Είχε δίκιο λοιπόν η διοίκηση του Παναθηναϊκού για τον Αρετόπουλο. Επιβεβαιώθηκε! Αυτό και τέλος. Τίποτα άλλο ρε αδερφέ. Εκεί αρχίζει και τελειώνει η επίσημη προσέγγιση για την ήττα στην Τούμπα. Στο δίκιο για τον Αρετόπουλο. Στην ικανοποίηση αυτών που έφτιαξαν το κλίμα για τον συγκεκριμένο διαιτητή, πριν από τον αγώνα, και έριξαν μέσα σε αυτό και την ομάδα, σίγουρη πως θα αδικηθεί με αποτέλεσμα να μην έχει ενέργεια και κουράγια.

Θα προσπεράσουμε το ότι ο Αρετόπουλος θα μπορούσε να είχε δώσει κάνα εικοσάλεπτο πιο νωρίς το κανονικό πέναλτι που έκανε ο Ζέκα, αφού τη φάση την ξέχασε και ο Παναθηναϊκός στην ανακοίνωσή του. Σε τελική ανάλυση όντως αυτό που, τελικά, δόθηκε ήταν λάθος (που όφειλε ο διαιτητής να μην κάνει γιατί αυτή είναι η δουλειά του). Κι εδώ τελειώνει η κουβέντα για τη διαιτησία στην Τούμπα (όποιος θέλει να ξαναδεί καλά και τη φάση Μπεργκ-Τζαβέλλας για να μη χαλάμε λέξεις τζάμπα). Αν θέλει λοιπόν κάποιος (ο Γιάννης Αλαφούζος π.χ) να νιώσει δικαιωμένος για τους, pre game, φόβους του μπορεί άνετα να βγάλει το συμπέρασμα ότι έχει το δικαίωμα να το κάνει και να κουκουλωθεί για ακόμα μια φορά με το πάπλωμα της αδικίας απολαμβάνοντας τον ύπνο του δικαίου. Το ερώτημα είναι αν κάποια στιγμή αυτός ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να νιώσει δικαιωμένος και για την ομάδα του και την προοπτική της. Τρίτη σεζόν ζει μαζί της και η πορεία μοιάζει να είναι αντίστροφη.

Ας πούμε ότι δεν έγινε καταστροφή στην Τούμπα. Έχασες ένα ντέρμπι και ήταν η δεύτερη γκέλα σου στη σεζόν, αυτή μάλιστα πολύ πιο λογική από εκείνη τη Νέα Σμύρνη. Μαθηματικά δεν χάθηκε τίποτα ακόμα και με το -6, αφού σε τρεις βδομάδες έχεις τον Ολυμπιακό στην έδρα σου. Γιατί όλοι, λοιπόν, πιστεύουν ότι και αυτό το πρωτάθλημα κούνησε μαντήλι; Επειδή λες πως δικαιώθηκες για τον Αρετόπουλο ή επειδή δεν έχουν εμπιστοσύνη σε αυτή την ομάδα, σε αυτό το ρόστερ, ότι έχει την ποιότητα να πάει μέχρι τέλους ανταγωνιστικά, απέναντι στον Ολυμπιακό, στο κυνήγι του τίτλου;

«Ναι ,γιατί όταν χρειαστεί, ο Ολυμπιακός θα πάρει τη βοήθεια που θέλει. Οπότε τζάμπα προσπαθούμε». Είναι γνωστή αυτή η προσέγγιση. Με αυτή όμως δεν μπορεί να γίνει κατανοητό κάτι άλλο. Γιατί έφερες τον Εσιέν και τον Σάντσεθ και τους χρυσοπλήρωσες σαν διοίκηση; Γιατί σαν Αλαφούζος που έχεις πει ότι πας σε ένα λελογισμένο οικονομικά μοντέλο για να εξυγιάνεις την ΠΑΕ (αναμένονται τα αποτελέσματα της προσπάθειας) κάνεις ξαφνικά την υπέρβαση αν δεν ελπίζεις σε τίποτα και θεωρείς το παιχνίδι εξ αρχής χαμένο; Αν κάθε φορά επιβεβαιώνονται οι φόβοι σου για τη διαιτησία;

