Αν μας έλεγε κάποιος πριν από την έναρξη της 4ης αγωνιστικής της κανονικής περιόδου της EuroLeague 2020/21 πως ο Παναθηναϊκός θα χάσει στη Βαρκελώνη στην παράταση, η Ζάλγκιρις θα "καταπιεί" την Εφές, η Άλμπα θα κερδίσει την πλήρη πια ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα, η Μπάγερν θα γυρίσει από το -20 του ημιχρόνου και θα νικήσει τη Φενέρμπαχτσε στην Κωνσταντινούπολη, ή θα του προτείναμε να ποντάρει μερικά ευρώ στο στοίχημα ή θα τον κοιτούσαμε και θα αναρωτιόμασταν αν έχει ιδέα από μπάσκετ.

Και όμως, όλα αυτά συνέβησαν για να πείσουν πλέον ακόμη και τον πιο δύσπιστο πόσο απρόβλεπτη είναι η φετινή σεζόν και πόσο παρανοϊκές βραδιές θα ζήσουμε μέχρι, καλώς εχόντων των πραγμάτων, να ολοκληρωθεί η χρονιά. Η νίκη του Ολυμπιακού (που έκλεισε ακόμα μια διαβολοβδομάδα με 2/2) δεν ήταν έκπληξη, σίγουρα όμως όσα έγιναν χθες βράδυ στο ΣΕΦ δείχνουν ότι στο λιμάνι χτίζεται κάτι καλό, με μεθοδικότητα, με πλάνο, γνωρίζοντας πάντα ότι θα έρθουν και άσχημες νύχτες και βαριές ήττες και μεγάλα σκαμπανεβάσματα στον δρόμο προς τον στόχο της οκτάδας και των playoffs.

Από τον Σαμ Χίνκι και το πολυετές Trust The Process των Σίξερς, στον Γιώργο Μπαρτζώκα και τη δική του διαδικασία υπάρχουν πολλές διαφορές. Στη Φιλαδέλφεια πάλεψαν πολλά χρόνια για να πετύχουν μια... τρύπα στο νερό, στον Ολυμπιακό επένδυσαν το καλοκαίρι του 2020 σε έναν σούπερσταρ και σε αθλητές-ρολίστες με στόχο να μείνουν κοντά στην ελίτ της Ευρώπης και αν έχουν και λίγη τύχη με το μέρος τους, να γυρίσουν σε αυτή.

Τώρα, μόλις τέσσερις αγώνες μέσα στη σεζόν, οι Πειραιώτες σίγουρα αισθάνονται καλά με τις επιλογές τους, σίγουρα όμως δεν θα τους ακούσει κανείς να περιαυτολογούν, να ενθουσιάζονται και να μιλούν για πορείες, Final Four και κορυφές. Η EuroLeague έχει δείξει με την τρέχουσα μορφή της πόσο σκληρή κι αμείλικτη είναι σε όποιον κοιτάζει παραπέρα από το επόμενο ματς και στον Ολυμπιακό δεν είναι ούτε φλύαροι, ούτε πρωτάρηδες.

Τι είδαμε σε αυτή την πρώτη διαβολοβδομάδα;

Μια ομάδα με 7-8 νέα πρόσωπα να διατηρεί καλό ρυθμό από το διπλό στο ΟΑΚΑ, στο οποίο όπως είχαμε προβλέψει ξεκίνησε η σεζόν για τον Ολυμπιακό.

Την απόλυτη μορφή της σύγχρονης EuroLeague να γράφει career-low σε χρόνο συμμετοχής απέναντι στην Αρμάνι Μιλάνο και δύο βράδια μετά να κουβαλάει την ομάδα του στη νίκη επί ενός αντιπάλου που θεωρείται τουλάχιστον ισάξιος, αν όχι ανώτερος. Το ίδιο βράδυ ο Βασίλης Σπανούλης έγινε αυτός με τα περισσότερα καλάθια στην ιστορία της διοργάνωσης.

