Οι αχώνευτοι και οι πικραμένοι

Το τουρνουά ολοκληρώθηκε. Τα φώτα της Cadillac Arena έσβησαν περίπου μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα (ώρα Κίνας) και η Δευτέρα που θα ξημερώσει δεν θα είναι μια μέρα σαν τις προηγούμενες 15-20. Το τρόπαιο του 18ου Παγκοσμίου Κυπέλλου κατέληξε σε ισπανικά χέρια, για δεύτερη φορά στην ιστορία της χώρας και όσοι πραγματικά αγαπάμε αυτό το άθλημα στην Ελλάδα μείναμε με μια πικρή γεύση στο στόμα. Όχι επειδή θριάμβευσαν ξανά οι… αχώνευτοι για πολύ κόσμο Ίβηρες, αλλά γιατί έχουμε μείνει πολύ πίσω από την elite και ίσως να αργήσουμε πολύ να επιστρέψουμε σε αυτή, ΑΝ κάποια στιγμή τα καταφέρουμε.

ΠΕΚΙΝΟ: Χάρης Σταύρου

Αισιόδοξοι και αιθεροβάμονες (όπως εγώ) περίμεναν πως η Εθνική με τον MVP του ΝΒΑ στη σύνθεσή της και με μισή ντουζίνα παικταράδες της EuroLeague θα φτάσει… αέρα στα προημιτελικά. Προσωπικά, έναν αγώνα ανυπομονούσα να δω, αυτόν με την Γαλλία στην οκτάδα. Αυτό το ενδεχόμενο προέκυπτε από τους υπολογισμούς και τις προβλέψεις μου, όμως η Ελλάδα δεν μπήκε ποτέ στη φάση των νοκ-άουτ. Δεν θεωρώ ότι το κακό δεύτερο ημίχρονο με την Βραζιλία ήταν η αρχή των δεινών, του αποκλεισμού, της μέτριας πορείας, νομίζω πως ένα τέτοιο κακό ημίχρονο θα ερχόταν αργά ή γρήγορα καθώς το παιχνίδι αυτής της ομάδας ήταν πολύ εύκολο να αντιμετωπιστεί.

Αρκετές ημέρες μετά, με πιο ψύχραιμο μάτι πια, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Δεν είχαμε την ομάδα που πιστεύαμε ότι είχαμε, δεν υπήρχε το κλίμα που χρειαζόταν για να φτάσει τόσο ψηλά, δεν είχαμε σαφή κατεύθυνση, ξεκάθαρο πλάνο, με απλά λόγια δεν αξίζαμε να βρεθούμε στην οκτάδα και κατά συνέπεια στα παιχνίδια των μεταλλίων.

Στα ματς στην Cadillac Arena, είδαμε τέσσερις πραγματικές παρέες. Η Αυστραλία είχε τρομερή επικοινωνία, πείσμα και αποφασιστικότητα, αλλά έμεινε από δυνάμεις. Η Ισπανία ήταν πιο σκληρή από ποτέ, είχε θράσος, έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ στο μισό γήπεδο και όπως είπε ο Ρίκι Ρούμπιο είναι μια οικογένεια που θα μείνει για πάντα οικογένεια. Η Γαλλία είχε καλή χημεία, όχι στο επίπεδο των δύο φιναλίστ, είχε όμως ρόλους, πειθαρχία, ήταν σκληρή στην άμυνα και ίσως αδίκησε τον εαυτό της. Η Αργεντινή ήταν κάτι τόσο ξεχωριστό, έμοιαζε με παρέα παιδιών που βρίσκονται μαζί από το σχολείο και συνεχίζουν να κάνουν την πλάκα τους. Έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ και στις δύο άκρες του παρκέ, ωρίμασε, έβαλε τις βάσεις για να μείνει για χρόνια στα μετάλλια και ξέρει ότι βρήκε τη διάδοχη κατάσταση για τον Λουίς Σκόλα.

