Αν δεν ήταν η Μπάγερν
Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης απορεί με την «ικανοποίηση» από την άχρωμη, άοσμη εμφάνιση, κόντρα στην Μπάγερν, του Ολυμπιακού που, μετά από τέσσερα επίσημα ματς, δεν ξέρουμε τι ομάδα είναι.
Όταν κάθεσαι να γράψεις δυό πράγματα για έναν αγώνα που είδες, γράφεις γι’ αυτό το παιχνίδι. Όχι για ένα άλλο που μπορεί να παίξει η ίδια ομάδα μετά από ένα ή δύο μήνες. Αν μπορούσαμε να διαβάσουμε τόσο καλά και με τόσο μεγάλο βαθμό σιγουριάς τα παιχνίδια του μέλλοντος θα βγάζαμε χρήματα από αλλού.
Οφείλεις βέβαια διαβάζοντας το υλικό και την τακτική μια ομάδας να βγάλεις ένα πρώτο συμπέρασμα και για το που θα πάει μεσοπρόθεσμα. Θα τσουλήσει το πράγμα ή δείχνει να πηγαίνει στα βράχια; Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, μετά τον αγώνα με τη Μπάγερν, αυτό το συμπέρασμα, η «αίσθηση» για το μέλλον αυτής της ομάδας, είναι μια δύσκολη υπόθεση.
Να ανακεφαλαιώσουμε παίρνοντας σαν βάση κουβέντας την άποψη της πλειοψηφίας που ήταν περίπου «Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα». Δηλαδή… με την Μπάγερν παίζαμε, δεν το είχαμε στα σημειωμένα για νίκη παιχνίδια και –συν τοις άλλοις- έβαλαν οι Γερμανοί και ένα τυχερό γκολ, οπότε από εκεί και πέρα αντίο ζωή. Συγγνώμη αλλά όλα αυτά μαζί δεν γίνονται. Εξηγώ…
Όντως έβαλαν ένα τυχερό γκολ με τον Μίλερ (όχι βέβαια ότι δεν είναι από αυτά που δεν μπαίνουν αλλά πάμε παρακάτω) αλλά αν έχεις φτάσει να βγάλεις το συμπέρασμα ότι έχασες από τη Μπάγερν από μια τυχαία φάση που της βγήκε, τότε προφανώς δεν έπαιζες με μια κανονική Μπάγερν, οπότε όφειλες να διεκδικήσεις κάτι περισσότερο από τον αγώνα. Αν, δηλαδή, το παιχνίδι ήταν χαμένο πριν βγεις στο γήπεδο επειδή σε αυτό θα έμπαινε και η Μπάγερν, θα έπρεπε αυτή τη «βεβαιότητα» να τη δικαιολογήσει και η παρουσία των Βαυαρών μέσα σε αυτό. Η αλήθεια είναι ότι δεν έδειξαν διάθεση να σε ισοπεδώσουν. Σε μια έδρα που την πίστευαν ζόρικη και εχθρική και έχοντας σημαντικές απουσίες οι Γερμανοί ήθελαν να ξεκινήσουν με το τρίποντο το φετινό τους Τσαμπιονς Λιγκ χωρίς πολλά, πολλά. Δεν πιέστηκαν, δεν αγχώθηκαν από τον Ολυμπιακό και ήταν σαφές και σε αυτούς ότι απλά κάποια στιγμή θα καθάριζαν το ματς. Αν τους έβγαινε το παιχνίδι για να βάλουν και πέντε-έξη γκολ δεν θα έλεγαν όχι. Κάπως έτσι λειτουργεί η Μπάγερν. Είναι άλλωστε η ομάδα που μαζί με την Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ μπορούν να σε τρομοκρατήσουν σε μια βραδιά που τους πάνε όλα όπως θέλουν. Τέτοιες βραδιές μπορεί να ζήσει κάποιος απέναντί τους κατά τον Νοέμβριο όταν είναι τόσο μονταρισμένοι ώστε όλα αυτά να τους βγαίνουν πολύ πιο «φυσιολογικά» και αυτόματα.
