Το βράδυ της Τρίτης (13/9) ήταν δύσκολο στο Βερολίνο. Φτάσαμε στη Mercedes-Benz Arena νωρίς το μεσημέρι, αισιόδοξοι και έτοιμοι για το συναπάντημα με τους οικοδεσπότες Γερμανούς, αισθανθήκαμε ακόμη πιο σίγουροι όταν είδαμε τα ποτάμια των Ελλήνων και ενθουσιαστήκαμε όταν η εξέδρα έγινε γαλανόλευκη.

Το παιχνίδι με την Τσεχία, το πρώτο νοκάουτ του EuroBasket 2022, θεωρούσαμε πως ήταν το πιο ζόρικο από όσα θα ακολουθούσαν, ωστόσο η παρέα του Ντένις Σρούντερ μας έδωσε ένα καλό μάθημα. Ένα μάθημα που λέει πως όσο όμορφη κι αν είναι η αισιοδοξία, όσο κ αν έχουμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε, οφείλουμε να είμαστε πάντα ταπεινοί και ρεαλιστές.

Η Εθνική ήταν ταπεινή σε όλο το ταξίδι από την 1η Αυγούστου έως την 13η Σεπτεμβρίου. Πλέον, όμως, οι άνθρωποι που την απαρτίζουν πρέπει να είναι ψύχραιμοι και αποφασιστικοί. Η παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο, του κορυφαίου παίκτη στο παγκόσμιο μπάσκετ, "φούσκωσε" την αυτοπεποίθηση πολλών, στο τέλος ωστόσο, το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό.

Φυσικά και απέτυχε αυτή η Εθνική, όσον αφορά αυτό που (δεν) μπήκε στο "καλάθι" της. Η οκτάδα είναι αδιάφορη, η τετράδα και η διπλή ευκαιρία για το πρώτο μετάλλιο μετά από 13 χρόνια ήταν ένας λογικός στόχος, ο οποίος δεν επιτεύχθηκε. Η ζωή συνεχίζεται, πρέπει όμως να αντιλαμβανόμαστε τι είδαμε, τι ακούσαμε, τι συνέβη μπροστά στα μάτια μας στη διάρκεια αυτών των εβδομάδων.

Τα τεχνικά στοιχεία, το πλάνο του προπονητικού staff σε άμυνα κι επίθεση, θα τα κρίνουν αυτοί που πρέπει. Ο Δημήτρης Ιτούδης, δηλαδή, μαζί με τους συνεργάτες του. Είναι προφανές ότι η Εθνική δεν έπιασε στη φετινή της πορεία, από το ματς με την Ισπανία στο ΟΑΚΑ στις 9 Αυγούστου μέχρι χθες το βράδυ τα στάνταρ που ήθελε και τα στάνταρ που χρειαζόταν στο κομμάτι της άμυνας, όμως το γιατί δεν συνέβη αυτό, δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε μερικές λέξεις.

Το γιατί η Εθνική ηττήθηκε από τη Γερμανία, από την άλλη, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Ούτε η ένταση στην περιφερειακή άμυνα ήταν υψηλή, ούτε αποφασιστικότητα στο ριμπάουντ υπήρχε, ούτε καθαρό μυαλό είχε η ομάδα στην έναρξη της τρίτης περιόδου όταν το επί μέρους 20-1 καθάρισε το παιχνίδι. Οι γηπεδούχοι μπήκαν στο ματς με 8/12 τρίποντα στο πρώτο δεκάλεπτο, πήραν με 26-10 το τρίτο και από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Φυσικά και υπάρχει στενοχώρια για τον αποκλεισμό από την τετράδα.

Φυσικά και οι επόμενες ημέρες θα είναι δύσκολες για όλους μας.

Φυσικά και τη μεγαλύτερη στενοχώρια την αισθάνονται αυτοί οι μερικές δεκάδες άνθρωποι που δούλεψαν από την 1η Αυγούστου (κάποιοι σήκωσαν μανίκια ακόμη νωρίτερα) μέχρι χθες το βράδυ.

Φυσικά, όμως, είδαμε να μπαίνουν για πρώτη φορά μετά από χρόνια αρχές, κάποια θεμέλια ώστε το ελληνικό μπάσκετ να κάνει βήματα προς τα εμπρός.

Αυτό που πρέπει όλοι να καταλάβουν/καταλάβουμε, είναι ότι δεν παίζουμε μόνο εμείς μπάσκετ σε αυτή την ήπειρο. Και πλέον ανταγωνιστές μας δεν είναι μόνο οι Ισπανοί, οι Γάλλοι, οι Σέρβοι και οι Ιταλοί, αλλά και οι Σλοβένοι, οι Φινλανδοί, οι Γερμανοί, ακόμη και ομάδες όπως η Ουκρανία, το Βέλγιο, το Μαυροβούνιο, η Βοσνία που έπαιξαν καλό μπάσκετ, σωστό μπάσκετ, με αρχές, με ρόλους, με στοιχεία που κάνουν τη διαφορά. Με δύναμη, με ταχύτητα, με καλό σουτ, με αποφασιστικότητα, με πείσμα, με πάθος.

