Δεν ήταν ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα αυτό της Τετάρτης (11/9) στην Ντονγκουάν. Δεν είναι μπασκετούπολη η τρίτη κατά σειρά μεγαλούπολη που επισκεφθήκαμε στην Κίνα μετά από τη Ναντζίνγκ (είχε την πιο θερμή ατμόσφαιρα εντός γηπέδου) και τη Σεντζέν, δεν είναι όμορφη, δεν είναι σύγχρονη, η αρένα της βρίσκεται έξω από το κέντρο, δεν γέμισε ούτε στον προημιτελικό Αργεντινής – Σερβίας, ούτε σε αυτόν ανάμεσα στην Team USA και την Γαλλία. Παρόλα αυτά, στη Dongguan Basketball Arena ζήσαμε μια ιστορική στιγμή του αθλήματος , μια στιγμή που φαινόταν πως θα έρθει αργά ή γρήγορα, σε αυτή την πόλη ή στο Πεκίνο όπου θα διεξαχθούν οι ημιτελικοί και οι τελικοί του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

ΝΤΟΝΓΚΟΥΑΝ: Χάρης Σταύρου

Θα αποχαιρετήσουμε την Ντονγκουάν με κοντράστ συναισθημάτων. Επιλέξαμε ένα μικρό ταξίδι προς τα βόρεια μετά από τον αποκλεισμό της Εθνικής, ποντάροντας σε δύο καλύτερες αναμετρήσεις από το Ισπανία – Τσεχία και το Αυστραλία – Τσεχία που έγιναν στην πανέμορφη, πολυπληθή, σύγχρονη Σαγκάη και δικαιωθήκαμε. Είδαμε δύο συναρπαστικές αναμετρήσεις, δύο εκπλήξεις, σε ένα μέρος στο οποίο δεν θα ερχόμασταν ποτέ για τουρισμό, πολύ απλά επειδή δεν υπάρχει τουρισμός σε αυτό το σημείο της Γης. Το γήπεδο είναι συγκλονιστικό και ας μη γέμισε, τώρα όμως έφτασε η στιγμή για τον τέταρτο σταθμό μας, το Πεκίνο.

Εκεί θα ταξιδέψουν λοιπόν η Αργεντινή, η Γαλλία, η Αυστραλία και η Ισπανία για δύο τρομερούς ημιτελικούς στους οποίους δεν χωρούν προγνωστικά. Τι προγνωστικά να γίνουν δηλαδή μετά απ’ όσα έχουμε δει σε αυτό το τουρνουά από την 31η Αυγούστου μέχρι σήμερα; Σερβία – ΗΠΑ περίμεναν να δουν όλοι στον ένα ημιτελικό, Σκόλα εναντίον Γκομπέρ θα δουν τελικά όταν οι δύο ομάδες που θεωρήθηκαν φαβορί για να παλέψουν στον τελικό της διοργάνωσης θα μονομαχήσουν για να βρεθούν στο παιχνίδι που θα κρίνει την πέμπτη και την έκτη θέση.

Η ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΠΟΥ ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΟΙ ΑΤΑΚΕΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ - ΓΚΟΜΠΕΡ

Μία μέρα μετά από τον θρίαμβο της Αργεντινής, ο Αλεκσάνταρ Τζόρτζεβιτς ακύρωσε την προπόνηση και κάλεσε τους Σέρβους δημοσιογράφους στο ξενοδοχείο της ομάδας. Την ίδια ώρα, ο Γκρεγκ Πόποβιτς και οι 12 NBAers που είχε στη διάθεσή του έπεφταν στο καναβάτσο από τη Γαλλία. Μετά το τέλος του αγώνα δεν υπήρχαν δάκρυα, υπήρχε συναισθηματική φόρτιση, αλλά παρά την αποτυχία των Αμερικανών, ο πολύπειρος προπονητής των Σαν Αντόνιο Σπερς έθεσε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση λέγοντας πως: " πονάμε, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Έχουμε οικογένειες και συζύγους και πρέπει να προχωρήσουμε προς τα εμπρός".

Εκ του αποτελέσματος, μετά απ’ όσα είδαμε σε αυτό το τουρνουά, το γεγονός ότι η Team USA δεν θα πατήσει στην κορυφή μοιάζει όχι απλά με λογικό, αλλά και με αναμενόμενο αποτέλεσμα. Δεν ήταν καλή αυτή η ομάδα, δεν είχε χημεία και από τη στιγμή που -μεσούσης της διοργάνωσης, στο ματς με την Ελλάδα- προσπάθησε να μετατραπεί σε αμυντικογενές σύνολο, έδειξε ευάλωτη. Υπήρχε φόβος στα μάτια των Αμερικανών το βράδυ της Τετάρτης, όταν η Γαλλία αντέδρασε και από το -7 γύρισε ξανά το παιχνίδι. Υπήρχε και απειρία.

