Η πέμπτη αγωνιστική της EuroLeague 2018/19 περιελάμβανε δύο αρκετά διαφορετικές αναμετρήσεις για τους αιώνιους του ελληνικού μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός πάλεψε σκληρά στη Μόσχα και παρά το γεγονός ότι κέρδισε τα τρία από τα τέσσερα δεκάλεπτα δεν κατάφερε να επικρατήσει της ΤΣΣΚΑ, ενώ ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλός για τρεις περιόδους στο Μαυροβούνιο , ωστόσο λύγισε στο φινάλε την αντίσταση της περιορισμένων δυνατοτήτων Μπουντούτσνοστ μία εβδομάδα μετά τη "σφαλιάρα" από τη Ζάλγκιρις Κάουνας.

Αυτά τα 40+40 αγωνιστικά λεπτά της Πέμπτης και της Παρασκευής διατήρησαν στην επιφάνεια τα δεδομένα ''ζητήματα'' που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν ο Ντέιβιντ Μπλατ κι ο Τσάβι Πασκουάλ, λίγες μέρες πριν από την πρώτη μεταξύ τους αναμέτρηση, λίγες μέρες πριν από το πρώτο ντέρμπι της σεζόν στο ΟΑΚΑ.

Ποια είναι αυτά τα "ζητήματα"; Αυτά που έχουμε αναλύσει ξανά και ξανά τις τελευταίες εβδομάδες: Η υπερφόρτωση του Ολυμπιακού στη θέση τρία και η έλλειψη ενός ακόμη γκαρντ, την ώρα που ο Παναθηναϊκός έχει στο ρόστερ του τέσσερις σέντερ, κανέναν σε καλή κατάσταση και την ίδια ώρα αναζητά τον παίκτη που θα λειτουργήσει με συνέπεια και διάρκεια ως δεύτερος πλέι μέικερ πίσω από τον Νικ Καλάθη.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΘΟΥΝ ΠΑΠΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ

Ακόμη και ο πιο... hardcore φίλος του Παναθηναϊκού θα ένιωσε αμήχανα βλέποντας την ομάδα του να παίζει άσχημα για τρεις περιόδους στην Ποντγκόριτσα, σε ένα μικρό γήπεδο, απέναντι σε μια περιορισμένων δυνατοτήτων ομάδα που θα κάνει το πολύ 3-4 νίκες στη διοργάνωση και θα "σοκάρει" αυτούς που θα ρίξει στο καναβάτσο. Ομάδα που έχει στόχο την οκτάδα και τα playoffs δεν έχει δικαίωμα να γκελάρει στο Μαυροβούνιο κι ο Παναθηναϊκός λίγο έλειψε να βγάλει τα μάτια του σε έναν αγώνα που είχε πάρα πολλά (έως και τα πάντα) να χάσει και ελάχιστα να κερδίσει.

Δεν μπορούν να ειπωθούν πολλά για τη συνολική εμφάνιση των πρασίνων. Δεν έπαιξαν καλά, δεν είχαν διάρκεια, πήραν τη νίκη με ένα ξέσπασμα και ένα μπαράζ τριπόντων στο τέλος της τρίτης και την τέταρτη περίοδο. Κι αν ο Κιθ Λάνγκφορντ έμεινε άποντος για πρώτη φορά μετά από επτά χρόνια (!) στη EuroLeague, o Νίκος Παππάς έκανε το step-up που είχε ανάγκη η ομάδα του. Χωρίς να γεμίσει τη στατιστική του, ο Έλληνας γκαρντ έπαιξε με υπομονή, πήρε σωστές αποφάσεις, διάβασε καλά την άμυνα της Μπουντούτσνοστ και... καλωσόρισε όσα αυτή του έδωσε, βρήκε τους ελεύθερους συμπαίκτες του, έκανε ήρωα τον Ντεσόν Τόμας, ροκάνισε το χρονόμετρο, έβαλε τις βολές και λειτούργησε άψογα ως δεύτερος δημιουργός πίσω από τον Νικ Καλάθη, ακόμη και στην ίδια πεντάδα με τον ηγέτη του Παναθηναϊκού.

