Ο εύκολος όμιλος και οι δύο τελικοί για την οκτάδα
Με τέσσερις σερί ήττες πηγαίνει στο Παγκόσμιο Κύπελλο η Εθνική Ελλάδας. Ο Χάρης Σταύρου μαζεύει, όπως και οι διεθνείς, τις βαλίτσες του για να ταξιδέψει από το Άμπου Ντάμπι στη Μανίλα και βλέπει τα πράγματα με περισσότερη αισιοδοξία από τον μέσο φίλο του μπάσκετ.
Ένας μήνας σκληρής δουλειάς, ένας μήνας προπονήσεων, έξι αγώνες με σούπερσταρς και ομαδάρες. Ο δρόμος προς το Παγκόσμιο Κύπελλο τα είχε φέτος όλα. Και δυνατούς αγώνες και μεγάλες απουσίες και σίριαλ και ταξίδια. Τα είχε πραγματικά όλα. Και στο φινάλε αυτής της εξάδας παιχνιδιών, λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα με την Ιορδανία (26/8), δεν μπορείς να πεις ότι υπάρχει πολλή αισιοδοξία γι' αυτή την Εθνική.
Καλώς; Κακώς; Αυτό θα το κρίνει ο καθένας, ανάλογα με την εκτίμηση που έχει κάνει σε αυτό το γκρουπ παικτών, σε αυτό το προπονητικό τιμ, σε αυτή την προσπάθεια της ΕΟΚ.
Οι τέσσερις σερί ήττες από Σερβία, Ιταλία, ΗΠΑ και Γερμανία είναι πολλές. Και είναι πολλές ακόμη κι αν μιλάμε για φιλικά ματς. Τα παρακολουθήσαμε όλα, είδαμε τους δύο αγώνες στο Άμπου Ντάμπι από απόσταση αναπνοής και καταλάβαμε ότι στο μυαλό του Δημήτρη Ιτούδη, αυτή τη φορά, δεν υπήρχε το θετικό αποτέλεσμα. Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Και γιατί δεν υπήρχε λόγος να πιεστεί η Εθνική απέναντι σε αντιπάλους ανώτερου επιπέδου, αλλά και γιατί ήταν μάλλον σοφό να κοιτάξουμε πώς θα φτάσουμε υγιείς στα επίσημα ματς και ειδικά στα τρία πρώτα στα οποία η Ελλάδα θα προετοιμαστεί για τη συνέχεια.
Στα δικά μας μάτια, αυτά τα τρία παιχνίδια είναι εύκολα. Χαμηλό εμπόδιο η Ιορδανία, δεν μπορούμε και δεν θα χτυπήσουμε την Team USA, στα μέτρα μας η Νέα Ζηλανδία που δεν θα έχει τους αδελφούς Γουέμπστερ. Στόχος είναι το 2/3, στόχος επίσης είναι να μείνουν υγιείς και οι 12 παίκτες που επιλέχθηκαν και από εκεί και πέρα στο παρκέ θα φανούν όλα. Ποιοι θα είναι οι starters, ποια σχήματα και ποια δίδυμα-τρίδυμα συνεργάζονται καλά, ποιοι θα κλείνουν τους αγώνες.
Την ώρα που αλλες ομάδες, όπως η Φινλανδία και η Λετονία, θα πρέπει να κάνουν υπερβάσεις για να μπουν στη 16άδα, η Ελλάδα θα έχει ενα καλό πρόγραμμα και θα πρέπει απλώς να εμφανιστεί σοβαρή και μετρημένη για να προχωρήσει. Στόχος είναι η οκτάδα και ακόμη κι αν ηττηθούμε εκεί και βρεθούμε να παλεύουμε για τις θέσεις 5-8, ο δεύτερος στόχος, η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα είναι ολοζώντανος.
Το κόψιμο που προκάλεσε έκπληξη
Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, ο Δημήτρης Ιτούδης αποφάσισε ότι ο Γιώργος Τσαλμπούρης κι ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης θα μπουν στο αεροπλάνο για να γυρίσουν στην Αθήνα.
Κι αν για τον πρώτο το περιμέναμε, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον δεύτερο που έκανε πολύ καλή εμφάνιση απέναντι στην Team USA, έχει το κορμί, τα μακριά χέρια και το ταλέντο για να σταθεί σε αυτό το επίπεδο. Προφανώς ο coach ξέρει κάτι περισσότερο και προφανώς, επειδή το μπάσκετ είναι άθλημα ρόλων, ο Ιτούδης θεώρησε ότι ο Μποχωρίδης (κόπηκε πέρυσι τελευταίος) είναι ικανός να προσφέρει περισσότερα ως 11ος ή 12ος παίκτης.
Επί της ουσίας, σε ένα ρόστερ που δεν έχει πλην του Γουόκαπ, του Παπανικολάου και του Παπαγιάννη αναντικατάστατο παίκτη, ο Ιτούδης θα δώσει ευκαιρίες σε όλους. Δεν θα είναι καλός ο Λούντζης; Θα δοκιμαστούν ο Μωραΐτης κι ο Μποχωρίδης. Δεν θα είναι καλός ο Μήτογλου; Θα πάμε σε περισσότερο Θανάση και ίσως Παπαπέτρου. Θα είναι όλοι σημαντικοί, ίσως για πρώτη φορά και οι 12.
