Αυτοί οι ρουφιάνοι οι ελοχίμ

Περνάμε όμορφα εδώ στην Ελλάδα. Είναι αυτό που έχουν όσοι βρίσκονται στην κοσμάρα τους. Όχι απλά στον κόσμο τους. Στην “κοσμάρα” τους. Υπερθετικός βαθμός που κουμπώνει 100% στην Ελλαδάρα μας. Δεν έχει σημασία που γύρω μας κόσμος, αυτοκτονεί, πεινάει, έχει ψυχολογικά προβλήματα. Ακόμα και πολλοί από αυτούς που βιώνουν όλα αυτά ήταν στην κοσμάρα τους μέχρι να τους ακουμπήσει το κακό και πιθανότατα θα είναι στην ίδια φάση (αφασίας) αν το ξεπεράσουν (με την ευχή μας). Το παραδεχόμαστε ή όχι αυτή είναι μια πραγματικότητα.

Πέθανε ένας άνθρωπος επειδή δύο, τρία... δέκα ρεμάλια τον δολοφόνησαν με κλωτσιές στο κεφάλι σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Είναι μια θλιβερή στιγμή. Τέλος! Δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω από αυτό, όσον αφορά το συναίσθημα. Υπάρχουν σκέψεις και οργή για όλα αυτά που δεν έχουν γίνει. Και έχω καταλήξει (μόνο την άποψή μου λέω όπως ο καθένας) ότι δεν θα γίνουν. Γιατί η βία στα γήπεδα δεν αντιμετωπίζεται πλέον μέσα στα γήπεδα. Θα πούμε τα ίδια που έχουν γραφτεί εκατό φορές. Όχι; Όσες φορές τα γράψαμε άλλες τόσες μας έγραψαν. Είναι σαφές πλέον ότι στη φωλιά του φιδιού είτε κωλώνουν να μπουν αυτοί που πρέπει να το πολεμήσουν, είτε νιώθουν πολύ φιλικά προς τα...φιδάκια που εκκολάπτονται εκεί και έχουν συναισθηματικό πρόβλημα. Υπάρχει άλλη εξήγηση;

Δεν με ενοχλεί επίσης που με κάθε τέτοια ευκαιρία η εύκολη λύση είναι να τα χώσεις στους δημοσιογράφους. Πρώτον γιατί ο καθένας ξέρει και τι πιστεύει και τι προσπαθεί, άρα και αν είναι καλά με τον εαυτό του ή όχι. Δεύτερον γιατί... ναι, ειδικά τα τελευταία 15 χρόνια υπάρχουν και ΜΜΕ και δημοσιογράφοι (νυν και πρώην) που πουλάνε εκδούλευση με ακραίο οπαδιλίκι για να φαίνονται χρήσιμοι. Όχι μόνο για βγαίνει το μεροκάματο, αλλά και για να αισθάνονται “παράγοντες”. Είναι αυτοί που μπορούν να φτάσουν να καρφώσουν και τον συνάδελφο που δεν γουστάρουν. Θα τον “δώσουν” με κάποιο τρόπο στους κάφρους για να αναλάβουν τα περαιτέρω. Και μετά, κάποια στιγμή, θα το παίξουν και υπέρμαχοι της ελευθεροτυπίας και -μπορεί- “θύματα” οι ίδιοι άμα γυρίσει το χαρτί.

“Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι”... ΑΡΔ όπως γράφετε πολλοί στα σχόλια σας. Δεκτόν! Υπάρχουν και τέτοιοι. Όπως και στην δικιά σας τη δουλειά. Μπορεί κάποιοι να είστε και “αλήτες” και “ρουφιάνοι” οι ίδιοι. Δεν το πιστεύω αλλά δεν αποκλείεται. Από ανάγκη (το μεροκάματο να βγαίνει) ή ιδεολογία (στην Κατοχή π.χ δεν το έκαναν όλοι για το κέρδος. Μερικοί φτιαχνόντουσαν κιόλας). Έτσι είναι ο άνθρωπος και η κοινωνία ειδικά η δικιά μας. Ρουφιάνα! Ακόμα περισσότερο τώρα στην κρίση, όπου αντίθετα με την κοινή λογική αντί για την αλληλεγγύη λειτουργεί κυρίως το “ο θάνατός σου η ζωή μου”.

