Δυο τέρματα στον κάμπο

Η διοίκηση Γκιρτζίκη και το προηγούμενο καθεστώς στην ΕΠΟ ήταν στο φουλ της αντιπάθειας. Συμφωνούμε σε αυτό; Αν θέλετε να πούμε ότι, ακόμα και από φάτσες δεν μας έκαναν. Συμφωνούμε επίσης ότι αν αυτοί (οι προηγούμενοι) επέλεγαν να κάνουν τον τελικό του Κυπέλλου σε ένα στάδιο που δεν πληροί καμιά δεκαριά από από τις... έντεκα προϋποθέσεις που απαιτούνται για να γίνει ένα τέτοιος αγώνας, θα είχαμε τα εξής:

1. Τα ΜΜΕ θα τους είχαν περάσει πριονοκορδέλα.

2. Τα ΜΜΕ που πρόσκεινται στις δύο εμπλεκόμενες ομάδες θα απαιτούσαν να παραιτηθούν μέχρι και οι συγγενείς των μελών του ΔΣ από όποιες άλλες δουλειές είχαν. Ίσως και να στερηθούν τα πολιτικά τους δικαιώματα.

3. Οι δημοσιογράφοι των ΜΜΕ που πρόσκεινται στις δύο εμπλεκόμενες ομάδες στα social media θα διατύπωναν σοβαρά ερωτήματα για την ηθική, την εντιμότητα, τους τραπεζικούς λογαριασμούς, ίσως και τα θρησκευτικά πιστεύω των μελών του ΔΣ της ΕΠΟ

4. Οι δύο εμπλεκόμενες (στον τελικό) ομάδες θα έφταναν τελικά να απαιτήσουν να στηθούν αγχόνες στο Σύνταγμα και πριν κρεμάσουμε εκεί όλα τα μέλη του ΔΣ, να περνάνε οι οπαδοί τους να τους φτύνουν κιόλας.

Αυτά είναι μόνο ορισμένα από αυτά που μπορούμε να σκεφτούμε ότι θα συνέβαιναν αν στην ηγεσία της ΕΠΟ ήταν οι “κατάπτυστοι και αντιπαθητικοί”. Και -πιστέψτε με- δεν έχω καμία διάθεση να υπερασπιστώ εκείνους. Και στα δικά μου τα μάτια ήταν κάτι περισσότερο από αντιπαθείς και ανεπαρκείς (τουλάχιστον μέχρι να φτάσει η δικαιοσύνη να αποφασίσει τι άλλο μπορεί να ήταν). Επίσης μπορώ να χαιρετήσω (χωρίς ίχνος ειρωνείας) την ψυχραιμία με την οποία αντιμετωπίζουν μέχρι τώρα οι δύο ομάδες τα αποτελέσματα της χειρότερης δυνατής επιλογής που θα μπορούσε να γίνει για την έδρα του φετινού τελικού.

Υποτίθεται ότι μια διοίκηση που ονομάζεται “εξομάλυνσης” (το “Προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή” δεν ακούγεται τόσο ρομαντκό) και έχει οριστεί από την FIFA, οφείλει να έχει μεγαλύτερη ικανότητα, να είναι πιο σύγχρονη και σίγουρα να παρουσιάζει καλύτερο αποτέλεσμα από την “αμαρτωλή” προκατοχό της. Με την επιλογή του Πανθεσσαλικού για τη διεξαγωγή του φετινού τελικού το μοναδικό συμπέρασμα που βγαίνει με σιγουριά γι αυτή τη διοίκηση είναι ότι έχει βαθιά (μέχρι και βρετανική) αίσθηση του χιούμορ. Μπορούμε να πούμε μάλιστα ότι βρίσκεται στις παρυφές της οπτικής των monty python αφού η απόφαση κινείται πέρα από το όριο της λογικής. Αυτό ή ότι είναι βαθιά θρησκευόμενη. Αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν πιστεύουμε ότι ο Ύψιστος θα χαραμίσει έστω και ένα θαύμα προκειμένου το Πανθεσσαλικό να έχει τουαλέτες, κάμερες και αγωνιστικό χώρο που δεν θα είναι χωράφι. Γιατί ακριβώς αυτός ζήτησαν και (με την επικύρωση της απόφασης τους την Τετάρτη) εξακολουθούν να ζητάνε τα μέλη της ΠΔΕ. Όχι ένα, αλλά... συλλογή θαυμάτων!

