Olympiacos B.C., η ομάδα όλων των Ελλήνων

Αν είσαι γύρω στα 30-35 και αγαπάς το μπάσκετ, τότε σίγουρα μεγάλωσες με τους δικούς σου ανθρώπους να σου μιλούν για εκείνη τη ρομαντική εποχή των 80's που " άδειαζαν οι δρόμοι κάθε φορά που ο Άρης έπαιζε στην Ευρώπη". Σίγουρα έχεις ακούσει ιστορίες για τις Πέμπτες που η Ελλάδα ακολουθούσε στον ρυθμό που έδιναν οι κιτρινόμαυροι, η μοναδική ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού που κατάφερε να ενώσει τους Έλληνες φιλάθλους και να τους πείσει να την υποστηρίξουν μαζικά. Τώρα, τρεις δεκαετίες μετά, μια άλλη παρέα ανθρώπων γράφει τη δική της ιστορία και όσο κι αν στην εποχή που ζούμε αυτό που θα διαβάσετε ακούγεται παράλογο, έχει κερδίσει τη συμπάθεια και την παραδοχή των πάντων για όσα έχει πετύχει στο παρκέ με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο.

Ο Ολυμπιακός της περιόδου 2011-2017 έχει δημιουργήσει τη δική του "σχολή" και τη δική του φιλοσοφία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Λειτουργεί διαφορετικά από τα μεγαθήρια της ηπείρου, έχει μάθει από τα λάθη του παρελθόντος, ακολουθεί μια πιο ορθολογική πολιτική στον τρόπο με τον οποίο χτίζεται, ανακαινίζεται και εκσυγχρονίζεται χρόνο με το χρόνο και συνεχίζει να σοκάρει τους ζάμπλουτους αντιπάλους του που με πολλαπλάσια μπάτζετ προσπαθούν να φτάσουν στην κορυφή της Ευρώπης, συνήθως με αρνητικά αποτελέσματα.

Ο Ολυμπιακός της περιόδου 2011-2017 θυμίζει εκείνον τον συμμαθητή μας που όταν παίζαμε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο βούταγε στο τσιμέντο, έσκιζε τα γόνατά του, μάτωνε τους αγκώνες του, αλλά σηκωνόταν σαν ελατήριο και συνέχιζε να παλεύει λες και δεν είχε συμβεί τίποτα. Αυτός ο Ολυμπιακός είναι φτιαγμένος για τα δύσκολα, είναι καταδικασμένος να παλεύει μέχρι να αφήσει στον αγωνιστικό χώρο και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα του. Κάποιες φορές θα κερδίσει, κάποιες φορές θα μείνει από οξυγόνο, όμως θα ανακάμψει και θα μπει ξανά στην αρένα για να αγωνιστεί. Δεν χρωστά τίτλους, έχει αθλητές που γνωρίζουν τι σημαίνει πρωταθλητισμός και δεν τρομάζουν από έδρες, ούτε από εκατομμύρια, ούτε από διαιτητές.

Αυτό το "τιτίβισμα" πριν από μερικές μέρες ενόχλησε πολλούς, κυρίως εκείνους που γνωρίζουν ότι δεν ανήκουν (και μάλλον δεν θέλουν να ανήκουν) σε μια νορμάλ, ακομπλεξάριστη κοινωνία και το πήραν προσωπικά. Ζούμε σε μια εποχή που κάθε άνθρωπος μπορεί να βρει στο διαδίκτυο βήμα για να αντιδράσει, να βρίσει, να προσβάλλει, ακόμη και να απειλήσει πίσω από ένα ανώνυμο προφίλ και ένα παγωμένο πληκτρολόγιο. Ευτυχώς οι συγκεκριμένοι "στρατοί" είναι η μειοψηφία. Δυστυχώς όμως υπάρχουν, είναι άνθρωποι που δεν θέλουν να ακούσουν και να συζητήσουν, οπαδοί που δεν ενδιαφέρονται για την ομορφιά του αθλητισμού, αλλά για την δική τους επιβεβαίωση.

