Ακούει κανείς;

Όσα χρόνια παίζει μπάλα κάποιος στην Ελλάδα, από τη Σούπερ Λίγκα μέχρι και το τοπικό είναι πολύ πιθανό να βρεθεί απέναντι στην “οργή” του κόσμου. Βάζουμε εισαγωγικά γιατί, στην ουσία, η οργή που προέρχεται από ένα παιχνίδι και φτάνει στο να απειλείς κάποιον με ξύλο είναι γελοιότητα. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα με τα οποία μπορεί κάποιος να οργιστεί πραγματικά πριν επιλέξει αυτό το εύκολη, ανούσια, αγελαία συμπεριφορά. Όπως του βγαίνει του καθενός όμως. Αλλά αν του...βγαίνει έτσι κάφρικα, έχουμε το δικαίωμα κι εμείς να πούμε δυό κουβέντες.

Εσχάτως κάποιοι παλαίμαχοι είναι πολύ άνετοι με το ξύλο. Ξεκίνησε ο Αποστολάκης με τον Βέμερ και τώρα ακολούθησε ο Καλιτζάκης. Θα έχει δίκιο, λένε, ο κόσμος να κυνηγήσει τους παίκτες του Παναθηναϊκού και να τους ρίξει μερικές ψιλές. Μάλιστα ο δεύτερος σε μια πιο...γιορτινή διάθεση το ευχήθηκε κιόλας: “Εύχομαι, αν τους βρουν, να τους πλακώσουν στο ξύλο”. Απλά ωραία και χριστουγεννιάτικα πράγματα από τον Νίντζα.

Το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια που έπαιξαν μπάλα, οι δυο τους, όπως και πολλοί άλλοι πέρασαν και εποχές που δεν τα πήγαν και τόσο καλά. Και ατομικά αλλά και οι ομάδες τις οποίες υπηρέτησαν. Είχαν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Το σίγουρο είναι ότι, τότε, υπήρχαν και κάποιοι κάφροι που θα ήθελαν να ρίξουν και σε αυτούς καμιά σφαλιάρα. Να πηδήξουν μάντρες και να τους πουν δύο λόγια. Ο Αποστολάκης πρέπει να το είχε βιώσει πιο έντονα το φαινόμενο και όσο δοκίμασε ως προπονητής στον Παναθηναϊκό. Υποθέτουμε πως σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου ο Αποστολάκης ή ο Καλιτζάκης ήταν πιθανά θύματα της οπαδικής καφρίλας, οι ίδιοι θα το έβλεπαν λίγο διαφορετικά το πράγμα. Τότε μάλλον θα είχαν αρκετές δικαιολογίες. Τώρα όμως, επειδή οι ίδιοι το λένε, πρέπει οι παίκτες να φάνε τις ψιλές τους για να πάρουν το μάθημά τους.

Ο λαϊκισμός είναι εύκολη υπόθεση. Λες αυτό που θέλει να ακούσει ο κόσμος, το φωνάζεις και λίγο παραπάνω και γίνεσαι αρεστός. Ειδικά στην εποχή μας που είναι όλων τα νεύρα τσατάλια το έδαφος είναι ακόμα πιο πρόσφορο. Λες τη μπούρδα σου, ανεβάζεις και τα νούμερα της εκπομπής που βγαίνεις και μετά σε χτυπάει και ο κόσμος στην πλάτη και αποθεώνεσαι. “Πες τα ρε Γιάνναρε με τα λαμόγια που ήρθαν να κολλήσουν ένσημα” και άλλα τέτοια γραφικά.

Βέβαια ούτε ο Αποστολάκης, ούτε ο Καλιτζάκης είναι τόσο μάγκες να αρχίσουν να μοιράζουν ξύλο και σε διοικήσεις. Έτσι δεν είναι; Προσέξτε (γιατί η βλακεία είναι απύθμενη το διευκρινίζουμε). Δεν λέμε ότι πρέπει να φάει ξύλο κάποιος. Γι αυτό το παιχνιδάκι που λέγεται ποδόσφαιρο; Πλάκα κάνουμε; Γιατί όμως οι υπέροχοι παλαίμαχοι αφού πιστεύουν ότι με το ξύλο λύνονται τα προβλήματα, δεν λύνουν (δημόσια) και το διοικητικό πρόβλημα; Γιατί πολύ απλά σε αυτή την περίπτωση δεν είναι ο στόχος ένας ανοχύρωτος (κυρίως) ξένος παίκτης. Γιατί στην περίπτωση του προέδρου ή μεγαλομετόχου θα αναλάβει ένας δικηγόρος και θα σου πάρει και το σώβρακο για την προτροπή.

Οι παίκτες του Παναθηναϊκού μπορεί να έχουν χίλιες ευθύνες για την εικόνα της ομάδας. Τις οποίες μοιράζονται με αρκετούς άλλους όμως. Είναι παράλληλα και ο εύκολος στόχος. Ξερά και χλωρά μαζί. Ο εκνευρισμός τους παίρνει όλους παραμάζωμα. Αυτό είναι το εύκολο λοιπόν. Με αρκετούς από αυτούς όμως θα κληθεί να δουλέψει ο Ουζουνίδης για να βγάλει άκρη σε αυτό το μπάχαλο. Ίσως κάποιοι από αυτούς κάποια στιγμή αποθεωθούν κιόλας. Και τότε θα βγει ο Καλιτζάκης και θα πει: “Είδες φίλε; Όλοι θέλουν τη φοβέρα για να στρώσουν”. Θα νιώθει και δικαιωμένος. Λογική της φουστανέλας και της φούντας. Το ότι αρέσει σε πολλούς (αυτή η λογική) δεν λέει απολύτως τίποτα. Τα χάλια της “πλειοψηφίας” τα έχουμε δει σε αυτή τη χώρα, πολλά χρόνια τώρα.

Πέρα από το γραφικό της υπόθεσης όμως υπάρχει και το ουσιαστικό. Οποιαδήποτε απειλή κατά τη σωματικής ακεραιότητας κάποιου ή η προτροπή σε βία έχει και άλλες παραμέτρους. Κάνουμε λάθος; Επειδή αυτές οι δηλώσεις έπαιξαν πολύ, υπάρχει περίπτωση να επιληφθεί κάποιος; Η ΠΑΕ Παναθηναϊκός έχει λόγο σε αυτό για να προστατεύσει τους εργαζόμενους της; Ο (υπέροχος) ΠΣΑΠ του οποίου έχουν διατελέσει μέλη οι οξύθυμοι παλαίμαχοι υπάρχει;

Συγγνώμη αν ρωτάμε πολλά. Είπαμε. Η καφρίλα βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις μέρες μας και πολλοί χειροκροτούν τέτοιες μπούρδες. Επίσης αυτό το σκηνικό συμφέρει πολλούς για να κρύβονται, πίσω από τους παίκτες, σε σχέση με τις δικές τους ευθύνες. Αλλά όχι, εμάς δεν μας αρέσει καθόλου. Στην τελική και η γραφικότητα έχει ένα όριο. Αυτό που πέρασαν οι δύο παλαίμαχοι.