Θαύμα για να εξυπηρετηθούν οι οπαδοί των δύο ομάδων. Θαύμα για να μην κατουρηθούν επάνω τους ή να κάνουν την ανάγκη τους στις γωνιές του γηπέδου. Θαύμα να μην ζοριστούν και άλλο τα ήδη ζορισμένα νεύρα και αρχίσουν να δέρνονται μεταξύ τους για ψύλλου πήδημα. Θαύμα να είναι κάπως της προκοπής το γήπεδο για να παιχτεί μπαλίτσα και να μην χάσει κάποιος κάνα πόδι. Θαύμα για να κάνουν τη δουλειά τους τα ΜΜΕ και να μην ψάχνουν ταχυδρομικά περιστέρια για να στείλουν εικόνα, κείμενα και φωτογραφίες από μια εγκατάσταση που είναι γυμνή τεχνικά.

Μακάρι όλα αυτά να πάνε μια χαρά. Θα το παλέψουν προφανώς και οι διοικήσεις των δύο ομάδων αλλά καμιά φορά και αυτές θαύματα ψάχνουν. Εκτός και αν κάποιος πιστεύει ότι ελέγχουν 100% την κατάσταση (ειδικά όταν πάει να ξεφύγει) για να γελάσουμε μαζί. Όμως αυτή τη στιγμή, για να μην παραμυθιαζόμαστε, γελάμε με την ελπίδα να μην κλάψουμε. Και αν φτάσουμε να κλάψουμε ας είναι από τα γέλια τελικά. Τρέχουν και δεν φτάνουν και ξοδεύουν (αρκετά) λεφτά για να δώσουν ζωή σε ένα στάδιο για μια ημέρα. Λεφτά που μετά θα είναι άχρηστα, αφού ακόμα και ο Ολυμπιακός Βόλου που αγωνίζεται εκεί δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τίποτα από αυτά. Μόνο ο εν αργία (αλλά σε πρώτο πλάνο παντού) δήμαρχος Βόλου έχει τέτοια καούρα για τον τελικό, για να κάνει την πολύτιμη, γι αυτόν, περατζάδα αλα μπρατσέτα στην παραλία του Βόλου με τα αφεντικά του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ. Ή τουλάχιστον αυτό διαδίδει ο ίδιος γιατί δεν είναι σαφές αν και οι άλλοι τον θεωρούν τόσο απαραίτητη παρέα.

Είναι εύκολος στόχος η ΠΔΕ; Ας φρόντιζε να μη γίνει. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις βιώνεις μερικά από τα βάσανα του προηγούμενου. Άλλωστε η σοβαρότητα και η αποτελεσματικότητα δεν είναι πράγματα τα οποία “ορίζονται” μαζί με μια επιτροπή (ούτε καν όταν ψηφίζεται μια διοίκηση). Τα κερδίζεις με κόπο με τα έργα και τις αποφάσεις σου. Αν η ΠΔΕ ήθελε απλά να γίνει ένας αγώνας ποδοσφαίρου σε μια τοποθεσία ανάμεσα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, στο έβγα του Θεσσαλικού κάμπου έχει μπόλικη άπλα να βάζαμε δύο τέρματα και να παίξουμε τον τελικό. Και εκεί δεν θα είχε τουαλέτες και ίντερνετ. Μπορεί βέβαια ο αγωνιστικός χώρος να ήταν καλύτερος. Και δεν θα πέφταμε και στην ανάγκη του εν αργία δημάρχου.

Επειδή όμως θα κατηγορηθούμε για “αρνητισμό” ας καταθέσουμε και μια πρόταση. Αφού σε αυτή τη χώρα είναι σαφές ότι δεν μπορεί να γίνει τελικός της προκοπής με ευθύνη διοργανωτών, ομάδων, οπαδών (ο καθένας κατά καιρούς έχει πληγώσει το θεσμό) τότε, από εδώ και πέρα, ας κάνουμε διπλό τελικό. Αφού έχουμε καταλήξει ότι δεν μπορούμε να κάτσουμε δίπλα, δίπλα σαν άνθρωποι, ούτε κάποιος μπορεί να οργανώσει -με σοβαρότητα- μια τέτοια εκδήλωση ας υποδέχεται ο ένας τον άλλον στο “κλουβί” του να τελειώνουμε.