"Nα συγχαρείς τους Παναθηναϊκούς"

Δεν έζησα το φαινόμενο "ΑΡΗΣ" στα 80's, έχω όμως δει πολλούς αγώνες του, έχω διαβάσει αμέτρητες ιστορίες και έχω ακούσει άλλες τόσες από τους δικούς μου ανθρώπους που όταν ο Παναθηναϊκός κέρδιζε τη δεκαετία του '90 τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, μου έλεγαν " αύριο που θα πας στο σχολείο, να συγχαρείς τα παιδιά που υποστηρίζουν αυτή την ομάδα, διότι νίκησαν έναν αντίπαλο που πάντα δυσκόλευε τον μεγάλο Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη".

Δεν έζησα εκείνο τον Άρη, έζησα όμως τη Δυναστεία του Παναθηναϊκού του Ομπράντοβιτς και ζω αυτό που συνεχίζει να "χτίζει" λιθαράκι-λιθαράκι ο Ολυμπιακός του Παναγιώτη και του Γιώργου Αγγελόπουλου με ψύχραιμη και δίκαιη προσέγγιση. Δεν θα συγκρίνω τις εποχές και τις πορείες των "αιώνιων" του ελληνικού μπάσκετ, άλλωστε θα ήταν άδικο και για τους δυο να τους βάλει κανείς στο ίδιο καζάνι από τη στιγμή που η φιλοσοφία των πράσινων με τη φιλοσοφία των ερυθρόλευκων έχει τεράστιες διαφορές, αισθάνομαι όμως πως ο Ολυμπιακός της περιόδου 2011-2017 είναι η ομάδα που μοιάζει περισσότερο από κάθε άλλη σε εκείνον τον Άρη, την ομάδα που όλοι παραδέχονταν, χειροκροτούσαν, προσπαθούσαν να μιμηθούν.

Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο "παράσημο" που μπορεί κάποιος να σου φορέσει.

Αν είσαι φίλος του μπάσκετ και όχι οπαδός, δεν γίνεται να μη χειροκροτήσεις αυτόν τον Ολυμπιακό. Δεν γίνεται να μην έχεις πει " μακάρι να ήταν και η δική μου ομάδα χτισμένη με αυτόν τον τρόπο". Κι όταν λέμε " με αυτόν τον τρόπο", εννοούμε με Ελληνόπουλα στην πρώτη, τη δεύτερη και την τρίτη γραμμή κρούσης. Με Ελληνα στη θέση του ηγέτη, με Ελληνες στην πεντάδα δίπλα του, με Ελληνες και στον πάγκο. Πόσες φορές έχουμε δει μια ομάδα να τελειώνει αγώνες με τέσσερις γηγενείς όπως κάνουν οι Πειραιώτες με τους Μάντζαρη, Σπανούλη, Παπανικολάου, Πρίντεζη; Καμία. Κι αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση "σπόντα", ούτε προσπάθεια να ενοχληθούν οι φίλοι του Παναθηναϊκού όπως κάποιοι κακοπροαίρετοι θα πουν. Είναι η πραγματικότητα που θα θέλαμε να βλέπουμε όχι ως εξαίρεση, αλλά ως κανόνα.

Οι αντίπαλοι τον εκτιμούν περισσότερο

Οι φίλοι του μπάσκετ (Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτσήδες, ΠΑΟΚτσήδες, Αρειανοί, Ηρακλειδείς, Πανιώνιοι, οι πάντες με απλά λόγια και χωρίς "χρωματισμούς" και κατηγοριοποίηση) θα υποστηρίξουν τον Ολυμπιακό στο Final Four της Κωνσταντινούπολης, όπως τον υποστήριξαν και στη σειρά με την Εφές Αναντολού, διότι αυτό που βλέπουν τους αρέσει, το σέβονται, μιλάει στην καρδιά τους. Κάποιοι από αυτούς δεν θα εκδηλωθούν και θα πνίξουν το άγχος μέσα τους χωρίς να βγάλουν λέξη. Κι αυτό θα είναι δυστυχώς αποτέλεσμα των "λίγων" που προσπαθούν να επιβληθούν στους "πολλούς" μέσω κυρίως των social media. Θυμάστε τον φίλο του Ολυμπιακού που τόλμησε (ντροπή του) να βγάλει selfie με τον Διαμαντίδη και τον φίλο του Παναθηναϊκού που έκανε το ίδιο με τον Σπανούλη; Αν τους θυμάστε, θα θυμάστε και το "κράξιμο" που δέχθηκαν από τους ομοϊδεάτες τους γιατί... Τι γιατί; Γιατί έτσι.

