Επτά αγωνιστικές στη EuroLeague, τέσσερις στη Stoiximan Basket League, μερικά ματς σε EuroCup, Basketball Champions League, FIBA Europe Cup, ο Οκτώβριος δεν έχει βγει και το μυαλό μας πετάει μήνες μπροστά, στον Σεπτέμβριο του 2022.

Στα δικά μας μάτια, ζούμε μια "χρυσή εποχή" για το ελληνικό μπάσκετ, οι συγκυρίες είναι πραγματικά ευνοϊκές.

Η νέα διοίκηση της ΕΟΚ στοχεύει σε συσπείρωση. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κυριαρχεί στο ΝΒΑ και θεωρείται από πολλούς ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας στον κόσμο. Ο Θανάσης βρίσκεται στο πλευρό του και είναι και αυτός πρωταθλητής. Ο Δημήτρης Ιτούδης προβάρει την διαπίστευση του ομοσπονδιακού προπονητή. Δίπλα σε αυτά, υπάρχουν πολλά ακόμη που αναγκάζουν το μυαλό να τρέχει, να ενθουσιάζεται, να ονειρεύεται κορυφές κι ας έχουν συμβεί στο παρελθόν παταγώδεις αποτυχίες, πορείες που οδήγησαν σε... παγόβουνα.

Πόσες φορές πιστέψαμε ότι το μετάλλιο βρισκόταν στο τσεπάκι; Πόσες φορές ο κρότος της συντριβής ήταν εκκωφαντικός; Ο αποκλεισμός από τα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2019, η ήττα από την Βραζιλία στην φάση των ομίλων και η νίκη επί της Τσεχίας με επτά ενώ η Εθνική χρειαζόταν διαφορά 12 πόντων για να προκριθεί στις οκτώ κορυφαίες ομάδες της διοργάνωσης, ακόμη πονούν. Το ταξίδι στην Κίνα, στην Ναντζίνγκ και στη Σεντζέν, θα πονάει για πάντα.

Και όμως, όσο φρέσκια κι αν είναι εκείνη η εμπειρία, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Ο πήχης πρέπει και θα μπει ψηλά και ήδη στα μπασκετικά γραφεία φτιάχνονται δωδεκάδες που όχι απλώς ενθουσιάζουν, αλλά μας αναγκάζουν να μετράμε αντίστροφα για το τζάμπολ της 2ας Σεπτεμβρίου και το συναπάντημα με την Κροατία πριν από τους αγώνες με Ιταλία, Μεγάλη Βρετανία, Ουκρανία και Εσθονία.

Ο Βαγγέλης Λιόλιος είναι κάθετος. Η Εθνική πρέπει να είναι η ομάδα όλων. Πρέπει να γίνει ξανά μια υπερδύναμη. Πρέπει όσοι βρίσκονται γύρω της να μετατρέψουν την πίεση σε δημιουργία και τον... παραλογισμό μας σε ενθουσιασμό. Από τον νέο πρόεδρο της ΕΟΚ, μέχρι τον νέο γενικό αρχηγό της ομάδας, τον Νίκο Ζήση και από τον Ιτούδη και τον Αντετοκούνμπο, μέχρι το τελευταίο μέλος της αποστολής.

Παρακολουθώντας το 1/5 της κανονικής περιόδου της EuroLeague, είναι λογικό να σκεφτόμαστε τον Σεπτέμβριο. Και είναι λογικό γιατί πέρα από την αλλαγή στην ηγεσία της ΕΟΚ και τα κατορθώματα των αδελφών Αντετοκούνμπο με τους Μιλγουόκι Μπακς, υπάρχουν καμιά δεκαριά ακόμη λόγοι, με ονοματεπώνυμα, για να βιαζόμαστε και να ανυπομονούμε για το ταξίδι στο Μιλάνο και ελπίζουμε για την απόβαση στο Βερολίνο όπου θα διεξαχθεί η τελική φάση του EuroBasket 2022.

Αυτή η ομάδα θα έχει world-class προπονητή, από εκείνον θα ξεκινούν και σε εκείνον θα τελειώνουν όλα. Θα έχει κατεύθυνση, πλάνο, θα έχει αυτοπεποίθηση, θα είναι μια καλή παρέα με αθλητές που δεν θα μπουν στην εθνική ομάδα ως free agents για να κερδίσουν τα επόμενα συμβόλαιά τους, αλλά για να μας βγάλουν στους δρόμους. "Φαντάζεστε 10 εκατομμύρια Έλληνες να πανηγυρίζουν μια επιτυχία της Εθνικής;" αναρωτιόταν πρόσφατα στην Cosmote TV και τον Βασίλη Σκουντή ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ναι, Γιάννη. Και το φανταζόμαστε και παλεύουμε με τους εαυτούς μας για να μην το κάνουμε από τώρα εικόνα.