Πριν από λίγους μήνες ακούγαμε πως " η πρώτη νίκη της σεζόν είναι ο συμβιβασμός του Λάνγκφορντ με τα ποιοτικά δεκάλεπτα πίσω από τον Παππά", η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν πιστέψαμε πως θα συμβεί κάτι τέτοιο, το χθεσινό παράδειγμα είναι η εξαίρεση στον κανόνα, ο Αμερικανός δεν είναι σε καμία περίπτωση παίκτης των δέκα λεπτών, ούτε ο Παππάς των 30. Παρόλα αυτά, ο Πασκουάλ πρέπει να ρισκάρει, πρέπει να δώσει σημαντικότερο ρόλο στον Έλληνα γκαρντ και να τον αφήσει στον ρόλο του δεύτερου πλέι μέικερ. Δεν τον ξέρει, έχει το ένστικτο του σκόρερ και όχι του οργανωτή, δείχνει όμως ότι διαθέτει πλέον την εμπειρία τουλάχιστον να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό που ίσως τον κάνει πιο χρήσιμο για την ομάδα του. Άλλωστε οι πράσινοι χρειάζονται έναν τέτοιο παίκτη και από τη στιγμή που ο Λούκας Λεκαβίτσιους δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ως δημιουργός, πρέπει να περάσει στη θέση δύο. Θυμηθείτε τη συνεργασία τους στο 31', όταν ο Παππάς πάσαρε κι ο "Λέκα" έβαλε το τρίποντο από την αριστερή γωνία για το 49-53.

Από εκεί και πέρα, οι χαμηλές πτήσεις των Τζέιμς Γκιστ - Στεφάν Λάσμε συνεχίζονται και μετά από δύο μήνες φιλικών και επίσημων αγώνων, ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος ότι οι δύο πολύπειροι ψηλοί θα φτάσουν στο επίπεδο να κυριαρχήσουν στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρώπης. Οι καλοί σέντερ κάνουν σπουδαίες εμφανίσεις απέναντι στον Παναθηναϊκό, μετά τους Ταρίκ Μπλακ (Μακάμπι Τελ Αβίβ), Ντέβιν Μπούκερ - Ντανίλο Μπαρτέλ (Μπάγερν Μονάχου), Μπράντον Ντέιβις (Ζάλγκιρις Κάουνας) ήταν η σειρά του Άλεν Όμιτς να τους διαλύσει (17 πόντοι, 7/10 δίποντα, 10 ριμπάουντ) και να δείξει τη φανερή αδυναμία τους να θυμίσουν τα "σκιάχτρα" του παρελθόντος.

Ίσως το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό να είναι για εκείνους η αρχή μιας καλύτερης περιόδου, άλλωστε απέναντι στους Πειραιώτες έχουν κάνει φαντασμαγορικές εμφανίσεις. Το ερώτημα είναι ένα: τι θα συμβεί απέναντι στα θηρία της Αναντολού Εφές, της Μπαρτσελόνα, της Μπασκόνια, τι θα γίνει στη Μόσχα με την Χίμκι, στο ΟΑΚΑ με τη Φενέρμπαχτσε; Πόσο κουπί μπορούν να τραβήξουν οι Γκιστ - Λάσμε, αλλά κυρίως, έχουν καύσιμα στο ντεπόζιτό τους;

Γι' αυτό είναι σημαντικό ο Πασκουάλ να δώσει ευκαιρίες στον Γιώργο Παπαγιάννη, αυτός είναι -τη δεδομένη στιγμή- η επόμενη μέρα στη ρακέτα του Παναθηναϊκού την ώρα που οι Γκιστ - Λάσμε - Βουγιούκας βρίσκονται στην κατηφόρα που θα τους οδηγήσει στον επίλογο.

