Το "μίας χρήσης" πέθανε
Ο one-and-done προπονητής που δεν ένιωθε ευχαριστημένος, η πρόωρη διακοπή της σεζόν και η μεγάλη απόφαση που πρέπει να πάρουν οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού για την επιστροφή στην ελίτ της Ευρώπης. Γράφει ο Χάρης Σταύρου.
Όταν τα Χριστούγεννα του 2018 ο Παναθηναϊκός ενεργοποιούσε τη βόμβα Πιτίνο, ομολογώ πως ήμουν από εκείνους που δεν θεώρησαν ιδανική την επιλογή της διοίκησης των πράσινων. " Προπονητής μιας χρήσης, ομάδα μιας χρήσης " είχα γράψει και είχα αναλύσει τις απορίες για μια συνεργασία που "έσκασε" από το πουθενά και τώρα, 15 μήνες μετά, ακόμη προσπαθώ να καταλάβω αν οι άνθρωποι που αποφασίζουν στην ομάδα έβλεπαν με ορίζοντα σεζόν ή διετίας/τριετίας ή απλώς ήθελαν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό με την ελπίδα να ζήσουν την ατμόσφαιρα ενός Final Four μετά απο οκτώ χρόνια. Θεωρώ πως πέρυσι τίκαραν αρκετά κουτάκια, πέτυχαν αρκετά ζητούμενα, φέτος όμως έκαναν πολλά βήματα προς τα πίσω και πλέον βρίσκονται μπροστά σε μια κατάσταση που για πολλούς λόγους και εξαιτίας πολλών παραγόντων -εντός κι εκτός παρκέ- δείχνει οριακή με δεδομένο ότι στόχος τους είναι η κορυφή και τίποτα λιγότερο.
Στα δικά μου μάτια, η θητεία του Πιτίνο στον Παναθηναϊκό ολοκληρώθηκε πέρυσι το καλοκαίρι. Ήταν ξεκάθαρο ότι ο Hall of Famer προπονητής ήρθε στην Ελλάδα τα Χριστούγεννα του 2018 για να αποδείξει στην αμερικανική αγορά ότι είναι ακόμη εδώ, γεμάτος ενέργεια και δίψα για δουλειά. Ήθελε να αισθανθεί ξανά σημαντικός, να ζήσει μια διαφορετική εμπειρία, μια νέα κουλτούρα, να προσελκύσει το ενδιαφέρον ομάδων του NBA και του NCAA. Έμοιαζε με... one-and-done, όπως οι παίκτες που παίζουν έναν χρόνο στο NCAA πριν γίνουν επαγγελματίες.
Ήμουν σίγουρος ότι στη μεγάλη Λίγκα δεν θα έβρισκε δουλειά και θεωρούσα ότι είχε απειροελάχιστες πιθανότητες για να χωρέσει σε κάποιον οργανισμό ακόμη και ως παράγοντας, η αλήθεια είναι ότι ο Πιτίνο έκανε μεγάλη προσπάθεια και χρησιμοποίησε κάθε πιθανή γνωριμία του για να τα καταφέρει, έμεινε όμως ξεκρέμαστος και την ίδια ώρα προσπαθούσε να κλείσει την αντιδικία που τον οδήγησε εκτός αμερικανικού μπάσκετ. Όταν τον περασμένο Δεκέμβριο έφτασε σε συμβιβασμό (δεν δικαιώθηκε όσο πολλοί πιστεύουν, απλώς έφτασε σε συμφωνία με την Adidas σύμφωνα τουλάχιστον με το ρεπορτάζ του ESPN) και έκλεισε τη δικαστική του διαμάχη στις ΗΠΑ, στις οποίες είχε ταξιδέψει με άδεια από τον Παναθηναϊκό, τότε ήμουν πλέον σίγουρος ότι είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την επιστροφή του στο NCAA.
Πάντα στα δικά μου μάτια, το κεφάλαιο Παναθηναϊκός είχε ολοκληρωθεί στην καρδιά και το μυαλό του Πιτίνο εδώ και αρκετές εβδομάδες. Το είπε μετά από την εντός έδρας συντριβή απο την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, την πιο βαριά ήττα των πράσινων στην ιστορία τους στη EuroLeague, ότι φέτος δεν ήταν χαρούμενος . Μιλούσε μόνο για τα μειονεκτήματα και τις αδυναμίες του ρόστερ, έφυγε μετά από το ελληνικό All-Star Game αφήνοντας τους παίκτες του να προπονούνται πρωί-βράδυ, γενικώς τα vibes που εξέπεμπε έδιναν την εντύπωση ενός ραγισμένου γυαλιού. Η διακοπή των αγωνιστικών υποχρεώσεων έμοιαζε με τη ευκαιρία που περίμενε, ήταν ο πρώτος που αποχώρησε από την Ελλάδα και μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έκανε όσα είχε στο μυαλό του. Υπεγραψε το νέο του συμβόλαιο και έγινε ο επόμενος προπονητής του Αϊόνα, ενός μικρού πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης που δεν έχει πετύχει κάτι ιδιαίτερο στην ιστορία του.