Ας κλείσουμε αυτή την παρένθεση με την ευχή κάποια στιγμή να επικρατήσει η λογική και οι φίλοι των δυο ομάδων να παραδέχονται τον αντίπαλό τους όταν εκείνος είναι ανώτερος κι ας γυρίσουμε σε αυτό το "μέταλλο" που έχει ο Ολυμπιακός της περιόδου 2011-2017.

Σταθείτε όμως.

Αναφερθήκαμε στους φίλους του Παναθηναϊκού και των υπόλοιπων ομάδων που πλέον δεν φοβούνται να χειροκροτήσουν την παρέα του Σπανούλη και του Πρίντεζη, αλλά δεν μιλήσαμε για τον κόσμο του Ολυμπιακού που μετά βίας γεμίζει το ΣΕΦ 8-10 φορές στη διάρκεια κάθε σεζόν. Το γέμισε στα κρίσιμα παιχνίδια με την Εφές, το γέμισε άλλες 2-3 φορές στη διάρκεια της κανονικής περιόδου, θα το γεμίσει και στους Τελικούς με τον Παναθηναϊκό. Στα υπόλοιπα ματς ο Σφαιρόπουλος και οι αθλητές του αγωνίζονται μεταξύ συγγενών, φίλων και... ρομαντικών. Μπορείς κατά κάποιον τρόπο να πεις ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν έχει αξιολογήσει σωστά την προσπάθεια που γίνεται την τελευταία δεκαετία, μπορείς να βρεις και δικαιολογίες για την ζόρικη οικονομική κατάσταση που έχει ο μέσος Έλληνας. Πρέπει όμως να παραδεχθείς πως αυτή η ομάδα ΔΕΝ έχει στηριχθεί στον βαθμό που πρέπει, δεν έχει εκτιμηθεί σύμφωνα με τους άθλους που έχει πετύχει. Και έχει πετύχει κάμποσους τελευταία.

Top Ελληνες και συμπληρωματικοί ξένοι

Το ευρωπαϊκό μπάσκετ άλλαξε σε σημαντικό βαθμό χάρη στην αλλαγή της φιλοσοφίας του Γιώργου και του Παναγιώτη Αγγελόπουλου, δύο ανθρώπων που έκαναν λάθη, έδωσαν παράλογα συμβόλαια σε παίκτες που δεν τα άξιζαν, αλλά έμαθαν και κατάφεραν με ψυχραιμία, συνέπεια και μεράκι να δημιουργήσουν τη δική τους "σχολή". Δυναστεία δεν έχουν ακόμη φτιάξει, όμως βρίσκονται στον σωστό δρόμο αν και ο ανταγωνισμός είναι (ευτυχώς) αρκετά έντονος για να δούμε μία ομάδα να μονοπωλεί τους εγχώριους τίτλους.

Το ευρωπαϊκό μπάσκετ άλλαξε σημαντικά χάρη στην ορθολογική σκέψη των παραγόντων του Ολυμπιακού. Βλέπεις ομάδες να αναζητούν undersized αθλητικούς σέντερ. Βλέπεις ομάδες να προσπαθούν να κρατήσουν τον κορμό τους. Βλέπεις ομάδες να προσπαθούν να μιμηθούν το μοντέλο των ερυθρόλευκων που είναι ξεκάθαρα και μακράν του δεύτερου το πιο επιτυχημένο στην Ευρώπη από το 2011 κι έπειτα. Βλέπεις τα γήπεδα της ηπείρου να γεμίζουν όταν αγωνίζονται σε αυτά οι Πειραιώτες, βλέπεις τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη να αποθεώνονται ως rock stars. Βλέπεις δικούς σου ανθρώπους που υποστηρίζουν άλλες ομάδες να "ζηλεύουν" (και να ζηλεύουν, δεν είναι δα και κανένα έγκλημα) την ελληνική ραχοκοκαλιά που κρατά τον Ολυμπιακό στην elite της EuroLeague για τόσα πολλά χρόνια.

