Χτύπα κι άλλο θα τ’ αντέξω

Το κακό είναι ότι η εθνική μας ομάδα έχασε και το πράγμα ζόρισε πολύ. Το καλό είναι ότι στο επόμενο Euro θα πάει και η "κουτσή Μαρία". Και αυτή η ομάδα (η δικιά μας) "κουτσή" δεν είναι. Μπερδεμένη είναι, αμήχανη είναι, σε μια νέα εποχή προσπαθεί να μπει αλλά κουτσή, όχι δεν είναι. Το να πεις όμως "κάντε υπομονή" στην Ελλάδα δεν παίζει σαν επιλογή. Ήδη από το βράδυ της Τρίτης ο Ρανιέρι είναι οριστικά στον "πάγκο του χασάπη" και ο καθένας παίρνει από ένα κομματάκι. Πιθανολογώ ότι κάτι θα κόψουν και κάποιοι από αυτούς που πρέπει να τον στηρίξουν. Ήδη ορισμένοι εξ αυτών τον έβγαλαν ολίγον στη σέντρα και μετά την ήττα από τη Ρουμανία.

Δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος να υπερασπιστεί τον Ιταλό και μάλλον ο ίδιος το γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους. Χρεώθηκε από την αρχή την ευθύνη ενδεχόμενης αποτυχίας, δεν κρύφτηκε, άρα γνωρίζει και τι πρόκειται να συμβεί από εδώ και πέρα. Το γεγονός βέβαια πως κάποιος αναλαμβάνει μια ευθύνη δεν τον κάνει αυτόματα άμοιρο αυτής της ευθύνης. Αλλά είναι καλό που τα πυρά θα συγκεντρωθούν πάνω στον Ρανιέρι (αν αυτός μπορεί να το αντέξει βέβαια) και να μείνει η ομάδα κάπως πιο ήσυχη. Γιατί έχει μπροστά της δρόμο και προσπάθεια που δεν έχει τελειώσει. Που είναι δύσκολη αλλά ακριβώς γι αυτό το λόγο σημαντική, ακόμα και ελκυστική, για τους παίκτες αν κατανοήσουν τι έχουν να κερδίσουν. Μέσα από την ανηφόρα που θα ανέβει για να φτάσει στα γήπεδα της Γαλλίας (και πιστεύω ότι θα τα καταφέρει) η "μετά 2004" εθνική καλείται να σφυρηλατήσει τον χαρακτήρα της για την επόμενη πενταετία. Με ή χωρίς τον Ρανιέρι, αυτό θα το δούμε. Ας δούμε όμως παράλληλα και τη συνολική εικόνα, γιατί κάπου έχουμε εστιάσει λάθος.

Ελλάδα - Βόρεια Ιρλανδία 0-2

Χωρίς σημεία αναφοράς (όσον αφορά τα πρόσωπα) στην γενιά του θριάμβου της Πορτογαλίας και λίγα (με πρωταγωνιστικό ρόλο και πολλά λεπτά συμμετοχής) από τις άλλες παρουσίες σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης η προσπάθεια αυτής της ομάδας είναι κομβικής σημασίας για το οικοδόμημα της εθνικής. Για το αν θα συνεχίσει να υφίσταται ως πρωταγωνίστρια, ή θα διολισθήσει στη μιζέρια του παρελθόντος και θα χαλάσει και τη σχέση της με τον κόσμο. Μια σχέση που ήρθε βέβαια μέσα από τις νίκες και τις προκρίσεις. Κανένας δεν θα ήταν στο πλευρό μιας ομάδας που παίζει καλά αλλά δεν πετυχαίνει κάτι. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Ακόμα και αν παραδεχθούμε ότι έχουμε δει χειρότερα παιχνίδια της εθνικής μας από το χθεσινό ή από εκείνο στη Φινλανδία (το χάλι με τη Ρουμανία μάλλον είναι κάτι μοναδικό) τα οποία όμως ήταν νικηφόρα αυτό που μένει στο τέλος είναι… η νίκη. Τα στατιστικά δεν γράφουν ποτέ την καλή εμφάνιση.

Προσωπικά αυτό με έκανε να νιώσω αρκετές φορές αποστροφή για την εμφάνιση της εθνικής της τελευταίας περιόδου Ρεχάγκελ και αυτής…μεγάλης περιόδου Σάντος. Αποθεώσαμε μόνο το αποτέλεσμα, αφού αυτό (και σωστά) μετράει στον αθλητισμό, και αυτούς που το έφεραν. Και για να λέμε την αλήθεια παιχνίδια όπως αυτό με την Βόρεια Ιρλανδία οι ομάδες Ρεχάγκελ, Σάντος συνήθως τα καθάριζαν χωρίς καν να μας…ξυπνήσουν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές έναν υπνάκο τον ψιλοπαίρναμε κάτι τέτοιες βραδιές, ξυπνάγαμε με τη νίκη "μισό-μηδέν" και μουρμουράγαμε (πρώτος εγώ ομολογώ). Από την άλλη το βράδυ της Τρίτης δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε από τη ζοχάδα γιατί χάσαμε. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα.