Και οι τέσσερις αυτές ομάδες έχουν συγκεκριμένο πλάνο, το δικό της η κάθε μία. Έχουν προπονητές για χρόνια. Στοχεύουν μακροπρόθεσμα και όχι σε μία διοργάνωση, σε ένα καλοκαίρι. Ενδιαφέρονται να αποκτήσουν συνέπεια και συνέχεια, δύο στοιχεία που λείπουν από τη δική μας ομάδα. Δουλεύουν με μεθοδικότητα. Δημιουργούν καλές συνθήκες και ένα περιβάλλον στο οποίο οι αθλητές τους ανυπομονούν να αγωνιστούν. Ξέρουν ποιους θα έχουν μαζί τους και ποιους όχι αρκετό καιρό πριν. Διαθέτουν παίκτες με ισχυρές προσωπικότητες, πραγματικούς ηγέτες. Ο Μαρκ Γκασόλ, ο Ρούντι Φερνάντεθ, ο Σέρχιο Γιουλ, ακόμη και ο Ρίκι Ρούμπιο. Ο Φακούντο Καμπάσο κι ο Λουίς Σκόλα. Ο Πάτι Μιλς, ο Τζο Ινγκλς κι ο Άντριου Μπόγκουτ. Ο Νικολά Μπατούμ κι ο Ρουντί Γκομπέρ. Ηγέτες στην πράξη και όχι στα λόγια. Όλοι όσοι αναφέραμε βοήθησαν τις ομάδες τους εκτός παρκέ, τις βοήθησαν όμως ακόμη περισσότερο στον αγωνιστικό χώρο για να πετύχουν τους στόχους τους.

ΔΕΝ ΘΑ ΦΡΕΝΑΡΟΥΝ ΣΥΝΤΟΜΑ ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ

Είναι αστείο, έως ξεκαρδιστικό να αποκαλεί κάποιος αχώνευτους τους Ισπανούς. Μπορείς να τους πεις γκρινιάρηδες, μπορείς να τους πεις υπερβολικούς, πώς να τους αποκαλέσεις όμως αχώνευτους; Μιλάμε για μια ομάδα που εδώ και μια δεκαπενταετία κυριαρχεί σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο και θα συνεχίσει να το κάνει διότι μεγαλώνει γενιές που την βλέπουν να κερδίζει το ένα και το ένα μετάλλιο πίσω από το άλλο. Ο Γιουλ κι ο Ρούντι θα τελειώσουν αργά ή γρήγορα από αυτή την ομάδα, το ίδιο κι ο Γκασόλ. Και τι έγινε; Θα έρθουν οι επόμενοι, ο Γκαρούμπα, ο Αλντάμα, ο Μαρτίνεθ, ο Γκονθάλεθ, ο 16χρονος Ντομίνγκεθ, ο Αλοθεν, ο Πάρα για να κουμπώσουν δίπλα στον Ρούμπιο, τους αδελφούς Ερνανγκόμεθ. Μαζί τους θα είναι και όσοι κάνουν βήματα προς τα εμπρός και πλησιάσουν την ανδρική ομάδα μέσα από την άβολη, αλλά παραγωγική διαδικασία των προκριματικών γύρων που ονομάσαμε παράθυρα.

Εμείς τι έχουμε; Όσοι παρακολούθησαν τις μικρές εθνικές το καλοκαίρι του 2019 μάλλον θα αισθάνονται απογοήτευση για όσα θα έρθουν. Για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και την απόσταση που φαίνεται πως θα κρατήσει τα επόμενα χρόνια από την Εθνική, γράψαμε σχετικά πριν από μερικές μέρες. Πίσω από τον Greek Freak, τι; Ελάχιστοι παίκτες με προδιαγραφές Α1, ακόμη λιγότεροι με ταλέντο που μπορεί να τους βάλει κάποια στιγμή στο επίπεδο της EuroLeague, δεν θα είναι εύκολο να βρεθεί ο επόμενος Μπουρούσης, ο επόμενος Σλούκας (τριανταρίζει σιγά-σιγά, όπως κι ο Παπανικολάου), ο επόμενος Πρίντεζης, ο επόμενος Καλάθης.

Δεν είχαμε την ομάδα που νομίζαμε ότι είχαμε, πάει αυτό το τουρνουά, τελείωσε. Από εδώ και πέρα, τι γίνεται; Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει, έχουμε ήδη σπαταλήσει αρκετό και το σημαντικότερο ερώτημα είναι ένα: Υπάρχει όρεξη για δουλειά, υπάρχει θέληση για ένα πλάνο που θα απαιτεί χρόνο, θυσίες, επενδύσεις; Ο Σπύρος Καβαλιεράτος έγραψε στο πιο σωστό κείμενο που διάβασα στο Sport24.gr πως έχουμε ανάγκη από νέα μυαλά, διότι η κατάσταση μοιάζει απελπιστική, οι γύρω μας εκτοξεύονται κι εμείς δεν μπορούμε να κόψουμε το σκοινί που μας κρατάει στο ίδιο σημείο, μας κουράζει και τελικά μας πηγαίνει ακόμη πιο πίσω.

