πράγματα φέτος στον Ολυμπιακό και σιγά-σιγά η ομάδα του Πειραιά μαθαίνει να ζει σε αυτή την πραγματικότητα.

Οι ερυθρόλευκοι έκαναν πολλά βήματα προς τα εμπρός στη Μόσχα, κράτησαν χαμηλούς τόνους, ξέρουν ότι αν έδιναν άλλα δέκα παιχνίδια εκεί με αντίπαλο την ΤΣΣΚΑ σε αυτή τη φάση της περιόδου θα έχαναν οκτώ φορές και πλέον πρέπει να βρουν τρόπους για να εντάξουν στο σύνολο τους δύο "νέους" ώστε να βελτιωθούν ακόμη περισσότερο και να έχουν καλύτερες πιθανότητες σε έδρες όπως των πρωταθλητών Ευρώπης, της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπαρτσελόνα, της Φενέρμπαχτσε και της Αναντολού Εφές. Όχι τώρα, στο βάθος του χειμώνα και την άνοιξη, όταν θα πρέπει να πατήσουν το γκάζι. Προς το παρόν είναι ένα γκρουπ μαθητών που διαβάζουν, μαθαίνουν και μεγαλώνουν σε ένα πολύ απαιτητικό περιβάλλον που μοιάζει πιο απρόβλεπτο από ποτέ.

ΣΤΟ ΑΙΓΑΛΕΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ...

Ίσως δεν είναι το σωστό μέρος και η σωστή στιγμή γι' αυτές τις αράδες που θα ακολουθήσουν, επιτρέψτε μου όμως μερικά λόγια για την ομάδα που απολαμβάνει όσο καμία άλλη στην Ελλάδα το μπάσκετ. Ο Διαγόρας Δρυοπιδέων θα κατακτήσει το πρωτάθλημα στην Α2, προς το παρόν όμως κάνει τα πάντα για να συστηθεί στο ευρύ κοινό. Διέσυρε τον Πανιώνιο στο γήπεδό του, διέλυσε και τη Λάρισα το απόγευμα της Τετάρτης και προκρίθηκε στα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας όπου θα αντιμετωπίσει τον ΠΑΟΚ, ξανά στο κλειστό του Αιγάλεω. Αν και αυτό το ματς βρίσκεται μιάμιση εβδομάδα μακριά, βάλτε το στο πρόγραμμά σας και προσπαθήστε να το παρακολουθήσετε από κοντά.

Μια παρέα βετεράνων αθλητών που στο άθροισμα βγάζει.... τρεις αιώνες ζωής αποδεικνύει πως στα υπόγεια του ελληνικού μπάσκετ συνεχίζει να υπάρχει αυτός ο ρομαντισμός που βλέπαμε περασμένες δεκαετίες. Ο Βαγγέλης Καράμπουλας στα 38 του σκοράρει όπως και όποτε θέλει, από όποια απόσταση θέλει. Ο Νίκος Λιακόπουλος στα 35 του διανύει την καλύτερη χρονιά της καριέρας του και έχει σταθερά double-double με εικοσάρες πόντων και ντουζίνες ασίστ. Ο Γιώργος Κουκάς, ο Μιχάλης Πολυτάρχου, ο Κώστας Μαχαίρας, ο Χρήστος Πετροδημόπουλος έχουν φάει με το κουτάλι τις εθνικές κατηγορίες και έχουν ακόμη κίνητρα. Υπάρχει κι ο μικρός της παρέας, ο Γιώργος Γκιουζέλης που θα βρίσκεται για καιρό στους εφιάλτες των Αμερικανών της Λάρισας, τους οποίους "κατάπιε" σε άμυνα κι επίθεση.

Το ελληνικό μπάσκετ δεν είναι μόνο ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός, είναι και η ΑΕΚ κι ο Προμηθέας, ο Κολοσσός κι ο Ηρακλής, είναι όμως κι ο Διαγόρας Δρυοπιδέων, είναι και πολλές ακόμη ομάδες της Α2, της Β' και της Γ' εθνικής που αξίζουν να τις παρακολουθήσετε. Εκεί τα πράγματα είναι πιο ρομαντικά, πιο... οικογενειακά, με αυτή την παρέα στο Αιγάλεω να παίζει διαστημικό μπάσκετ, με τους παίκτες της να χαμογελούν για σαράντα λεπτά, με τους βετεράνους να αισθάνονται πιτσιρικάδες και να "παίζουν" με την εξέδρα και ταυτόχρονα να καταδεικνύουν την απουσία της παραγωγικής διαδικασίας, την έλλειψη νεαρών ταλαντούχων αθλητών που θα τους "κλέψουν" τις θέσεις και τα συμβόλαια. Μέχρι τα 45 τους θα παίζουν, θα προπονούνται με συνέπεια και θα κάνουν πρωταθλητισμό γιατί δεν υπάρχουν άλλοι να τους πάρουν τις θέσεις.

Υ.Γ.: Ένα λάθος έγραψε η στατιστική του Μπράντον Πολ, δύο έκανε ο Αμερικανός στη Μόσχα. Δεν καταγράφηκε το δεύτερο, όμως η απόφασή του να μην πασάρει στον Βασίλη Σπανούλη που του ζητούσε ουρλιάζοντας την μπάλα στο φινάλε της αναμέτρησης, ήταν κακή. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού είχε βάλει το τρίποντο της νίκης και ήθελε να γράψει αυτός τον επίλογο του θριάμβου, απαίτησε την μπάλα αλλά δεν την πήρε. Δεν είναι παίκτης στατιστικών ο Πολ, επαναλαμβάνουμε πως δεν βρέθηκε τυχαία στους Σαν Αντόνιο Σπερς και μάλιστα με ρόλο, αυτές τις δυο βολές όμως δεν τις χρειαζόταν όσο χρειαζόταν ο Σπανούλης ΑΥΤΟ το τελευταίο σουτ. Δεν "εγκλημάτισε" ο Αμερικανός, αλλά κάτι λεπτομέρειες σαν κι αυτή μπορούν να κάνουν πραγματικά μεγάλη διαφορά στην καθημερινότητα και την ψυχολογία ενός παίκτη.