Το ερώτημα λοιπόν είναι τι θα συμβεί στο Μόναχο, αν ο «ικανοποιημένος» Ολυμπιακός έφαγε τρία γκολ «σβηστά» στο Φάληρο από την «υπηρεσιακή» (όσον αφορά την προσέγγιση του παιχνιδιού) Μπάγερν που απλά ανέβαζε στροφές κατά διαστήματα για να είναι συνεχής η επιβολή της κυριαρχίας της; Αλλά ας είμαστε ανακόλουθοι. Το παιχνίδι που θα γίνει τότε θα το δούμε όταν έρθει η ώρα του. Απλά δεν κάθεται καλά η «ικανοποίηση» στο όλο σκηνικό.
Ας σκεφτούμε ποια θα ήταν η εικόνα και οι κρίσεις μετά τον αγώνα αν σε αυτό το πρώτο παιχνίδι δεν ήταν αντίπαλος η Μπάγερν. Επιτρέψτε μου να αμφιβάλω αν, όχι με την Αρσεναλ αλλά και με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ, το βράδυ της Τετάρτης, ο Ολυμπιακός θα ήταν πολύ καλύτερος. Μπορεί αυτό να φαντάζει υπερβολή αλλά επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι δεν ξέρουμε ποιος είναι ο Ολυμπιακός. Είναι μια ομάδα που προφανώς δεν θα ξαναπαίξει με τον Σαλίνο σε αυτό το ρόλο έκτακτης ανάγκης. Όμως στις 17 Σεπτεμβρίου και μετά από τέσσερα επίσημα παιχνίδια δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο Ολυμπιακός του Σίλβα γιατί δεν ξέρουμε, ποιος είναι ο Ερνάνι και ο Σεμπά, τώρα μαθαίνουμε ποιος είναι ο Ιντέγιε, παίρνουμε μυρωδιά Καμπιάσο και Ντα Κόστα με τα ερυθρόλευκα, βλέπουμε να παίρνουν χρόνο (ή και φανέλα στο…σπίτι τους) παίκτες που είχαν πωλητήριο και αλλάζουμε άρδην άποψη για τον Πάρντο. Με βάση αυτά η αλήθεια είναι ότι αξίζει ένα μπράβο στον Πορτογάλο που κατάφερε να μοντάρει κάτι σχετικά φυσιολογικό για αυτό το χρονικό σημείο και με παίκτες που δεν είχε στην προετοιμασία.
Αυτό όμως απέχει πολύ από το να νιώθεις ικανοποίηση μετά από έναν αγώνα που ήσουν άχρωμος άοσμος και σε μια από τις πιο καυτές έδρες της Ευρώπης η εξέδρα βουβάθηκε από πολύ νωρίς γιατί η ομάδα σου δεν είχε να της δώσει κάτι. Από την άλλη βέβαια δεν μπορείς να πεις σε κανέναν πως θα νιώσει. Σε τελική ανάλυση η σεζόν του Ολυμπιακού και πάλι θα κριθεί εντός των συνόρων ακόμα και αν πετύχει κάτι καλό στην Ευρώπη, όσο ζόρικα και αν έχει κάνει τα πράγματα ο άσος της Ντιναμό. Το γεμάτο ρόστερ όμως και η ελπίδα ότι τελικά η ομάδα θα ρολάρει δεν λένε και πολλά αν σκεφτεί κάποιος ότι πέρυσι όλοι λέγαμε πως δεν μπορεί να σέρνεται για πάντα ο Ολυμπιακός μέχρι που, τελικά, πλήρωσε το μάρμαρο ο Μίτσελ γιατί ακριβώς αυτό έγινε. Έπαιζε όλο και πιο άσχημα.
Αυτή τη φορά οι λύσεις μοιάζουν περισσότερες και οι πρωταγωνιστές (αρχής γενομένης από τον εξαιρετικό Καμπιάσο που έδειξε την αξία ακόμα περισσότερο όταν…βγήκε από το γήπεδο) πιο πολλά υποσχόμενοι. Όμως για να τελειώνουμε όπως αρχίσαμε μιλάμε για το τι είδαμε το βράδυ της Τετάρτης. Και με βάση αυτή την «ικανοποίηση» αν το ματς τελείωνε στο 0-1 μπορεί να είχαμε και πανηγύρια στο τέλος από ορισμένους. Συγχωρέστε με αλλά αυτό δεν το δικαιολογούν ούτε η εικόνα του Ολυμπιακού στην αναμέτρηση, ούτε οι ευρωπαϊκές του πρεμιέρες στο Καραϊσκάκης.
