Ο Βασίλης Σπανούλης κράτησε την υπόσχεσή του

Αν η ανάγκη του ελληνικού μπάσκετ να βρει νέα πρόσωπα, τους μπασκετμπολίστες που θα ηγηθούν τα επόμενα χρόνια, είναι μεγάλη, εξίσου μεγάλη αν όχι ακόμη μεγαλύτερη είναι η ανάγκη του να βρει και τους προπονητές που θα εμπνεύσουν.

Αυτούς που θα ξυπνήσουν δυνάμεις όπως ο Άρης, ανθρώπους που θα μπουν σε γειτονιές που -μπασκετικά πάντα- βρίσκονταν ή βρίσκονται ακόμη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Όπως το Περιστέρι, στο οποίο υπάρχει πλέον καπετάνιος, υπάρχουν το όραμα και η δίψα για κάτι μεγάλο και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Μια ευρωπαϊκή σεζόν που ξεκίνησε με βαριά εκτός έδρας ήττα από τη Λε Μάν (96-68) στις 17 Οκτωβρίου, συνεχίζεται με ένα όνειρο τρελό. Το Περιστέρι έκλεισε με ρεκόρ 3-3 τον πρώτο γύρο, μπήκε στο Play-In Tournament, έβαλε 110 πόντους στο Βίλνιους απέναντι στη Ρίτας, την νίκησε και στο δεύτερο παιχνίδι και έφτασε στο TOP-16 του Basketball Champions League. Ουδείς μίλησε για υπέρβαση, αν και η πρόκριση επί των Λιθουανών ήταν ένα σημαντικό επίτευγμα. Ουδείς έβαλε ταβάνι στη χρονιά κι ας ήταν ο νέος όμιλος μία διαδρομή στην Κόλαση.

Εντός έδρας ήττα από τη Χάποελ Ιερουσαλήμ, εκτός έδρας βαριά ήττα από την Τενερίφη, εκτός έδρας ήττα και από την Καρσίγιακα και 0-3. Όλοι πίστεψαν ότι το ταξίδι τελείωσε. Όλοι, εκτός από έναν. Εκτός από τον άνθρωπο που γεννήθηκε για να ανατρέπει τα προγνωστικά, για να τα βάζει με τα θηρία, για να πέφτει ώστε να πάρει ανάσες και να σηκωθεί ξανά στα πόδια του.

Τι ακολούθησε; Εντός έδρας νίκη επί της Καρσίγιακα (76-73), σπουδαίο διπλό επί της Χάποελ Ιερουσαλήμ (76-71) και θρίαμβος επί της Τενερίφης (90-82) στον τελικό των τελικών, στο ματς της επιβίωσης. Νίκη απέναντι στην έκτη ομάδα της Liga Endesa που έχει από κάτω της Βαλένια και Μπασκόνια, οργανισμούς που συμμετέχουν στη EuroLeague με στόχο τα playoffs της διοργάνωσης.

Το μεσημέρι που έγινε προπονητής

Το βράδυ της Τρίτης (19/3), την ώρα που η μπασκετική Ευρώπη παρακολουθούσε τους κρίσιμους αγώνες της 30ης αγωνιστικής της EuroLeague, στο Περιστέρι πετούσαν στον έβδομο ουρανό. Για ένα βράδυ, φυσικά, διότι το αποτέλεσμα απέναντι στους 31 του αειθαλή Μαρσελίνιο Χουέρτας και τους 26 του μανιακού Κάιλ Γκάι ήταν τεράστιο, αλλά πρέπει να μπει στο ντουλάπι.

Αύριο βράδυ, στο Patrick Baumann House of Basketball, το Περιστέρι θα μάθει την αντίπαλό του στα προημιτελικά του Basketball Champions League. Εκεί θα μπει με μειονέκτημα έδρας, σε σειρά που θα κριθεί στις δύο νίκες, για να ψάξει ακόμα μία υπέρβαση μακριά από το σπίτι του. Την Ουνικάχα, πιθανή αντίπαλο, την νίκησε στην πρώτη φάση. Και τα διπλά σε Ρίτας - Χάποελ, μαζί με την εξαιρετική εμφάνιση στη Σμύρνη επί της Καρσίγιακα, δείχνουν ότι οι Πρίγκιπες μπορούν.

