“Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού”. Από τότε που το είπε ο Οτο Φον Μπίσμαρκ, έχει μείνει -κυρίως- ως παραδοχή. Μπορεί να μην ισχύει, μπορεί να κάνει και πιο εύκολα τα πράγματα για τους πολιτικούς. Γιατί...άντε ψάξε βρες τι είναι εφικτό στους τομείς που ανακατεύονται οι πολιτικοί. Και ποιος (και πως) ορίζει το “εφικτό”; Μήπως τελικά εφικτό είναι απλά αυτό που θέλει κάποιος για να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του;

Πάνω που πλησιάζουμε σε κάτι που έχει παρουσιαστεί σαν “λύση” στην ΕΠΟ, τον ορισμό της “επιτροπής εξομάλυνσης”, έρχεται να μας χτυπήσει την πόρτα ακόμα μια είδηση. Αυτή όμως αφορά το πολιτικό μέλλον του υφυπουργού Αθλητισμού, Σταύρου Κοντονή. Το όνομα του, μαθαίνουμε, εμπλέκεται στο εσωκομματικό (εν όψει ανασχηματισμού) παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ για τη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης!

Δεν μου αρέσουν τα πολλά θαυμαστικά αλλά θα έβαζα καμιά δεκαριά σε αυτή την περίπτωση. Γίνεται κάποιος να διεκδικεί μια τέτοια θέση και μάλιστα με (όπως διαρρέεται από το περιβάλλον του, μάλλον) αξιώσεις, να το κάνει προβάλλοντας τις “επιτυχίες” του στο χώρο του ποδοσφαίρου; Την ώρα που υπάρχουν, σε αυτή τη ρημαγμένη χώρα, πολλά και πραγματικά σοβαρά προβλήματα; Όταν απαιτείται η παρουσία σε καίριες θέσεις ανθρώπων ικανών να δώσουν λύσεις, μπορεί αυτή να είναι μια πραγματικά σοβαρή επιλογή; Τελικά, μπορεί και να γίνεται!

Στην περίπτωση του κ. Κοντονή δεν μπαίνει θέμα εμπάθειας. Όχι από την πλευρά μας τουλάχιστον. Για να πούμε την αλήθεια, πάει καιρός που έχουμε να ασχοληθούμε μαζί του γιατί πολύ απλά ισχύει στο ακέραιο ότι έχουμε γράψει καιρό τώρα. Είναι τυπικό δείγμα πολιτικού που παίζει για τον εαυτό του και όχι για το αντικείμενό της δουλειάς του. Που το χρησιμοποιεί για την προσωπική του ανέλιξη στην κυβερνητική ιεραρχία και όχι για να δώσει πραγματικά λύσεις. Είναι άποψη διατυπωμένη πάνω από ένα εξάμηνο, από τον υπογράφοντα και απλά έρχεται αυτή η τελευταία είδηση για να την επιβεβαιώσει. Βέβαια για να τα λέμε όλα, μήπως όλοι οι πολιτικοί αυτό δεν κάνουν; Αυτό δεν επιδιώκουν;

Δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα να πάει παραπάνω ένα από τα πιο ικανά στελέχη μιας κυβέρνησης αν πραγματικά...ήταν ένα από τα πιο ικανά στελέχη της. Η ικανότητα βλέπετε δεν κρίνεται από την προσωπική επικοινωνιακή πολιτική, από την χρησιμοποίηση του θυμικού, το φλερτ με την κοινή γνώμη και το νομικίστικο...μπουρδούκλωμα δύσκολων υποθέσεων τις οποίες ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί να κατανοήσει. Κρίνεται μόνο από το αποτέλεσμα!

Στην περίπτωση λοιπόν του κυρίου Κοντονή, όσο και αν βάλει ένα στρατό άμεσων ή έμμεσων επικοινωνιολόγων (αν και οι δεύτεροι τώρα τελευταία έχουν μπερδευτεί -και αυτοί- τόσο που βγάζουν έναν εκνευρισμό για τον υφυπουργό) να μας πείσουν ότι έχει παράξει αποτέλεσμα που αξιολογείται ως “ουσιαστικό” δεν μπορεί να μας πείσει. Μπορεί στα υψηλά κλιμάκια της κυβέρνησης, ασχολούμενοι με τη διαπραγμάτευση για την επόμενη υπόθεση, τα προαπαιτούμενα και την ελάφρυνση του χρέους (άντε και τις τηλεοπτικές άδειες) να πείθονται από τις εγγυήσεις του ίδιου του κ. Κοντονή ότι κάνει κοσμογονικά πράγματα στο ποδόσφαιρο, αλλά αυτό χρησιμεύει μόνο για να ατάκες του Πρωθυπουργού στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και ανάλογα tweet του ίδιου για την παράγκα που...”πνέει τα λοίσθια από τον ανυποχώρητο αγώνα μας”. Είναι σαφές εδώ και καιρό ότι ο κ. Κοντονής έχει τη στήριξη του κ. Τσίπρα. Δεν είναι κρίμα λοιπόν να τον εκθέτει με “αγώνες” που δεν υπάρχουν; Τουλάχιστον όχι όσον αφορά την πραγματική αλλαγή στο ποδόσφαιρο.