Ο Πιτίνο τελείωσε για τον Παναθηναϊκό, μια για παντα. Στην Ελλάδα τα έζησε όλα και τα έζησε στον υπερθετικό βαθμό, θα αφιερώσει πολλά κεφάλαια στη διπλή θητεία του στους πράσινους στο επόμενο βιβλίο του και αν επιστρέψει κάποια στιγμή στο μέλλον στην Ελλάδα, θα επιστρέψει για τουρισμό με τη σύζυγο και την οικογένειά του. Με την ανακοίνωσή τους οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού τον ευχαρίστησαν, τα λόγια τους καλλώπισαν την άβολη κατάσταση που έζησαν τις τελευταίες μέρες και... η ζωή συνεχίζεται.
ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
Και τώρα, τι; Ναι, ζούμε σε μια περίεργη εποχή και ουδείς γνωρίζει τι θα μας φέρει όχι η επόμενη σεζόν, καλά-καλά ούτε η επόμενη μέρα ή η επόμενη εβδομάδα. Κάποια στιγμή, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, θα επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα και τότε οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού θα πρέπει να αποφασίσουν πως θα προχωρήσουν προς τα εμπρός. Θεωρώ απίθανο να δούμε αγώνες έως το τέλος της περιόδου στην Α1 και τη EuroLeague, οπότε το πλάνο για τη σεζόν 2020/21 θα αρχίσει να εκπονείται νωρίς-νωρίς.
Αυτό που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός, είναι όραμα και πλάνο διετίας, τριετίας, πενταετίας, ένα μακροπρόθεσμο πλάνο δηλαδή και όχι ένα νέο μιας χρήσης χτίσιμο. Η πρώτη ύλη (Καλάθης, Παπαπέτρου, Μήτογλου, Παπαγιάννης) υπάρχει και ο επόμενος προπονητής, είτε είναι ο Βόβορας, είτε είναι ο Ομπράντοβιτς, είτε είναι ο Γιασικεβίτσιους, είτε είναι ο Τρινκέρι, είτε οποιοσδήποτε άλλος θα πρέπει να υποστηριχθεί πραγματικά, να μπει μια ασπίδα γύρω του και να παρει εκείνος τις αποφάσεις για τις οποίες άλλωστε θα κριθεί. Αυτός θα πρέπει να επιλέξει παίκτες, αυτός θα πρέπει να δουλέψει σε ένα περιβάλλον με ασφάλεια, αυτός θα πρέπει να εμπνέυσει χωρίς να χρειάζονται φωνές από έξω προς τα μέσα, χωρίς να υπάρχει γκρίνια για ένα κακό αποτέλεσμα, χωρίς την πίεση για την άμεση νίκη. Η λέξη "πλάνο" είναι η λέξη-κλειδί γι' αυτόν τον Παναθηναϊκό και η "υπομονή", η "υποστήριξη", η "ψυχραιμία" τα... tags που πρέπει να μπουν δίπλα της.
Θεωρώ πως το κεφάλαιο Ομπράντοβιτς έχει κλείσει για τη Φενέρμπαχτσε και το καλοκαίρι ο Σέρβος θα αποχωρήσει απο την Τουρκία, όχι όμως για τον Παναθηναϊκό. Δεν θα έδινα πιθανότητες ούτε στο σενάριο να συνεργαστούν οι πράσινοι με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους που, επιμένω, περιμένει τη Μπαρτσελόνα. Νέο "πείραμα" με Αμερικανό μάλλον μοιάζει πολύ μακρινό, οι πράσινοι ίσως αναζητήσουν κάτι "φρέσκο", ίσως καταλήξουν σε κάποια έκπληξη με προπονητή που απεχει τα τελευταία χρόνια από τη EuroLeague.
Δεν είμαι πάντως σίγουρος ότι η πόρτα έκλεισε με την αποχώρηση του Πιτίνο και προφανώς δεν αναφέρομαι σε ξένους αθλητές που είναι αναλώσιμοι. Οι επόμενοι μήνες δεν θα είναι "ήσυχοι" στον Παναθηναϊκό, που πρέπει να δείξει ότι έμαθε από τα λάθη του παρελθόντος για να γυρίσει εκεί που ανήκει. Στην ελίτ της Ευρώπης. Με παίκτες μίας χρήσης, με προπονητές μίας χρήσης, με ομάδες μίας χρήσης, ουδείς επιβιώνει στο σύγχρονο μπασκετ και αυτό το δείχνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η ιστορία.