Νέναντ Κρίστιτς, Μάρκο Πόποβιτς, Εντέρ Αρσλάν, Μπένο Ούντριχ, Μίκαελ Πιετρούς, Σίμας Γιασάιτις, Ρόνι Τουριάφ, Βίκτορ Χριάπα, Χρήστος Ταπούτος, Έραζεμ Λόρμπεκ, Μπορίς Ντιό, Φραν Βάσκεθ, Μπλάγκοτα Σέκουλιτς, Σάσα Βούγιατσιτς, Στέφανο Μαντσινέλι, Ράφα Μαρτίνεθ, Σάσα Πάβλοβιτς, Σέρχι Λίστσουκ.

Κάποια γνώριμα ονόματα, κάποια που "ξεθώριασαν" στο πέρασμα των χρόνων, κάποια με σημαντική πορεία στο παγκόσμιο μπάσκετ και "βαριά" ένσημα στο ΝΒΑ. Όλοι αυτοί συμμετείχαν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων του 2002, όταν η Ελλάδα κατέκτησε την πρώτη θέση με τον Νίκο Ζήση, τον Γιάννη Μπουρούση, τον Κώστα Καίμακόγλου και τον Βασίλη Σπανούλη που σε ηλικία 38 ετών και 7 μηνών συνεχίζει να "καθαρίζει" ματς στο κορυφαίο επίπεδο όταν οι περισσότεροι απολαμβάνουν τη σύνταξή τους.

Είναι παίκτης-φαινόμενο ο Kill-Bill. Είναι ο απόλυτος ηγέτης στη σύγχρονη ιστορία της EuroLeague, ο θρύλος των θρύλων, μια μορφή που δυστυχώς δεν εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε εντός συνόρων, αλλά απολαμβάνει τον ύψιστο σεβασμό από αθλητές, fans, προπονητές, παράγοντες σε κάθε γωνιά της Ευρώπης και του μπασκετικού πλανήτη.

Η "φασαρία" που έγινε χθες βράδυ δεν ήταν αποτέλεσμα των 16 πόντων του απέναντι στη Ζενίτ. 16 ο Σπανούλης θα έβαζε στη διάρκεια της καριέρας του ακόμα και στις 8 το πρωί, αν σηκωνόταν από το κρεβάτι και έμπαινε στο παρκέ με την τσίμπλα στο μάτι. Αυτό που ενθουσίασε ήταν ο τρόπος με τον οποίο ούρλιαξε ότι είναι ακόμη εδώ. 3/3 δίποντα, με ακροβατικές κινήσεις. 3/4 τρίποντα, με εκτός ισορροπίας εκτελέσεις. 11 πόντοι στην τέταρτη περίοδο, από τα ρήγματα του Γιαννούλη Λαρεντζάκη που ήξερε σε ποιον έπρεπε να δώσει τη μπάλα. Μάχες στην άμυνα, γρήγορες επιστροφές, "θυσίασε" το γέρικο κορμί του για να πάρει το επιθετικό φάουλ του Πονίτκα στο 63-59, φάση που έκρινε την αναμέτρηση. Μπήκε στο 1:28 πριν από το φινάλε της τρίτης περιόδου, στη θέση του Κώστα Σλούκα και δεν ξαναβγήκε ποτέ από το παρκέ.

Ο Σπανούλης ήταν η αρχή και το τέλος για το εξωφρενικό 21-5 του τέταρτου δεκαλέπτου και ναι, ενθουσίασε με την εικόνα του. "Βγάλαμε αθλητικό εγωισμό" είπε δευτερόλεπτα μετά από το τέλος του αγώνα, γιατί αυτός ήταν, είναι και θα είναι μέχρι να πάρει τα μπογαλάκια του και να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην οικογένειά του. Προς το παρόν, έχει ακόμη καύσιμα στο ντεπόζιτο και ακόμη κι αν προχωράει με το λαμπάκι της "ρεζέρβας", έδειξε ότι σε κάποια βράδια μπορεί ακόμη να κάνει τη διαφορά.

Πράγματι, ο Σπανούλης δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε. Σε όλη του την καριέρα ήταν ένα ρομπότ, μια μηχανή που δούλευε στα κόκκινα. Έπαιρνε ευθύνες περισσότερες κι από αυτές που του αναλογούσαν επειδή ήταν αρκετά σκληρόπετσος για να επηρεαστεί τη στιγμή που άλλοι έλιωναν σαν παγωτά στο κατακαλόκαιρο. Πάντα έψαχνε τη δύσκολη πάσα, πάντα ρίσκαρε, πάντα ήθελε το μεγάλο σουτ, πάντα πήγαινε πάνω στον αντίπαλο, ξανά και ξανά, δεν "έσπαγε", δεν πόναγε, ήταν μαχητής με όλη τη σημασία της λέξης.

Δεν ήταν ο Τρέισι ΜακΓκρέιντι της Ευρώπης, όπως έλεγε στους Χιούστον Ρόκετς όταν τον έστελναν στις γωνίες να περιμένει μπας και πάρει μια πάσα. Ήταν και παραμένει ο Κόμπι Μπράιαντ της Ευρώπης, ο πιο σκληρός τύπος, ένα αγρίμι που δεν φοβόταν κανέναν. Ο φόβος βρισκόταν πάντα στα μάτια των αντιπάλων του. Ο Τρέισι Μάρεϊ, πρωταθλητής ΝΒΑ το 1995 με τους Χιούστον Ρόκετς, είχε πει πως ως μέλος του Παναθηναϊκού τη σεζόν 2004/05, εκείνος και οι συμπαίκτες του αποκαλούσαν "χασάπη" τον τον 22χρονο τότε ανερχόμενο αστέρα που αγωνιζόταν στο "μικρό" Μαρούσι.

Έναν χρόνο μετά, ο "χασάπης" φόρεσε τα πράσινα.

Ουδείς γνωρίζει αν ο Σπανούλης, που πιθανότατα θα ξεπεράσει φέτος τον Νίκο Γκάλη και θα γίνει ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των ευρωπαϊκών κυπέλλων, θα γράψει τον επίλογο της καριέρας του στο τέλος της τρέχουσας σεζόν. Το σίγουρο είναι πως χθες βράδυ έδειξε ότι μπορεί ακόμη να βοηθήσει κι αν εκείνος θέλει να παίξει ακόμη έναν χρόνο, είναι χρέος του Ολυμπιακού να τον κρατήσει στην αγκαλιά του. Σε οποιονδήποτε ρόλο. Σημαίες σαν τον Kill-Bill δεν υπάρχουν πια και το γεγονός ότι στο μυαλό του η καριέρα του μάλλον δεν έχει τελειώσει, δείχνει πολλά για ένα mentality που πιθανότατα θα κάνουμε πάρα πολλά χρόνια να ξαναδούμε στα μέρη μας, ΑΝ ξαναδούμε.

Το πως θα χωρέσει στο ρόστερ, ποιος ρόλος θα του δοθεί, πόσο θα παίζει σε Α1 (αν οι ερυθρόλευκοι επιστρέψουν εκεί) και EuroLeague, είναι ερωτήματα που ένας μπορεί να απαντήσει και, επί της ουσίας, έναν αφορούν. Τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Αυτό που πρέπει, όμως, να διασφαλιστεί, είναι να αποχωρήσει αυτός ο σπουδαίος αθλητής με τον τρόπο που του αρμόζει, σε γεμάτα γήπεδα, με standing ovations σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και της Ευρώπης, γιατί ο Σπανούλης είναι ένας και δεν θα υπάρξει άλλος.

Photo credits: Eurokinissi