Ο ανταγωνισμός ολο και μεγαλώνει και η χθεσινή ήττα από τη Γερμανία, όσο κι αν μας πληγώνει, μας αφήνει με τη σιγουριά ότι ηττηθήκαμε από μια καλύτερη ομάδα. Σε αυτό το σαραντάλεπτο; Σε αυτό το τουρνουά; Αυτό ας το κρίνει κάθε φίλος του μπάσκετ, ας το κρίνει η ιστορία.

Οι Γερμανοί έχουν ένα πρόγραμμα πολλών ετών και μία "δεξαμενή" που ξεχειλίζει από ταλέντο. Ντένις Σρούντερ, Μάοντο Λο, Φραντς Βάγκνερ, Ντάνιελ Τάις, Γιόχαν Φόγκτμαν, Γιόχαν Τίμαν, Αντρέας Όμπστ, Νικ Γουάιλερ-Μπαμπ είναι μια εξαιρετική οκτάδα που κουβαλάει αυτή τη στιγμή το σύνολο που διαχειρίζεται ο Γκόρντον Χέρμπερτ. Ένα σύνολο από το οποίο λείπουν πολλοί που μπορούν να εκτοξεύσουν αυτή την ομάδα.

Ο Μόριτς Βάγκνερ ήταν τραυματίας. Ο Μάξι Κλέμπερ κι ο Αϊζάια Χάρτενσταϊν επίσης υπολογίζονται για το μέλλον. Η Γερμανία μπορούσε να έχει 6 NBAers. Κι όταν λέμε "NBAers", εννοούμε παίκτες που έχουν ρόλο στην κορυφαία Λίγκα του κόσμου, αντιμετωπίζουν τους πιο ταχείς, τους πιο δυνατούς, τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες της Γης και έρχονται σε διοργανώσεις όπως το EuroBasket με αυτοπεποίθηση οτι η ζωή τους θα είναι πιο εύκολη απέναντι σε χαμηλότερου επιπέδου αντιπάλους.

Η δική μας εθνική ομάδα, από την άλλη, έχει παρόμοιο στόχο με ορίζοντα τριετίας (ακολουθούν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023, στο οποίο πρώτα θα πρέπει να προκριθούμε, και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2024 στους οποίους πρέπει επίσης να προκριθούμε μέσω του τουρνουά που θα γίνει το επόμενο καλοκαίρισε Ιαπωνία, Φιλιππίνες και Ινδονησία), έχει όμως και αρκετούς παίκτες που βρίσκονται προς το τέλος της πιο παραγωγικής τους ηλικίας.

Ο αποκλεισμός ήρθε χθες βράδυ από μία ομάδα που την κρισιμότερη στιγμή έκανε την καλύτερη εμφάνιση της ιστορίας της. Η Ελλάδα έχασε από έναν αντίπαλο που έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ, με συνέπεια και με αποφασιστικότητα. Έχασε από έναν καλύτερο αντίπαλο και αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Είναι αποδεκτό να χάνεις. Το σημαντικό είναι όσοι βρίσκονται σε αυτή την ομάδα να εντοπίσουν τα αίτια της αποτυχίας και τις ανάγκες της Εθνικής ώστε αυτή να κάνει κι άλλα βήματα προς τα εμπρός.

Η ήττα από τους Γερμανούς είναι ακόμη νωπή. Πονάει και θα πονάει για λίγο καιρό ακόμη. Η δουλειά θα ξεκινήσει όμως πολύ σύντομα γιατί η ζωή πάντα συνεχίζεται. Και θα κερδίσεις και θα χάσεις. Και θα πέσεις. Και τότε θα πρέπει να βρεις το κουράγιο για να σηκωθείς και να μην κάνεις το ίδιο λάθος για δεύτερη φορά.

Ποιο ήταν το λάθος σε αυτό το ταξίδι των τελευταίων εβδομάδων; Σε αυτή την ερώτηση θα πρέπει να απαντήσουν άλλοι. Αρκεί προηγουμένως να το εντοπίσουν και να το αποδεχθούν.

Αντί επιλόγου, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όποιον εργάστηκε γι' αυτή την ομάδα για την ελπίδα που μας έδωσε, για την ανυπομονησία που αισθανόμασταν για το επόμενο παιχνίδι, φιλικό ή επίσημο δεν είχε σημασία, για τα όνειρα που κάναμε ότι ίσως έφτασε η δική μας ώρα. Κερδίζει - χάνει, την Εθνική την αγαπάμε και την υποστηρίζουμε, την ακολουθούμε και την σεβόμαστε επειδή μας ενώνει για έναν κοινό στόχο. Και τα συναισθήματα που μας χαρίζει αυτή ομάδα, δεν μπορεί να μας τα χαρίσει καμία άλλη. Μαζί της στα εύκολα, κυρίως όμως στα δύσκολα.