Η αλήθεια είναι πως ο Παπαγιάννης δεν είχε δείξει καλό πρόσωπο στους αγώνες της Basket League. Σε 38 λεπτά συμμετοχής στην Α1 έχει περισσότερα φάουλ (επτά) από καλάθια (6/17) και αν δεν είσαι αποτελεσματικός απέναντι στο Ρέθυμνο και τον Άρη, τότε δεν θα παίξεις στη EuroLeague. O Πασκουάλ έδωσε άλλη μια ευκαιρία στον νεαρό σέντερ στην Ποντγκόριτσα και εκείνος τον δικαίωσε, έκανε ένα βήμα μπροστά. Είχε ένα εντυπωσιακό διάστημα στο δεύτερο δεκάλεπτο, όταν τελείωσε τις φάσεις κοντά στο καλάθι (δύο άλει-ουπ του Καλάθη και μια ωραία προσποίηση), έκοψε τρία σουτ και έδωσε κάτι διαφορετικό από τους Γκιστ - Λάσμε. Δεν ήταν το ίδιο καλός στο δεύτερο μέρος, είναι αρκετά πίσω σε φυσική κατάσταση, αλλά πρέπει να στηριχθεί και στη συνέχεια να δουλέψει ακόμη περισσότερο για να αρπάξει μια σπουδαία ευκαιρία. Ο προπονητής του θα τον ρίξει στα βαθιά κι ο Παπαγιάννης πρέπει να κολυμπήσει. Είναι παίκτης υψηλών προδιαγραφών, ματσάρει με παίκτες σαν τον Μιλουτίνοβ, τον Πλάις, τον Τόμιτς, τον Λοβέρν, με κάθε "δεινόσαυρο" δηλαδή και είναι στο χέρι του να μένει στο παρκέ όσο έμεινε στην Ποντγκόριτσα που έκανε ρεκόρ καριέρας με 17 λεπτά.

Για την ιστορία: ο Παναθηναϊκός έχασε τη μάχη των ριμπάουντ στα τέσσερα από τα πέντε παιχνίδια. Είχε λιγότερα από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ (28-32), είχε λιγότερα από τη Μπάγερν Μονάχου (29-30), είχε λιγότερα από τη Ζάλγκιρις Κάουνας (46-32), είχε λιγότερα κι από τη Μπουντούτσνοστ (31-35). Οι πράσινοι πήραν δύο περισσότερα από τη Γκραν Κανάρια (38-36).

ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΩΝ ROOKIES ΤΟΥ ΜΠΛΑΤ, ΕΓΙΝΑΝ ΣΤΟ ''ΣΩΣΤΟ'' ΜΑΤΣ

Στο 3-2 ο Παναθηναϊκός (στόχευε στο 5-0), στο 3-2 και ο Ολυμπιακός, αλλά με δύο αρκετα διαφορετικά προγράμματα. Οι Πειραιώτες κέρδισαν εκτός έδρας τη Χίμκι και τη Μπασκόνια, αν είχαν "πάρει" και την Αρμάνι Μιλάνο θα βρίσκονταν σε πολύ καλύτερη θέση και δεν θα τους ενοχλούσε η ήττα από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Αν και περισσότερο τους πονάει το γεγονός ότι λύγισαν στη MEGASPORT Arena ενώ είχαν κερδίσει τα τρία από τα τέσσερα δεκάλεπτα της αναμέτρησης.

Η ομάδα του Ντέιβιντ Μπλατ είχε καλά διαστήματα χάρη στον Βασίλη Σπανούλη που την κράτησε ζωντανή στη διεκδίκηση της νίκης, όμως και πάλι έδειξε χτυπητές αδυναμίες. Ο Αξέλ Τουπάν πήγε ξανά από το ζενίθ στο ναδίρ (μηδέν στην πρεμιέρα, 11 στη δεύτερη αγωνιστική, 2 στην τρίτη, 15 στην τέταρτη, μηδέν στην πέμπτη), ο Γιάνις Τίμα ήταν αδιάφορος, αν όχι κακός στα επτά λεπτά που έμεινε στο παρκέ, ο Παπανικολάου ταλαιπωρήθηκε από τα φάουλ και αν δεν είχε πρόβλημα με τη διαχείρισή τους, θα έπαιζε +25 λεπτά. Ο Ολυμπιακός έχει τρεις σμολ φόργουορντς, ο Μπλάτ προσπαθεί να κατεβάσει θέση τον Τουπάν και να ανεβάσει μία τον Τίμα, όμως δεν έχει βρει ακόμη ισορροπία προς όφελος της ομάδας του την ώρα που ο Γουίλιαμς-Γκος έπαιξε 34 λεπτά κι ο Σπανούλης 30.