Τον Κώστα Σλούκα να έχει 36 λεπτά, 17 πόντους και 11 ασίστ στο πρώτο ματς πριν περιοριστεί σε ρόλο θεατή στον δεύτερο αγώνα, στον οποίο αγωνίστηκε μόλις 22:33. Δεν γύρισε για να "τρώει πάγκο", θα το κάνει όμως με χαρά γιατί ξέρει που βρίσκεται.

Τον Γιώργο Πρίντεζη να παίζει 34 λεπτά απέναντι στην Αρμάνι και 18 απέναντι στη Μακάμπι, με τον Σάσα Βεζένκοβ να πηγαίνει από τα έξι στα 22. Θα τους δούμε πολλές φορές να αλλάζουν ρόλο στο "πρωταγωνιστής και κομπάρσος", το είδαμε ήδη.

Τον Χασάν Μάρτιν να βγάζει την πρώτη διπλή εβδομάδα της καριέρας του με 22 πόντους από 11/12 δίποντα και να μαζεύει 16 ριμπάουντ. Είναι νωρίς για να αξιολογηθεί ο Αμερικανός σε βάθος και ακόμη πιο νωρίς για να συγκριθεί με τον προκάτοχό του, ωστόσο αυτή τη στιγμή ουδείς αναπολεί τον Νίκολα Μιλουτίνοβ, όσο σπουδαίος κι αν είναι ο Σέρβος της ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Είδαμε τον Άαρον Χάρισον να παίρνει υπερβολικά ΠΟΛΛΑ σουτ στο πρώτο ματς και να είναι ένας εντελώς διαφορετικός παίκτης στο δεύτερο. Πιο οικονομικός, πιο υπομονετικός, σταθερά συνεπής στο αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού και πραγματικά ετοιμος για να πάρει το μεγάλο σουτ. Το πήρε απέναντι στη Μακάμπι, από απόσταση τριπόντου ΝΒΑ μάλιστα και το έβαλε.

Είδαμε τον Σακίλ ΜακΚίσικ να γυρίζει τούμπα το ματς με την Αρμάνι στην τρίτη περίοδο με σκορ, με δημιουργίες, με απίθανες άμυνες και να μοιράζεται το MVP με τον Σλούκα. Δύο βράδια μετά, ο Αμερικανός είχε 0/5 τρίποντα, όμως και πάλι ήταν θετικός με τρεις ασίστ, δύο κλεψίματα, deflections, άμυνες ακόμη και στον ψηλό, βαρύ και φορμαρισμένο Άντε Ζίζιτς.

Είδαμε τον Τσαρλς Τζένκινς των περσινών 2/27 τριπόντων σε 23 αγώνες να σπάει σκριν, να βάζει τα τρίποντα από τις γωνίες (έχει ήδη 4/8 σε τέσσερα ματς) και να λειτουργεί εξαιρετικά στον ρόλο του τέταρτου-πέμπτου κοντού.

Είδαμε έναν πάγκο με τρομερή ενέργεια, είδαμε 41 ασίστ για 21 λάθη, είδαμε παίκτες υψηλής κλάσης και μεγάλης εμπειρίας να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά, αλλά και έναν προπονητή που μέσα σε μόλις τέσσερα παιχνίδια κατάφερε να πείσει τους πάντες πως πρέπει να τον ακολουθήσουν με κλειστά μάτια και χωρίς πολλά λόγια.

Ο Μπαρτζώκας δικαιώθηκε για τις επιλογές του, για τα 7:30 του Σπανούλη, για το παρκάρισμα των Σλούκα - Πρίντεζη, για τα έξι λεπτά του Βεζένκοβ με την Αρμάνι και για τα 11 του Παπανικολάου που δύο μέρες αργότερα έκανε ρεκόρ καριέρας με έξι ασίστ σε 19 λεπτά απέναντι στη Μακάμπι.