Μπορούν γιατί την τελευταία διετία έχουν κάνει σπουδαία βήματα προς τα εμπρός, δουλεύουν καλά ως οργανισμός και έχουν στην άκρη του πάγκου έναν άνθρωπο που δεν αντέχει να χάνει.

Πριν από δύο χρόνια, στα τέλη του Φεβρουαρίου του 2022, ο Βασίλης Σπανούλης δοκίμαζε την προπονητική στο Adidas Next Generation Tournament. Ήθελε να δει πώς είναι αυτός ο ρόλος, μέσα του ήξερε ότι θα γίνει coach, απλώς περίμενε τη στιγμή, την ιδανική κατάσταση, για να ξεκινήσει να γράφει μια δεύτερη καριέρα.

Εκεί, στη Basket Land FMP του Βελιγραδίου, ηττήθηκε στο πρώτο του ματς από τη Μέγκα του Μίσκο Ραζνάτοβιτς. Του μέντορά του. Και τρελάθηκε. Τι κι αν είχε δημιουργήσει μία ομάδα επίλεκτων και έπρεπε να αντιμετωπίσει... κανονικές εφηβικές ομάδες, ο Σπανούλης δεν άντεχε την ήττα. Δεν ήθελε να βλέπει την απογοήτευση στα παιδιά που προπονούσε, πείσμωσε, τους πείσμωσε κι εκείνους και στο δεύτερο ματς έριξε τη Βιλερμπάν του coach Πιερ Πάρκερ, του Ζακαρί Ρισασέ (θα είναι πιθανότατα η 1η επιλογή στο NBA Draft 2024), του Κιλιάν Μαλουαγιά και του Κιμανί Ουινσού στο καναβάτσο με σκορ 93-87.

Εκείνο το μεσημέρι, ο Σπανούλης χαμογελούσε σαν παιδί. Και εκείνο το μεσημέρι έγινε προπονητής. Τελικά η Βιλερμπάν κατέκτησε το τουρνουά, με μοναδική ήττα αυτή απέναντι στους μικρούς του Kill-Bill που θα θυμούνται για πάντα αυτό το ματς.

Μέσα του ο Σπανούλης δεν είχε αμφιβολία

Για την πορεία του Σπανούλη στα ANGT του 2022 μπορεί να γραφτεί βιβλίο. Για το πώς προετοιμάστηκε, για το πώς διάβασε τα προφίλ των αθλητών του, για το πώς συμπεριφέρθηκε σε παιδιά στα οποία είδε προοπτική, για το ξέσπασμά του στο τουρνουά της Πάτρας όταν άκουσε μουσική στη διαπασών στα αποδυτήρια ελληνικής ομάδας που είχε γνωρίσει βαριά ήττα. Όλη αυτή η πορεία, όλη αυτή η εμπειρία τον έπεισε πως το μέλλον του βρισκόταν πια στους πάγκους.

Μέσα του ο Σπανούλης δεν είχε αμφιβολία ότι θα γίνει ένας πολύ καλός προπονητής. Και το πίστευε και το έλεγε, δεν του αρέσουν τα μισόλογα, δεν του αρέσει η μετριότητα, δεν είχε καμία ανάγκη να μπει σε αυτή τη διαδικασία αν θεωρούσε ότι δεν μπορεί να φτάσει σε μερικά χρόνια στην ελίτ των προπονητών της Ευρώπης. Απλώς μετά από μία τεράστια καριέρα στην οποία αφοσιώθηκε στο 101% στον στόχο της κορυφής, ήθελε να περάσει και λίγο περισσότερο χρόνο με την οικογένειά του που τον είχε στερηθεί.

"Αξίζει τον κόπο;" αναρωτιόταν. Ήξερε ότι αυτό ήθελε να κάνει, από την άλλη ένιωθε και την υποχρέωση του πατέρα που έπρεπε πια να είναι εκεί για τα παιδιά και για τη σύζυγό του. Φυσικά η οικογένειά του τον υποστήριξε, φυσικά ταξίδεψε μαζί του όπου μπορούσε και φυσικά ο Σπανούλης κράτησε την υπόσχεση που είχε δώσει στο SPORT24, στο μοναδικό μέσο που ακολούθησε και παρακολούθησε σε εκείνο το τουρνουά στο Βελιγράδι τα πρώτα του βήματα στην προπονητική.