Μία εβδομάδα μετά από το ματς με την Τσεχία και τον αποκλεισμό της Εθνικής από τους οκτώ της διοργάνωσης, η στενοχώρια και η πίκρα παραμένουν γιατί με όσα παρακολουθήσαμε στη συνέχεια, αρχικά στην Ντονγκουάν όπου έγιναν συγκλονιστικά ματς και εν συνεχεία στο Πεκίνο, αντιληφθήκαμε με τον πιο έντονο τρόπο ότι η δική μας εθνική ομάδα υστερεί σημαντικά από εκείνες που χώρεσαν στα προημιτελικά και έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά και τους τελικούς. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, υστερούμε ακόμη και απέναντι σε ομάδες όπως η Τσεχία, όχι γιατί έχουμε χειρότερους παίκτες, αλλά γιατί έχουμε χειρότερη ομάδα, πολύ χειρότερο πλάνο, δεν δουλεύουμε με την ίδια μεθοδικότητα, δεν έχουμε τα ίδια όνειρα και τις ίδιες φιλοδοξίες. Όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν, αρκεί να υπάρχει θέληση. Αν δεν υπάρχει, καλό θα είναι να ξεχάσουμε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ίσως και κάποιους ακόμη από τους πρωτοκλασάτους παίκτες κι ακόμη πιο καλό θα είναι να συμβιβαστούμε με τη μετριότητα.

ΘΑ ΜΑΘΕΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Ο -ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ- ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Ο Γκρεγκ Πόποβιτς έλεγε συνεχώς ότι η αποτυχία της Team USA δεν ισοδυναμεί με το τέλος του κόσμου. Σίγουρα ήταν υπερβολικός, σίγουρα πονάει γι’ αυτή την έβδομη θέση, σίγουρα όμως σέβεται το μπάσκετ που παίζεται εκτός των ΗΠΑ και δέχεται ότι η ομάδα του δεν ήταν η καλύτερη αυτού του τουρνουά. Εκείνος όμως θα μάθει από αυτή την εμπειρία, στα 70 του χρόνια, θα διορθώσει κάποιες καταστάσεις και θα προσπαθήσει να φτιάξει για το καλοκαίρι του 2020 μια δωδεκάδα που θα σαρώσει τους πάντες. Δεν είναι κακό να αποτυγχάνεις, συμβαίνει και στους καλύτερους. Κακό είναι να μη θέλεις να μάθεις από τα λάθη σου και να συνηθίζεις στις ήττες. Κακό είναι να βάζεις το "εγώ" πάνω από το "εμείς", κακό είναι να μην αποδέχεσαι τον ρόλο σου και να προσπαθείς να επιβάλλεις αυτόν που εσύ θεωρείς ότι αξίζεις.

Το μπάσκετ μεγαλώνει και μαζί του μεγαλώνουν και όσες χώρες ονειρεύονται να ανέβουν επίπεδο. Η Τσεχία και η Πολωνία μπήκαν στην οκτάδα, η Γερμανία έχει μια καλή φουρνιά αθλητών και θα ωριμάσει, η Σλοβενία έρχεται με ακόμη περισσότερη φόρα, την ίδια ώρα είδαμε ομάδες όπως η Νέα Ζηλανδία, η Τυνησία, το Πουέρτο Ρίκο να παίζουν καλό μπάσκετ. Τα χρόνια περνούν, όλοι ψάχνουν τις ευκαιρίες τους κι εμείς μένουμε πίσω. Ας δουλέψουμε με πλάνο, με πίστη, με αφοσίωση, με ομαδικό χαρακτήρα, χωρίς εγωισμούς και ας δοκιμάσουμε να γυρίσουμε στην ελίτ με ή χωρίς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Τα προκριματικά για το EuroBasket 2021 πλησιάζουν, το προολυμπιακό τουρνουά δεν βρίσκεται και τόσο μακριά. Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει για την Εθνική Ελλάδας, την ομάδα που δυστυχώς συνηθίσαμε στη μετριότητα την τελευταία δεκαετία…

AP Photo/Mark Schiefelbein