Ο Ρουντί Γκομπέρ είπε κι αυτός μια σωστή κουβέντα: " Εγώ προτιμώ τους κανονισμούς της FIBA πολύ περισσότερο από εκείνους του ΝΒΑ, όμως εγώ πήγα εκεί στα 21 μου. Ήξερα πως παίζεται το παιχνίδι. Οι Αμερικανοί είναι ένα group παιδιών που έχει μεγαλώσει με τους κανονισμούς του ΝΒΑ και τώρα πρέπει να προσαρμοστεί σε κάτι ξένο για ένα τόσο σύντομο τουρνουά". Ποιος μπορεί να αποκαλέσει τον Γάλλο υπερβολικό; Αυτή είναι η πραγματικότητα. Όσο ταλέντο κι αν έχουν παίκτες σαν τον Γουόκερ, τον Μίτσελ, τον Μίντλετον, τον Τέρνερ, ένα τουρνουά σαν το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι μακρυά από όσα έχουν συνηθίσει. Βάλτε έναν καλό παίκτη της A1 ή της EuroLeague να παίξει σε ένα παγκόσμιο τουρνουά 3on3. Θα δείτε ότι δεν θα τα καταφέρει, θα φάει πολύ ξύλο, θα παίξει σε άλλες ταχύτητες, με άλλες ανάσες, σε άλλους χώρους.

ΔΕΝ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΑΙΤΑΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ "ΣΦΑΛΙΑΡΑ"

Δεν είναι έπος αυτό που πέτυχαν οι Γάλλοι και το λέμε χωρίς ίχνος… ζήλειας. Γι’ αυτό και δεν το πανηγύρισαν έντονα, γι’ αυτό και προτίμησαν να κρατήσουν χαμηλούς τόνους, γι’ αυτό έλεγαν ότι ο αγώνας με την Αργεντινή θα είναι ακόμη πιο δύσκολος. Έπος ήταν αυτό που έγραψε η Ελλάδα το 2006 στη Σαϊτάμα απέναντι σε μια Team USA που είχε τους Κρις Πολ, Ντουέιν Γουέιντ, Τζο Τζόνσον, ΛεΜπρόν Τζέιμς, Καρμέλο Άντονι, Κρις Μπος, Ντουάιτ Χάουαρντ. Μια ομάδα με πρωτοκλασάτους NBAers δεν θα έχανε από κανέναν, αυτή η δωδεκάδα που είδαμε στα γήπεδα της Κίνας έμοιαζε καταδικασμένη να αποτύχει. Όπως συνέβη με τον Γιάννη, όλοι ήθελαν να πάρουν το κεφάλι των Αμερικανών, τους αντιμετώπιζαν σκληρά, κάποιος θα το κατάφερνε. Το κατάφερε η Γαλλία στα προημιτελικά, διαφορετικά θα το έκανε η Αργεντινή στα ημιτελικά ή μία εκ των Ισπανίας – Αυστραλίας στον τελικό.

Από τον Παναγιώτη Γιαννάκη ( που ήταν και σήμερα στις εξέδρες της Dongguan Basketball Arena μαζί με τον γιο του, Δημήτρη, για να ακούσει το Final Countdown και να δει την Team USA να αποτυγχάνει μετά από 13 χρόνια) στον Βενσάν Κολέ, η απόσταση των δύο αρνητικών αποτελεσμάτων των Αμερικανών ήταν μεγάλη. Πλέον, ο Πόποβιτς μαζί με τον Κολάντζελο θα αφήσουν τον χρόνο να επουλώσει τις πληγές τους. Όπως συνέβη μετά από την Ιαπωνία, έτσι και τώρα η USA Basketball θα προσπαθήσει να δημιουργήσει μια Redeem Team, μια ομάδα που στο τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο το 2020 θα πάρει την εκδίκησή της.

Ό,τι κι αν γίνει σε έναν χρόνο από τώρα, ένα είναι σίγουρο. Χαρήκαμε (ακόμη κι εμείς που ζούμε και αναπνέουμε για το NBA) με αυτή την αποτυχία των Αμερικανών, που θα πρέπει κάποια στιγμή να συμβιβαστούν με το γεγονός ότι παίζεται και εκτός της χώρας τους μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο. Κάποιοι το γνωρίζουν, κάποιοι αρνούνται να συμβιβαστούν με αυτή την ιδέα. Όσο όμως θα σνομπάρουν διοργανώσεις σαν το Παγκόσμιο Κύπελλο, τόσο θα βρίσκουν απέναντί τους τον κόσμο του αθλήματος, όπως βρήκαν απέναντί τους και τους Κινέζους οι οποίοι τους αποδοκίμασαν το βράδυ της Τετάρτης και στήριξαν ανοιχτά τη Γαλλία .

Τα λέμε από το Πεκίνο…

Photo Credits: FIBA