Οι εποχές που οι NBAers έρχονταν για να βγάλουν σε μια σεζόν όσα κέρδιζαν στις ΗΠΑ σε δυο και τρεις, έχουν περάσει και δεν θα επιστρέψουν όσο η λίγκα του Adam Silver κάνει βήματα προς τα εμπρός. Wilkins και Childress δεν θα ξαναδούμε, οι κορυφαίοι Ευρωπαίοι θα φεύγουν από τα μέρη μας το ΝΒΑ και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότεροι ξένοι (Αμερικανοί κυρίως) δεύτερης, τρίτης, όγδοης διαλογής θα γεμίζουν τα roster των ομάδων μας. Ο Ολυμπιακός έδειξε τον δρόμο, επένδυσε στο ταλέντο των κορυφαίων Ελλήνων και έβαλε δίπλα τους συμπληρωματικούς παίκτες όπως ο Γκριν, ο Λοτζέσκι, ο Μπιρτς, ο Χάκετ κι ο Γιανγκ, καλούς αθλητές, που όμως μπορούν να αντικατασταθούν ανά πάσα στιγμή.

Ο Σπανούλης κι ο Πρίντεζης, ο Μάντζαρης κι ο Παπανικολάου, ο Παπαπέτρου κι ο Αγραβάνης είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ, οι παίκτες που θα χειροκροτήσεις όταν κερδίσουν την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, τη Ρεάλ Μαδρίτης, τη Φενέρμπαχτσε και κάθε μεγαθήριο της Ευρώπης, ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζεις. Και ευτυχώς όσο προχωράμε προς τα εμπρός, τόσο η κατάσταση βελτιώνεται κι ο οπαδισμός περνάει σε δεύτερη μοίρα, τουλάχιστον στο άθλημα που μας έχει χαρίσει έντονα συναισθήματα και θα συνεχίσει να μας συγκινεί γιατί πραγματικά το αγαπάμε. Και το αγαπάμε χάρη κυρίως σε εκείνον τον Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη, από τον οποίο ξεκίνησαν όλα για να φτάσουμε να μιλάμε εδώ και μια εικοσαετία για τις ομάδες μας που πρωταγωνιστούν στο υψηλότερο επίπεδο, κάνουν πρωταθλητισμό και κοιτάζουν μόνο την κορυφή.

Υ.Γ.: Εσύ που διάβασες αυτό το κείμενο και θέλεις να αντιδράσεις χωρίς να υπάρχει πραγματικός λόγος, ξέρω πως την 19η Μαΐου θα παρακολουθήσεις τον ημιτελικό ανάμεσα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τον Ολυμπιακό αγχωμένος για να κερδίσουν οι Πειραιώτες. Αν σε αυτό το ματς υποστηρίξεις τους "κακούς" από αντίδραση, τότε δεν είσαι ούτε δικός μου φίλος, ούτε του αθλήματος που αγαπώ, θέλω να προστατεύσω και υπηρετώ καθημερινά. Τόσο απλά...

Υ.Γ. 2: Κάποια στιγμή η λογική θα επικρατήσει, ο ρομαντισμός θα επιστρέψει, οι "στρατοί" θα εκλείψουν και τα παιδιά μας που θα υποστηρίζουν διαφορετικές ομάδες, θα πηγαίνουν παρέα στο γήπεδο όπως πήγαιναν οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Ας ελπίσουμε πως θα είμαστε ακόμη εδώ για να το ζήσουμε, ας ελπίσουμε πως κάποτε θα γίνει το αυτονόητο.

Twitter @harris_stavrou