Δεν γίνεται, όμως, να μην τρέχει το μυαλό μας.

Δεν γίνεται να μην αναζητούμε τον 12ο του ρόστερ, διότι σε περίπτωση που είναι άπαντες υγιείς, οι 11 θέσεις είναι μάλλον ήδη κλειδωμένες.

Κώστας Σλούκας και Νικ Καλάθης στον άσο, Τάιλερ Ντόρσεϊ και Γιαννούλης Λαρεντζάκης στο δύο, Κώστας Παπανικολάου, Ιωάννης Παπαπέτρου και Θανάσης Αντετοκούνμπο στο τρία, Γιάννης Αντετοκούνμπο και Ντίνος Μήτογλου στο τέσσερα, Γιώργος Παπαγιάννης και Κώστας Αντετοκούνμπο (σέντερ δεν είχαμε και σέντερ βρήκαμε σχεδόν από το πουθενά) στο πέντε. Και για δωδέκατο; Βάλτε τον Νίκο Ρογκαβόπουλο, βάλτε τον Χάρη Γιαννόπουλο, βάλτε όποιον σουτέρ θέλετε, άσο, δυάρι ή τριάρι. Στην θεωρία, αυτή θα είναι η πιο ταλαντούχα ομάδα μετά από την χρυσή φουρνιά του 2005 και του 2006. Και αυτή τη φορά, δεν βρίσκουμε λόγους για να μην είναι η πιο ταλαντούχα και στην πράξη.

Το ελληνικό μπάσκετ έχει μια απίθανη πρώτη ύλη και πρέπει να αρπάξει την ευκαιρία, να δουλέψει με στόχο να κυριαρχήσει και όχι να κάνει μια καλή πορεία. Πρέπει αυτή η φουρνιά να μπολιαστεί με την μενταλιτέ του Γιάννη Αντετοκούνμπο, να πάρει την αύρα του και να επαναφέρει το άθλημα ψηλά στη συνείδηση του κόσμου. Το ελληνικό μπάσκετ είναι ένας γίγαντας που κοιμάται. Κι εκεί που βρίσκαμε συνεχώς αιτίες απογοήτευσης, ξαφνικά τα σύννεφα "σπάνε" και η λιακάδα μας γεμίζει δύναμη κι αισιοδοξία. Αφήστε που μετά από το EuroBasket ακολουθεί Παγκόσμιο Κύπελλο, το 2023 σε Ιαπωνία, Φιλιππίνες και Ινδονησία!

Προφανώς και δεν θα παίξει μόνη της μπάσκετ η Ελλάδα. Προφανώς και δεν είναι η πιο δεμένη ομάδα της Ευρώπης. Δείτε όμως τις παραδοσιακές υπερδυνάμεις.

Η Ισπανία έχασε τους αδελφούς Γκασόλ, ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ αποσύρθηκε, οι Ρούντι Φερνάντεθ - Σέρχιο Γιουλ μπαίνουν στην τελική ευθεία και η επόμενη φουρνιά έχει δρόμο να διανύσει για να μπει στα παπούτσια αυτών των θρύλων.

Η Γαλλία, από την άλλη, είναι σε καλύτερη κατάσταση με τους Ντιλικίνα, Ερτέλ, Ντε Κολό, Φουρνιέ, Μπατούμ, Γιαμπουσέλε, Πουαριέ, Γκομπέρ, Φαλ, όμως η δική μας δωδεκάδα δεν έχει κάτι να ζηλέψει από τους καταπληκτικούς τρικολόρ.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης (από το 2017) Σλοβενία του Ντόντσιτς, του Μπλάζιτς, του Πρέπελιτς, του Ντράγκιτς, του Τσάντσαρ, του Τόμπι εξελίσσεται σε ομάδα πρώτης κλάσης, παίζει υπέροχο μπάσκετ, αλλά πόσο καλύτερη μπορεί να είναι από μια πλήρη Ελλάδα, από μια παρέα που θα έχει ξεκαθαρίσει τους ρόλους και θα μπαίνει στο γήπεδο για την ομάδα και όχι για τα πρόσωπα;

Και ηγέτες έχουμε και σουτέρ έχουμε και μέγεθος έχουμε και δύναμη και αποφασιστικότητα και ύψη και αμυντικούς και σκιάχτρα και οργανωτές και και και...

Το μπρέικ από EuroLeague, Champions League, EuroCup, Europe Cup τελείωσε.

Πάμε να δούμε Α1.