Τα προγνωστικά δεν ήταν... ευχάριστα, οι οιωνοί δεν ήταν με το μέρος του. Η Μπαρτσελόνα βρισκόταν σε περίοδο εξαιρετικής φόρμας, ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους είχε όλους τους παίκτες στη διάθεσή του, ο Ολυμπιακός έπρεπε να κρατήσει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι σε δύο βράδια θα είχε μια πιο βατή αποστολή απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα, όμως ένα εντυπωσιακό πρώτο τρίλεπτο ήταν υπεραρκετό για να πείσει τους Πειραιώτες ότι έχουν πολύ περισσότερο ταλέντο και πολύ υψηλότερο ταβάνι από αυτό που έδειξαν αν όχι στα προηγούμενα δύο ματς, σίγουρα στον αγώνα της περασμένης εβδομάδας με την ΤΣΣΚΑ.

Η εμφάνιση του Ολυμπιακού στη Μόσχα ήταν απαράδεκτη. Και εκεί τελειώνει η συζήτηση. Από το ίδιο κιόλας βράδυ άρχισε η προσπάθεια ανασυγκρότητησης, καθώς όσοι βρίσκονται πια στη EuroLeague έχουν καταλάβει ότι μια συντριβή μπορεί να την διαδεχθεί ένας θρίαμβος και ένας θρίαμβος μπορεί να οδηγήσει σε έναν διασυρμό. Άδεια γήπεδα, περίεργη ψυχολογία, ταξίδια σε συνθήκες... πολέμου, απουσίες λόγω κορονοϊού, διανύουμε μια σεζόν πραγματικά ιδιδαίτερη και όποια ομάδα δεν έχει mentality ΝΒΑ, δεν μπορεί να επιβιώσει.

Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η νέα τάξη πραγμάτων. Και μετά από τον θρίαμβο στη Βαρκελώνη, στον Ολυμπιακό ξέρουν ότι δεν πρέπει να πανηγυρίσουν, να γιορτάσουν και να "ψηλώσουν" απότομα. Το έχει δείξει πολλάκις στην πρόσφατη ιστορία της η EuroLeague πως είναι διοργάνωση που συνθλίβει όσους κοιτάζουν πιο μακριά από το επόμενο ματς, ενώ επιβραβεύει εκείνους που αντιδρούν καλά μετά από αγώνες που υπό άλλες συνθήκες θα δημιουργούσαν ακραία συναισθήματα. Ο Παναθηναϊκός, για παράδειγμα, έζησε εφιαλτικό βράδυ στη Λιόν απέναντι στη Βιλερμπάν και δύο μέρες μετά πήγε στο Μιλάνο για να νικήσει την Αρμάνι που θεωρείται από τα φαβορί για την πρώτη τετράδα της κανονικής περιόδου.

Από το ματς του Παλάου Μπλαουγκράνα, πολλά μπορεί να κρατήσει ο Μπαρτζώκας. Σίγουρα όμως θα κρατήσει την επιστροφή του Άαρον Χάρισον που κατά τύχη έμεινε στον αγώνα και δεν αντικαταστάθηκε από τον Κώστα Παπανικολάου που είχε σηκωθεί, αλλά δεν μπήκε στο ματς επειδή ο Αμερικανός έβαλε το γκολ-φάουλ για το 77-82. Ήταν η στιγμή στην οποία εξερράγη ο Κώστας Σλούκας, ήταν η στιγμή που τα συναισθήματά του πλημμύρισαν τη Βαρκελώνη, ήταν η δική του απάντηση στους αμφισβητίες που περιμένουν από εκείνον να λειτουργήσει σαν τον Στεφ Κάρι ή τον Ντέιμιαν Λίλαρντ, χωρίς να αντιλαμβάνονται την διαδικασία στην οποία έχει μπει ο οργανισμός.

Προηγουμένως ο Έλληνας πόιντ γκαρντ είχε δώσει το καλάθι στον Μάρτιν για το 77-79, σε μια κρίσιμη στιγμή καθώς η Μπαρτσελόνα είχε ισοφαρίσει πια και έμοιαζε με καρχαρία που μύρισε αίμα. Ο Χάρισον ήταν καθοριστικός και λίγο αργότερα, όταν από δικό του κλέψιμο ο Ολυμπιακός κέρδισε αντιαθλητικό, με εκείνον να βάζει τις βολές και τον ΜακΚίσικ το τρίποντο για το 82-89. Διστακτικός στο κομμάτι της εκτέλεσης, εξαιρετικός αμυντικά, άξιζε την ευκαιρία και την εκμεταλλεύθηκε. Είναι σημαντικό σε αυτό το επίπεδο, απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους να μην είσαι τουλάχιστον αρνητικός και ο Χάρισον έδειξε ότι μπορεί να βοηθήσει ακόμη κι αν μέχρι στιγμής δεν θυμίζει τον παίκτη που έκανε πέρυσι θραύση με την Γαλατασαράι.

