Δεν υπάρχουν πολλά για τα οποία μπορεί ένας Έλληνας να αισθάνεται περήφανος. Λίγα πράγματα έχουν μείνει να μας ευχαριστούν κι ένα από αυτά σίγουρα δεν είναι ο αθλητισμός της χώρας. Ο αθλητισμός εντός των συνόρων για να είμαστε ακριβείς και δίκαιοι.

Υπάρχουν μερικά παιδιά όπως ο Στέφανος Τσιτσιπάς, ο Λευτέρης Πετρούνιας, η Κατερίνα Στεφανίδη που κρατούν τη σημαία ψηλά και συχνά-πυκνά μας συγκινούν με τα κατορθώματά τους. Υπάρχει κι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο που έχει αλλάξει τις συνήθειες χιλιάδων Ελλήνων κι από τα ξημερώματα της Τρίτης (25/6) απολαμβάνει την θέα από το μπασκετικό Έβερεστ .

Την ίδια ώρα, το μπάσκετ στην Ελλάδα δεν είναι απλά σε άσχημο, αλλά στο πιθανότατα χειρότερο σημείο της ιστορίας του, πληγωμένο από καπρίτσια, τεράστια οικονομικά προβλήματα, εγωισμούς και έλλειψη οράματος από τους παράγοντές του. Ίσως αυτό, το τελευταίο δηλαδή, να είναι και το σημαντικότερο ζήτημα...

Μετά από έξι σεζόν στο ΝΒΑ, ο Γιάννης έχει κατακτήσει βραβείο MVP, έχει παίξει σε τρία All-Star Games και έχει συμμετάσχει σε πέντε All-Star Weekends, έχει διψήφιο αριθμό MVP εβδομάδων και μηνών στην Ανατολική Περιφέρεια, έχει μπει στην καλύτερη πεντάδα και στην καλύτερη αμυντική πεντάδα, έχει αναδειχθεί πιο βελτιωμένος παίκτης (το 2017), έπαιξε στους τελικούς της Ανατολής και προηγήθηκε με 2-0 απέναντι στους Ράπτορς. Στα 24 του έχει μέσους όρους καριέρας 18.8 πόντους από 58% στο δίποντο, 28% στο τρίποντο, 74% στις βολές, 8.3 ριμπάουντ, 4.1 ασίστ, 1.2 κλεψίματα και 1.3 κλεψίματα ανά 32.7 λεπτά συμμετοχής σε 465 αγώνες κανονικών περιόδων.

Που να φανταζόμασταν πριν από 10-15 χρόνια, τότε που πανηγυρίζαμε για τα τρίλεπτα των Ελλήνων στον garbage time αγώνων της κανονικής περιόδου, πως το 2019 ένας Έλληνας θα παίρνει το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη και θα είναι στους 4-5 κορυφαίους της Λίγκας. Ποιος να το περίμενε...

Ο Γιάννης δεν είναι προϊόν του μπάσκετ της χώρας. Ναι, εδώ έκανε τα πρώτα του βήματα, αρχικά στο ανοιχτό του Τρίτωνα στα Σεπόλια και στη συνέχεια στο κλειστό του Ζωγράφου. Εδώ του έμαθαν τα βασικά ο Βελληνιάτης κι ο Ζήβας. Κάποιοι -λίγοι- Έλληνες αγκάλιασαν την οικογένειά του και την βοήθησαν να επιβιώσει. Ουδείς όμως απ' όσους έχουν δύναμη τον αντιμετώπισε με σεβασμό. Η ιστορία που μοιράστηκε ο Χρήστος Σαλούστρος στο I Pod This Game για εκείνο το Χαλκηδόνα - Φιλαθλητικός της Β' Εθνικής προκαλεί ανατριχίλα και στενοχώρια.

" Χωρίς ταυτότητα δεν μπορούσε να ταξιδέψει, δεν θα τον άφηναν. Στα εκτός έδρας έρχονταν 2-3 άνθρωποι, αυθημερόν. Έβλεπαν τον αγώνα και γύριζαν κατευθείαν πίσω. Ήταν φίλοι της ομάδας, άνθρωποι της διοίκησης. Μια Κυριακή αγώνα με την Χαλκηδόνα δεν μπορούσαν να έρθουν, θα έφευγαν κανονικά το πρωί, θα έπαιρναν μαζί τους τον Γιάννη, δεν ξέρω αν θα ήταν στην δωδεκάδα ή θα ήταν 13ος, δεν θα είχε χρόνο συμμετοχής και θα γύριζαν τα χαράματα. Όταν ο Γιάννης έμαθε ότι δεν μπορούσε να ταξιδέψει με το αεροπλάνο και εκείνοι οι 2-3 που τον έπαιρναν μαζί τους κάθε φορά δεν θα έρχονταν, δεν έκανε προπόνηση. Ήταν η πρώτη φορά που δεν προπονήθηκε. Πήγε στα βάρη και έκλαιγε με αναφιλητά, το λέω κι ανατριχιάζω, δεν υπάρχει αυτή η ιστορία, έχω ανατριχιάσει ολόκληρος. Πήγα με τον Γκίκα, τον κάναμε μια αγκαλιά και του είπαμε "Γιάννη, ηρέμησε. Είναι ένα ματς, έχεις να παίξεις τόσα πολλά παιχνίδια, που θα βαρεθείς τις μετακινήσεις, κάποια στιγμή θα θέλεις να κάτσεις σπίτι σου". Ήταν απαρηγόρητος, δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ένα πατίνι αν του έδινες, ρόλερ αν του έδινες, θα πήγαινε στη Χαλκηδόνα. Εκείνη πρέπει να ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής του".