Συμπληρώνοντας σχεδόν 2 χρόνια στη θέση του ο υφυπουργός Αθλητισμού, ετοιμάζεται να αποχωρήσει από την θέση του παρουσιάζοντας ως επιτυχία την “επιτροπή εξομάλυνσης” στην ΕΠΟ. Τίποτα άλλο δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά στο ποδόσφαιρο. Και εδώ ως σωστός (να λέμε την αλήθεια) πολιτικός ο κ. Κοντονής διέγνωσε τον κίνδυνο και φρόντισε να στηρίξει μια λύση που θα πέταγε τη μπάλα στην εξέδρα για όσο διάστημα χρειάζεται, αυτή η “μπάλα” να παραδοθεί στον διάδοχό του που θα πρέπει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι και η αντιπολίτευση να κέρδιζε στην ΕΠΟ ελάχιστα πράγματα θα άλλαζαν στην ουσία στο παρασκήνιο άρα και ο ίδιος θα έπρεπε να αντιμετωπίσει, αργά ή γρήγορα, τις ίδιες (ίσως και χειρότερες) καταστάσεις στήριξε τη μη διενέργεια των εκλογών. Ελπίζοντας βέβαια ότι στο μεταξύ θα καταφέρει να εξαργυρώσει την...”επιτυχία” του με μια καλύτερη θέση. Και η αντιπροεδρία να μην είναι, ένα καλύτερο και πιο “ήσυχο” υπουργείο θα ήταν ότι πρέπει για κάποιον που προβάλει τόσο το αγωνιστικό του προφίλ απέναντι στα μεγάλα συμφέροντα. Τα οποία βέβαια έχουν δεχθεί τόσα πλήγματα από τον κ. Κοντονή, που δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι, όπως θα έχετε διαπιστώσει.

Είναι απλά μια πορεία επιβίωσης για τον εκ Ζακύνθου πολιτικό. Άλλοι έχουν κάνει και χειρότερα, διαχρονικά. Σε τελική ανάλυση ο κ. Κοντονής δεν έχει κάνει (ακόμα) κάποια ζημιά. Έχει χειριστεί εξαιρετικά την τακτική του “δεν κάνω τίποτα ενώ φαίνεται ότι κάνω”. Και αυτό δεν αφορά μόνο το ποδόσφαιρο. Μπορεί ο ίδιος να “πουλάει” αυτό το χαρτί στην κοινή γνώμη (γνωρίζοντας πως οτιδήποτε αφορά “παράγκα”, διαιτησία, “εγκληματική οργάνωση” κλπ έχει απήχηση) και την ηγεσία του κόμματος και τη κυβέρνησης, αλλά “αθλητισμός” είναι πολλά πράγματα.

Είναι οι Ολυμπιονίκες που λένε ότι χωρίς τις δικές τους δυνάμεις και των χορηγών τους δεν θα κατάφερναν τίποτα. Είναι τα παιχνιδάκια στην ΕΟΕ για την επόμενο Έλληνα “αθάνατο” και αν θα είναι ο εκλεκτός του ή όχι. Είναι η (διαφαινόμενη) ξεφτίλα με την WADA και το ΕΣΚΑΝ στο θέμα του ντόπινγκ, λόγω της αδράνειας του. Είναι η “κάθαρση” στις αθλητικές ομοσπονδίες που έχει χρησιμοποιηθεί μόνο ως πυροτέχνημα, ενώ πρέπει να γίνει. Είναι η κάρτα φιλάθλου την οποία ακόμα την ψάχνουμε. Είναι τα ζητήματα της βίας που δεν λύθηκαν ποτέ και “αντιμετωπίστηκαν” μόνο με αποφάσεις “αναβολών”. Σε όλα αυτά εμπλέκεται ο κ. Κοντονής και ο περίγυρός του. Και το πρόσημο γι αυτόν δεν είναι θετικό. Απλά ο αθλητισμός είναι εδώ και χρόνια “φτυσμένος” από τις κυβερνήσεις με αποτέλεσμα να μην ασχολείται πραγματικά κάποιος με τον τι γίνεται σε αυτόν το τομέα. Πετάμε καμιά στράκα στρούκα για παράγκα, διαπλοκή και νιώθουμε ότι φοράμε τα φισεκλίκια σταυρωτά.

Κάποια στιγμή ο κ. Κοντονής θα μεταπηδήσει σε κάποιο άλλο υπουργείο ή θα περιοριστεί στο πολιτικό του γραφείο. Είναι απόφαση του Πρωθυπουργού. Αυτός θα πρέπει και να κρίνει αν φεύγοντας από την θέση του ο υφυπουργός θα λείψει από κάποιον, γιατί άφησε πίσω του έργο. Στα μάτια μας είναι μια εύκολη απόφαση. Αρκεί κάποιος να βάλει κάτω τα δεδομένα και όχι τα πυροτεχνήματα. Σε κάθε περίπτωση καλή επιτυχία στον κ. Κοντονή. Είναι αποφασισμένος να πετυχαίνει, όσον αφορά το (πολιτικό) μέλλον του αλλά όχι απαραίτητα στο εκάστοτε υπουργικό παρόν του.