Με τον Γιάνις Στρέλνιεκς εκτός δράσης οι Πειραιώτες χρειάζονταν έναν τρίτο γκαρντ που θα δώσει 20-22 καλά λεπτά και θα πιέσει την άμυνα της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ο Βαγγέλης Μάντζαρης δεν μπορεί να λειτουργήσει σε έναν τέτοιο ρόλο και είναι χαρακτηριστικό πως σε 16:21 είχε δύο αμυντικά ριμπάουντ, ένα κλέψιμο, τρία φάουλ και ένα άστοχο δίποντο. Ο Μπλατ συνεχίζει να προσπαθεί με το ρόστερ που διαθέτει, όμως αργά ή γρήγορα θα καταλάβει ότι χρειάζεται μια αλλαγή κατεύθυνσης. Κι αυτό θα το λέγαμε ακόμη κι αν ο Ολυμπιακός κέρδιζε στη Μόσχα την ΤΣΣΚΑ που παρατάχθηκε χωρίς τον βασικό της φόργουορντ, Νικίτα Κουρμπάνοφ, ενώ στερήθηκε στο δεύτερο μέρος τον Νάντο Ντε Κολό που είχε ημικρανίες.

Ο Μπλατ είχε μια καλή ευκαιρία να "κλέψει" ένα διπλό που -αν και νωρίς- θα έδινε στον Ολυμπιακό ένα καλό "μαξιλαράκι" πριν την τετράδα των αγώνων τους με τον Παναθηναϊκό (εκτός), τη Φενέρμπαχτσε (εντός), τη Μπάγερν Μονάχου (εκτός) και τη Ρεάλ Μαδρίτης (εντός). Μια νίκη στη Μόσχα, σε μια έδρα που ελάχιστοι στέκονται όρθιοι, θα σήμαινε πολλά. Και οι Πειραιώτες είχαν τις ευκαιρίες τους, αλλά τις σπατάλησαν. Πρώτα στο 39', όταν έχασαν τρία αμυντικά ριμπάουντ πριν ο Γουίλ Κλάιμπερν βάλει βολή για το 64-63 και στη συνέχεια στα 18" όταν ο πολύ ποιοτικός, πολύ ταλαντούχος Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος βρήκε απέναντί τον τον Κάιλ Χάινς και -κακώς- επιτέθηκε στο ένας εναντίον ενός. Ο νεαρός Αμερικανός ίσως δεν γνώριζε ποιος βρισκόταν μπροστά του, ίσως απλά να πίστεψε στις δυνατότητές του. Η προσπάθειά του ήταν όμως απογοητευτική και το τρίποντο που ακολούθησε στο τέλος της επίθεσης από τον Τουπάν δεν είχε καλές προϋποθέσεις.

Την ίδια ώρα, ο Νίκολα Μιλουτίνοβ δεν ταίριαζε σε αυτό το ματς, ο Ζακ ΛεΝτέι είχε μια σπουδαία ευκαιρία να λάμψει, δεν ήταν κακός, όμως δεν ήταν και αυτό που ονειρεύεται ο προπονητής του. Ο νεαρός φόργουορντ-σέντερ πρέπει να πιστέψει περισσότερο στις δυνατότητές του, το μάτι του δεν γυαλίζει, δεν έχει διάρκεια στην απόδοσή του και το χειρότερο είναι πως το ταλέντο βρίσκεται εκεί για να το χρησιμοποιήσει. Μια φάση στο πρώτο μέρος που όρμηξε στην καρδιά της ρακέτας της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και κέρδισε φάουλ από τον Κάιλ Χάινς, είναι χαρακτηριστική των δυνατοτήτων του.

Το ντέρμπι της Παρασκευής στο ΟΑΚΑ θα είναι ένα καλό τεστ για πολλούς από τους παίκτες των δύο ομάδων. Για τα ερωτήματα εν όψει του συγκεκριμένου αγώνα θα τα πούμε τις επόμενες μέρες, σίγουρα πάντως πρόκειται για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ντέρμπι των τελευταίων χρόνων. Πολλά νέα πρόσωπα, ένας νέος προπονητής, ίδιο ρεκόρ μετά την 5η αγωνιστική, αρκετή πίεση και στις δύο πλευρές, ξεκάθαρες αδυναμίες και στα δύο ρόστερ.

Υ.Γ.: "Λίγος" δεν είναι ο παίκτης που αστοχεί στο τελευταίο σουτ, αλλά εκείνος που διστάζει να το πάρει.