Ολλανδία, όπως λέμε Άρσεναλ

Δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους απλουστεύσεις και γενικεύσεις. Αλλά η Ολλανδία κάνει τα πάντα για να παίζει μπάλα, να δημιουργεί ευκαιρίες, να χαζεύει άμυνες και να φεύγει από τα μεγάλα τουρνουά με σκυμμένο το κεφάλι. Αν είχε και έναν ζοχαδιασμένο Arsene Wenger στον πάγκο δεν θα είχα πια καμία αμφιβολία.

Δεν χρειαζόταν να χάσει 1-0 από την Δανία για να επιβεβαιώσω το επιχείρημα αυτό. Το ίδιο θα ίσχυε και αν είχε κερδίσει με 2-0 ή 3-0 όπως πίστευαν οι περισσότεροι ότι θα συμβεί. Γιατί ναι, η Εθνική Ολλανδίας είναι πάντα από εκείνα τα καλοκαιρινά ραντεβού που δεν θες να χάνεις.

Από την Εθνική του Van Basten το 1988 που σήκωσε το τρόπαιο μέσα στη Γερμανία, αν και είχε χάσει το πρώτο παιχνίδι των Ομίλων από την Σοβιετική Ένωση, στην Εθνική του Dennis Bergkamp και του Koeman λίγο αργότερα, σε εκείνη του Kluivert, του Overmars και των αδερφών De Boer, μέχρι εκείνη των Davids, Seedorf και Van Nistelrooy, οι Oranje είναι μια ομάδα που προσέφερε πάντα θέαμα.

Ωραία κυκλοφορία στο κέντρο, πολύ δυνατά και γρήγορα άκρα που έφεραν το 4-3-3 σε επίπεδο Εθνικής πολλά χρόνια νωρίτερα, επιθετικοί με φαντασία και κάτι ξυλοκόποι στο αμυντικό δίδυμο και τα χαφ που επέτρεπαν στα μπακ να ανεβαίνουν κατά βούληση. Ένα υπέροχο ποδόσφαιρο με δυο λόγια. Σαν της Άρσεναλ.

Και ήταν πάντα λύτρωση, γιατρειά και βάλσαμο κάτι ομάδες σαν την Άρσεναλ και την (πολύ αγαπητή μου, να το πω αυτό) Ολλανδία. Απολάμβανες ποδόσφαιρο μακριά από την Ιταλική σκοπιμότητα και την Αγγλική κακοποίηση του ποδοσφαίρου. Το ποδόσφαιρο για το ποδόσφαιρο για να παραφράσω το «η τέχνη για την τέχνη». Κάτι τέτοιες ομάδες έδιναν το κάτι παραπάνω. Αυτό το ζάλισμα του αντιπάλου, οι γρήγορες πάσες τριγύρω από ένα κλασικό δεκάρι, οι κάθετες μπαλιές στην πλάτη της άμυνας. Ναι, το ποδόσφαιρο που «ολοκλήρωσε» η Μπαρτσελόνα.

Αλλά η Μπαρτσελόνα έπαιρνε και τις κούπες διάολε..

Η Ολλανδία, όπως και η Άρσεναλ, φτάνουν κοντά στην πηγή αλλά (ακολουθεί κλισέ) δεν πίνουν νερό. Το 1988 η Ολλανδία κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Έκτοτε έχει παίξει ενδεχομένως την καλύτερη μπάλα στην Ευρώπη αλλά κούπα δεν έχει ξαναδεί. Η Άρσεναλ μετά από δύο Premier League (το 2002 και το 2004) έχτισε μια υπέροχη ομάδα που ξέφευγε από τα στενά όρια του σκληρού, πειθαρχημένου αγγλικού ποδοσφαίρου. Χρησιμοποιώντας νεαρούς ταλαντούχους παίκτες, ο Arsene Wenger δημιούργησε έναν κορμό που σήκωνε τον κόσμο όρθιο σε standing ovation ουκ ολίγες φορές στο Highbury και αργότερα το Emirates. Η τελευταία κούπα όμως που σήκωσε έκτοτε ήταν ένα FA CUP το 2005. Κι ας έπαιζε εκπληκτικά.

Οι δύο ομάδες όμως έχουν να επιδείξουν και από έναν σημαντικό τελικό τα τελευταία χρόνια. Η Άρσεναλ τον τελικό του Champions League το 2006 και η Ολλανδία τον τελικό του Μουντιάλ το 2010. Κοινός παρανομαστής; Το ποδόσφαιρο σκοπιμότητας, μακριά από πολύ μεγάλα σκορ, με άμυνες που πάλευαν για το 0 πίσω και είχαν το βλέμμα στο στόχο.

Η Άρσεναλ έκανε το μαγικό σερί του να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα επί 10 σερί παιχνίδια Champions League. Μέχρι και τον τελικό με την Μπαρτσελόνα όταν με 10 παίκτες στο χορτάρι έμεινε ζωντανή μέχρι το γκολ του Eto’o στο 78ο λεπτό του παιχνιδιού.

Η άμυνα και η προσήλωση στον στόχο την έφερε ως εκεί.

Η Ολλανδία τo 2010 έπαιξε για να πάρει το Μουντιάλ. Με επαγγελματικές νίκες στους Ομίλους (2-0 τη Δανία, 1-0 την Ιαπωνία, 2-1 το Καμερούν) πριν περάσει δύσκολα με 2-1 τη Βραζιλία και με 3-2 την Ουρουγουάη.

Η άμυνα και η προσήλωση στον στόχο την έφερε ως εκεί.

Αυτές οι πορείες αποδεικνύουν ότι ομάδες σαν την Ολλανδία, όταν έχουν έναν προπονητή ο οποίος καταφέρνει να συγκρατήσει το ταλέντο, τον αυθορμητισμό και την έπαρση της κάθε βεντέτας που έχει στην ενδεκάδα του και κάνει τους παίκτες του να μείνουν προσηλωμένοι στον στόχο, μπορούν να φτάσουν ψηλά. Έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τον απώτερο σκοπό, μπορεί να έρθουν και τα 3-0. Αλλά δεν είναι απαραίτητα.

Γιατί μαζί με τα 3-0 και τον εξευτελισμό των αντιπάλων στον οποίο αρέσκονται και οι δύο, έρχονται και εκείνες οι πικρές ήττες με 1-0, σαν την ήττα από τη Δανία. Σε κάτι βραδιές που λες ότι η μπάλα δεν τους κάνει το χατίρι. Βραδιές που στριφογυρνάνε την μπάλα έξω από την περιοχή και νιώθεις ότι ακόμα κι αν τους άφηνες εκεί ως το ξημέρωμα, γκολ δεν θα έβαζαν.

Σε κάτι τέτοιες βραδιές πρέπει να έχεις το μυαλό σου στην άμυνα, τον Όμιλο, τη βαθμολογία και το τρόπαιο. Για να μην μείνεις στην ιστορία ως άλλος ένας loser που ταλαιπωρούσε άμυνες.

Σαν την Ολλανδία.

Α ναι.

Σαν την Άρσεναλ.