Η κριτική των παικτών μας

Θα γίνει μεγάλη κουβέντα ασφαλώς για το αν ο Ρανιέρι έπρεπε να κατεβάσει την ομάδα με 4-4-2 αν έπρεπε να βάλει Μήτρογλου ή και…Μήτρογλου με Αθανασιάδη που δεν μπορούν να παίξουν μαζί, αν με αυτό τον σχηματισμό δεν πήρε τίποτα από τον Καρέλη και τον (σταθερά πάντως αρνητικό) Σαμαρά, αν οι δύο (πλην της αναγκαστικής που όμως εξορθολόγισε τα "φτερά" της ομάδας) αλλαγές ήταν αυτές που έπρεπε ή μπέρδεψαν περισσότερο μια ήδη πελαγωμένη ομάδα. Υπάρχει δίκιο σε αρκετές επισημάνσεις, όπως θα υπάρχουν και απαντήσεις που ο Ρανιέρι θα πιστεύει πως είναι πειστικές. Από το πρώτο στο δεύτερο παιχνίδι ο Ιταλός έμαθε πολλά. Προσπάθησε να εφαρμόσει αυτά (και περισσότερα) στο τρίτο αλλά ίσως "ψάχτηκε" πιο πολύ απ’ όσο έπρεπε.

Ο Ρανιέρι παλεύει να φτιάξει κάτι δικό του, δεν θέλει να πατήσει πάνω στα χνάρια των προκατόχων του όχι μόνο γιατί είναι εγωιστής (κάθε "φίρμα" το έχει αυτό και δεν είναι απαραίτητα κακό) αλλά και γιατί δεν έχει την ίδια αγωνιστική φιλοσοφία με Ρεχάγκελ και Σάντος. Δεν ζει και πεθαίνει στην άμυνα, δεν είναι οπαδός του "τσούκου τσούκου", θέλει ομάδα που να έχει τη μπάλα στα πόδια της και επιτίθεται. Αυτοί που τον προσέλαβαν θα έπρεπε να το γνωρίζουν. Αν ναι, τότε πάνε ηθελημένα σε μια αλλαγή στο στιλ της ομάδας και θα πρέπει να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια όσο πάει. Αν όχι τότε πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά για το μέλλον της εθνικής. Αλλά δεν θα πιάσουμε τώρα την κουβέντα ποιος και πως επιλέγει ομοσπονδιακούς προπονητές. Θα έχουμε χρόνο γι αυτό. Προέχει άλλο τώρα…

Τα βρετανικά ΜΜΕ για την ήττα της Εθνικής

Δεν τον βάζω τον εαυτό μου ανάμεσα στους "ταλιμπάν", ειδικά τους συναδέλφους μου, που ζούσαν πάντα μόνο για το αποτέλεσμα και όταν αυτό ήταν καλό όλα ήταν καλά καμωμένα στην εθνική ομάδα. Έχω το ψώνιο να βλέπω κάτι ελκυστικό μέσα στο γήπεδο ακόμα και αν αυτό είναι ένα παθιασμένο παιχνίδι με καθαρό…αντρικό, ποδοσφαιρικό ξύλο (αυτό που έκαναν θαυμάσια οι Βορειοιρλανδοί). Διατηρώ ακόμα την ελπίδα ότι με αυτά τα παιδιά που προσπαθούν να αρπάξουν μια ευκαιρία (και το έκαναν για ένα ημίχρονο στη Φινλανδία και μέχρι να γίνει το 0-2 την Τρίτη) αυτό μπορεί να συμβεί. Κάθε αγώνας που χάνεται βέβαια, κάθε βήμα προς τα πίσω θα μας φτάσει στον αποχαιρετισμό του Ρανιέρι (που δεν έχει και μιντιακή αυλή να τον στηρίξει όπως ο Σάντος) και ίσως σε μια χαμένη ευκαιρία. Γιατί ο Ιταλός βάζοντας νέο αίμα στην ομάδα προσπαθεί να φτιάξει τον δικό του "λόχο επιλέκτων" με παίκτες που θα παίζουν για τον εαυτό τους και τον προπονητή τους. Και αυτό είναι ένα κοινό σημείο με τον Ρεχάγκελ κυρίως.

Προς το παρόν όλα πάνε στραβά. Εδώ όμως πρέπει να αναλογιστούμε αν είμαστε με την εθνική ομάδα μόνο για το αποτέλεσμα και την "λεζάντα" ή και γιατί στο ταλέντο αυτών των παιδιών βλέπουμε την προοπτική να γίνει κάτι αξιοπρεπές και αξιόμαχο για το μέλλον. Αν πάλι θεωρούμε πως μια καλή δεκαετία στα ψηλά ράφια (όχι όμως στα πάνω-πάνω) του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου μας έχει κάνει την υπερδύναμη που οφείλει να παρουσιάζει σούπερ γενιές νικητών τη μια μετά την άλλη μπορούμε να τους εκτελέσουμε όλους με συνοπτικές διαδικασίες.