Αν κάτι ενοχλεί αγαπημένε μου συμπατριώτη δεν είναι που τα χώνεις στο σινάφι μου, εκεί ας ας υπερασπίσει ο καθένας τον εαυτό του με τις πράξεις του, αλλά ότι πάντα κάποιος άλλος σου φταίει. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, όχι μόνο όταν υπάρχει νεκρός μέσα ή έξω από τα γήπεδα, αλλά παντού. Από την κρίση, τα μνημόνια, τα ελλείμματα, την κίνηση, την φοροδιαφυγή, τα σκουπίδια, τα πάντα! Εκλέγεις τον κάθε παπάρα είτε για να τιμωρήσεις τον προηγούμενο παπάρα που εσύ εξέλεξες (μιλάμε πάντα για δημοκρατία έτσι; Για πλειοψηφία...), είτε για κανά ρουσφετάκι. Κάνεις τον κάθε ψωνισμένο δημοσιογράφο ρυθμιστή απειλώντας για χρόνια... “Εγώ θα φωνάξω τον Γαρυφαλλόπουλο, ή τον Μαντολάτο, ή τον Παπαρδέλα, με την κάμερα και θα δείτε εσείς” και αφού τον έχεις κάνει φίρμα μετά τον βρίζεις. Και αυτός τελικά γελάει με την πάρτη σου. Υποστηρίζεις την “προεδράρα” που αφήνει τους κάφρους να κάνουν παιχνίδι για να έχει τα στηρίγματα που θέλει, αλλά σε ενοχλεί μόνο όταν η “στραβή” γίνεται από την άλλη πλευρά. Άμα μαχαιρώσει ο δικός σου θα πεις ότι “τα ήθελε” ο άλλος!

Αλλά όχι ρε πατριωτάκι... Δεν φταις ποτέ εσύ. Δεν φταίμε εμείς! Οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι, οι νεφελίμ, οι ελοχίμ, τα ψεκαστικά, κάποιος άλλος τέλος πάντων.

Που κολλάνε αυτά με τα επεισόδια και τον άνθρωπο που έχασε τη ζωή του; Μωρέ παντού κολλάνε. Γιατί πέρα από ένα “δεκάρικο” των υπευθύνων και τη θλίψη στα social media (R.I.P το λέμε τώρα) όλα είναι συνήθεια. Όπως η βία (όχι η ακραία “βαριά” εγκληματικότητα) στην καθημερινή μας ζωή, που την βλέπουμε παντού γύρω μας. Οι παντός είδους “τσαμπουκάδες” και εκφοβισμοί που τελικά μπορεί να καταλήξουν όπως ο τσαμπουκάς στη Νέα Αλικαρνασσό. Είτε στο γήπεδο, είτε στον δρόμο. Γιατί μπορεί οι αρμόδιες αρχές να μην σκαμπάζουν πως να αντιμετωπίσουν τέτοια φαινόμενα, να μην θέλουν ή να μην μπορούν, αλλά ποτέ δεν μπήκε το ερώτημα... εμείς τι κάνουμε γι αυτό; Με την καθημερινή συμπεριφορά μας, με το παράδειγμα. Και, οκ, εμείς οι “ρουφιάνοι” είμαστε τελειωμένοι. Άντε λοιπόν να δούμε το παράδειγμα από την “υγιή” κοινωνία. Για να δούμε. Εδώ ή στην κοσμάρα μας για πάντα;

ΥΓ: Πάντως, αν και γιατροί δεν είμαστε, μια απάντηση από την διοίκηση του ΠΑ.Γ.Ν.Η θα την θέλαμε. Γιατί βιάστηκαν οι γιατροί στην ιατροδικαστική εξέταση στο Ηράκλειο, λίγες ώρες μετά το περιστατικό, να μιλήσουν για ρήξη εγκεφαλικού ανευρύσματος και για “μη ύπαρξη εμφανών σωματικών κακώσεων” και να εκτεθούν (μια ημέρα μετά) από την διάγνωση στο 401 που απέρριψε το ανεύρυσμα;

Αν μιλήσουμε για ανικανότητα δεν σώζεται η κατάσταση, αλλά μπορεί να υπάρχει και άλλη εκδοχή; Βλέπετε μπροστά στον πόνο για τον χαμό του Κωνσταντίνου Κατσούλη, αυτή το σκέλος της υπόθεσης πάει να περάσει στα μουλωχτά.