Το ίδιο θετικός ήταν στα 6:48 που έπαιξε ο Οκτάβιους Έλις. Πενταδάτος στην έναρξη του β' μέρους, έβαλε τέσσερις πόντους, έδωσε στον Μπαρτζώκα την ευκαιρία να κρατήσει τον Μάρτιν, ώστε να τον έχει περισσότερα σερί λεπτά στο φινάλε, ακόμη καλύτερος ο Τσαρλς Τζένκινς που με οκτώ πόντους στο ξεκίνημα του αγώνα και με έξι ριμπάουντ σε 14' (!) έβαλε τις βάσεις για να πιστέψει ο Ολυμπιακός ότι μπορεί να πάρει τη νίκη.

Θετικούς παίκτες χρειάζεται ο Ολυμπιακός, αλλά και αποφασιστικότητα στις λεπτομέρειες. 23 πόντους έβαλαν οι Πειραιώτες από τα 13 λάθη της Μπαρτσελόνα. Τα εκμεταλλεύθηκαν, με αποκορύφωμα τους πέντε πόντους που πήραν από το αντιαθλητικό Αμπρίνες στον Χάρισον. Μόνο έτσι μπορείς να κερδίσεις σε αυτό το επίπεδο.

Ο χθεσινός Ολυμπιακός, ήταν ό,τι και ο Κώστας Σλούκας στη φάση του γκολ-φάουλ του Χάρισον για το 77-82. Ηφαίστειο. Στηρίχθηκε στον στρατηγό του που είχε δέκα ασίστ χωρίς λάθος σε 33 λεπτά και μάλιστα παίζοντας όλο το β' μέρος, απέναντι στην κορυφαία άμυνα της EuroLeague, έζησε με την ενέργεια του Ζαν-Σαρλ, του Τζένκινς, του σπουδαίου Παπανικολάου που ήταν παντού, είδε για άλλη μία φορά τον Σακίλ ΜακΚίσικ να μοιάζει με χείμαρρο και παρά τα 5/26 τρίποντά του σε δέκα αγώνες, να επιμένει, να ντριμπλάρει, να φτιάχνει τα δικά του σουτ και να τα βάζει σε μια επίδειξη εξωφρενικής αυτοπεποίθησης και πείσματος.

Ο χθεσινός Ολυμπιακός ήταν ο Ολυμπιακός που περιμέναμε τη σεζόν 2020/21. Αυτές είναι οι δυνατότητές του. Μπορεί να παίξει σε αυτό το επίπεδο, έχει τις μονάδες για να το κάνει, απλώς μαθαίνει ακόμη και ψάχνει τρόπους για να γίνει πραγματική ομάδα.

Με παίκτες που γνωρίζουν ότι θα μείνουν στον πάγκο αν κάποιοι βρίσκονται σε καλή βραδιά, με μαχητές, με φιλόδοξα παιδιά όπως ο Ζαν-Σαρλ κι ο Βεζένκοβ, με ανταγωνιστικούς τύπους όπως ο ΜακΚίσικ κι ο Τζένκινς, με έναν ηγέτη που έχει αποδείξει ποιος είναι και δεν μπορεί να αμφισβητείται στον βαθμό που αμφισβητήθηκε μετά από 10 αγώνες και χίλιαδυό προβλήματα στην ομάδα του.

Ο χθεσινός Ολυμπιακός ήταν ο Παναθηναϊκός του ματς με την Αρμάνι Μιλάνο. Ούτε οι ερυθρόλευκοι, ούτε οι πράσινοι έχουν φέτος ρόστερ πρωταθλητισμού, παλεύουν όμως, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, άλλος με μικρότερα κι άλλος με μεγαλύτερα σκαμπανεβάσματα. Χτίζονται και οι δύο, βελτιώνονται, έχουν αδυναμίες και προσπαθούν να τις κρύψουν, δεν έχουν όμως την στήριξη που αξίζουν, ή για να είμαστε ακριβείς, δέχονται περισσότερη κριτική απ' όση θα έπρεπε. Η EuroLeague μας δείχνει κάθε, μα κάθε εβδομάδα, πως η ψυχραιμία είναι αρετή και την χρειαζόμαστε για να απολαύσουμε το φετινό ταξίδι που δεν μοιάζει με κανένα άλλο.

Στο τέλος της ημέρας, ο Ολυμπιακός έδειξε ότι μπορεί να κερδίσει ακόμη και στις έδρες των φαβορί για τη φετινή EuroLeague. Ναι, αν παίξει εκεί 10 φορές πιθανότατα θα χάσει τις 7-8, προς το παρόν όμως θα κρατήσει αυτό το αποτέλεσμα και θα προχωρήσει με στόχο να χωρέσει στην πρώτη οκτάδα, να προετοιμαστεί κατάλληλα και να γυρίσει στο γήπεδο μιας τέτοιας αντιπάλου για να της κλέψει το αβαντάζ με στόχο το Final Four. Ουπς... Ξεφύγαμε... Το επόμενο ματς, μόνο το επόμενο ματς. Πάντα το επόμενο ματς.