Είναι θέμα να πεις σε κάποιον τι θα του αρέσει. Άλλοι αυτομαστιγώνονται ή έχουν διάφορες περίεργες συνήθειες. Ορισμένοι γουστάρουν με τρέλα τα μνημόνια. Μη σας πω ότι υπάρχει και κόσμος που αγαπάει πραγματικά για τα κουκιά.

Ποιος είμαι εγώ να πω αν θα αρέσει στον άλλον ο αγώνας του «μισό-μηδέν». Κάποιο βίτσιο θα έχω και εγώ, οπότε πρέπει να σεβαστώ και αυτό του άλλου. Αλλά ρε φίλε πρέπει λίγο να σέβεσαι και εσύ το δικό μου έτσι; Για να συνυπάρχουμε.

Πρέπει να καταλάβετε ότι είναι δυσάρεστο να νιώθεις ανώμαλος επειδή θέλεις να δεις λίγη μπαλίτσα της προκοπής. Να αισθάνεσαι ότι, έτσι και σου ξεφύγει καμιά κακή κουβέντα για τους…μετρ της τακτικής και της «επαγγελματικής νίκης» θα πέσουν επάνω σου οι ταλιμπάν ορισμένων προπονητών ζωσμένοι με εκρηκτικά επιχειρήματα για να σε κατατροπώσουν.

Θα συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα. Οι ομάδες πρέπει να κερδίζουν. Να παίρνουν νίκες, βαθμούς, προκρίσεις, τρόπαια. Γι’ αυτό φτιάχτηκαν κατά βάση. Η ιστορία κατέγραψε και ομάδες που έπαιζαν καλή μπάλα αλλά δεν πήραν τίποτα. Είναι όμως ελάχιστες και με κάποιον τρόπο είχαν αδικηθεί, οπότε και έγιναν θέμα. Κατά τα άλλα πάντα η ιστορία γράφεται για (και από) τους νικητές. Αυτό όμως αφορά τους παίκτες, τον προπονητή και τους οπαδούς μιας ομάδας. Όλοι οι υπόλοιποι, επιτρέψτε μου, έχουν το δικαίωμα μέχρι και να ξερνάνε με αυτό που οι άλλοι πανηγυρίζουν, αν είναι απωθητικό ως θέαμα.

Παράδειγμα; Συνδυασμός υπέροχος για ποδοσφαιρόφιλους. Βράδυ Σαββάτου, καλοκαίρι και Κροατία – Πορτογαλία. Πείτε μου ρε άνθρωποι… Πόσες υποσχέσεις άφηνε αυτό το ζευγάρι για να δούμε δύο πράγματα της προκοπής; Όχι τρελό θέαμα! Έχουμε συμβιβαστεί με αυτό. Είναι και ματς νοκ άουτ οπότε θα πήγαιναν στα σίγουρα και οι δύο. Αλλά προσπάθεια, κάποιες εμπνεύσεις, την προσωπικότητα μεγάλων παικτών έστω σε ατομικές προσπάθειες και επιθυμία ρε! Πάθος! Τελικά είδαμε ένα χάλι και μισό. Ένα από τα χειρότερα ματς σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης. Δύο προσπάθειες στην εστία σε 120 λεπτά και παίκτες-προσωπικότητες ευνουχισμένοι και άφαντοι.

Δεν τρέχει και τίποτα. Κάναμε τον χαβαλέ μας στο twitter, πίτσα φάγαμε ούτως ή άλλως και…πάμε για άλλα. Αλλά ρε αδερφέ μη μας διαολίζετε κιόλας. Δηλαδή νισάφι πλέον με τους όρκους πίστης στον Σάντος ή σε πρακτικές που πρέπει ντε και καλά να μας αρέσουν. Άντε να παίζει η Ελλάδα να πούμε ότι έχουμε ένα λόγο να το καταπιούμε το χάλι. Όχι τίποτα άλλο μη μας τη στήσουν τίποτα εθνοταλιμπάν να μας πλακώσουν κιόλας.

«Τελικά το άξιζε η Πορτογαλία», «Αποζημιώθηκα με τα τελευταία 5 λεπτά της παράτασης», «Αυτόν τον προπονητή είχαμε και τον χάσαμε», «Έτσι πρέπει να λειτουργούν πραγματικά οι προπονητές στην εθνική». Έχουν ειπωθεί και γραφτεί κι άλλα, δεν τα καταγράφω όλα γιατί είναι άσχημο πράγμα να σου ανεβαίνει η πίεση ειδικά το καλοκαίρι.

Ρε 'σεις πραγματικά δηλαδή. Παραισθήσεις έχετε; Η απορία μου είναι μεγάλη. Έχουμε δει και ματς του 0-0 που ήταν πραγματικά ματσάρες. Που μπορεί να μην είχαν θέαμα (αν και έχουμε και αγώνες χωρίς γκολ αλλά με σούπερ μπάλα) αλλά είχαν μάχη μέχρι τέλους. Μας έδωσαν ένταση. Τη χαρά του παιχνιδιού ρε σεις! Γιατί ξεκινήσαμε να βλέπουμε μπάλα τελικά; Για κάτι άλλο;

Και προσέξτε κάτι. Το ποδόσφαιρο έχει κρατήσει για πάρτη του τον όρο «μπάλα» ενώ και άλλα αθλήματα παίζονται με αυτή. Έχει κατακτήσει και το δικαίωμα να κάθεσαι να βλέπεις μέχρι τέλους έναν τέτοιο ματς σούπα ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα δεις κάτι. Θα το έκανες αυτό σε ταινία; Θα άλλαζες κανάλι και χαιρετίσματα. Η πλειοψηφία του κόσμου όμως ήταν καρφωμένη σε αυτό το χάλι μέχρι τέλους έστω και σιχτιρίζοντας, μπας και γίνει κάτι.

Μαγκιά του ποδοσφαίρου όλα αυτά. Γι αυτό πουλάει τόσο πολύ. Αλλά σταματήστε να μιλάτε για «επαγγελματικές νίκες» ρε άμπαλοι. Δηλαδή τις εποχές που οι ομάδες κέρδιζαν κύπελλα παίζοντας και μπάλα τι ήταν. Ερασιτέχνες; Και ήρθαν τώρα οι σούπερ επαγγελματίες να μας δώσουν το φως το αληθινό να ξεστραβωθούμε;

Για να τελειώνουμε. Ο κάθε προπονητής κάνει τη δουλειά του για να φτάσει εκεί που θέλει. Κρίνεται και για το αποτέλεσμα αλλά και για το θέαμα. Επειδή έτσι γουστάρουμε ρε αδερφέ εμείς που βλέπουμε. Πελάτες δεν είμαστε; Δεν θα νιώσουμε άσχημα αν π.χ, ο Σάντος σηκώσει τον Euro. Το αντίθετο! Ο άνθρωπος είναι μεγάλη προσωπικότητα και δεν έχει κλέψει τίποτα. Ότι έχει κερδίσει το άξιζε. Αλλά αν τον σέβεσαι πραγματικά μην τον λιβανίζεις. Σε αυτό το επίπεδο, όποιος είναι μέσα στο γήπεδο με οποιονδήποτε ρόλο κρίνεται κάθε μέρα. Και στην τελική το Σάββατο είχε στα χέρια του ένα εξαιρετικό ρόστερ και απέναντι του έναν άγραφο προπονητή που έφτασε στο τσακ να τον στείλει σπίτι του. Μη μας πρήζετε πάντα και μόνο με το αποτέλεσμα τελικά!