Ήταν καθήκον του, θα πείτε, να ενισχύσει την ομάδα. Τι άλλο να κάνει δηλαδή; Δήλωση ήττας πριν αρχίσει η σεζόν; Όχι βέβαια! Αλλά μήπως να βρει τους ανθρώπους που θα κάνουν σωστές επιλογές και δεν θα κοιτάνε πώς να βρούνε μπιχλιμπίδια για να θαμπώσουν τον κόσμο (λες και ο κόσμος δεν παίρνει χαμπάρι τι συμβαίνει). Εσιέν, Σάντσεθ, Βέμερ. Όχι και οι τρεις το ίδιο ακριβοί, ούτε το ίδιο ποιοτικοί, αλλά –θεωρητικά- κλειδιά για την αναβάθμιση της ομάδας. Μέχρι στιγμής δεν ξεκλειδώνουν ούτε την πύλη του Αδριανού που δεν έχει κλειδαριά.

Τα χώνουμε στον Αναστασίου, έχουμε γράψει για τον υπέρμετρο εγωισμό του και το (μέχρι ξεροκεφαλιάς) πείσμα του αλλά στην τελική πάνω σε αυτόν σκάνε και όλα τα κύματα από τη ζοχάδα του κόσμου. Έχουμε καταλήξει όλοι ότι ο Γιάννης Αλαφούζος με τη μπάλα, δεν το χει και πολύ (δεν και υποχρέωση κανενός ιδιοκτήτη ίσως) οπότε δεν γίνεται και κουβέντα για τις ευθύνες του γιατί… «έλα μωρέ τι να περιμένουμε τώρα;». Με τη διαφορά ότι αυτός άλλαξε τα πρόσωπα στο αρχικό μοντέλο, αυτός έσπασε το πρώτο δίδυμο Αναστασίου, Νταμπίζα (με τον πρώτο να το αποδέχεται βέβαια για να κρατήσει τη θέση του) και φτάσαμε στο Φύσσας, Βόκολος ακόμα δύο στελεχών του Παναθηναϊκού που κρύβονται μια χαρά πίσω από τα χαστούκια που τρώει ο Αναστασίου.

Βασικά ο προπονητής του Παναθηναϊκού είναι το δέντρο που κρύβονται αρκετοί από πίσω, οπότε έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί και η στήριξη που έχει. Έχει και ένα θέμα στο να γίνει συμπαθής, θέλει να το παλέψει μέχρι τελικής πτώσης οπότε βολεύει μια χαρά η κατάσταση. Με αυτόν ως αλεξικέραυνο Ο Γιάννης Αλάφούζος και οι συν αυτώ μπορούν να επικεντρωθούν στην σταυροφορία τους για την εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ευγενής σκοπός σίγουρα, ακόμα και αν κάποιοι από αυτούς που κρατάνε τη σημαία του καιροσκοπικά ασχολούνται με αυτόν.

Γκρέμισμα, ξήλωμα, απολύμανση και ότι άλλο θέλετε τραβάει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και ο Παναθηναϊκός μπορεί με το δίκιο του να νιώθει και αδικημένος. Χιλιοειπωμένα αυτά. Όπως όμως σε ένα ματς λες ότι «ανεξάρτητα από το πώς παίζω πρέπει να παίρνω και από τη διαιτησία αυτά που δικαιούμαι» έτσι πρέπει να αρχίζεις να κάνεις και την αντίστροφη θεώρηση. Δηλαδή «ανεξάρτητα από το τι μου σφυρίζει η διαιτησία εγώ έχω την ομάδα με την οποία δικαιούμαι να λέω ότι έχω υψηλούς στόχους και που φτιάχνει τον κόσμο της με τη μπάλα που παίζει;».

Διαβάστε ακόμα στα Top-Guns:

Γ. Σερέτης: Παναθηναϊκός; Lost!

Κ. Πετρωτός: Η ωμή αλήθεια ενός θριάμβου