Διαβάζοντας - και ακούγοντας - αυτή την ιστορία, αισθάνεσαι ένα απίστευτο άδειασμα μέσα σου και αντιλαμβάνεσαι πως η ιστορία αυτού του παιδιού δεν μοιάζει με καμία άλλη.

Χαιρόμαστε με τη χαρά του Γιάννη, ειδικά όσοι τον παρακολουθούμε από τα εφηβικά του χρόνια στα γήπεδα της ΕΣΚΑ και της Α2, από εκεί και πέρα όμως, από το 2011, το 2012 και το 2013, το μπάσκετ της χώρας όχι δεν έχει πάει προς τα εμπρός, αλλά έχει ουσιαστικά γκρεμιστεί σε επίπεδα από τα οποία θα περάσουν πολλά χρόνια για να επανέλθει.

Οι λόγοι που γκρέμισαν το μπάσκετ, είναι γνωστοί. Καπρίτσια των "μεγάλων", εικόνες που πριν από μερικά χρόνια δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα δούμε, εσώρουχα σε πάγκους, επιθέσεις σε διαιτητές, αψιμαχίες σε συνελεύσεις του ΕΣΑΚΕ, ανακοινώσεις εκτός ορίων, εγωισμοί, μικρομεσαίες ομάδες που φοβήθηκαν να υποστηρίξουν τη μία ή την άλλη κατάσταση και συνέχισαν στο δόγμα " προχωράμε και βλεπουμε", άμαχοι που πλήρωσαν αυτόν τον πόλεμο όπως το Λαύριο που υποβιβάστηκε... εκτός γηπέδου και προσπαθεί να αγοράσει το ΑΦΜ του Χολαργού για να μείνει στην πρώτη κατηγορία. Παίκτες απλήρωτοι σε κάθε μέρος της χώρας, σε μικρές, μικρομεσαίες και μεγάλες ΚΑΕ, μια Basket League που ενδέχεται να μην έχει τη σεζόν 2019/20 τον Ολυμπιακό.

Ο βασικός σπόνσορας του περσινού πρωταθλήματος πρότεινε χορηγία 250.000 ευρώ (!) από τις 800.000-900.000 που επενδυσε (εδώ είναι να γελάει κανείς) τη σεζόν 2018/29. Την ίδια ώρα, ο Χρήστος Σταυρόπουλος τετραπλασίασε τις αποδοχές του παίρνοντας μεταγραφή από τον Ολυμπιακό στην Αρμάνι Μιλάνο. Ομάδες που θα παλέψουν για τη σωτηρία τους έχουν προϋπολογισμούς 100 και 140 χιλιάδων ευρώ για τους Έλληνες, προτείνουν αστεία ποσά σε έμπειρους αθλητές που βρίσκουν πολύ περισσότερα χρήματα στην Α2 και τη Β' Εθνική, παίρνουν νεαρούς με 500 και 700 ευρώ τον μήνα κι ας γνωρίζουν ότι εκείνοι δεν μπορούν να σταθούν σε αυτό το επίπεδο. Πριν από μερικά χρόνια, είχε θεσπιστεί κατώτατο όριο στα συμβόλαια της Α1, που έφτανε τις 25.000 ευρώ ετησίως. Ξεχάστε αυτά τα ποσά. Μια απλή... αναζήτηση αν κάνει κάποιος, θα βρει συμβόλαια των πέντε, των επτά και των δέκα χιλιάδων ευρώ.

Πόσο θα κοστίζει ένα εισιτήριο διαρκείας του Παναθηναϊκού όταν ο κόσμος του θα ξέρει ότι δεν θα δει ντέρμπι αιωνίων και πόσα τέτοια θα πωληθούν έναν χρόνο μετά τον μαγικό αριθμό των δέκα χιλιάδων; Πως αισθάνονται οι ομάδες της Α1 που απέρριψαν την πρόταση του Ολυμπιακού να αναζητήσουν όλοι μαζί κεντρική διαχείριση αντί ενός ποσού που θα πλησίαζε τα 6.000.000 ευρώ από τα 1.7-1.8 της περασμένης σεζόν; Πως θα επιβιώσουν οικονομικά ομάδες όπως ο Πανιώνιος, ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, το Ρέθυμνο όταν τα έσοδά τους θα είναι μηδαμινά; Ας μη μιλήσουμε για την Α2, τη Β' και τη Γ' εθνική, ας μη μιλήσουμε για τα τοπικά πρωταθλήματα και τα τμήματα υποδομών.

Αυτή τη στιγμή, λίγες μέρες πριν "βγει" ο Ιούνιος, τουλάχιστον στην μεγάλη κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ συναντάς στάχτη και τίποτα περισσότερο. Οι ευθύνες δεν βαραίνουν έναν ή δύο ή δέκα ανθρώπους, αλλά πολλούς περισσότερους, παράγοντες με όραμα δεν υπάρχουν, προχειροδουλειές και "πάμε και βλέπουμε..." είναι το μότο της πλειοψηφίας, ουδείς θέλει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν και ουδείς μπορεί να προβλέψει ένα καλύτερο μέλλον την ώρα που η Εθνική Ελλάδας είναι πανίσχυρη εν όψει Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Τουλάχιστον έχουμε ένα Μουντομπάσκετ να περιμένουμε...

Τουλάχιστον έχουμε τον Γιάννη...