Στον Ολυμπιακό πρέπει να αισθάνονται πραγματικά ευτυχισμένοι από το γεγονός ότι "κέρδισαν" τόσους παίκτες, τόσο νωρίς και έχουν πραγματικά δύο εξαιρετικές λύσεις σε κάθε θέση. Ο Χάρισον συμπληρώνει τον ΜακΚίσικ, ο Σπανούλης τον Σλούκα, ο Βεζένκοβ τον Πρίντεζη, ο Μάρτιν τον Έλις, ουδείς μπορεί να γκρινιάξει για τον χρόνο του, όλοι έχουν πάρει ευκαιρίες, η ομάδα κερδίζει, τα "νεκρά διαστήματα" αρχίζουν να μικραίνουν και το μαχητικό πνεύμα έχει επιστρέψει.

Χρειάστηκε φυσικά και λίγη τύχη για το μεγάλο σουτ του Άαρον Χάρισον, που πάντως έχει αυτό το range και θα βάλει κι άλλα, πολλά τέτοια τρίποντα στη σεζόν.

Το βράδυ της Παρασκευής ο Μπαρτζώκας πήρε 35 πόντους από τους βασικούς και 50 από τους αναπληρωματικούς. Πήρε 17 πόντους από τα 14 λάθη της Μακάμπι. Έσβησε τον Άντε Ζίζιτς και τον Τάιλερ Ντόρσεϊ. Δύο μέρες πριν δεν επέτρεψε στον Μάλκολμ Ντιλέινι να μπει στο ματς, εξαφάνισε τον Ταρζούσκι και κέρδισε τους Χάινς - ΛεΝτέι.

Σίγουρα υπήρχαν και αρνητικά από την πρώτη διαβολοβδομάδα της χρονιάς, όπως τα πέντε φάουλ που έκαναν οι παίκτες του Μπαρτζώκα πολύ γρήγορα στο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου. Η Μακάμπι, βέβαια, ήταν τραγική στο κομμάτι των βολών και είχε 6/13 στο τέταρτο δεκάλεπτο, σίγουρα όμως το κομμάτι της φθοράς εξηγείται από την πίεση για αποτέλεσμα, από την υπερπροσπάθεια, αλλά και από την κούραση που δεδομένα υπήρχε στο τελευταίο όγδοο του 48ωρου.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε χρόνο και ηρεμία για να συνεχίσει τη δουλειά πριν από μια κρίσιμη τριάδα αγώνων που θα τον βρει να ταξιδεύει στο Μόναχο και την Αγία Πετρούπολη, με ενδιάμεσο σταθμό το ΣΕΦ για το συναπάντημα με την Αναντολού Εφές και τον Σέιν Λάρκιν που αναμένεται να κάνει στο Φάληρο το ντεμπούτο του στην τρέχουσα σεζόν. Η Μπάγερν δείχνει πολύ ανώτερη από αυτό που περιμέναμε, η Ζενίτ λογικά θα έχει ανασυνταχθεί μέχρι το βράδυ της 5ης Νοεμβρίου, οπότε αυτό που είπε ο Σάσα Βεζένκοβ στην κάμερα του Sport24.gr, πως ο Ολυμπιακός βρίσκεται ακόμη μακριά από το επίπεδο που θέλει να πιάσει, είναι ό,τι πιο εύηχο μπορεί να ακούσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας που ξέρει καλύτερα από τον καθένα ότι όσα χτίστηκαν με αυτό το 3-1 μπορούν να γκρεμιστούν πολύ γρήγορα με μια-δυο κακές εμφανίσεις που θα ταράξουν την ψυχολογία κυρίως των νεαρών αθλητών του.

Η φετινή διαδρομή θα έχει απότομα ups, βαθιά downs και γενικώς θα είναι γεμάτη από ακραία συναισθήματα. Η Χίμκι είναι στο 0-4, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Αναντολού Εφές και η Μακάμπι Τελ Αβίβ στο 1-3. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας κάθεται στο 2-2 και έχει χάσει από την Άλμπα που δύσκολα θα αποφύγει τις τελευταίες δύο θέσεις της κατάταξης. Ψυχραιμία και δουλειά χρειάζονται, τα δεδομένα θα αλλάζουν απότομα, όμως στον Ολυμπιακό έχουν ήδη πετύχει πολλές μικρές νίκες και έχουν τικάρει αρκετά κουτάκια.