Είσαι το δάκρυ μας
Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης γράφει για τον ξεχωριστό Σπύρο Γιαννιώτη που δεν είναι ψώνιο, δήθεν, φίρμα αλλά ένας από μας. Αυτός που θέλεις να λες "τον γνώρισα και του έσφιξα το χέρι".
Κάθε μετάλλιο, κάθε επιτυχία, στον αθλητισμό, στην επιστήμη... παντού, ανήκει σε αυτόν που τα καταφέρνει και σε όσους, αυτός, θέλει να έχει δίπλα του. Σε όποιον κρίνει εκείνος ότι επιθυμεί να είναι κοντά του, τη στιγμή του “ταμείου”. Όταν εξαργυρώνονται κόποι, αγωνίες και επενδύσεις ετών. Όταν οι μνήμες της αποτυχίας, που έγιναν υλικό για να χτίσουν το πείσμα και τη δύναμη που φέρνουν τη δικαίωση, δεν είναι αβάσταχτες αλλά έχουν γλυκάνει και γίνονται οι απαραίτητοι σύντροφοι, σε πορεία δύσβατη αλλά με αίσιο τέλος. Οι υπενθυμίσεις ότι, τίποτα δεν χαρίστηκε. Πως όλα κατακτήθηκαν.
Είναι μυστήριες αυτές οι στιγμές μετά από τέτοια μοναδική εμπειρία, όπως αυτή που ζήσαμε με τον Σπύρο Γιαννιώτη. Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και είχαν την ίδια δύναμη με αυτές που ο δημοσιογράφος, ως (προνομιακός) παρατηρητής των γεγονότων, έχει ζήσει και άλλες φορές, σε στάδια, γήπεδα, κολυμβητήρια. Υπάρχει ένα μυστικό. Είναι καθαρά προσωπική προσέγγιση βέβαια. Αυτές τις στιγμές ακόμα και όταν τις ζεις από κοντά, ακόμα και αν έχεις το δικαίωμα και το προνόμιο (που λέγαμε πιο πάνω) να ρωτήσεις, εσύ πρώτος, τον πρωταγωνιστή, να μάθεις, να πάρεις την ευκαιρία που δεν έχουν όλοι οι άλλοι, καλύτερα... απλά να παρατηρείς. Να ζήσεις τη στιγμή του. Να βιώσεις τη χαρά του. Αυτό είναι το “ρεπορτάζ”. Τίποτα άλλο! Όλα τα άλλα ακολουθούν, γιατί απλά δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή. 'Η μάλλον υπάρχει κάτι... Η ζήλεια! Ναι, όλοι θα θέλαμε να το ζήσουμε αυτό.
Είναι δικαίωμα του καθενός μας ξεχωριστά να βιώνει ένα ολυμπιακό μετάλλιο με όποιον τρόπο θέλει. Μπορούμε να πούμε πολλά για τις πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις. Τους εθνικούς “θριάμβους” και τις “τραγωδίες”, τα πολιτικάντικα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα των (πάντα) απόντων τις άλλες 364 ημέρες του χρόνου, τα ξεσπάσματα για την ανωτερότητα της φυλής. Δεν θα τα λύσουμε αυτά τώρα (ίσως και ποτέ). Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν νόημα. Υπάρχει μόνο ένα ξεχωριστό, λαμπρό άστρο. Μόνο του στον ουρανό. Η προσπάθεια του αθλητή.
Ναι η προσπάθεια. Γιατί, αγαπητοί μου, στο συγκλονιστικό φινάλε αυτής της υπέροχης κούρσας, όταν έξι-οκτώ αθλητές όρμησαν μπροστά μετά από 9.700 μέτρα κολύμβησης για να ανέβουν στο βάθρο, υπήρχε το ενδεχόμενο ο Σπύρος να μην τα κατάφερνε. Μπορεί αυτή η τελευταία χεριά να του στοίχιζε, όχι το χρυσό, αλλά το μετάλλιο, γενικά. Ήταν όλα μέσα στο παιχνίδι, γιατί αυτό το παιχνίδι είναι πολύ σκληρό. Όμως η προσπάθεια, η ένταση, το πείσμα, η δύναμη που μας κράτησαν κολλημένους στην οθόνη με την καρδιά να βροντοχτυπάει θα ήταν πάλι εδώ. Δεν θα είχαν δικαιωθεί "εμπορικά", μέσα από ένα μετάλλιο αλλά θα υπήρχαν. Εκκωφαντικά! Όπως και τα τέσσερα χρόνια που ο Σπύρος αγνόησε το "νόμο" της ηλικίας και άκουσε μόνο την καρδιά του και την “καψούρα” του. Τα τέσσερα χρόνια που, τα δάκρυα του Λονδίνου έγιναν νερό στο μύλο της επιμονής γιατί ήξερε ότι μπορεί να τα καταφέρει. Καλύτερα απ' όλους μας, ο ίδιος ο Γιαννιώτης, γνώριζε ότι η πρόκληση που έβαλε στον εαυτό του δεν ήταν απάτητη κορυφή.
Ζούμε όλες τις επιτυχίες αυτές τις μέρες με χαρά παιδιού, με περηφάνια. Απλά... έτσι γουστάρουμε και προφανώς το έχουμε και ανάγκη. Δεν έχει νόημα να λέμε γιατί μας αρέσει η δροσερή, υπέροχη προσέγγιση της Κορακάκη στην επιτυχία, το όμορφο χαμόγελο του Πετρούνια, το σκαμμένο συναισθηματικό πρόσωπο του Γιαννιώτη, αλλά και η ωριμότητα με την οποία προσεγγίζουν την προσπάθεια τους οι περισσότεροι από τους αθλητές της Ολυμπιακής μας ομάδας. Ακόμα και αυτοί που δεν ανέβηκαν στο βάθρο. Οι περισσότεροι...
Η αλήθεια όμως είναι ότι, ο βετεράνος Γιαννιώτης είναι μια ιδιαίτερη ιστορία. Αυτή η ξεχωριστή που μπορεί να γινόταν ταινία σε κάποια άλλη χώρα. Είναι αυτός που θέλεις να λες “τον γνώρισα και του έσφιξα το χέρι” και να ψηλώνεις κι εσύ λιγάκι για αυτά που αυτός έχει καταφέρει. Γιατί δεν είναι ψώνιο, δεν είναι δήθεν, δεν είναι "φίρμα". Είναι ένας από εμάς. Το χαμόγελό μας και το δάκρυ μας. Στη χαρά και τη λύπη.
Αυτά τα ολίγα (ίσως και μπερδεμένα). Από καρδιάς, παρότι -ναι- η στιγμή είναι δικιά του!