Μερικά συμπεράσματα
Μετά από έξι αγώνες, προφανώς και έχουν πλέον βγει πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα γι' αυτή την Εθνική. Η νίκη στη Λιουμπλιάνα επί της Σλοβενίας δημιούργησε ευφορία, η συνέχεια βοήθησε για να προσγειωθούν άπαντες και προχωράμε.
Ο Τόμας Γουόκαπ είναι ο σημαντικότερος παίκτης της ομάδας. Πραγματικά χωρίς αυτόν, η Εθνική θα ήταν επίπεδο/α προς τα κάτω. Μαγικός. Και φυσικά, δεν έκοψε τον δρόμο σε κάποιον, διότι δεν υπάρχει άλλος που να πλησιάζει έστω το δικό του status.
Ο Μιχάλης Λούντζης είναι άλλος παίκτης. Και την ώρα που ο κόσμος του Ολυμπιακού ζητάει "έναν Μάικ Τζέιμς ή έναν Κέντρικ Ναν", εκείνος με την εικόνα του αποδεικνύει ότι μπορεί να πάρει τη σεζόν 2023/24 ρόλο στους Πειραιώτες. Και στη EuroLeague.
Ο Νίκος Ρογκαβόπουλος είναι τεράστιο κεφάλαιο και για το τώρα και για το αύριο και για το μεθαύριο του ελληνικού μπάσκετ. Δεν είναι κλασικός σκόρερ, έχει όμως καλά στοιχεία και πέρα από το σουτ, πηγαίνει συνεχώς και στο επιθετικό ριμπάουντ.
Από εκεί και πέρα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ντίνος Μήτογλου έμεινε για ενάμιση χρόνο εκτός παρκέ, ότι ο Δημήτρης Μωραΐτης έπαιζε στο Περιστέρι, ότι ο Μανώλης Χατζηδάκης ήταν μέχρι πρόσφατα παίκτης της Α2. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου έκανε βήματα προς τα πίσω την τελευταία διετία, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο είναι κι αυτός "σκουριασμένος". Αυτά τα παιδιά χρειάζονται υποστήριξη. Ξέρουν ποιοι είναι, δεν θεωρούν τους εαυτούς τους... Τζόρνταν, θα παλέψουν και θα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν.
Περιμένουμε περισσότερα από τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη, τον οποίο βλέπαμε βασικό σούτινγκ γκαρντ, μέχρι να κάνει πολλά βήματα προς τα εμπρός ο Λούντζης και να πάει ο Ιτούδης σε πεντάδα με δύο χειριστές. Περιμένουμε περισσότερα και από τον Γιώργο Παπαγιάννη, κυρίως αμυντικά. Έχει προβλήματα απέναντι σε κοντούς αντιπάλους, του ταιριάζουν καλύτερα παίκτες σαν τον Βούτσεβιτς και τον Βαλαντσιούνας. Ε, αυτούς ακριβώς θα αντιμετωπίσει στη δεύτερη φάση του MundoBasket!
Όσο για το μακρινό σουτ και το παιχνίδι μισού γηπέδου; Μας το είπε κι ο Δημήτρης Ιτούδης ανοιχτά, έχουμε θέμα στο σετ παιχνίδι. Το ξέρουμε, το βλέπουμε, δεν είναι εύκολο να λυθεί μέσα σε λίγες εβδομάδες και πλέον μέσα σε λίγες ημέρες.
Το ερώτημα πλέον είναι αν μπορούμε να βάλουμε τα ελεύθερα τρίποντα. Οι αντίπαλοι θα μας διαβάσουν, θα αρχίσουν να μας δίνουν το σουτ και να ρισκάρουν κι εμείς θα πρέπει να τους τιμωρήσουμε. Προφανώς δεν μιλάμε για την Ιορδανία και την Νέα Ζηλανδία, αλλά για τα δύο παιχνίδια στη β' φάση. Είναι και θέμα ψυχολογίας. Είναι και θέμα βραδιάς.
Αν η άμυνα είναι εκεί, αν τα κορμιά μένουν μπροστά από τον αντίπαλο και τα χέρια πηγαίνουν πάνω στη μπάλα, θα έχουμε κάνει μία καλή αρχή. Αν οδηγήσουμε τον αντίπαλο σε λάθη και από αυτές τις έξτρα κατοχές πάρουμε αρκετούς πόντους, θα έχουμε κάνει και ένα καλό δεύτερο βήμα.
Αυτή η Εθνική, η φετινή Εθνική, δεν μπορεί να θεωρηθεί επιθετική ομάδα. Και ίσως και να μην ταιριάζει και στον χαρακτήρα του ελληνικού μπάσκετ να μιλάμε για επίθεση, για σουτ, για μεγάλα σκορ. Αυτή η Εθνική πρέπει να είναι αμυντική, σκληρή ομάδα. Πρέπει να μασάει σίδερα. Πρέπει ο πάγκος να είναι στον αέρα και όλοι μαζί να μοιάζουν με μία γροθιά.
Αν ήμουν ο Νίκος Ζήσης, στο επόμενο team meeting θα έδειχνα τα videos της Stoiximan με τα δίδυμα της χρυσής φουρνιάς του 2005 και του 2006. Το video με τους Ζήση - Σπανούλη και το video με τους Παπαλουκά - Διαμαντίδη. Δύο επεισόδια με συγκίνηση, δύο επεισόδια που ξεχειλίζουν από αγάπη και συνεργασία, από πείσμα και θέληση για διάκριση. Από περηφάνια και εγωισμό.
Μανίλα, ερχόμαστε. Κι ό,τι γίνει.