"Ξέρω ότι μου αρέσει. Το ξέρω αυτό. Και στο λέω, μπορώ να το κάνω πολύ καλά. Θα στο πω από τώρα. Ούτε η πίεση με ενοχλεί, ξέρω ότι σε αντίθεση με άλλους, είμαι ο άνθρωπος που μπορεί να την διαχειριστεί καλύτερα απ' όλους. Και το έχω αποδείξει αυτό. Δεν είναι θέμα πίεσης, ξέρω ότι μπορώ να γίνω πολύ καλός προπονητής. Ποτέ δεν θα κάνω κάτι, αν ξέρω ότι δεν θα γίνω ο καλύτερος σε αυτό ή έστω ένας από τους κορυφαίους" μας είχε πει μεταξύ πολλών άλλων.

Ήταν εύκολο να καταλάβουμε τι συνέβαινε στο μυαλό του.

Ο Σπανούλης βαδίζει προς την ελίτ

Δύο χρόνια μετά, ο Βασίλης Σπανούλης είναι ένας πολύ καλός προπονητής που βαδίζει με μικρά, αλλά σταθερά βήματα προς τον στόχο του. Προς την ελίτ.

Ο τρόπος με τον οποίο εργάζεται καθημερινά, ο τρόπος με τον οποίο πιέζει και εμπνέει ταυτόχρονα τους αθλητές του, φυσικά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το Περιστέρι είναι για εκείνον ένα ασφαλές περιβάλλον που του προσφέρει όσα χρειάζεται για να "ψηθεί" μαζί με τους αθλητές του, δείχνουν αυτά που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια. Η περσινή τρίτη θέση στο ελληνικό πρωτάθλημα ήταν μία υπέρβαση. Η πρόκριση στους οκτώ του BCL ακόμα μία. Το Περιστέρι θα παίζει στην Ευρώπη τον Απρίλιο και η χρονιά του έχει ακόμη δρόμο.

Δεν ξέρουμε πώς θα τελειώσει η δεύτερη σεζόν του coach Σπανούλη. Εκείνος πιθανότατα έχει κάποιο feeling για την έκβαση της, γνωρίζει όσο κανείς το ρόστερ που διαχειρίζεται, έχει έναν καταπληκτικό και οργανωτή (Ράγκλαντ), μία εξαιρετική περιφερειακή γραμμή με τους Ελάιτζα Μήτρου-Λονγκ, Κένι Γουίλιαμς, Ζερμέιν Λοβ, έχει έμπειρα παιδιά όπως ο Λεωνίδας Κασελάκης που ήταν σπουδαίος απέναντι στην Τενερίφη και δύο ψηλούς (Τόμπσον - Ρένφρο) που αλληλοσυμπληρώνονται.

Την ίδια στιγμή, έχει πείσει τον κόσμο του Περιστερίου, ένα απαιτητικό κοινό που δυσκολεύθηκε να "ψηθεί" με το project, να γυρίσει στο γήπεδο, να το γεμίσει και να απολαύσει στιγμές που ουδείς θα πρέπει να θεωρεί αυτονόητες.

Τι θα συμβεί το καλοκαίρι; Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα του Σπανούλη; Δεν θα προσπαθήσουμε καν να το προβλέψουμε/εκτιμήσουμε, διότι αν υπάρχει ένας άνθρωπος που νοιάζεται αποκλειστικά για την επόμενη προπόνηση, είναι αυτός.

Εκτός αν μιλήσουμε για την Εθνική, για την οποία δουλεύει από τώρα με στόχο την κατάκτηση του προολυμπιακού τουρνουά που θα την στείλει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτή ναι, είναι μία προτεραιότητά του. Με άλλες προκλήσεις και με τις "Σειρήνες" από τη EuroLeague, θα έχει χρόνο να ασχοληθεί αργότερα.